INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 27.05.2009 r. (data wpływu 01.06.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania należności licencyjnych z tytułu korzystania z praw autorskich do utworów muzycznych i słowno - muzycznych wypłacanych francuskiemu rezydentowi podatkowemu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01 czerwca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania należności licencyjnych z tytułu korzystania z praw autorskich do utworów muzycznych i słowno - muzycznych wypłacanych francuskiemu rezydentowi podatkowemu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (Sp. z o.o.) ma siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. W ramach swojej działalności gospodarczej Wnioskodawca nabywa od osób prawnych mających siedzibę na terytorium Francji autorskie prawa majątkowe do korzystania z utworów muzycznych i słowno - muzycznych na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

W zamian za korzystanie z nabytych praw Wnioskodawca uiszcza tantiemy na rzecz podmiotów, od których nabył właściwe prawa. Tantiemy te obliczane są jako określony procent zysków osiąganych przez wnioskodawcę z eksploatacji nabytych przez niego praw. Wnioskodawca czerpie zyski z nabytych przez siebie autorskich praw majątkowych poprzez udzielanie licencji do korzystania z tych praw osobom trzecim mającym siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Część wskazanych licencji udzielana jest za pośrednictwem stowarzyszenia autorów Z.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy należności licencyjne wypłacane przez Wnioskodawcę osobom prawnym mającym siedzibę na terytorium Francji z tytułu korzystania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej z autorskich praw majątkowych do utworów muzycznych i słowno - muzycznych podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej ...

Zdaniem Wnioskodawcy należności licencyjne wypłacane przez Wnioskodawcę osobom prawnym mającym siedzibę na terytorium Francji z tytułu korzystania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej z autorskich praw majątkowych do utworów muzycznych i słowno -muzycznych nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. O podatku dochodowym od osób prawnych podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy przychodów z praw autorskich ustala się w wysokości 20% przychodów. Art. 22a tej samej ustawy stanowi jednak, ze przepisy art. 20 22 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W przypadku dokonywania wypłat należności licencyjnych na rzecz podmiotów mających siedzibę na terytorium Francji zastosowanie znajdzie umowa między rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku. Przepis art. 12 ust. 3 wskazanej umowy stanowi: „bez względu na postanowienia ustępu 2 należności z praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub naukowej podlegają opodatkowaniu tylko w tym umawiającym się państwie, w którym osoba otrzymująca te należności ma miejsce zamieszkania.” Wobec braku definicji „twórczości artystycznej” zarówno w omawianej umowie międzynarodowej, jak i w polskiej ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych pojęcie to należy rozumieć zgodnie z jego znaczeniem potocznym. W powszechnym odbiorze przez wyrażenie „twórczość artystyczna” rozumie się natomiast m.in. utwory muzyczne i słowno-muzyczne. Co za tym idzie, w ocenie Wnioskodawcy użyte w art. 12 ust. 3 wskazanej wyżej umowy określenie „należności z praw autorskich z tytułu twórczości artystycznej” obejmuje m.in. należności licencyjne z tytułu korzystania z autorskich praw majątkowych do utworów muzycznych i słowno - muzycznych. Użyte w art. 12 ust. 3 wskazanej wyżej umowy międzynarodowej określenie „osoba otrzymująca należności” w ocenie Wnioskodawcy odnosi się zarówno do osób fizycznych, jak i prawnych. Wniosek taki wynika jednoznacznie z definicji wyrażenia „osoba” zawartej w art. 3 ust. 1 pkt. b) omawianej umowy, zgodnie z którą „określenie „osoba” obejmuje osoby fizyczne, spółki i wszystkie inne zrzeszenia osób”. Na potwierdzenie swojego stanowiska Spółka przywołała wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 stycznia 2001 r., sygn. akt III SA 3090/99 (Lexpolonica nr 361440). Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w opisanym na wstępie stanie faktycznym spełnione są wszystkie przesłanki zastosowania art. 12 ust. 3 umowy między rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a rządem Republiki Francuskiej. Tym samym, zgodnie ze wskazanym przepisem należności licencyjne wypłacane przez Wnioskodawcę osobom prawnym mającym siedzibę na terytorium Francji nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.) podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ww. ustawy przychodów: z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie do treści art. art. 21. ust. 2 ww. ustawy powyższy przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Jednocześnie na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne lub jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne dokonujące wypłat ww. należności zobowiązane są, jako płatnicy, pobierać w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat.

Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Zgodnie z postanowieniem art. 12 ust. 1 umowy z dnia 20 czerwca 1975 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5) należności licencyjne pochodzące z Umawiającego się Państwa wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie.

W myśl art. 12 ust. 2 ww. umowy w każdym razie takie należności mogą być opodatkowane także w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy osoba pobierająca należności licencyjne jest ich rzeczywistym odbiorcą, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 10% kwoty tych należności.

Stosownie do treści art. 12 ust. 4 umowy polsko - francuskiej określenie "należności licencyjne", użyte w niniejszym artykule, obejmuje wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami i dziełami zarejestrowanymi dla radia i telewizji, do patentu, znaku przemysłowego lub handlowego, rysunku, modelu, planu, formuły, technologii produkcyjnej i za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej albo z umiejętnością (know-how).

Kluczowe zatem znaczenie dla właściwej oceny przedstawionego przez Wnioskodawcę problemu będzie miała właściwa subsumcja wynagrodzenia wypłacanego przez Spółkę z tytułu korzystania z praw autorskich do utworów muzycznych i słowno - muzycznych francuskiemu rezydentowi podatkowemu w odniesieniu do hipotezy normy prawnej zawartej w art. 21 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy oraz art. 12 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Skoro, stosownie do treści 3 ust. 2 powołanej umowy przy stosowaniu umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z jej treści nie wynika inaczej, każde inaczej nie zdefiniowane określenie ma takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa danego Państwa w zakresie podatków, które są przedmiotem niniejszej umowy należy uznać, iż wykładni art. 12 umowy polsko – francuskiej należy dokonać posiłkując się przepisami polskich ustaw:

• o podatku dochodowym od osób prawnych oraz

• ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.).
  
  

Zgodnie z art. 1 ustawy o prawie autorskim przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Przedmiotem prawa autorskiego są m.in. utwory: wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe); audiowizualne (w tym filmowe). Nie stanowią przedmiotu prawa autorskiego 1) akty normatywne lub ich urzędowe projekty 2) urzędowe dokumenty, materiały, znaki i symbole; 3) opublikowane opisy patentowe lub ochronne; 4) proste informacje prasowe.

W tym stanie rzeczy należy uznać, iż korzystanie z praw autorskich do utworów muzycznych i słowno – muzycznych stanowi przedmiot prawa autorskiego. W rezultacie nie ulega wątpliwości iż przedmiotowe należności mieszczą się w pojęciu „należności licencyjnych” w rozumieniu polsko - francuskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W myśl art. 12 ust. 3 powołanej umowy bez względu na postanowienia ustępu 2 należności z praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub naukowej podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym osoba otrzymująca te należności ma miejsce zamieszkania.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, iż we francuskiej wersji językowej umowy strony użyły (w art. 12 ust. 3) pojęcia „résident” w miejsce „osoby mającej miejsce zamieszkania”, odpowiadające definicji „rezydenta podatkowego”, zdefiniowanego dla potrzeb niniejszej umowy w art. 4 (tej umowy) jako „osoba, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona”.

Niewątpliwie zatem wersja francuska umowy odwołuje się, w przeciwieństwie do wersji polskiej, zarówno do osób mających miejsce zamieszkania, jak i siedzibę w danym Państwie.

Z uwagi na brak wersji językowej determinującej (w razie sprzeczności) właściwą interpretację ww. normy prawnej należy się odwołać do wykładni systemowej i celowościowej.

Zauważyć także należy, iż użyte w art. 12 ust. 3 pojęcie „osoba” jest zdefiniowane dla potrzeb umowy polsko-francuskiej w art. 3 ust. 1 lit. b) tej umowy. Zgodnie z postanowieniami tego artykułu określenie "osoba" obejmuje osoby fizyczne, spółki i wszystkie inne zrzeszenia osób.

Gdyby więc wolą stron umowy było ograniczenie zakresu stosowania przepisu art. 12 ust. 3 do osób fizycznych (mających miejsce zamieszkania) użyto by innego aparatu pojęciowego.

Należy przy tym mieć na uwadze, iż postanowień ustępów 1, 2 i 3 (art. 12 umowy polsko-francuskiej) nie stosuje się, jeżeli odbiorca należności licencyjnych posiadający miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym z Umawiających się Państw wykonuje w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności, bądź działalność przemysłową lub handlową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu, bądź wolny zawód w oparciu o stałą placówkę położoną w tym Państwie, a prawa lub wartości majątkowe, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne, rzeczywiście należą do tego zakładu lub są związane z wykonywaniem wolnego zawodu. W tym przypadku postanowienia artykułu 7 lub artykułu 14 mają odpowiednie zastosowanie (art. 12 ust. 5 umowy).

Reasumując, należy stwierdzić, iż:

• wykładnia literalna i systemowa art. 12 ust. 3 w związku z art. 12 ust. 4 umowy polsko-francuskiej wskazuje, iż należności licencyjne wynikające z praw autorskich z tytułu twórczości artystycznej, w tym także należności za korzystania z praw autorskich do utworów muzycznych i słowno - muzycznych nie mieści się w dyspozycji normy prawnej określonej w art. 12 ust. 2 powołanej umowy;

• analiza zwrotu użytego w art. 12 ust. 3 umowy - „państwie, w którym osoba otrzymująca te należności ma miejsce zamieszkania” - wskazuje, iż powołana norma prawna odnosi się także do osób mających siedzibę w Umawiającym się Państwie;
  
  

Konsekwencją powyższych stwierdzeń jest uznanie, iż wolą umawiających się stron (polsko-francuskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania) było uzgodnienie, iż należności licencyjne korzystania z praw autorskich do utworów muzycznych i słowno - muzycznych, nie podlegają podatkowi u źródła. Zatem należności licencyjne wypłacane przez Wnioskodawcę osobom prawnym mającym siedzibę na terytorium Francji z tytułu korzystania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej z autorskich praw majątkowych do utworów muzycznych i słowno - muzycznych nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

W konsekwencji, w świetle przedstawionego stanu faktycznego i powołanych przepisów prawa, stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej należy uznać za prawidłowe.

Należy przy tym mieć na uwadze, iż zastosowanie stawki podatku wynikającej z przedmiotowej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie przez Wnioskodawcę podatku na podstawie art. 12 ust. 2 i ust. 3 ww. umowy jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika (kontrahenta hiszpańskiego) dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji (zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.