INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2009 r. (data wpływu 30 marca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie eksportu towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie eksportu towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca dokonuje sprzedaży (eksportu) towarów na rzecz podmiotów nie posiadających siedziby ani miejsca zamieszkania na terytorium Polski lub krajów Unii Europejskiej. Towary sprzedawane są na warunkach EXW (z zakładu). Towar transportowany jest przez jego nabywcę na granicę Polski, gdzie dokonywana jest jego odprawa celna. Zgłoszenia do procedury celnej wywozu dokonuje agencja celna działająca w imieniu i na rzecz sprzedawcy (Zainteresowanego), który obciążony jest kosztami zgłoszenia. W dokumentach eksportowych Wnioskodawca występuje jako nadawca/eksporter.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku takiej sprzedaży mamy do czynienia z eksportem bezpośrednim w rozumieniu ustawy o VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, jest to eksport bezpośredni.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega eksport towarów.

Eksportem towarów - w świetle art. 2 pkt 8 ustawy - jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych, wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty w wykonaniu czynności określonych w art. 7, jeżeli wywóz jest dokonywany przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę dla celów wyposażenia lub zaopatrzenia łodzi rekreacyjnych oraz prywatnych statków powietrznych lub innych prywatnych środków transportu, w tym środków transportu, o których mowa w art. 16 rozporządzenia Rady (WE) nr 1777/2005 z dnia 17 października 2005 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 77/388/EWG w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 288 z 29.10.2005, str. 1), zwanego dalej „rozporządzeniem nr 1777/2005”.

Przepisy art. 41 ust. 6, 7, 8 i 11 ustawy, określając warunki stosowania stawki podatku w eksporcie, odnoszą się do uregulowań zawartych w przepisach prawa celnego. Warunkiem zastosowania preferencyjnej stawki 0% jest bowiem posiadanie stosownych dokumentów spełniających warunki określone w przepisach celnych, które będą jednoznacznie potwierdzać wywóz towarów poza granicę Wspólnoty.

Ustawodawca definiując pojecie eksportu towarów dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy towar będący przedmiotem wywozu jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz i na niego są wystawiane dokumenty eksportowe – eksport bezpośredni, od sytuacji gdy towar będący przedmiotem wywozu jest wywożony przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz i na niego są wystawiane dokumenty eksportowe – eksport pośredni.

Z dniem przystąpienia Polski do Unii Europejskiej terytorium Rzeczypospolitej Polskiej stało się częścią jednego, wspólnotowego obszaru celnego. Konsekwencją tego jest wcielenie w życie zasady, zgodnie z którą polskie podmioty dokonujące obrotu towarowego z państwami niebędącymi członkami Unii Europejskiej zobowiązane są do bezpośredniego stosowania przepisów rozporządzenia Rady EWG nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny, zaś w zakresie uzupełniającym prawo wspólnotowe należy stosować przepisy ustawy Prawo celne. Zgodnie z art. 5 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92, każda osoba ma prawo do działania przez przedstawiciela reprezentującego ją przed organami celnymi celem spełnienia wszelkich czynności i formalności przewidzianych przepisami prawa celnego. Zaś w myśl ust. 2 ww. artykułu, przedstawicielstwo może być bezpośrednie - w tym przypadku przedstawiciel działa w imieniu i na rzecz innej osoby, lub pośrednie - w tym przypadku przedstawiciel działa we własnym imieniu, lecz na rzecz innej osoby. Na podstawie art. 75 ustawy Prawo celne, przedstawicielem, z zastrzeżeniem art. 78, może być każda osoba, o której mowa w art. 4 pkt 1 Wspólnotowego Kodeksu Celnego. W szczególności przedstawicielem może być agencja celna, spedytor, przewoźnik. Zgodnie zaś ze wspomnianym art. 78 ww. ustawy, zgłoszenia celnego jako przedstawiciel bezpośredni osoby zainteresowanej może dokonać wyłącznie osoba, o której mowa w art. 4 pkt 1 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, jeżeli jest agentem celnym lub jeżeli w jej imieniu czynności przed organem celnym dokonuje upoważniony pracownik wpisany na listę agentów celnych. Na podstawie art. 77 Prawa celnego, przedstawiciel może udzielić dalszego upoważnienia do wykonania określonych czynności, za zgodą osoby udzielającej upoważnienia.

Otrzymanie dokumentu celnego oraz towaru przez agencję celną działającą na podstawie pełnomocnictwa bezpośredniego z określonym upoważnieniem do odbioru dokumentów celnych oraz towarów podatnika jest równoznaczne z otrzymaniem tego dokumentu i towaru przez podatnika.

Powyższa teza wynika z definicji i roli samego pełnomocnictwa, które w rozumieniu przepisów prawa cywilnego jest jednostronnym oświadczeniem osoby (mocodawcy), na mocy którego inna osoba (pełnomocnik) staje się upoważniona do działania w imieniu mocodawcy. Innymi słowy, każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie udzielonego pełnomocnictwa wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca dokonując sprzedaży towarów na rzecz podmiotów spoza Unii Europejskiej, załatwia wszelkie formalności związane z procedurą ich wywozu (w jego imieniu i na jego rzecz formalności tych dokonuje upoważniona agencja celna). W dokumentach eksportowych Zainteresowany występuje jako nadawca/eksporter, zatem na niego, jako na eksportera wystawiane są dokumenty celne i to on obciążony jest kosztami zgłoszenia.

W związku z powyższym, stwierdzić należy, że w sytuacji, gdy formalności związane z eksportem dokonywane są w imieniu i na rzecz sprzedawcy (Wnioskodawcy) przez upoważnioną agencje celną i w dokumentach celnych figuruje on jako eksporter, sprzedaż taka spełnia definicję eksportu bezpośredniego w rozumieniu art. 2 pkt 8 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.