INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (j. t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 26 marca 2009 roku (data wpływu 6 kwietnia 2009 roku) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego – uzupełnionym pismem z dnia 27 maja 2009 r. (data wpływu 3 czerwca 2009 r.) – dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie korzystania ze zwolnienia określonego w art. 17 ust. 1 pkt 34 tej ustawy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 kwietnia 2009 roku do tut. organu wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych – uzupełniony pismem z dnia 27 maja 2009 r. (data wpływu 3 czerwca 2009 r.) – w zakresie korzystania ze zwolnienia określonego w art. 17 ust. 1 pkt 34 tej ustawy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność w Specjalnej Strefie Ekonomicznej, polegającą na produkcji stolarki okiennej PCV i aluminiowej, na podstawie zezwolenia na działalność w Strefie, obejmującego:

• dział 25, grupa 25.2 – wyroby z tworzyw sztucznych,
• dział 28, grupa 28.1 – konstrukcje metalowe,
• dział 28, grupa 28.7 – wyroby metalowe.

Na tej podstawie sprzedaż stolarki Spółka traktowała jako działalność strefową. Natomiast w przypadku zawarcia z kontrahentem umowy na dostawę stolarki z jednoczesnym jej montażem (siłami własnymi lub z pomocą podwykonawcy), który miał miejsce poza strefą, działalność taką traktowano jako działalność pozastrefową. Na fakturze dokumentującej taką transakcję wpisywano usługę montażu. W takich umowach nie wyodrębnia się wartości wyrobów oraz wartości montażu. Ostatnio pojawiły się liczne interpretacje Ministra Finansów odnośnie właściwego klasyfikowania dostawy połączonej z montażem siłami własnymi producenta (w tym z pomocą działającego w jego imieniu podwykonawcy). Według Ministra Finansów roboty montażowe wykonywane przez producenta wyrobu siłami własnymi są klasyfikowane łącznie z wyrobem w tym samym grupowaniu (stolarka z tworzyw sztucznych – PKWiU 25.23.14-50.1; stolarka z aluminium PKWiU 28.12.10-50). Z punktu widzenia podatku od towarów i usług tego typu czynność traktuje się jako dostawę wyrobu, a nie usługę. W związku z tym Spółka powzięła wątpliwość opisaną poniżej. Należy podkreślić, iż Spółka nie świadczy usług montażu stolarki, której nie wyprodukowała. Montaż ten stanowi jedynie czynność drugorzędną, pomocniczą w stosunku do produkcji wyrobów, zarówno w sensie udziału w całkowitej cenie transakcji, kosztów wytworzenia, poświęconych ilości roboczogodzin liczonych w Strefie i poza nią. Z tego powodu trudno jest organizacyjnie wyodrębnić ten etap produkcji. Jak pokazuje doświadczenie jest to etap niezbędny. Ponadto wykonanie montażu przez Spółkę kanalizuje odpowiedzialność za należyte wykonanie wyrobu. Umożliwia skorzystanie przez odbiorcę z ewentualnych roszczeń gwarancyjnych w stosunku do tego samego podmiotu, niezależnie od tego czy wada tkwi w wyrobie, czy jest efektem niewłaściwego montażu.

Dodatkowo w piśmie z dnia 27 maja 2009 r. (data wpływu 3 czerwca 2009 r.) Spółka wskazała, iż zezwolenie na prowadzenie działalności w specjalnej strefie ekonomicznej uzyskała w dniu 17 listopada 2003 r.

W związku z powyższym, zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż wyrobów wyprodukowanych na terenie Strefy (objętych zezwoleniem) z jednoczesnym montażem tych wyrobów poza Strefą ale siłami własnymi Spółki (w tym z pomocą działającego w jej imieniu podwykonawcy) – będzie korzystała ze zwolnienia, o jakim mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż sprzedaż wyrobów wyprodukowanych na terenie Strefy objętych zezwoleniem z jednoczesnym montażem tych wyrobów poza Strefą, ale siłami własnymi Spółki (w tym siłami działającego w jej imieniu podwykonawcy) – będzie korzystała ze zwolnienia, o jakim mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Montaż stanowi jedynie czynność drugorzędną i pomocniczą (podobnie jak transport stolarki do odbiorcy w stosunku do produkcji wyrobów, zarówno w sensie udziału w całkowitej cenie transakcji, kosztów wytworzenia, poświęconych ilości roboczogodzin liczonych w Strefie i poza nią. Stanowi etap końcowy produkcji w Strefie, aczkolwiek niezbędny. Jak pokazuje doświadczenie wykonany przez producenta montaż umożliwia skorzystanie przez odbiorcę z ewentualnych roszczeń gwarancyjnych w kierunku do tego samego podmiotu. W pismach urzędowych stwierdzano wielokrotnie, iż z przywołanych wyżej przepisów wynika że jedynie w sytuacji, gdy dany rodzaj działalności gospodarczej nie jest wymieniony w zezwoleniu, a także jeżeli działalność nie jest działalnością pomocniczą, niezbędną do realizacji zakresu działalności gospodarczej wymienionej w zezwoleniu, to dochód z takiej działalności nie podlega zwolnieniu z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych (Nr US.OP/423/14/2007 Urząd Skarbowy w Tychach z dnia 12 marca 2007 r.; Izba Skarbowa w Rzeszowie Nr IS.I/3-423/65/04 z dnia 2 sierpnia 2004 r.). Uznanie montażu wyrobu przez producenta tego wyrobu za sprzedaż na terenie Strefy koreluje ze sposobem klasyfikacji czynności w PKWiU opisanym powyżej, pozostając tym samym w zgodzie z zakresem zezwolenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j. t. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. Nr 123, poz. 600, z 1996 r. Nr 106, poz. 496, z 1997 r. Nr 121, poz. 770, z 1998 r. Nr 106, poz. 668, z 2000 r. Nr 117, poz. 1228, z 2002 r. Nr 113, poz. 984 i Nr 240, poz. 2055 oraz z 2003 r. Nr 188, poz. 1840), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, o którym mowa w cytowanym powyżej przepisie uprawnia do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy i korzystania z pomocy publicznej. Określa ono przedmiot i warunki prowadzenia działalności – art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych w brzmieniu obowiązującym na dzień wydania zezwolenia (Dz. U. Nr 123, poz. 600 ze zm.).

Równocześnie art. 17 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że powyższe zwolnienie przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Przystępując do analizy ww. przepisów zauważyć należy, iż w orzecznictwie zarówno Sądu Najwyższego, jak i Naczelnego Sądu Administracyjnego, a także w piśmiennictwie ukształtowany jest pogląd, w myśl którego przepisy prawa podatkowego należy wykładać ściśle i zgodnie z ich literalnym brzmieniem, a jedynie w sytuacjach wątpliwych, gdy językowa wykładnia nie doprowadza do ustalenia jednoznacznej treści normy prawnej, należy skorzystać z innych metod wykładni w taki sposób, by wyinterpretowana norma spójna była z innymi normami skorelowanymi, jak również by jednocześnie w pełni odzwierciedlała intencje racjonalnego ustawodawcy. Stanowisko to ma swoje oparcie przede wszystkim w założeniu, że źródłem wiedzy, zarówno dla podatnika, jak i organów stosujących prawo, jest i zawsze będzie tylko językowe znaczenie norm prawnych, albowiem przekaz językowy rozumiany jako możliwy sens słów jest powszechną metodą komunikowania się ustawodawcy z podatnikiem i organami stosującymi prawo.

Biorąc powyższe pod uwagę należy wskazać, iż zwolnienie od podatku przysługuje wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z prowadzonej na terenie strefy działalności gospodarczej, określonej w zezwoleniu. Jeżeli dany rodzaj (przedmiot) działalności gospodarczej nie jest wymieniony w zezwoleniu, to dochód z takiej działalności nie podlega zwolnieniu. Podobnie w przypadku gdy dany rodzaj działalności jest prowadzony poza terenem strefy wówczas również działalność taka nie będzie podlegała zwolnieniu.

Z wniosku wynika, iż Spółka uzyskała zezwolenie na prowadzenie działalności w specjalnej strefie ekonomicznej, rozumianej jako działalność produkcyjna w zakresie: wyrobów z tworzyw sztucznych (dział 25, grupa 25.2), konstrukcji metalowych (dział 28, grupa 28.1), wyrobów metalowych (dział 28, grupa 28.7).

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż montaż okien, wyrobów produkowanych przez Spółkę nie został literalnie uwzględniony w zezwoleniu dotyczącym prowadzenia działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, w konsekwencji ta część działalności wykonywanej przez Spółkę nie może korzystać ze zwolnienia o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy również podnieść, iż przy ocenie przedmiotu zwolnienia nie ma podstaw do przyjęcia podziału działalności gospodarczej na podstawową i pomocniczą, w oparciu o który zostałaby dokonana rozszerzająca interpretacja zakresu zwolnienia, w wyniku przyjęcia stanowiska, iż dochody z działalności pomocniczej produkcji podlegałyby zwolnieniu. Ponadto przepis art. 17 ust. 4 wyraźnie wskazuje, że przedmiotowe zwolnienie przysługuje wyłącznie od dochodów z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

Reasumując należy stwierdzić, iż z uwagi na fakt, iż działalność w zakresie wykonywania prac montażowych, wyrobów produkowanych przez Spółkę, nie została wymieniona w przedmiotowym zezwoleniu, nie podlega ona zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Końcowo należy zauważyć, iż przytoczone przez Wnioskodawcę rozstrzygnięcia organów podatkowych zostały wydane w indywidualnych sprawach, w związku z czym nie były brane pod uwagę przy wydawaniu przedmiotowej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu; ul. Św. Jakuba 20; 87-100 Toruń.