INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Jednostki, przedstawione we wniosku z dnia 2 lutego 2009 r. (data wpływu 5 lutego 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zwolnienia dochodu od podatku dochodowego od osób prawnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lutego 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zwolnienia dochodu od podatku dochodowego od osób prawnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca wskazał, że Gimnazjum jest szkołą niepubliczną o uprawnieniach szkoły publicznej, prowadzoną przez parafię rzymskokatolicką.

Zgodnie natomiast z art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, dochody osób kościelnych są zwolnione od podatku, jeżeli zostaną przeznaczone na cele oświatowo-wychowawcze. Od kwietnia 2009 r. szkoła zamierza wynajmować sale lekcyjne celem zmniejszenia kosztów utrzymania. Środki pieniężne uzyskane w wyniku wynajmu zamierza przeznaczyć na poprawę warunków sanitarnych i technicznych szkoły (tj. bieżące remonty, wymiana ławek w klasach, zakup pomocy dydaktycznych, itp.). dochód uzyskany z wynajmu sal nie przekroczy kwoty 50 tys. złotych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy dla Jednostki przysługuje zwolnienie z podatku dochodowego od osób prawnych, jeśli środki uzyskane z wynajmu sal lekcyjnych będą przeznaczone na cele oświatowo-wychowawcze Gimnazjum...

W ocenie Wnioskodawcy, jeżeli dochody z najmu sal lekcyjnych będą przeznaczone na poprawę warunków sanitarnych i technicznych szkoły to dochody te powinny być zwolnione z podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W świetle przepisu art. 13 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 231, poz. 1965) majątek i przychody kościołów i innych związków wyznaniowych podlegają ogólnie obowiązującym przepisom podatkowym, z wyjątkami określonymi w odrębnych ustawach. O tym, jakie podmioty i instytucje kościelne mają osobowość prawną na gruncie prawa polskiego, decydują postanowienia prawa kanonicznego lub wewnątrzkościelnego oraz poszczególnych ustaw regulujących stosunek Państwa do danych kościołów i związków wyznaniowych.

Podmiotami, które mogą prowadzić działalność gospodarczą, są m.in. jednostki organizacyjne w tym osoby prawne - kościołów i innych związków wyznaniowych, w szczególności kościoła katolickiego.

W odniesieniu do Kościoła Katolickiego zgodnie z postanowieniami Konkordatu między Stolicą Apostolską i Rzecząpospolitą Polską, podpisanego w Warszawie dnia 28 lipca 1993 r. (Dz. U. z 1998 r. Nr 51, poz. 318) Rzeczpospolita Polska uznaje osobowość prawną wszystkich instytucji kościelnych terytorialnych i personalnych, które uzyskały taką osobowość na podstawie przepisów prawa kanonicznego.

Zgodnie z przepisem art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154 ze zm.) Kościół jako całość oraz jego jednostki organizacyjne, m.in. metropolie, diecezje i parafie, posiadają osobowość prawną. Natomiast przepis art. 13 ust. 1 ww. ustawy zawiera zasadę, w myśl której kościelne jednostki organizacyjne, o których wyżej mowa, nabywają osobowość prawną z chwilą powiadomienia właściwego organu administracji rządowej o ich utworzeniu przez władze kościelną.

Tym samym parafia jako terytorialna jednostka organizacyjna Kościoła posiada osobowość prawną, w związku z czym jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podlega przepisom ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Kościelne wydawnictwa, zakłady wytwórcze, usługowe i handlowe, zakłady charytatywno-opiekuńcze, szkoły i inne placówki oświatowo-wychowawcze, nie posiadające osobowości prawnej, działają w ramach kościelnych osób prawnych, które je powołały (art. 12 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej).

Niemniej jednak kościelne jednostki organizacyjne mogą - na wniosek kościelnej osoby prawnej - zostać uznane przez właściwą izbę skarbową za odrębne podmioty podatkowe, jeśli są organizacyjnie wyodrębnione (wynika to z art. 55 ust. 8 cytowanej ustawy). W obecnym stanie prawnym wyodrębnione, kościelne jednostki organizacyjne (kościelne wydawnictwa, zakłady wytwórcze, usługowe i handlowe, zakłady charytatywno-opiekuńcze, szkoły i inne placówki oświatowo-wychowawcze, nieposiadające osobowości prawnej), jeśli tylko uzyskują dochody, są podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych - jako jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej.

W myśl przepisu art. 17 ust. 1 pkt 4a cyt. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych wolne od podatku dochodowego są dochody kościelnych osób prawnych:

1. z niegospodarczej działalności statutowej; w tym zakresie kościelne osoby prawne nie mają obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy Ordynacji podatkowej,
2. z pozostałej działalności - w części przeznaczonej na cele: kultu religijnego, oświatowo- wychowawcze, naukowe, kulturalne, charytatywno-opiekuńcze oraz na konserwację zabytków, prowadzenie punktów katechetycznych, inwestycje sakralne w zakresie: budowy, rozbudowy i odbudowy kościołów oraz kaplic, adaptację innych budynków na cele sakralne, a także innych inwestycji przeznaczonych na punkty katechetyczne i zakłady charytatywno-opiekuńcze.

Tak więc zasady przysługiwania zwolnienia podatkowego są zróżnicowane w zależności od źródła pochodzenia dochodu. Jeżeli źródłem dochodu jest niegospodarcza działalność statutowa, wówczas dochody korzystają ze zwolnienia podatkowego w całości.

Działalność oświatowa prowadzona przez kościelne osoby prawne, polegająca na prowadzeniu szkół, przedszkoli, burs, internatów itp. nie jest działalnością gospodarczą w rozumieniu przepisów regulujących zasady prowadzenia działalności gospodarczej, chyba że statut jednostki organizacyjnej określa jej zarobkowy charakter. Podobnie nie jest działalnością gospodarczą działalność polegająca na prowadzeniu zakładów opiekuńczo-leczniczych, domów pomocy społecznej, zakładów leczniczo-wychowawczych itp. Te formy działalności w ustawie o gwarancjach wolności sumienia i wyznania, a także w pozostałych wymienionych na wstępie ustawach są określone jako działalność charytatywno-opiekuńcza, tj. nie mająca charakteru zarobkowego, a więc jako taka nie podlega pod przepisy ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Pozostałe dochody kościołów i związków wyznaniowych, tzn. dochody z działalności gospodarczej oraz z wszelkiej działalności niestatutowej, podlegają zwolnieniu podatkowemu tylko w tej części, w jakiej zostały przeznaczone na cele: kultu religijnego, oświatowo-wychowawcze, naukowe, kulturalne, charytatywno-opiekuńcze oraz na konserwację zabytków, prowadzenie punktów katechetycznych, inwestycje sakralne w zakresie: budowy, rozbudowy i odbudowy kościołów oraz kaplic, adaptację innych budynków na cele sakralne, a także innych inwestycji przeznaczonych na punkty katechetyczne i zakłady charytatywno-opiekuńcze.

Reasumując, zasadnicze znaczenie z punktu widzenia stosowania tych przepisów, ma podział tych zwolnień na bezwarunkowe i warunkowe.

W art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uregulowano zwolnienie bezwarunkowe dotyczące dochodów kościelnych osób prawnych z niegospodarczej działalności statutowej. Wynika z niego, że cel na jaki zostaną przeznaczone i wydatkowane środki nie ma żadnego wpływu na zakres zwolnienia.

Natomiast zwolnienie przewidziane w art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. b tej ustawy ma charakter warunkowy co oznacza, że dochody kościelnych osób prawnych z innej działalności niż niegospodarcza działalność statutowa będą wolne od podatku tylko w części przeznaczonej na cele wymienione w tym przepisie.

Do zwolnienia tego mają zastosowanie unormowania prawne zawarte w art. 17 ust. 1a i ust. 1b cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z art. 17 ust. 1a pkt 2 wynika, że ww. zwolnienia nie stosuje się do dochodów bez względu na czas ich osiągnięcia, wydatkowanych na inne cele niż wymienione w tych przepisach. Natomiast zgodnie z ust. 1b ww. artykułu zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, dotyczące podatników przeznaczających dochody na cele statutowe lub inne cele określone w tym przepisie, ma zastosowanie, jeżeli dochód jest przeznaczony i - bez względu na termin - wydatkowany na cele określone w tym przepisie, w tym także na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych służących bezpośrednio realizacji tych celów oraz na opłacenie podatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Należy ponadto zauważyć, że zwolnienia podatkowe, o których mowa, są przewidziane również w ustawie z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 231, poz. 1965).

W myśl przepisu art. 13 ust. 2 ww. ustawy osoby prawne kościołów i innych związków wyznaniowych są zwolnione od opodatkowania z tytułu przychodów ze swojej działalności niegospodarczej. W tym zakresie osoby te nie mają obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy podatkowe. Przepis art. 13 ust. 5 ww. ustawy precyzuje natomiast, że dochody z działalności gospodarczej osób prawnych kościołów i innych związków wyznaniowych oraz spółek, których udziałowcami są wyłącznie te osoby, są zwolnione od opodatkowania w części, w jakiej zostały przeznaczone w roku podatkowym lub w roku po nim następującym na cele kultowe, oświatowo-wychowawcze, naukowe, kulturalne, działalność charytatywno-opiekuńczą, punkty katechetyczne, konserwację zabytków oraz na inwestycje sakralne i inwestycje kościelne, których przedmiotem są punkty katechetyczne i zakłady charytatywno-opiekuńcze, jak również remonty tych obiektów.

Ze stanu faktycznego sprawy wynika, że Szkoła działa w ramach Parafii jako kościelnej osoby prawnej, jest bowiem niepubliczną placówką – szkołą niepubliczną o uprawnieniach szkoły publicznej, prowadzoną przez tę Parafię.

Mając na uwadze powyższy stan prawny należy stwierdzić, że w opisanym przez Jednostkę stanie faktycznym zastosowanie będą miały przepisy art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż jak wynika z wniosku Jednostka zamierza w celach zarobkowych wynajmować sale lekcyjne. Dochody z tej działalności będą podlegały zwolnieniu od podatku dochodowego, o ile zostaną przeznaczone na cele określone w przepisie art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. b ustawy podatkowej, a więc m.in. na cele oświatowo-wychowawcze.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu jej datowania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.