INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2008 r. (data wpływu 5 listopada 2008 r.) uzupełnionym pismem z dnia 8 stycznia 2009 r. (data wpływu 9 stycznia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zwrotu kosztów używania własnego samochodu przez zleceniobiorcę – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 listopada 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zwrotu kosztów używania własnego samochodu przez zleceniobiorcę.

Pismem z dnia 29 grudnia 2008 r. Nr ITPB2/415-1032/08-2/BK wezwano Pana do usunięcia braków formalnych złożonego wniosku. Braki wykazane w wezwaniu uzupełniono pismem z dnia 8 stycznia 2009 r. (data wpływu 9 stycznia 2009 r.).

W przedmiotowym wniosku oraz uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Jest Pan emerytem. Dodatkowo pracuje Pan w prywatnym zakładzie na 1/8 etatu oraz w państwowym zakładzie pracy na umowę zlecenie. W państwowym zakładzie pracy w ramach umowy zlecenie jest Pan wyznaczony na dany rok kalendarzowy, tj. od 1 stycznia do 31 grudnia do wykonywania określonych czynności. Ze względu na charakter pracy wykorzystuje Pan prywatny samochód dla potrzeb zakładu w jazdach lokalnych (teren powiatu). Zakład pracy zwraca Panu udokumentowane koszty dojazdu w wysokości 0,8358 zł za 1 km – średnio 400 km miesięcznie. Na koniec miesiąca wystawia Pan zleceniodawcy rachunek, wyszczególniając w nim ilość przepracowanych godzin mnożąc je przez stawkę godzinową oraz doliczając udokumentowane koszty dojazdu. Od wypłaconego zwrotu kosztów jest potrącany podatek. Dodatkowo zaznacza Pan, że nie prowadzi działalności gospodarczej i nie ma Pan kosztów uzyskania przychodów, a zwrot kosztów z tytułu używania samochodu dla potrzeb zakładu wynika z rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 2 sierpnia 2004 r. w sprawie warunków i wysokości wynagrodzenia za wykonywanie czynności przez lekarzy weterynarii i inne osoby wyznaczone przez powiatowego lekarza weterynarii (Dz. U. Nr 178, poz. 1837 ze zmianami).

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy należy płacić podatek od kosztów dojazdu według stawki urzędowej, jeżeli nie, to w jaki sposób rozliczyć zwrot kosztów w PIT-37 na koniec roku...
2. Czy zakład pracy w PIT-11 winien wykazać oddzielnie ww. koszty dojazdu, w konsekwencji czego w PIT-37 uwzględniałby Pan je jako koszty uzyskania przychodu...

Zdaniem Wnioskodawcy, nie powinien płacić podatku od kosztów dojazdu według stawki urzędowej. Skoro zakład pracy potrąca podatek od kosztów dojazdu, to koszty te powinien uwzględnić na koniec roku w zeznaniu podatkowym PIT-37 jako koszty uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z wyrażającym zasadę powszechności opodatkowania art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zmianami) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Zatem wszelkie dochody podatnika nie wymienione enumeratywnie w katalogu zwolnień przedmiotowych podlegają opodatkowaniu.

W myśl art. 13 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychody z tytułu wykonywania usług na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło zostały zakwalifikowane jako przychody z działalności wykonywanej osobiście. Koszty uzyskania przychodów z tytułu umowy zlecenia lub umowy o dzieło określone są w art. 22 ust. 9 pkt 4 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i wynoszą 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenia chorobowe. Jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości faktycznie poniesionych (art. 22 ust. 10 tej ustawy).

Stosownie do art. 41 ust. 1 ww. ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności osobom określonym w art. 3 ust. 1 czyli osobom fizycznym mającym miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z tytułu działalności określonej w art. 13 pkt 8, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy w wysokości 19% należności pomniejszonej o koszty uzyskania przychodów oraz pomniejszonej o składki potrącone przez płatnika w danym miesiącu na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b).

Z treści wniosku wynika, że zleceniodawca – państwowy zakład pracy - zwraca udokumentowane koszty z tytułu używania przez Pana własnego samochodu w celu realizacji czynności określonych w umowie zlecenia.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby nie będącej pracownikiem

• do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Należy jednak zaznaczyć, iż zwolnienie dla osób niebędących pracownikami stosuje się jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

W odniesieniu do tej kategorii podatników niebędących pracownikami, a więc np. osób wykonujących na obszarze kraju czynności w ramach umów cywilnoprawnych; w tym umowy zlecenie, pojęcie „podróż” nie jest tożsame z pojęciem „podróż służbowa”, które stosowane jest w odniesieniu do pracowników.

Na tej podstawie należy też stwierdzić, iż pojęcie „podróż” obejmuje również dojazdy do miejsca wykonywania zleconych czynności. W konsekwencji, należności stanowiące zwrot kosztów używania przez osoby niebędących pracownikami pojazdów samochodowych, stanowiących ich własność, w celu odbycia podróży związanej z realizacją określonych zadań, korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym.

Należy zwrócić uwagę, że ze zwolnienia korzystają jedynie należności do wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalenia należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zmianami). Stosownie do brzmienia § 5 powoływanego rozporządzenia, należności za czas podróży ustala się jako iloczyn przejechanych kilometrów oraz stawek za jeden kilometr przebiegu.

W świetle powyższego, zwrócone koszty dojazdu są zwolnione od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, ze względu na zwolnienie przedmiotowe, zleceniodawca nie ma obowiązku potrącania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy oraz wykazywania tej kwoty w PIT-11, a w konsekwencji nie wykazuje się ich również w PIT-37 jako koszty uzyskania przychodów.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zmianami).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.