INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 02 marca 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 03 marca 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w części dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej samodzielnie pozarolniczej działalności gospodarczej, połowy odpisów amortyzacyjnych oraz połowy odsetek od kredytu od nieruchomości zakupionej w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03 marca 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych m. in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej samodzielnie pozarolniczej działalności gospodarczej, połowy odpisów amortyzacyjnych oraz połowy odsetek od kredytu od nieruchomości zakupionej w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca pozostaje w związku małżeńskim, w którym obowiązuje ustrój wspólności małżeńskiej majątkowej. Prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Oprócz tego wraz ze swoją żoną prowadzi Spółkę cywilną, z wyłącznym udziałem podatnika i jego małżonki.

W dniu 23 grudnia 2008r. wraz ze współmałżonką nabył ze środków pochodzących ze wspólnoty małżeńskiej oraz z zaciągniętego wspólnie kredytu - nieruchomość budynkową mieszkalno-użytkową. Nieruchomość nabyto do wspólności małżeńskiej. Obecnie w ramach wpisu do księgi wieczystej figuruje podatnik wraz ze współmałżonką we wspólności małżeńskiej ustawowej.

Zakup nieruchomości został sfinansowany w części z kredytu hipotecznego, zaciągniętego na cele prowadzonej działalności z przeznaczeniem na zakup nieruchomości z przeznaczeniem na wynajem. Dochody z najmu są zabezpieczeniem spłaty kredytu. Z uwagi na obecną politykę banku udzielającego kredytu, nie dano podatnikowi ani jego współmałżonce możliwości zaciągnięcia kredytu w ramach istniejącej pomiędzy nimi Spółki cywilnej, której są jedynymi wspólnikami.

Wnioskodawca zamierza używać nieruchomości w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej. Rozpatruje trzy możliwości:

1. Przejęcie #189; części nieruchomości (wyodrębnionej na zasadzie porozumienia guo ad usum) na rzecz osobistej działalności gospodarczej. Połowę kapitału kredytu oraz połowę odsetek należnych od kredytu spłacałby w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.
2. Wniesienie wspólnie ze współmałżonką nieruchomości obciążonej hipoteką (po aktualnej wartości rynkowej, uwzględniającej znaczące obciążenie hipoteczne) do istniejącej pomiędzy wnioskodawcą a jego współmałżonkiem Spółki cywilnej (czynność w formie aktu notarialnego), a następnie przystąpienie Spółki cywilnej do kredytu (przejęcie zadłużenia kredytowego).
3. Przyjęcie zakupionej nieruchomości do używania w ramach Spółki cywilnej bez formalnego podwyższenia wkładów w Spółce cywilnej i amortyzacja przez Spółkę cywilną. Spółka cywilna spłacałaby kredyt.
   
   

W związku z powyższym zadano m. in. następujące pytanie:

Czy w przypadku podpisania ze współmałżonką umowy guo ad usum, na podstawie której przyjąłby do faktycznego używania połowę zakupionej nieruchomości do swojej osobistej działalności gospodarczej, miałby prawo amortyzowania połowy tej nieruchomości i zaliczania do kosztów uzyskania przychodów połowy odsetek kredytowych... (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem wnioskodawcy w przypadku podpisania ze współmałżonką umowy guo ad usum, na podstawie której przyjąłby do faktycznego używania połowę zakupionej nieruchomości (konkretne lokale) do swojej osobistej działalności gospodarczej, miałby prawo wprowadzenia tej połowy nieruchomości do ewidencji środków trwałych, amortyzowania tej połowy nieruchomości i zaliczania do kosztów uzyskania przychodów połowy odsetek kredytowych uiszczanych po dniu wprowadzenia nieruchomości do ewidencji. Wynika to z faktu, że na podstawie takiego porozumienia powstaje oczywisty związek odpisów amortyzacyjnych związanych z używaną przez niego faktycznie częścią nieruchomości oraz połową uiszczanych faktycznie odsetek kredytowych z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz uzyskiwanymi przychodami. Środek trwały jest kompletny, zdatny do użytku oraz stanowi własność podatnika. Nadto część odsetek przypadająca na podatnika w sposób oczywisty ma związek z uzyskiwanymi przychodami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;
• nie może być wymieniony w art. 23 w/w ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów;
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione racjonalnie uzasadnione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami.

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się - w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia.

Przy czym za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (art. 22g ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba, że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż w prowadzonej samodzielnie działalności gospodarczej wnioskodawca zamierza wykorzystywać połowę (#189; część) nieruchomości stanowiącej wspólność majątkową małżeńską. Przy czym część ta zostanie oznaczona na podstawie zawartej między małżonkami umowy (porozumienia) guo ad usum, która jest umową określającą sposób i zakres korzystania z poszczególnych części rzeczy wspólnej.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż wskazana we wniosku nieruchomość może stanowić środek trwały prowadzonej samodzielnie przez wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej. Przy czym odpisów amortyzacyjnych wnioskodawca będzie mógł dokonywać od tej części wartości początkowej nieruchomości, która wykorzystywana będzie w prowadzonej działalności gospodarczej, o ile część ta nie będzie wykorzystywana również w działalności gospodarczej prowadzonej przez jego małżonkę.

Zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

• pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),
• pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.

Nie stanowią kosztów uzyskania przychodów naliczone, lecz nie zapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów) – art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy.

Z powyższych przepisów wynika, iż warunkiem uznania za koszt uzyskania przychodów, odsetek od kredytu jest istnienie związku przyczynowo-skutkowego między zaciągniętym kredytem, a przychodem z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ww. ustawy oraz fakt ich zapłacenia.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż nieruchomość którą wnioskodawca zamierza w #189; części wykorzystywać w prowadzonej działalności gospodarczej, zakupiona została częściowo z zaciągniętego wspólnie z małżonką kredytu hipotecznego.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż wnioskodawca będzie mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej indywidualnie pozarolniczej działalności gospodarczej połowę odsetek od kredytu hipotecznego przeznaczonego na częściowe sfinansowanie nabycia ww. nieruchomości zapłaconych po dacie jej wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.