INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 24 kwietnia 2009 r. (data wpływu 27 kwietnia 2009 r.), uzupełnionym w dniach 17 i 20 lipca 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 4 ustawy Ordynacji podatkowej, w związku z czym pismem z dnia 7 lipca 2009 r., znak ILPB1/415-516/09-2/IM, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 13 lipca 2009 r., a wniosek uzupełniono w dniu 17 i 20 lipca 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą od 1 maja 2008 r. działalność gospodarczą na zasadach ogólnych – podatkowa księga przychodowi rozchodów i jednocześnie czynnym podatnikiem VAT. Główną działalnością jest wynajem nieruchomości 68.20.Z, inną jest doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania PKD 70.22.Z, którą w sposób ciągły prowadzi i uzyskuje przychody opodatkowane stawką 22% VAT.

W ewidencji zakupu środków trwałych Wnioskodawca ujął następujące faktury:

1. Faktura VAT 1 i 2 rata na zakup lokalu użytkowego wpłat dokonano przelewem w dniu 1 lipca 2008 r. oraz w dniu 9 marca 2008 r. z tytułu zawarcia przedwstępnej umowy sprzedaży z dnia 26 lutego 2008 r. stanowiącej zobowiązanie stron do zawarcia umowy sprzedaży wyodrębnionego samodzielnego lokalu usługowo-handlowego w stanie surowym zamkniętym, tzw. developerskim o powierzchni użytkowej 230 m², położonego na parterze budynku biurowego
2. Faktura VAT na zaliczkę zgodnie z umową o roboty budowlane z dnia 18 czerwca 2008 r. Europa Partner Przemysław Okupski jako wykonawca zobowiązał się do wykończenia „pod klucz” i oddanie inwestorowi w stanie gotowym do użytkowania (bez mebli i ruchomego wyposażenia) obiektu budowlanego:. Sposób wykończenia lokalu określa opis inwestora oraz projekt budowlany adaptacji pomieszczeń usługowo-handlowych dla prowadzenia działalności o charakterze usługowo- zdrowotnym. Za wykonanie przedmiotu niniejszej umowy Inwestor zapłaci Wykonawcy wynagrodzenie ryczałtowe /robocizna/ w kwocie 45.000 zł Podstawą ustalenia ryczałtu jest obustronnie zatwierdzona kalkulacja. Koszt materiałów użytych do wykończenia lokalu będzie refakturowany na Inwestora z marżą 3% liczoną od wartości netto dostawy.
3. Faktura VAT zapłata zaliczki 2 zgodnie z umową o roboty budowlane z dnia 18 czerwca 2008 r.
4. Faktura VAT
5. Faktura VAT (lustro bez ramki).
6. Faktura VAT (pojemniki naśmieci, dozowniki mydła, pojemniki na ręczniki, suszarki do rąk, mopy, odświeżacze powietrza).
7. Faktura VAT (wykonanie sieci komputerowej i telefonicznej).
8. Faktura VAT (montaż systemu alarmowego).
9. Faktura taksa notarialna, wypis aktu notarialnego.
10. Faktura VAT (opłata za przyłącze energetyczne).
11. Faktura VAT numer (rozliczenie końcowe prac remontowych w lokalu
12. Faktura VAT (końcowa płatność za lokal usługowy
    
    

Poza ww. fakturami, które dotyczą tylko nabycia lokalu-inwestycji były także faktury dokumentujące inne nabycia rzeczowe w tym elementy wyposażenia ruchomego.

Ostatnia z wymienionych faktur dotyczy zakupu aktem notarialnym. Repertorium A numer lokalu użytkowego nr o powierzchni 226.09 m², składającego się z 5 gabinetów lekarskich, gabinetu przygot. zabiegowego, gabinetu zabiegowego, recepcji, pomieszczenia socjalnego, toalety pracowniczej, gabinetu stomatologicznego, pomieszczenia porządkowego. 2wc, kabiny higieny osobistej, wózkowni, wiatrołapu i poczekalni, wraz z przynależnym udziałem wynoszącym 190/1000 w częściach wspólnych budynku i w prawie użytkowania wieczystego działki gruntu.

Kupujący małżonkowie oświadczyli w akcie notarialnym, że „przedmiot umowy kupują na prawach wspólności ustawowej częściowo z kredytu zaciągniętego przez męża za zgodą żony, jako przedsiębiorcy, na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Odbioru zakupionego lokalu dokonano na podstawie dwóch protokołów zdawczo-odbiorczych sporządzonych w dniu 20 listopada 2008 r. Pierwszy - faktyczny protokół odbioru z wymienionymi do poprawy usterkami, odręcznie, podczas odbioru lokalu pomiędzy spisany został z Wnioskodawcą jako odbierającym, a drugi drukowany sporządzony przez biuro obrotu nieruchomościami współpracujące z deweloperem-sprzedawcą lokalu z Wnioskodawcą i jego żoną na okoliczność zawiązania wspólnoty mieszkaniowej i przekazania stanów liczników. Z przedstawionych powyżej okoliczności faktycznych, zarówno faktury VAT dokumentujące wpłacone zaliczki na poczet zakupu nieruchomości, sfinalizowanie zakupu jak i prace budowlane wykończeniowe polegające na przystosowaniu lokalu dla potrzeb prowadzenia przychodni lekarskiej wystawione zostały na firmę Wnioskodawcy a podatek naliczony w nich zawarty pomniejszył w 100% podatek należny.

Małżonka Wnioskodawcy od 27 października 2008 r. prowadzi wpisaną do ewidencji działalności gospodarczej działalność gospodarczą w zakresie usług medycznych. Miejscem prowadzenia działalności jest ww. lokal położony Prowadzona przez małżonkę Zainteresowanego działalność jest przedmiotowo zwolniona z podatku od towarów i usług.

W chwili obecnej zakupiony lokal wynajmowany jest przez Wnioskodawcę w części wraz z wyposażeniem ruchomym dwóm firmom: firmie żony Zainteresowanego oraz innej prywatnej, należącej do osób trzecich.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23". Zatem, aby uznać jakiś wydatek za koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione dwa warunki:

1. powinien istnieć związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy wydatkiem a osiągniętym przychodem,
2. wydatek ten nie może znajdować się na liście zawartej w art. 23 ww. ustawy, stanowiącej katalog wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Łączne spełnienie tych dwóch warunków pozwala dany wydatek uznać za koszt uzyskania przychodów. Jednocześnie zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a i pkt 33 tej samej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

• wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów),
• odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Stosownie do postanowień art. 22a ust. 1 amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu, 3 inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W przypadku nabycia środka trwałego w drodze kupna należy zastosować art. 22g ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i jako wartość początkową tego środka przyjąć cenę jego nabycia, przy czym zgodnie z art. 22g ust. 3 „Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarowi usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku".

Zaznaczyć należy, że w przypadku, gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, to zgodnie z art. 22g ust. 11 ww. ustawy, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku, przy czym zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących współwłasność majątkową małżonków, chyba, że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania w zakresie amortyzacji środka trwałego.

Czy Wnioskodawca ma prawo amortyzować zakupioną nieruchomość od jej pełnej wartości... Jeżeli odpowiedź na postawione pytanie jest negatywna proszę o udzielenie odpowiedzi na pytanie: w jaki sposób Zainteresowany ma amortyzować zakupioną nieruchomość, jeżeli nie mam prawa do amortyzacji w 100%...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22g ust. 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.) w sytuacji, gdy małżonkowie prowadzą odrębne firmy, wartość początkową wykorzystywanych przez nich składników majątków ustala się proporcjonalnie do udziału we własności. Zważywszy na to, iż w czasie trwania wspólności ustawowej małżonków nie można określić proporcji, w jakiej pozostają udziały małżonków we własności poszczególnych składników, regulację tę należy uznać za sprzeczną z przepisami kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Majątkowa wspólność małżeńska jest, bowiem jednym z rodzajów współwłasności łącznej, co oznacza, iż nie jest możliwe wyodrębnienie z niej udziału każdego z małżonków, czy to w formie procentowej czy też ułamkowej. Nie jest też możliwe poprzez analogię zastosowanie art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowiącego, iż w przypadku, gdy tylko część budynku (lokalu) jest wykorzystywana do prowadzenia działalności Wówczas, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej odpowiadającej stosunkowi powierzchni wykorzystywanej na potrzeby firmy do powierzchni ogólnej. Niemożność zastosowania tego przepisu wynika z faktu, iż w praktyce obrotu gospodarczego często zdarza się tak, ze w jednym miesiącu małżonkowie wykorzystują wspólną własność w proporcji po 50%, a w miesiącu następnym jeden z nich wykorzystuje przedmiot współwłasności już tylko w 30% a drugi małżonek wykorzystuje przedmiot współwłasności w 70%. Mając na uwadze powyższe skoro przepisy prawa podatkowego nie regulują takiej sytuacji w praktyce obrotu gospodarczego najlepszym praktycznym rozwiązaniem jest dokonywanie odpisów administracyjnych przez jednego z małżonków. W tym konkretnym stanie faktycznym prawo to należne byłoby Wnioskodawcy.

Zdaniem Zainteresowanego w praktyce obrotu gospodarczego często zdarza się tak, że w jednym miesiącu małżonkowie wykorzystują współwłasność w proporcji po 50%, a w miesiącu następnym jeden z nich wykorzystuje przedmiot współwłasności tylko w 30%, a drugi małżonek wykorzystuje przedmiot współwłasności w 70%. Skoro przepisy prawa podatkowego nie regulują takiej sytuacji w praktyce obrotu gospodarczego najlepszym praktycznym rozwiązaniem jest dokonywanie odpisów administracyjnych przez jednego z małżonków. W tym konkretnym stanie faktycznym prawo to należne byłoby Wnioskodawcy.

Jeżeli Zainteresowany nie mógłby amortyzować lokalu w 100% wówczas mając na względzie zmienność sytuacji gospodarczej właściwym byłoby przyjęcie amortyzacji po 50% - każdy z małżonków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Ze złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca wraz z żoną zakupili, na prawach wspólności ustawowej, lokal użytkowy wykorzystywany w działalności gospodarczej Wnioskodawcy i Jego żony.

Kwestię stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59 ze zm.).

Stosownie do art. 31 § 1 tej ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest wspólnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cytowanej ustawy, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i ww. przepisy należy stwierdzić, iż - skoro każdy z małżonków wykorzystuje składnik majątku (lokal) objęty wspólnością majątkową w odrębnie prowadzonej działalności gospodarczej – to wartość początkową przedmiotowego lokalu użytkowego, wprowadzonego do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych należy ustalić u każdego z małżonków, proporcjonalnie do posiadanego udziału w majątku wspólnym.

Konsekwentnie, odpisy amortyzacyjne od przedmiotowego lokalu użytkowego, stanowiące zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów winny być uwzględnione w wysokości odpowiadającej proporcji do posiadanego udziału w majątku wspólnym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Wniosek w zakresie kosztów uzyskania przychodów oraz w zakresie najmu został rozstrzygnięty odrębnymi pismami z dnia 23 lipca 2009 r. nr ILPB1/415-516/09-4/IM, ILPB1/415-516/09-6/IM.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.