INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2009 r. (data wpływu 30 marca 2009 r.), uzupełnionym w dniach 25 maja 2009 r. i 5 czerwca 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 13 maja 2009 r., znak ILPB1/415-419/09-2/AA, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 18 maja 2009 r., a w dniu 25 maja 2009 r. wniosek uzupełniono o brakujące informacje.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie transportu sanitarnego osobowego. Zainteresowany podaje, że zamierza kupić samochód marki X, który jest samochodem specjalnym (w uzupełnieniu do wniosku podano, że został zakupiony samochód sanitarny marki Y). Samochód ma być wpisany do ewidencji środków trwałych i jednorazowo zamortyzowany. Wnioskodawca podaje, że spełnia warunki uprawniające do skorzystania z ulgi zgodnie z art. 22k ust. 7-12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jest małym podatnikiem, Jego przychody w roku ubiegłym nie przekroczyły 800.000 euro. Zainteresowany zamierza zakupić samochód, który zalicza się do grupy 3-8 Klasyfikacji środków trwałych. Samochód zostanie zakupiony ze środków własnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy wspólnotowe o pomocy de minimis nie wykluczają możliwości skorzystania z jednorazowej amortyzacji dla firm zajmujących się transportem sanitarnym. Możliwości jednorazowej amortyzacji nie można utożsamiać z pomocą na nabycie środka trwałego. Ulga w postaci jednorazowego odpisu amortyzacyjnego stanowi pomoc publiczną, ale nie stanowi pomocy na nabycie środka trwałego. Zainteresowany zaznacza, że samochód sanitarny-ambulans ma jeden rząd siedzeń, który jest oddzielony od części przeznaczonej do przewozu osób trwałą przegrodą. Jest zakwalifikowany na podstawie przepisów o ruchu drogowym jako specjalny o kodzie 521 - zgodnie z załącznikiem nr 4 „Klasyfikacja pojazdów” rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003 r. w sprawie szczególnych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdów do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach.

Wnioskodawca uważa, że samochód spełnia warunki wymienione w art. 86 pkt 4 ust. 1-7 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zainteresowany poinformował, że zakupiony samochód sanitarny marki Y, posiada dodatkowe badanie techniczne przeprowadzone przez okręgową stację kontroli pojazdów, a w dowodzie rejestracyjnym jak i w karcie pojazdu znajduje się adnotacja, że jest to samochód specjalny-karetka sanitarna.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca postąpi prawidłowo, jeśli jako mały podatnik prowadzący działalność gospodarczą w zakresie transportu sanitarnego dokona jednorazowej amortyzacji samochodu specjalnego-ambulansu...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Kosztem uzyskania przychodów mogą być natomiast zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisy z tytułu zużycia środków trwałych (odpisy amortyzacyjne) dokonane zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. Przepisy nie wykluczają możliwości stosowania metody jednorazowej amortyzacji dla podatników prowadzących działalność gospodarczą w zakresie transportu sanitarnego osobowego. Odpisy amortyzacyjne stanowią pieniężny wyraz stopniowego zużywania się trwałych składników majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej i są elementem kosztów uzyskania przychodu. Wysokość odpisów wynika z przyjętej metody amortyzacji. Zastosowanie metody jednorazowych odpisów amortyzacyjnych powoduje szybsze zaliczenie do kosztów podatkowych wartości środka trwałego.

Zatem zdaniem Wnioskodawcy prowadząc działalność w zakresie transportu sanitarnego osobowego ma możliwość skorzystania z jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od zakupionego dla potrzeb działalności samochodu specjalnego.

Wnioskodawca uważa, że jednorazowa amortyzacja stosownie do treści art. 22k ust. 10 stanowi pomoc de minimis udzielona w zakresie i na zasadach określonych w aktach prawa wspólnotowego. Zgodnie z Rozporządzeniem Komisji WE Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 06.379.5 z dnia 28 grudnia 2006 r.) przepisów tych nie stosuje się do pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego.

Wnioskodawca uważa jednak, że jednorazowy odpis amortyzacyjny jakkolwiek stanowi pomoc publiczną, to nie stanowi pomocy na nabycie środka trwałego, zatem możliwe jest stosowanie jej również w przypadku podmiotów gospodarczych prowadzących działalność zarobkową w zakresie transportu sanitarnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22k ust. 7 powołanej ustawy podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Określenie „mały podatnik” jest zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ww. ustawy i oznacza podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 800.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Obecnie zasady pomocy de minimis reguluje rozporządzenie Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z dnia 28 grudnia 2006 r.). Powyższe rozporządzenie stosuje się od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2013 r., co wynika z art. 6 tego aktu prawnego.

W świetle powyższego, ulga w postaci jednorazowego odpisu amortyzacyjnego jakkolwiek stanowi pomoc publiczną, to nie stanowi pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego. Zatem podatnicy prowadzący działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych mają możliwość korzystania z jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od zakupionych dla potrzeb tej działalności samochodów ciężarowych.

Określenie „samochód osobowy” zawarte w art. 22k ust. 7 ww. ustawy należy rozpatrywać w kontekście definicji ustawowej zawartej w art. 5a pkt 19 lit. a)-e) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z którym, ilekroć w ustawie jest mowa o: samochodzie osobowym - oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van,
2. pojazdu samochodowego mającego więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u którego długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50 % długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków,
3. pojazdu samochodowego, który ma otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków,
4. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
5. pojazdu samochodowego będącego pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto należy wskazać, iż zgodnie z brzmieniem art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)-d), pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Na podstawie informacji podanych we wniosku należy stwierdzić, że w myśl definicji zawartej w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych zakupiony przez Wnioskodawcę samochód spełnia warunki wyłączenia określonego w art. 5a pkt 19 lit. a)-e) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zakupiony samochód sanitarny posiada dodatkowe badanie techniczne przeprowadzone przez okręgową stację kontroli pojazdów oraz adnotację w dowodzie rejestracyjnym i karcie pojazdu, iż jest to samochód specjalny - karetka sanitarna.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że Wnioskodawca postąpi prawidłowo, jeżeli jako mały podatnik prowadzący działalność gospodarczą w zakresie transportu sanitarnego skorzysta z możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od zakupionego samochodu specjalnego–ambulansu na zasadach określonych w art. 22k ust. 7-12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.