INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 9 lutego 2009 r. (data wpływu 3 kwietnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego i zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego i zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest właścicielem budynku mieszkalno-użytkowego, który wynajmuje od 1994 r. w ramach prywatnego najmu (art. 10 ust. 1 pkt 6). Budynek spełnia wymogi dla uznania go za używany, zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychody (dochody) z tytułu najmu do dnia 31 grudnia 2006 r. opodatkowane były na zasadach ogólnych, natomiast od 1 stycznia 2007 r. objęte zryczałtowanym podatkiem dochodowym. Dla potrzeb ustalania dochodu Wnioskodawca dokonywał odpisów amortyzacyjnych i ustalił wartość początkową budynku w sposób uproszczony (jako wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej powierzchni i kwoty 988 zł), oraz przy zastosowaniu rocznej stawki amortyzacji 1,5%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku zawiązania spółki jawnej z pozostałymi współwłaścicielami, której przedmiotem działalności będzie wynajem nieruchomości na własny rachunek, oraz wniesieniu aportem budynku do spółki (przeniesieniu własności na spółkę) możliwe będzie ustalenie nowej wartości początkowej budynku na podstawie wyceny rynkowej oraz ustalenie indywidualnej stawki amortyzacji.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (zwanej dalej ustawą) osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o. Jako, że własność nieruchomości zostanie wniesiona aportem do spółki, to spółka będzie uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 4 ustawy w razie nabycia składnika majątku w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej za wartość początkową przyjmuje się ustaloną przez wspólników na dzień wniesienia wkładu lub udziału wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej z dnia wniesienia wkładu.

Wnioskodawca uważa, że daje to prawo do określenia wartości przypadającego na Niego udziału zgodnie z wyceną rynkową na dzień wniesienia wkładu. Jednocześnie, zdaniem Wnioskodawcy, nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 22g ust. 12-13 ustawy, nie następuje zmiana formy prawnej prowadzonej działalności, ponieważ najem prywatny stanowi odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodu.

Wnioskodawca uważa, że spółka jako nowy właściciel nieruchomości, może ustalić indywidualną stawkę amortyzacji i nie jest zobligowana do kontynuowania zasad amortyzacji stosowanych uprzednio przez wspólników. Nie mają tu zastosowania przepisy art. 22h ust. 2-3 ustawy, gdyż to spółka a nie wspólnicy będą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, zaś spółka nie powstaje w wyniku zmiany czy połączenia podmiotów prowadzących działalność gospodarczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej - ustaloną przez wspólników na dzień wniesienia wkładu lub udziału, wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej, z dnia wniesienia wkładu.

W myśl art. 22g ust. 16 powołanej ustawy przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, zastosowanie ma przepis art. 19.

Stosownie do treści art. 19 ust. 3 ww. ustawy wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Pod uwagę należy wziąć również regulacje zawarte w art. 22g ust. 12 i ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z treści art. 22g ust. 12 ustawy wynika, że w razie zmiany formy prawnej, a także połączenia lub podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów - wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego.

Zgodnie z art. 22g ust. 13 ww. ustawy przepis ust. 12 stosuje się odpowiednio w razie:

1. podjęcia działalności przez podmiot po przerwie trwającej nie dłużej niż 3 lata,
2. zmiany formy prawnej prowadzonej działalności, polegającej na połączeniu lub podziale dotychczasowych podmiotów albo zmianie wspólników spółki nie będącej osobą prawną,
3. zmiany działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków

- jeżeli przed przerwą lub zmianą składniki majątku były wprowadzone do ewidencji (wykazu), o czym stanowi art. 22g ust. 13 ww. ustawy.

Z wyżej przytoczonych przepisów wynika, że wspólnicy mogą, co do zasady, ustalić wartość początkową środków trwałych wniesionych do spółki osobowej w postaci aportu maksymalnie w jego wartości rynkowej, ustalonej na dzień jego wniesienia.

Należy jednakże mieć na uwadze, iż zasadnicze regulacje określone w art. 22g ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w ściśle zdefiniowanych przypadkach - zostają wyłączone ze stosowania przez normy szczególne zapisane w art. 22g ust. 12 i 13 ww. ustawy.

Ze złożonego wniosku wynika, iż nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 22 g ust. 12-13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. nie następuje zmiana formy prawnej prowadzonej działalności, ponieważ najem prywatny stanowi odrębne źródło przychodu.

Zatem uwzględniając powyższe, wartość początkową nieruchomości wniesionej przez Wnioskodawcę do spółki jawnej w drodze aportu, która zostanie uznana przez wspólników spółki jawnej za środek trwały, wspólnicy tej spółki ustalają w oparciu o dyspozycję cytowanego art. 22g ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. na dzień wniesienia aportu w wysokości nie wyższej od wartości rynkowej. Ustalona we wskazany sposób wartość początkowa będzie stanowić w tym przypadku podstawę do dokonywania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z zasadami wyrażonymi w przepisach art. 22a–22o ustawy.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Stosownie do postanowień art. 22j ust. 3 ww. ustawy środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

We wniosku podano, że budynek spełnia wymogi dla uznania go za używany, zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie możliwe jest zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w powołanym powyżej art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.