INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani K.T. przedstawione we wniosku z dnia 14 listopada 2008r. (data wpływu do tut. Biura – 18 listopada 2008r.), uzupełnione w dniu 16 grudnia 2008r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• zwolnienia z podatku dochodowego kosztów delegacji w związku z wyjazdami zawodnika na zgrupowania treningowe, szkolenia i zawody w kraju i za granicą rozliczanych przez klub sportowy

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ponoszonych przez zawodnika kosztów badań sportowych, leczenia, rehabilitacji sportowej

– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 listopada 2008r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z podatku dochodowego kosztów delegacji w związku z wyjazdami zawodnika na zgrupowania treningowe, szkolenia i zawody w kraju i za granicą rozliczanych przez klub sportowy oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ponoszonych przez zawodnika kosztów badań sportowych, leczenia, rehabilitacji sportowej.

Z uwagi na braki formalne wniosku pismem z dnia 05 grudnia 2008r. Znak: IBPB II/1//415-77/08/MK wezwano wnioskodawczynię do jego uzupełnienia. W dniu 16 grudnia 2008r. wpłynęło do tut. Biura uzupełnienie ww. wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest członkiem klubu sportowego (Kadra Polski w skialpinizmie) i w tej chwili przygotowuje się do startów w Pucharze Świata. Wnioskodawczyni należy do zawodników, którzy – aby móc godnie reprezentować Polskę na arenie międzynarodowej – zmuszeni są do samodzielnego poszukiwania sponsorów, a nawet pokrywania wydatków na sport z własnej kieszeni.

Według wnioskodawczyni szybka odpowiedź umożliwi jej prawidłowe rozliczenie kosztów, które cały czas ponosi, dlatego prosi o potraktowanie tej sprawy jako wyjątkowej.

Jak twierdzi wnioskodawczyni jej problem polega na tym, że pomimo, iż z celu statutowego klubu, do którego należy wynika, że ma prawo do korzystania z kształcenia pod kątem sportowym oraz trenowania w barwach klubu, klub ten bezpodstawnie obawia się Urzędu Skarbowego i ogranicza możliwość dysponowania środkami, które zostały przekazane przez sponsorów, chcących wspierać jej osobę. Firmy, które dokonały darowizn na konto klubu, wyraziły jednoznaczne życzenie, aby „środki te zostały wykorzystane przez zawodniczkę” – wnioskodawczynię.

Z uzupełnienia, które wpłynęło do tut. Biura w dniu 16 grudnia 2008r. wynika, iż z klubem sportowym wnioskodawczynię nie łączy stosunek pracy. Jest członkiem oraz zawodnikiem tego klubu. W związku z tym jest delegowana na wyjazdy krajowe i zagraniczne – na zgrupowania treningowe, szkoleniowe i zawody.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy klub sportowy ma prawo ograniczać zawodnikowi wypłatę środków (na cele pozostające w zgodzie z celem statutowym klubu sportowego), a przekazanych klubowi przez sponsora, który wyraźnie sprecyzował komu i jak klub jest zobowiązany te środki finansowe realizować...
2. Czy w związku z powyższym zawodnik klubu sportowego ma prawo do rozliczenia kosztów badań sportowych (wydolnościowe i lekarskie) oraz leczenia związanego z uprawianiem sportu...
3. Czy zawodnik klubu sportowego ma prawo do rozliczenia przez klub delegacji związanej z trenowaniem i zawodami, a tym bardziej zwrotu kosztów noclegów, wyżywienia i przejazdów (np. według stawki kilometrowej)...
4. Czy delegacje rozliczane przez klub są zwolnione z podatku dochodowego...
5. Czy koszty badań sportowych, leczenia, rehabilitacji sportowej są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów...
   
   

Zdaniem wnioskodawczyni, sponsor udzielając wsparcia klubowi sprecyzował komu klub jest zobowiązany te środki przekazywać. Warunki ustalone przez sponsora są zgodne z celem statutowym klubu, a więc wiążące dla klubu. Taka forma wsparcia nosi znamiona darowizny warunkowej, a to oznacza, że tylko sponsor decyduje kogo przekazane przez niego środki dotyczą. Każde inne rozporządzenie wbrew woli sponsora jest niewłaściwym realizowaniem umowy sponsoringu i może być podstawą do jej rozwiązania, a nawet do zwrotu tych środków przez klub sportowy.

Ponieważ wnioskodawczyni jest zawodnikiem wskazanym przez sponsora, według niej ma prawo rozliczania poprzez klub kosztów związanych z trenowaniem tzn.: delegacji na wyjazdy treningowe, zawody (w kraju i zagranicą), hoteli, a także wydatków na zakupiony sprzęt, badania sportowe (wydolnościowe i lekarskie) oraz leczenia związanego z uprawianiem sportu itd.

Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków rozliczenia delegacji zostało wydane na podstawie Kodeksu Pracy. Rozporządzenie to stosowane jest – na podstawie przepisów innych gałęzi prawa (np. podatkowego) – do zwrotu kosztów podróży pracowników w prywatnych przedsiębiorstwach. Według wnioskodawczyni stosuje się go również dla jednoosobowych firm, wspólników spółek z o.o., członków zarządów takich spółek i zleceniobiorców. Co najważniejsze, niektóre ww. podmioty nie są pracownikami w rozumieniu Kodeksu Pracy (np. właściciele jednoosobowych firm wspólnicy spółek z o.o., czy członkowie zarządów takich spółek) to jednak takim osobom delegacje przysługują i są im wypłacane.

Wypłaca się delegacje również członkom kadry Polski w różnych dyscyplinach sportowych. Tak więc fakt, że nie jest się pracownikiem, nie przesądza o tym, czy można wypłacać tzw. delegacje (w której skład wchodzi zgodnie z ww. rozporządzeniem: dieta, koszty przejazdów, noclegów, dojazdów środkami komunikacji miejskiej oraz inne udokumentowane wydatki, odpowiednie do uzasadnionych potrzeb). Tym samym klub nie może, według wnioskodawczyni, odmówić jej (sponsorowanemu zawodnikowi) prawa do rozliczenia delegacji związanej z trenowaniem i zawodami, a tym bardziej zwrotu kosztów noclegów i przejazdów (np. według stawki km).

Wnioskodawczyni uważa ponadto, że delegacje są zwolnione z podatku dochodowego, natomiast koszty badań sportowych, leczenia i rehabilitacji sportowej są kosztami uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) wezwał wnioskodawczynię o wskazanie, czy przedmiotem wniosku z dnia 14 listopada 2008r. (wpływ do tut BKIP – w dniu 18 listopada 2008r.) jest zapytanie w przedmiocie ograniczania zawodnikowi przez klub sportowy wypłaty środków przekazywanych przez sponsora, czy też przedmiotem wniosku jest zapytanie o zwolnienie z podatku dochodowego delegacji (zwrotu kosztów noclegów, wyżywienia i przejazdów) oraz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ponoszonych przez zawodnika kosztów badań sportowych, leczenia związanego z uprawianiem sportu.

W piśmie (wpływ do tut. Biura w dniu 16 grudnia 2008r.), będącym odpowiedzią na ww. wezwanie, wnioskodawczyni uzupełniła w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w poz. 50 ORD-IN stan faktyczny sprawy wskazując, iż z klubem sportowym nie łączy ją stosunek pracy, że jest członkiem oraz zawodnikiem tego klubu, w związku z tym jest delegowana na wyjazdy krajowe i zagraniczne – na zgrupowania treningowe, szkoleniowe i zawody. Również w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, w poz. 51 ORD-IN zadała pytania: Nr 4 i 5, natomiast w poz. 52 ORD-IN przedstawiła własne stanowiska do ww. zadanych w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych pytań.

Biorąc powyższe pod uwagę Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów udziela interpretacji indywidualnej w zakresie pytania Nr 4 i Nr 5.

Ad. 4.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przepisu art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy wynika, iż źródłami przychodów jest m.in. działalność wykonywana osobiście.

W myśl art. 13 pkt 2 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 powołanej powyżej ustawy źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście, przez którą rozumie się przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, literackiej, naukowej trenerskiej, oświatowej i publicystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikarstwa, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na podstawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 oraz ust. 13 powyżej powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa zakres zwolnienia od podatku dochodowego wypłaconych osobom fizycznych diet i innych należności za czas podróży. Zgodnie z tymi przepisami, wolne od podatku są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

• do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust.13.
  
  

Powołany przepis ustawy odnosi się zarówno do pracowników, jak i osób niebędących pracownikami. Przy czym odrębnie określa warunki korzystania ze zwolnienia od podatku w przypadku tych dwóch grup podatników. W przypadku osób niebędących pracownikami mowa jest o świadczeniach otrzymywanych w związku z szeroko rozumianą podróżą, o ile są spełnione przesłanki wymienione w art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do postanowień art. 21 ust. 13 ustawy, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.
   
   

Oznacza to, że aby świadczenia otrzymywane w związku z odbywaną podróżą mogły skorzystać ze zwolnienia, kwoty te nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. W przypadku potraktowania ich jako kosztów uzyskania przychodów będą stanowiły przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Omawiane zwolnienie jest limitowane do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.) oraz rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.). Zwolnienie odnosi się także do osób niebędących pracownikami, zatem może mieć zastosowanie również do kosztów noclegów, wyżywienia i przejazdów zwracanych podatnikowi (zawodnikowi) w związku z osobiście wykonywaną działalnością z tytułu przychodów z uprawiania sportu, o ile wydatki z tego tytułu nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów powodując zmniejszenie podstawy opodatkowania o ich wartość.

W odniesieniu do przejazdów rozliczanych według stawki kilometrowej, należy zauważyć, że z § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju wynika, iż środek transportu właściwy do odbycia podróży określa pracodawca. Na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy. W takim przypadku pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t. j. Dz. U. z 2007r. Nr 125, poz. 874 ze zm.) (§ 5 ust. 3 ww. rozporządzenia). Natomiast z § 8 ust. 1 ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju wynika, iż środek transportu właściwy do odbycia podróży określa pracodawca.

Na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na odbycie podróży samochodem osobowym niebędącym własnością pracodawcy (§ 8 ust. 3 rozporządzenia).

W takim przypadku za przejazd w podróży, o której mowa w ust. 3, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym (t. j. Dz. U. z 2007r. Nr 125, poz. 874, ze zm.) (§ 8 ust. 4 rozporządzenia).

W świetle powyższego, jeżeli klub sportowy delegowanym zawodnikom na zgrupowania treningowe, szkoleniowe i zawody w kraju i zagranicą, zwraca koszty noclegów, wyżywienia i przejazdów, w tym przejazdów rozliczanych według stawki kilometrowej – jeżeli klub wyrazi zgodę na odbycie podróży samochodem zawodnika, to zwracane koszty stanowią przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z przychodów z uprawiania sportu. Jednak podkreślić należy, że przychody te są zwolnione z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy pod warunkiem, że otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Przy czym zwolnienie to przysługuje do wysokości określonych w ww. rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej, natomiast ewentualna nadwyżka zwracanych przez klub sportowy świadczeń (ponad określone limity) stanowić będą dla zawodnika przychód z działalności wykonywanej osobiście, tj. z uprawiania sportu.

Ad. 5.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Przepis art. 22 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy stanowi, iż koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 - w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód. Jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych (art. 22 ust. 10 ww. ustawy).

Podkreślić należy, iż organ podatkowy może uznać konkretny wydatek za koszt uzyskania przychodu, jeżeli podatnik faktycznie poniesie wydatek, wykaże związek wydatku z uzyskanym przychodem i przedstawi dowód umożliwiający obiektywną ocenę przez organy, że powyższe okoliczności miały miejsce. Pojęcie „w celu osiągnięcia” oznacza bezpośredni związek pomiędzy kosztem a przychodem. Istotne jest również, że poniesione wydatki winny być prawidłowo udokumentowane.

Wobec powyższego, poniesione przez zawodnika koszty badań sportowych, leczenia i rehabilitacji sportowej będą stanowić koszty uzyskania przychodu z tytułu przychodów z uprawiania sportu, jeżeli zawodnik spełni ww. warunki, tj. udowodni, że faktycznie poniósł wyższe koszty niż wynikają z zastosowania normy procentowej wynikającej z art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy od podatku dochodowym od osób fizycznych – tj. normy 20% przychodu.

W świetle powyższego stanowisko wnioskodawczyni co do zwolnienia z podatku dochodowego delegacji rozliczanych przez klub sportowy oraz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ponoszonych przez nią kosztów badań sportowych, leczenia, rehabilitacji sportowej w opisanym stanie faktycznym uznać należy za prawidłowe pod warunkiem spełnienia wszystkich przesłanek wynikających z ww. przepisów prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.