INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27.04.2009 r. (data wpływu 30.04.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych uzupełnionym pismem (data nadania 15.07.2009 r., data wpływu 20.07.2009 r.) złożonym na wezwanie Nr IPPB1/415-324/09-2/IF z dnia 09.07.2009 r. (data nadania 09.07.2009 r., data doręczenia 21.07.2009 r.) w zakresie możliwości zmiany indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zmiany indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W roku 2006 Wnioskodawczyni nabyła nieruchomość zabytkową z zamiarem wykorzystania jej w przyszłości dla własnych potrzeb mieszkaniowych. W trakcie remontu zmieniła zamiar i po uzyskaniu stosownych zezwoleń nieruchomość uzyskała status użytkowo- mieszkaniowy.

Nieruchomość jest współwłasnością małżonków, którzy nie mają rozdzielności majątkowej. Dochody z nieruchomości będą rozliczane na zasadach ogólnych ze wskazaniem na Wnioskodawczynię (tj. na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 6 updof.).

Wnioskodawczyni dodaje, iż dochody z najmu zamierza rozliczać w całości sama, ponieważ samodzielnie będzie nieruchomością zarządzać.

Przed oddaniem w najem Wnioskodawczyni poniosła nakłady na konieczne remonty i modernizację obiektu dokonane metodą gospodarczą, tj. bez szczegółowej ewidencji nakładów.

Wnioskodawczyni zaznacza, iż poniesienie tych nakładów jest jednak bezsporne, ponieważ jednoznacznie wynika z opisu stanu technicznego nieruchomości dokonanych przed i po remoncie przez biegłych rzeczoznawców.

Obecnie Wnioskodawczyni zamierza wynająć ww. nieruchomość pod działalność komercyjną.

Po oddaniu obiektu do używania wartość nieruchomości została wyceniona przez biegłego rzeczoznawcę.

Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym podatnikiem VAT, mąż nie jest podatnikiem VAT.

Dochody z najmu nie będą głównym źródłem utrzymania.

Wnioskodawczyni pismem z dnia 29.07.2009 r. (data wpływu 03.08.2009 r.) doprecyzowała, iż ww. nieruchomość została zakupiona w 2006 r. na rynku wtórnym, ze środków pochodzących w całości z majątku wspólnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy podstawą naliczenia amortyzacji jest wycena biegłego rzeczoznawcy...
2. Czy w przypadku pozostawienia części nieruchomości niewynajętej (tj. czekającej na wynajem wolnej lub przeznaczonej na własne potrzeby podatnika) podstawa amortyzacji pozostaje bez zmian, czy tez należy ją zmniejszyć proporcjonalnie do powierzchni wynajmowanej...
3. Czy ustalona indywidualnie stawka amortyzacyjna może ulegać zmianie w czasie trwania amortyzacji...
4. Czy w opisanych okolicznościach Wnioskodawczyni ma prawo do traktowania przychodów z najmu jako przychodów z art. 10 ust. 1 pkt 6 updof....
5. Czy w związku ze wspólnotą majątkową Wnioskodawczyni może rozliczać dochody z najmu sama, czy też przychody i koszty musi dzielić na siebie i na męża...
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Ad 3)

Indywidualnie ustalona stawka amortyzacyjna może być co roku zmieniana, ponieważ w ustawie brak zakazu zmiany. Brak także nakazu obowiązywania tej samej stawki przez cały okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Odpowiedź na pytanie trzecie stanowi przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej. Natomiast wniosek Pani z zakresu pozostałych pytań został rozpatrzony odrębnymi interpretacjami.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. z 2000 r. Dz. U. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 powołanej ustawy.

Zasady amortyzacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w przepisach art. 22a – 22o ww. ustawy.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty,

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z brzmieniem art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór: suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przepisy art. 22h ust. 2 cytowanej ustawy określają, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Z przepisu tego wynika, iż:

• wyboru metody amortyzacji środka trwałego dokonuje się przed rozpoczęciem amortyzacji;

• raz wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka, co oznacza zakaz zmiany metody amortyzacji w trakcie trwania tego procesu;

• przez metody amortyzacji, o których mowa w ustawie, rozumie się metody opisane w art. 22i-22k.
  
  

Są to trzy metody amortyzacji:

1. metoda dokonywania odpisów amortyzacyjnych przez zastosowanie stawek z powołanego Wykazu (z możliwością ich podwyższenia i obniżenia), przewidziana w art. 22i ustawy;
2. metoda dokonywania tych odpisów z zastosowaniem stawek ustalonych indywidualnie przez podatnika, przewidziana w art. 22j ustawy;
3. metoda degresywno-linowa, przewidziana w art. 22k ustawy.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m#179;, domków kempingowych i budynków zastępczych dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.
   
   

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Wskazać należy jednak, iż możliwość indywidualnego ustalenia stawki amortyzacyjnej dla składnika majątku, o którym mowa w przedmiotowym wniosku, uzależniona jest od odpowiedniego jego sklasyfikowania w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści przepisu art. 22i ust. 1 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

W myśl art. 22i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Zatem zmiana stawki amortyzacyjnej możliwa jest tylko przy stosowaniu metody określonej w art. 22i ust. 1, tj. przy stosowaniu stawek wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Z pytania zadanego przez Wnioskodawczynię wynika, iż do amortyzacji nieruchomości zastosuje metodę wynikającą z art. 22j ust. 1, tj. metodę indywidualnych stawek nie wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Metoda ta nie przewiduje możliwości podwyższenia lub obniżenia stawek amortyzacyjnych w trakcie trwania okresu amortyzacji. Zmiana stawki spowoduje w tym przypadku jednocześnie zmianę metody amortyzacji.

Reasumując, Wnioskodawczyni nie może zmienić indywidualnie ustalonej stawki amortyzacyjnej dla ww. nieruchomości.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.