INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 11.04.2009 r. (data wpływu 14.04.2009 r.) uzupełnione pismem z dnia 09.07.2009 r. (data nadania 09.07.2009 r., data wpływu 13.07.2009 r.) złożonym na wezwanie Nr IPPB1/415-239/09-2/IF z dnia 30.06.2009 r. (data doręczenia 06.07.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup wyposażenia oraz wykańczania lokalu mieszkalnego przeznaczonego na wynajem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup wyposażenia oraz wykańczania lokalu mieszkalnego przeznaczonego na wynajem.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem zakupiła nowy lokal mieszkalny na rynku pierwotnym w 2006 r. Aby lokal mógł być wynajęty, należało go odpowiednio wykończyć i wyposażyć. W tym celu w roku 2006 i 2007 przeprowadzono odpowiednie prace i dokonano odpowiednich inwestycji (m.in. założono drzwi wewnętrzne, położono podłogę – częściowo drewnianą i częściowo z płytek gresowych, zainstalowano: umywalki, lustra, kabinę prysznicową i sedes, zamontowano sufity podwieszane, położono glazurę, pomalowano cały lokal i wyposażono kuchnię: lodówka, kuchenka, okap, zmywalka, zlew i szafki).

W trakcie prac okazało się, że zabezpieczenie balkonu zostało wykonane wadliwie. Usuwanie usterek przez developera opóźniło cały proces wykończeniowy.

Wnioskodawczyni dodaje, iż w 2007 r. panował „boom” budowlano-wykończeniowy i w związku z tym znalezienie wykonawcy na mały zakres prac (balkon) było bardzo trudne. Zakupienie gresu i wykończenie balkonu udało się zrealizować w 2008 r. Od tego momentu Wnioskodawczyni wraz z mężem rozpoczęła poszukiwanie najemcy – udało się to pod koniec 2008 r. i wówczas podpisano umowę o wynajem lokalu mieszkalnego od lutego 2009 r. Najemca podczas negocjacji zażądał dodatkowego doposażenia lokalu (zamontowanie szaf w przedpokoju, zamontowanie żaluzji w oknach oraz zakup pralki). Dokonano więc odpowiednich zakupów i przeprowadzono zlecone prace. W lutym 2009 r. małżonkowie zaczęli uzyskiwać przychody z wynajmu i postanowili rozliczać się z urzędem skarbowym na zasadach ogólnych.

Wnioskodawca pismem z dnia 09.07.2009 r. (data wpływu 13.07.2009 r.) doprecyzował opis stanu faktycznego przedstawiony we wniosku, pytanie oraz własne stanowisko w sprawie.

Wnioskodawca doprecyzował, iż 29.11.2008 r. podpisano umowę najmu lokalu mieszkalnego wraz z wyposażeniem oraz piwnicy i miejsca parkingowego naziemnego przypisanych do lokalu. Przekazanie przedmiotu najmu do używania nastąpiło w lutym 2009 r. i od tego momentu zaczęły wpływać przychody z tytułu najmu. Właściciele lokalu postanowili rozliczać się z urzędem skarbowym na zasadach ogólnych. W tym celu postanowili jasno i precyzyjnie ustalić, jakie wydatki mogą zaliczyć bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów, a jakie wydatki stanowią podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Majątek będący przedmiotem najmu stanowi miejsce parkingowe naziemne, piwnica oraz lokal mieszkalny, w którym do użytku najemcy przekazano: lodówkę, kuchenkę gazową z piekarnikiem, okap kuchenny, zmywarkę, szafki kuchenne, stół, zlew, umywalki, krany, kabinę prysznicową, sedes, lustra, lampy, sufity podwieszane, wykładziny dywanowe, podłogę drewnianą, płytki podłogowe i ścienne oraz drzwi wewnętrzne do pomieszczeń.

Wydatki na zakup tych przedmiotów były dokonywane w latach 2006-2008.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie art. 22d można zaliczyć wydatki poniesione w latach 2006-2008 na nabycie składników majątku stanowiącego przedmiot najmu, których wartość początkowa nie przekracza 3.500,00 zł, bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów z najmu otrzymanych w 2009 r....

W szczególności chodzi o takie składniki majątku jak: lodówka, kuchenka gazowa z piekarnikiem, okap kuchenny, zmywarka, szafki kuchenne, stół, zlew, umywalki, krany, kabina prysznicowa, sedes, lustra, lampy oraz inne elementy wymienione w uzupełnieniu stanu faktycznego.

Zdaniem Wnioskodawczyni w art. 22d ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest powiedziane, że wydatki na składnik majątku, których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł. stanowią koszty uzyskania przychodu w miesiącu oddania ich do używania. W opinii Wnioskodawczyni można więc rozumieć, że wszystkie wydatki związane z lokalem nie przekraczające 3.500 zł. poniesione w całym, nawet kilkuletnim, okresie adaptacyjno -modernizacyjnym mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i rozliczane poczynając od miesiąca, w którym lokal mieszkalny został wynajęty i pojawiły się pierwsze przychody z tego tytułu.

Według Wnioskodawczyni ma to sens zwłaszcza w sytuacji, gdy podatnik nie dysponuje od razu całą kwotą potrzebną do zakupu lokalu oraz przystosowania go do celów wynajmu i w związku z tym jest zmuszony rozłożyć ten proces w czasie, zanim zacznie uzyskiwać przychody z wynajmu. Zdaniem Wnioskodawczyni, trudno bowiem wyobrazić sobie wynajęcie lokalu, który został wykończony tylko częściowo i w którym nadal trwają prace adaptacyjne.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawczyni wskazała, iż zgodnie z art. 22 ust. 8 odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z art. 22a-22o z uwzględnieniem art. 23 są kosztem uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych rozliczanym na zasadach ogólnych.

Zgodnie z art. 22a amortyzacji podlegają:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
• maszyny, urządzenia i środki transportu,
• inne przedmioty
  
  

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok (…) oddane do używania na podstawie umowy najmu (…), zwane środkami trwałymi.

Tak więc należy rozumieć że wszystkie składniki majątku oddane do używania najemcy (z uwzględnieniem art. 22c) podlegają amortyzacji.

Jednocześnie, zgodnie z art. 22d, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 22g nie przekracza 3.500,00 zł, a wówczas wydatki poniesione na ich nabycie stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Dodatkowo art. 22g mówi, że cena nabycia jest to kwota należna zbywcy powiększona o koszty transportu, załadunku, wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu opłat notarialnych, skarbowych i innych.

Należy więc rozumieć, że np. wydatek poniesiony w grudniu 2006 r. na zakup lodówki w wysokości 2.100,00 zł, powiększony o koszty transportu w wysokości 50,00 zł, można zaliczyć w całości bezpośrednio w koszty uzyskania przychodu w lutym 2009 r. – tj. w miesiącu przekazania lokalu wraz ze wszystkimi składnikami majątku do używania najemcy (zgodnie z umową najmu).

Podobnie rzecz się ma z takimi składnikami majątku, jak kuchenka gazowa z piekarnikiem, okap nad kuchenką, zmywarka, szafki kuchenne i stół, umywalki, krany, lamy, lustra, itp. Przedmioty, których cena nabycia nie przekroczyła kwoty 3.500,00 zł. Nie trzeba dokonywać od nich odpisów amortyzacyjnych, tylko w całości bezpośrednio można ich cenę nabycia odliczyć od uzyskanych przychodów z najmu.

Natomiast od wartości lokalu mieszkalnego, piwnicy i naziemnego miejsca parkingowego, a także od składników majątku przekraczających wartość początkową w kwocie 3.500,00 zł – można obliczać odpisy amortyzacyjne i wliczać je w koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Artykuł 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz.176 ze zm.) wymienia najem (który nie stanowi działalności gospodarczej) jako odrębne źródło przychodu. W odniesieniu do przychodów z najmu ma zastosowanie ogólna definicja kosztu podatkowego, zawarta w art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo - skutkowego tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

A zatem kosztami uzyskania przychodów są wszelkie wydatki, które łącznie spełniają następujące warunki: zostały faktycznie poniesione w celu uzyskania przychodu, tzn. pozostają w racjonalnym związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami oraz nie zostały wymienione w art. 23 ustawy zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w ramach wynajmu lokalu, decyduje podatnik, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów oraz okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Duże znaczenie dla ustalenia wysokości kosztów najmu ma treść zawartej umowy. Powinno z niej wynikać, jakie wydatki związane z wynajmowaną rzeczą ponosi właściciel, a jakie najemca.

Stosownie do przedstawionych powyżej regulacji prawnych, amortyzacji nie podlegają lokale mieszkalne, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzacji. Jeśli natomiast zamierza skorzystać z możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych, to aby stanowiły one koszty uzyskania przychodów, w myśl art. 22n ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe muszą być objęte ewidencją środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zasady amortyzacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w przepisach art. 22a – 22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22a ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za środki trwałe uważa się stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   
   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy, zwane środkami trwałymi.
   
   

Podatnik, który podejmie decyzję o amortyzowaniu przedmiotu najmu, musi ustalić jego wartość początkową oraz właściwą stawkę amortyzacyjną.

Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w art. 22g ust. 1 i ust. 3 oraz w art. 22g ust.10 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna – cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Jak wynika z wniosku Wnioskodawczyni zamierza wynajmować lokal mieszkalny, piwnicę i naziemne miejsce parkingowe i zamierza wliczać do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne od ich wartości początkowej.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż odpisy amortyzacyjne, których wnioskodawczyni zamierza dokonywać od wartości początkowej tych środków trwałych stanowić będą koszt uzyskania przychodów w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, o ile dokonywane będą z uwzględnieniem przepisów art. 22a-22n ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do możliwości zaliczenia w koszty uzyskania przychodów pozostałych wydatków, stwierdzić należy, iż w przypadku najmu, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie wydatki, które mają związek z uzyskaniem przychodu z najmu. Poniesienie wydatków przed rozpoczęciem najmu nie wyklucza możliwości zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów z najmu, jeżeli wydatki te miały na celu osiągnięcie przychodu. Poniesione wydatki mające na celu przystosowanie lokalu na cele mieszkalne, a tym samym przygotowanie go do wynajęcia, niewątpliwie mają wpływ na osiągnięcie przychodów z najmu.

W tym miejscu należy wskazać, iż wydatki poniesione na nabycie wyposażenia wynajmujący może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio lub poprzez odpisy amortyzacyjne.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni lokal przeznaczony pod wynajem wyposażyła m.in. w kuchenkę gazową z piekarnikiem, okap kuchenny, zmywarkę, szafki kuchenne, stół, zlew, umywalki, krany, kabinę prysznicową, sedes, lustra, lampy, wykładziny dywanowe, podłogę drewnianą, płytki podłogowe i ścienne, drzwi wewnętrzne do pomieszczeń oraz lodówkę. Jak wskazała wnioskodawczyni wydatek na zakup lodówki w wysokości 2.100,00 zł powiększony został o koszty transportu w wysokości 50,00 zł. Wartość początkowa poszczególnych składników nie przekracza kwoty 3.500,00 zł.

Składniki wyposażenia danego lokalu uznaje się za środki trwałe, jeżeli stanowią własność lub współwłasność wynajmującego, są kompletne i zdatne do użytku w dniu oddania do używania najemcy, a przewidywany okres ich używania będzie przekraczał rok. W takiej sytuacji wydatek na ich zakup będzie stanowił koszt uzyskania poprzez odpisy amortyzacyjne. W tym celu konieczne jest wprowadzenie danego składnika majątku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Odpisów dokonuje się od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek wprowadzono do tej ewidencji.

Nie w każdym przypadku wymagane jest, aby składnik wyposażenia był amortyzowany. Ustawodawca dopuszcza możliwość dokonania jednorazowego odpisu (w miesiącu oddania do używania lub w miesiącu następnym). Przy czym dotyczy to składników, których wartość początkowa w dniu przyjęcia do używania jest równa lub niższa niż 3.500 zł.

Zgodnie z art. 22d ust. 1 ww. ustawy, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Odnosząc się natomiast do wydatków związanych z ulepszeniem lokalu mieszkalnego stwierdzić należy, że nie zawsze jest możliwe zaliczenie tych wydatków do kosztów uzyskania przychodu bezpośrednio. Zgodnie bowiem z art. 23 ust. 1 pkt 1) lit. c) ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

W myśl zaś ww. art. 22g ust. 17 ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł.

Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową rekonstrukcją adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

Ulepszenie środka trwałego polega zatem na dokonywaniu nakładów na tenże środek, które powodują wzrost wartości użytkowej tego środka.

Wydatki związane z instalacją elementów nieistniejących w przedmiotowym lokalu powodują wzrost wartości użytkowej tego lokalu i stanowią jego ulepszenia jeżeli ich suma w roku podatkowym przekroczy kwotę 3.500,00 zł.

Wobec powyższego wydatki poniesione na przebudowę, rozbudowę, adaptację, rekonstrukcję, modernizację zwiększają wartość początkową środka trwałego i stanowić będą koszt uzyskania przychodu w wysokości odpisów amortyzacyjnych dokonywanych zgodnie z przepisami art. 22a – 22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż:

• odpisy amortyzacyjne, których wnioskodawczyni zamierza dokonywać od wartości początkowej środków trwałych (lokal, garaż, miejsce parkingowe) stanowić będą koszt uzyskania przychodów z najmu nieruchomości, o ile dokonywane będą z uwzględnieniem przepisów art. 22a-22n ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

• jeżeli wartość jednostkowa wyposażenia lokalu nie przekracza 3.500,00 zł Wnioskodawczyni może wydatki poniesione na ich nabycie zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania (art. 22g ust. 1 ustawy).

• bezpośrednio w koszty uzyskania przychodu z najmu można zaliczyć jedynie wydatki poniesione na przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację, jeżeli w roku podatkowym nie przekroczyły 3500 zł oraz wydatki mające charakter odtworzeniowy, przywracający stan pierwotny, czyli remont.
  
  

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.