INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 1 grudnia 2008 r. (data wpływu 10 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji budynku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 grudnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji budynku.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Dnia 30 stycznia 2007 r. Wnioskodawca nabył wspólnie z dwoma innymi osobami fizycznymi zabudowaną działkę gruntu. Na działce tej w roku 1977 został oddany do użytku hotel robotniczy. Hotel ten był użytkowany ponad 5 lat. Dnia 17 grudnia 1996 r. ww. nieruchomość została sprzedana. Nowi właściciele w dniu 6 lutego 1998 r. otrzymali decyzję o możliwości adaptacji budynku hotelowego na budynek mieszkalny wielorodzinny z usługami. Do dnia 30 stycznia 2007 r., tj. do dnia nabycia nieruchomości przez Wnioskodawcę, prace adaptacyjne nie zostały zakończone.

W dniu 19 lutego 2007 r. decyzją starosty, pozwolenie obejmujące adaptację istniejącego budynku hotelowego na budynek mieszkalny wielorodzinny z usługami zostało przeniesione na Wnioskodawcę i dwóch pozostałych właścicieli. Następnie w dniu 31 lipca 2007 r. decyzja o pozwoleniu na budowę została zmieniona w zakresie nadbudowy poddasza, zmiany sposobu użytkowania parteru na część mieszkalną, zmiany kotłowni gazowej na olejową, zmiany układu niektórych pomieszczeń I i II piętra, likwidacji balkonów od strony południowej, zgodnie z zamiennym projektem budowlanym.

Roboty budowlane wykonywane były sposobem gospodarczym. Nie były zbierane rachunki oraz faktury na materiały oraz prace budowlane. Od sierpnia 2008 roku Wnioskodawca wynajmuje mieszkania w tym budynku i w związku z tym jako formę opodatkowania od przychodów z najmu wybrał ryczałt od przychodów ewidencjonowanych. Jednocześnie Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną według zasad określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Wnioskodawca chciałby wprowadzić do firmy ww. budynek mieszkalny jako środek trwały i go amortyzować, a przychody z najmu opodatkować według stawki 19%. Wobec braku dowodów na zakup materiałów budowlanych oraz braku możliwości ustalenia wartości początkowej na zasadach ogólnych, Wnioskodawca chciałby ustalić wartość początkową środka trwałego na podstawie wyceny biegłego, o czym mówi art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto Wnioskodawca ww. budynek mieszkalny stanowiący Jego współwłasność chciałby po wprowadzeniu do ewidencji środków trwałych amortyzować od wartości początkowej, zgodnie z art. 22g ust. 11, w takiej proporcji jego wartości w jakiej pozostaje udział Wnioskodawcy we współwłasności tego budynku. Jako metodę amortyzacji Wnioskodawca chciałby zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji, gdzie dla budynków (lokali) i budowli okres amortyzacji może wynieść 10 lat, o czym stanowi art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie amortyzacji budynku.

Czy Wnioskodawca prawidłowo postępuje jeżeli przedmiotowy budynek będzie amortyzować przez 10 lat, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, po przyjęciu ww. budynku mieszkalnego do ewidencji środków trwałych prawidłowa będzie decyzja o amortyzacji budynku według stawki 10%, o czym stanowi art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy. Z artykułu tego wynika, iż istnieje możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanego budynku mieszkalnego po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji środków trwałych i wówczas roczna amortyzacja wyniesie maksymalnie 10%. Zastosowanie tej stawki jest możliwe pod warunkiem, że budynek można uznać za używany. W świetle art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, budynek można uznać za używany, jeżeli przed nabyciem wykorzystywany był co najmniej przez okres 60 miesięcy. Budynek ten był używany przez okres ponad 5-ciu lat od roku 1977, kiedy to służył jako hotel robotniczy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zasady amortyzacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w przepisach art. 22a – 22o ustawy z dnia 26 lipca1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze. zm.).

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przepisy art. 22f ww. ustawy stanowią, iż odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3 500 zł.

Stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przepisy art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią, iż podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, dla budynków (lokali) i budowli, nie może on być krótszy niż 10 lat.

Środki trwałe (budynki, lokale i budowle) zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uznaje się za używane, jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W myśl art. 22j ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Z przywołanych przepisów art. 22j ust. 3 pkt 1 wynika, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany (budynek lokal lub budowlę), który był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (przed nabyciem przez podatnika) przez wymagany okres co najmniej 60 miesięcy.

Wnioskodawca podał, iż przedmiotowy budynek był używany przez okres ponad 5-ciu lat od roku 1977, kiedy to służył jako hotel robotniczy.

Reasumując, Wnioskodawca może zastosować dla przedmiotowego budynku mieszkalnego indywidualną stawkę amortyzacyjną, stosowaną dla używanych środków trwałych w wysokości 10 %, zgodnie z zapisem art. 22j ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że w zakresie pozostałej problematyki dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych (tj. wartości początkowej środka trwałego) wniosek rozstrzygnięto interpretacją indywidualną z dnia 3 marca 2009 r. nr ILPB1/415-1021/08-2/AG.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.