INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Państwa przedstawione we wniosku z dnia 20.04.2009 r. (data wpływu 24.04.2009 r.) uzupełnione pismem z dnia 01.07.2009 r. (data wpływu 03.07.2009 r.) na wezwanie Nr IPPB2/415-310/09-2/LK z dnia 22.06.2009 r o udzielenie o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kwoty zasądzonej wyrokiem sądu z tytułu zwrotu kosztów zakwaterowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27.04.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kwoty zasądzonej wyrokiem sądu z tytułu zwrotu kosztów zakwaterowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Pan Bernard I. był zatrudniony od 1 lutego 2000 r. w Zarządzie Państwowej Agencji w S.. Z dniem 1 sierpnia 2000 r. został przeniesiony do pracy w Zarządzie Krajowym Państwowej Agencji w W.. Pracodawca w umowie o pracę przyznał Panu I. świadczenie na pokrycie kosztów zakwaterowania w wysokości 2010 zł miesięcznie w oparciu o § 8 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie świadczeń przysługujących pracownikom urzędów państwowych przeniesionych do pracy w innej miejscowości (Dz. U. z 1996 r Nr 8 poz. 46).

Z dniem 1 stycznia 2001 r. Bernard l. stał się z mocy prawa pracownikiem Urzędu Regulacji T. w W. - został bowiem przejęty na podstawie art. 23 Kodeksu Pracy. W wyniku tego przejęcia Bernard l utracił status pracownika urzędu państwowego, a stał się pracownikiem służby cywilnej. Pracodawca od 1 lutego 2001 r., zaprzestał wypłaty Bernardowi I. świadczenia na pokrycie kosztów zakwaterowania przysługującego pracownikom urzędów państwowych (pracownikom służby cywilnej takie świadczenie nie przysługuje), ale nie dokonał wypowiedzenia zmieniającego w tym zakresie. Umowa o pracę z Bernardem I. została rozwiązana z dniem 31 sierpnia 2001 r. Bernard l. wniósł pozew przeciwko Urzędowi Komunikacji (dawnemu Urzędowi Regulacji T.) o zasądzenie na jego rzecz kwoty 14 070 zł tytułem świadczenia na pokrycie kosztów zakwaterowania (po 2010 zł za miesiące od lutego 2001 r. do sierpnia 2001 r.).

Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia x marca 2007 r. (Sygn.) zasądził od Urzędu Komunikacji na rzecz Bernarda l. powyższą kwotę, a Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia x lipca 2008 r. (Sygn.) utrzymał w mocy wyrok sądu I instancji.

Urząd Komunikacji we wrześniu 2008 r. dokonał na rzecz Bernarda I. wypłaty zasądzonej kwoty pomniejszonej o zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie społeczne. Bernard l. zakwestionował zasadność dokonania potrącenia zaliczki na podatek dochodowy, odwołując się do przepisów prawa podatkowego z 2001 roku, w którym świadczenie to korzystało ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1. pkt 19 ppkt. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r Nr 14 poz. 176).

Z uwagi na fakt, iż - w ocenie organu podatkowego - wniosek nie spełniał wymogów formalnych, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie ww. pismem z dnia 22 czerwca 2009 r. Nr IPPB2/415-310/09-2/LK wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku.

Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie cytując uzasadnienie wyroku z dnia 9 marca 2008 r. (Sygn.):

„Zgodnie z art. 42 k. p. przepisy o wypowiedzeniu umowy o pracę stosuje się odpowiednio do wynikających z umowy o pracę warunków pracy i płacy. W niniejszej sprawie bezsporne było, że świadczenie na pokrycie kosztów zakwaterowania zostało powodowi zagwarantowane w umowie o pracę tzn. w zmieniającym warunki pracy i płacy porozumieniu wyrażonym w załączniku do przeniesienia z dnia 27.07.2007 r. i prawo do tego świadczenia nigdy nie zostało wypowiedziane ani w tym zakresie umowa o pracę nie została zmieniona w drodze porozumienia stron. Bezsporny był także fakt niewypłacenia powodowi tego świadczenia za miesiące od lutego 2001 r. do sierpnia 2001 r.

Wprawdzie strony w tym dokumencie wskazały, że podstawą prawną przyznania powodowi tego świadczenia jest § 8 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie świadczeń przysługujących pracownikom urzędów państwowych przeniesionych do pracy w innej miejscowości, ale również odwołały się do wzajemnych uzgodnień — słowa „zgodnie z wzajemnymi uzgodnieniami”. Prawo do tego świadczenia, zatem stało się elementem umowy o pracę i pozbawienie go pracownika przez pracodawcę jednostronnie było możliwe jedynie w drodze wypowiedzenia zmieniającego. Samo zaprzestanie jego wypłaty przez pracodawcę, któremu towarzyszyło przejęcie powoda przez innego pracodawcę, wskutek czego nie należał już do grupy osób, którym rozporządzenie RM pozwalało przyznać takie świadczenie, nie może być traktowane jako skuteczna zmiana warunków płacy powoda.

Powyższa wykładnia zgodna jest z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego, które pojęcie „wynikających z umowy warunków pracy i płacy” nakazuje rozumieć szeroko. Wskazuje na to szereg orzeczeń SN dotyczących uprawnień do nagród rocznych przysługujących pracownikom jednostek budżetowych na podstawie ustawy, po wyjściu pracowników z kręgu podmiotów, którym ustawa gwarantowała otrzymywanie takich nagród. Zgodnie z poglądem SN, wyrażonym w: uchwale z dnia 4 kwietnia 2000 r. (III ZP 7/00, OSNAPiUS 2000 nr 18 poz. 678) z 24 października 1997 r., (IIIZP 35/97 OSNAPiUS 1998 r., nr 16 poz. 474), w uchwale z dnia 11 marca 1998 r. (IIIZP 3/98 OSNAPiUS 1998 nr 20 poz. 588) uprawnienie do rocznej nagrody z zakładowego funduszu nagród przysługujące na podstawie przepisów ustawy z dnia 10 lipca 1985 r. stanowi element treści stosunku pracy pracowników zakładu pracy przejętego w trybie art. 23 k. p. i wiąże nowego pracodawcę do czasu zmiany treści tego stosunku.

Podkreślić należy, iż analogiczne stanowisko zajmuje nauka prawa pracy. Zgodnie z poglądami doktryny prawa pracy. Zgodnie z poglądami doktryny prawa pracy zmiana „in minus” jakichkolwiek warunków zatrudnienia wymaga wypowiedzenia zmieniającego, nawet jeżeli nie zostały one wyraźnie uregulowane przez strony stosunku w umowę o pracę, tylko stanowią efekt działania ustawodawcy (por. A. M Świątkowski, Kodeks pracy — Komentarz, t. II. Warszawa 2004, s. 416. Z powyższego rozumowania wyniku, że pozbawienie powoda prawa do świadczenia na pobycie kosztów zakwaterowania nie mogło zostać dokonane przez przejęcie go przez URT, przez co utracił status pracownika urzędu państwowego, a stał się pracownikiem służby cywilnej, a wymagało zmiany w tym zakresie warunków płacy poprzez wypowiedzenie lub porozumienie stron. Ze wskazanych zatem względów Sąd uznał roszczenie powoda o zapłatę kwoty 14 070,00 zł tytułem tego świadczenia za usprawiedliwione.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Urząd Komunikacji postąpił prawidłowo dokonując potrącenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconej we wrześniu 2008 r. Bernardowi l. zasądzonej wyrokiem kwoty 14 070 zł...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Z dniem 1 stycznia 2001 r. Bernard l. przestał być pracownikiem urzędu państwowego, a stał się pracownikiem służby cywilnej. Świadczenie na pokrycie kosztów zakwaterowania przysługiwało pracownikom urzędów państwowych, nie przysługuje natomiast pracownikom służby cywilnej. W związku z tym, iż pracownik nie otrzymał od stycznia 2001 r. wypowiedzenia zmieniającego w zakresie przedmiotowego świadczenia, a świadczenie to nie powinno mu już przysługiwać, UKE stoi na stanowisku, iż świadczenie to od stycznia 2001 r. stanowi przychód ze stosunku pracy niekorzystający ze zwolnienia podatkowego na podstawie przywołanego przez Bernarda I. art. 21 ust. 1 pkt 19 ppkt b).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.