INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2009 r. (data wpływu do tut. Biura 7 kwietnia 2009 r.), uzupełnionym w dniu 8 czerwca 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości i sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, wydatków poniesionych na budowę pawilonu handlowego, który w części wykorzystywany będzie w tej działalności, a w części na potrzeby mieszkaniowe - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 kwietnia 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości i sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, wydatków poniesionych na budowę pawilonu handlowego, który w części wykorzystywany będzie w tej działalności, a w części na potrzeby mieszkaniowe.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych. Dlatego też pismem z dnia 28 maja 2009 r. wezwano do jego uzupełnienia. W dniu 8 czerwca 2009 r. do tut. Biura wpłynął uzupełniony wniosek.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni zamierza rozpocząć budowę pawilonu handlowego łącznie z częścią mieszkalną. Przed rozpoczęciem budowy zamierza również zarejestrować pozarolniczą działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży detalicznej i ewentualnie hurtowej oraz świadczenie usług w branży sportowej. W celu prawidłowego rozliczenia tej inwestycji zamierza dokonać rozdziału kosztów poniesionych na budowę części niemieszkalnej i części prywatnej (mieszkalnej) tego budynku.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

1. W budynku, jaki wnioskodawczyni zamierza wybudować, nie będą istniały lokale mieszkalne i użytkowe stanowiące odrębne nieruchomości.
2. Zgodnie z interpretacją rozporządzenia Rady Ministrów z 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB), budynek będzie budynkiem użytkowym, gdyż część wykorzystywana na potrzeby prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej (niemieszkalna) stanowi około 71% całkowitej powierzchni użytkowej, natomiast część mieszkalna około 29%. Odliczając powierzchnię pomieszczeń, które w rozumieniu ww. rozporządzenia nie zaliczają się do całkowitej powierzchni użytkowej, powierzchnia budynku wynosi 384 m2 w tym część wykorzystywana na potrzeby prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej (niemieszkalna) wynosi 273 m2.
3. Budynek zostanie zaliczony do środków trwałych w momencie zakończenia budowy przewidzianego na rok 2010 lub 2011 w zależności od posiadanych środków i udzielonego kredytu, po wcześniejszym uzyskaniu odbioru technicznego.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowym rozliczeniem inwestycji byłoby zastosowanie proporcji powierzchni przeznaczonej na działalność firmy w stosunku do całej powierzchni nieruchomości...

Zdaniem wnioskodawczyni, zastosowanie proporcji części nieruchomości przeznaczonej na działalności firmy w stosunku do powierzchni całej nieruchomości będzie przedstawiało prawidłowy sposób rozliczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 powołanej ustawy.

Natomiast stosownie do postanowień art. 22a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
   
   

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) cyt. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Art. 22f ust. 1 ww. ustawy stanowi, że podatnicy z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Przy czym stosownie do treści art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia. W myśl natomiast art. 22g ust. 4 cyt. ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Jak wynika z treści złożonego wniosku wnioskodawczyni zamierza wybudować budynek użytkowy, w którym 71% powierzchni całkowitej wykorzystywana będzie na prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej, natomiast pozostała część tj. 29% przeznaczona na cele mieszkalne. Budynek ten zostanie zaliczony do środków trwałych prowadzonej działalności w momencie zakończenia jego budowy i uzyskaniu odbioru technicznego.

Zatem w przedmiotowej sprawie, aby wnioskodawczyni mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatki poniesione na budowę ww. budynku, zobowiązana będzie do ustalenia jego wartości początkowej. Wartością tą w odniesieniu do wskazanego wyżej budynku, jako środka trwałego wytworzonego we własnym zakresie, będzie więc koszt wytworzenia, o który mowa w cyt. wyżej art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże, z uwagi na fakt, iż przedmiotowy budynek jedynie w części wykorzystywany będzie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, a w części na potrzeby mieszkaniowe, odpisów amortyzacyjnych będzie można dokonywać, zgodnie z cyt. art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc z uwzględnieniem proporcji w jakiej pozostaje udział powierzchni wykorzystywanej w tej działalności, w stosunku do powierzchni całego budynku. Jak wskazała wnioskodawczyni, proporcje te wynoszą: 71% powierzchni całkowitej budynku to część niemieszkalna i adekwatnie 29% część mieszkalna. Zatem 71% wydatków poniesionych na budowę pawilonu handlowego, będzie mogła stanowić wartość początkową środka trwałego.

Od ustalonej w ten sposób wartości początkowej środka trwałego (budynku pawilonu handlowego), wnioskodawczyni będzie mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych na zasadach właściwych dla tego środka trwałego i zaliczać je do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.