INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko, dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwestii uznania prawa pierwszeństwa do rejestracji znaku towarowego za wartość niematerialną i prawną, przedstawione we wniosku z dnia 3 lutego 2009 r. (data wpływu 12 lutego 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, uzupełnionym pismem z dnia 17 kwietnia 2009 r. (data wpływu 20 kwietnia 2009 r.) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lutego 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwestii uznania prawa pierwszeństwa do rejestracji znaku towarowego za wartość niematerialną i prawną, uzupełniony pismem z dnia 17 kwietnia 2009 r. (data wpływu 20 kwietnia 2009 r.).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność w zakresie transportu drogowego - przewozu towarów, w oparciu o bazę transportową, tj. nowoczesny park samochodowy, obejmujący m.in. flotę pojazdów transportowych, parking, warsztaty i biura. Zatrudnia on ponad 57 osób. Wnioskodawca nie prowadzi poza tym innej działalności gospodarczej. Działalność jest prowadzona na - stanowiącej jego wyłączną własność - nieruchomości gruntowej zabudowanej parkingiem dla pojazdów, budynkami warsztatów oraz budynkiem biurowym (nieruchomość zakładowa). Na potrzeby prowadzonej działalności, Wnioskodawca zaciągnął jeden kredyt bankowy (obrotowy) na cele zakupu jednego z pojazdów.

Na przedsiębiorstwo Wnioskodawcy składają się:

1. Aktywa trwałe: nieruchomość zakładowa, środki transportu, maszyny i urządzenia, wyposażenie (w tym meble biurowe), komputery oraz inne podobne składniki;
2. Aktywa obrotowe: nabyte części zamienne do pojazdów, środki pieniężne na rachunku bankowym (firmowym) Wnioskodawcy (wraz z kwotą kredytu bankowego), wierzytelności handlowe (należności) ustalone co do osoby dłużników (kontrahentów) kwoty i terminu zapłaty;
3. Pasywa: zobowiązania handlowe (długi) ustalone co do osoby wierzycieli (kontrahentów), kwoty i terminu zapłaty oraz zobowiązanie kredytowe wynikające z zawartej umowy o kredyt obrotowy - w zakresie kapitału tego kredytu;
4. Wartości niematerialne i prawne nieujęte w księgach handlowych przedsiębiorstwa: prawo do nazwy przedsiębiorstwa, prawo do know - how (tajemnicy handlowej przedsiębiorstwa), licencje na popularne biurowe programy komputerowe, prawo do strony internetowej oraz prawo do dokumentacji finansowej (w zakresie przewidzianym w przepisach prawa) - przy czym ww. prawa nie zostały zaliczone do wartości niematerialnych i prawnych w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, a wydatki ponoszone w związku z ich wytworzeniem (opłaty rejestracyjne, urzędowe i inne wydatki) były zaliczane bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, bez ujmowania jako wydatki na nabycie lub wytworzenie wartości niematerialnych i prawnych dla celów podatkowych;
5. gół praw i obowiązków z zawartych umów: prawa i obowiązki z umów zawartych z pracownikami, z kontrahentami handlowymi, z przedsiębiorstwami leasingowymi (umowy leasingu operacyjnego - przedmioty leasingu amortyzuje finansujący), z dostawcami mediów do nieruchomości zakładowej.

Do dnia dzisiejszego Wnioskodawca nie dokonał rejestracji w urzędzie patentowym znaku towarowego, którym posługuje się w toku wykonywanej działalności jako znakiem słowno - graficznym (logo). Znak ten zamierza zarejestrować jako znak towarowy, według rozważanych niżej wariantów.

Wnioskodawca zamierza wnieść wyżej wskazane przedsiębiorstwo w formie aportu do Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, w następujących wariantach.

Wariant pierwszy (podstawowy).

Wnioskodawca wnosi całe przedsiębiorstwo w charakterze aportu do nowotworzonej w tym celu Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Do aportu nie wchodzą:

• niektóre trudno ściągalne wierzytelności zaległe względem kontrahentów - dłużników, na które to wierzytelności utworzono odpisy. Możliwości ich ściągnięcia nie są znaczne i jako składniki majątkowe nie mają istotnego znaczenia dla funkcjonowania przedsiębiorstwa, bowiem pod względem wartościowym nie stanowią znaczącego udziału w całości obrotów. Są one dochodzone sądownie lub egzekwowane przez komornika, w związku z czym ich przeniesienie na Spółkę (jako nowy podmiot dochodzący tych praw) wymagałoby wypełnienia czasochłonnych formalności natury prawno – procesowej;

• zobowiązania przedsiębiorstwa, które stanowią koszty podatkowe Wnioskodawcy w dacie ich faktycznej zapłaty, należne za okres do dnia rejestracji sądowej wniesienia aportu. Koszty te zostaną uregulowane w całości przez Wnioskodawcę do dnia rejestracji sądowej i nie będą obciążać Spółki, w szczególności dotyczy to odsetek od kredytu, naliczonych przez bank do dnia rejestracji sądowej. Wyłączenie tej części zobowiązań jest spowodowane brakiem sukcesji podatkowej w rozumieniu art. 93 i nast. Ordynacji podatkowej pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką, co powoduje konieczność zamknięcia tych rachunków odrębnie dla Spółki i Wnioskodawcy. Datą rozliczenia jest data wpisu w rejestrze przedsiębiorców wniesienia aportu (sądowej rejestracji wniesienia aportu).

Ponadto, w wariancie pierwszym, Wnioskodawca nie dokonuje „na siebie” - tj. we własnym imieniu i na własny rachunek - zgłoszenia ani rejestracji znaku towarowego. Zgłoszenia i rejestracji dokona dopiero nowopowstająca Spółka, do której zostanie wniesiony aport.

Wariant pierwszy - w zakresie wyłączenia z aportu niektórych zaległych wierzytelności (dochodzonych prawnie) - jest rozważany, ponieważ ich windykacja przez obecnego powoda (wierzyciela), tj. Wnioskodawcę będzie „wygodniejsza”. Z uwagi na toczące się już postępowania sądowe i egzekucyjne, włączenie tych wierzytelności do aportu wymagałoby albo zgody przeciwników procesowych, albo uzyskania nowej sądowej klauzuli wykonalności na tytule egzekucyjnym (art. 192 i 788 Kodeksu postępowania cywilnego), gdyż zmianie uległaby osoba powoda lub wierzyciela prowadzącego egzekucję. Objęcie ich aportem spowodowałoby wydłużenie czasu ściągania tych należności, bez znaczącej korzyści dla przedsiębiorstwa. Gospodarczo uzasadnione jest więc prowadzenie ich windykacji przez obecnego powoda (wierzyciela), tj. Wnioskodawcę.

Z uwagi na brak sukcesji podatkowej pomiędzy Wnioskodawcą a nowopowstającą Spółką, konieczne jest również odrębne uregulowanie rachunków podatkowych tych podmiotów, aby w świetle przepisów podatkowych żaden z nich nie spłacał kosztów dotyczących działalności drugiego. W takim przypadku, podmiot spłacający te koszty nie mógłby zaliczyć ich do kosztów podatkowych. Za dzień rozliczenia należy przyjąć dzień rejestracji sądowej wniesienia aportu, gdyż z tym dniem na Spółkę przechodzi własność i posiadanie przedsiębiorstwa - z tym dniem koszty generowane przez przedsiębiorstwo mogą być więc uznane za związane z jej przychodami i działalnością.

Wariant drugi.

Odpowiada on wariantowi pierwszemu (podstawowemu) z tą zmianą, iż jeszcze przed wniesieniem aportu Wnioskodawca dokonuje „na siebie” (we własnym imieniu i na własny rachunek) zgłoszenia znaku towarowego do rejestracji. W porównaniu do wariantu pierwszego, w ramach aportu na Spółkę zostanie dodatkowo przeniesione tzw. prawo pierwszeństwa do rejestracji znaku towarowego objętego zgłoszeniem, które powstaje w dacie zgłoszenia znaku towarowego do rejestracji w urzędzie patentowym. Prawo z rejestracji znaku (prawo ochronne na znak towarowy) nabędzie już następca prawny, tj. Spółka jako nabywca przedsiębiorstwa, po zakończeniu procedury rejestracyjnej w Urzędzie Patentowym. Reasumując, w porównaniu z wariantem pierwszym (podstawowym) do aportu wchodzi dodatkowo prawo pierwszeństwa ze zgłoszenia znaku towarowego przez Wnioskodawcę.

Wariant trzeci.

Odpowiada on wariantowi drugiemu z tą zmianą, iż z aportu zostaną dodatkowo wyłączone następujące przedmioty majątkowe: stanowiąca własność Wnioskodawcy nieruchomość zakładowa oraz ogół praw i obowiązków wynikających z umów zawartych z dostawcami mediów do ww. nieruchomości. W miejsce tak wycofanych składników aportu Wnioskodawca ustanowi na rzecz Spółki - również w ramach aportu - zastępczy odpłatny tytuł prawny do nieruchomości, upoważniający do korzystania przez przedsiębiorstwo z nieruchomości w niezmienionym zakresie, według stawek nie wyższych niż rynkowe. Rozważa on ustanowienie, alternatywnie:

• odpłatnego prawa najmu nieruchomości zakładowej na rzecz Spółki,

• odpłatnego prawa użytkowania nieruchomości zakładowej na rzecz Spółki (prawa rzeczowego).

Z otrzymywanego czynszu Wnioskodawca będzie pokrywał między innymi koszty dostaw mediów do nieruchomości. Wspomniany tytuł prawny będzie ustanowiony na rzecz Spółki (jako składnik aportu) jako obowiązujący od momentu rejestracji sądowej wniesienia aportu, na czas nieoznaczony. Czynsz będzie naliczany w fakturach VAT i płatny przez Spółkę na bazie miesięcznej. Po wniesieniu aportu, Spółka może z tego prawa zrezygnować wedle własnego uznania. Strony mogą ponadto - w drodze pisemnego uzgodnienia - zmienić warunki używania (użytkowania), w tym podstawę ustalenia wynagrodzenia oraz jego stawki. Spółka zacznie używać nieruchomości niezwłocznie po dniu rejestracji sądowej wniesienia aportu.

Reasumując, w porównaniu z wariantem pierwszym (podstawowym):

• z aportu zostaną wycofane: własność nieruchomości zakładowej oraz umowy o dostawę mediów do tej nieruchomości (ogół praw i obowiązków z umów),

• w miejsce wycofanych elementów, w skład aportu wejdzie zastępczy (odpłatny) tytuł prawny do używania nieruchomości,

• aport uzupełni prawo pierwszeństwa do rejestracji znaku towarowego, ze zgłoszenia dokonanego przez Wnioskodawcę.

W zakresie wariantu trzeciego Wnioskodawca rozważa ewentualną sprzedaż nieruchomości zakładowej w późniejszym okresie, w przypadku zmiany miejsca prowadzenia działalności lub branży. Z tego powodu bierze pod uwagę pozostawienie jej w majątku osobistym. Sprzedaż nieruchomości przez Wnioskodawcę jako osobę fizyczną byłaby bardziej dogodna ze względów finansowych, zaś jej udostępnienie Spółce dla celów kontynuacji działalności przedsiębiorstwa może odbywać się na podstawie wyżej proponowanych tytułów prawnych.

W każdym z wariantów Wnioskodawca uzyska zgody kontrahentów na przeniesienie na Spółkę wszystkich umów (tj. ogółu praw i obowiązków z tych umów), stanowiących element aportu. Dodatkowo, z uwagi na prawną niemożność - w świetle praktyki bankowej i przepisów Prawa bankowego - cesji ogółu praw i obowiązków z rachunku bankowego Wnioskodawcy, do gromadzenia środków pieniężnych przedsiębiorstwa (aportu) po wniesieniu aportu Spółka wykorzysta swój istniejący rachunek bankowy lub założy nowy rachunek bankowy. Na taki rachunek zostaną przelane wszystkie środki pieniężne przedsiębiorstwa, obejmujące również środki pochodzące z kredytu. Wnioskodawca zapewni przeniesienie - w ramach aportu - umowy kredytowej oraz zabezpieczenia kredytu w taki sposób, aby kredyt ten był zabezpieczony na ww. rachunku Spółki.

Z uwagi na ochronę wnoszonej (w ramach aportu) tajemnicy przedsiębiorstwa Wnioskodawca zobowiąże się względem Spółki do nieujawniania, nieprzekazywania oraz niezbywania jakichkolwiek informacji stanowiących taką tajemnicę oraz do niepodejmowania oraz nieprowadzenia - przez okres 3 lat od dnia wniesienia aportu - jakiejkolwiek działalności konkurencyjnej względem Spółki, w tym jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, wspólnik spółki prowadzącej taką działalność, członek organu jakiejkolwiek osoby prawnej prowadzącej działalność konkurencyjną, a także jako jej pełnomocnik, doradca lub w innym podobnym charakterze. Po wniesieniu aportu dokona on zmiany (ograniczenia) zakresu prowadzonej działalności na „najem nieruchomości” oraz ewentualnie inną działalność nie naruszającą zakazu konkurencji i nie wchodzącą w zakres branży wnoszonego aportem przedsiębiorstwa. Wnioskodawca będzie ponadto pełnił funkcję Prezesa Zarządu Spółki, do której zostanie wniesiony aport.

Strony ustaliły również, iż w okresie „przejściowym” – to jest od daty umownego wniesienia aportu (uchwały Zgromadzenia Wspólników oraz oświadczenia Wnioskodawcy o wniesieniu aportu do Spółki w trybie art. 258 § 2 Kodeksu spółek handlowych) do dnia rejestracji sądowej tego wniesienia – Wnioskodawca będzie, z wyłączeniem Spółki, prowadził dotychczasową działalność gospodarczą z wykorzystaniem przedsiębiorstwa, jednak wyłącznie w granicach „zwykłego zarządu”, tj. bez dokonywania znaczących rozporządzeń składnikami majątku bądź zaciągania znaczących zobowiązań, wykraczających poza zwykłe prowadzenie działalności. Wnioskodawca zaciągnie wobec Spółki stosowne zobowiązania w tym zakresie. W tych granicach będzie on zarządzał przedsiębiorstwem oraz czerpał z niego pożytki, a także ponosił koszty związane z jego funkcjonowaniem. Wnioskodawca będzie posiadaczem wszystkich składników przedsiębiorstwa i będzie wystawiał oraz przyjmował faktury VAT związane z jego działalnością.

W powyższym okresie Wnioskodawca jest również odpowiedzialny względem Spółki za pogorszenie, utratę lub zniszczenie składników majątku przedsiębiorstwa, z wyjątkiem skutków wynikających ze zwykłego używania. Z dniem rejestracji sądowej wniesienia aportu Wnioskodawca wyda Spółce przedsiębiorstwo wraz ze wszelkimi składnikami majątkowymi, według stanu na ten dzień. Powyższe rozwiązanie wynika z faktu, iż przedmiotem aportu jest przedsiębiorstwo bieżąco funkcjonujące – „w biegu”, którego działalność nie może być zatrzymana.

Wnioskodawca jest zdania, iż przejście prawa do amortyzacji podatkowej na Spółkę nastąpi dopiero od momentu przejścia własności amortyzowanych składników, tj. z chwilą rejestracji w sądzie (art. 262 § 4 Kodeksu spółek handlowych). Gdyby do momentu rejestracji sądowej przedsiębiorstwo prowadziła Spółka, nie miałaby prawa do amortyzacji, gdyż nie byłaby jeszcze właścicielem tych składników, natomiast właściciel (Wnioskodawca) nie miałby prawa do ich amortyzowania, gdyż nie prowadziłby już działalności z ich użyciem. Ponadto istotna część kontrahentów wymaga (między innymi dla celów fakturowania) potwierdzenia przeniesienia przedsiębiorstwa na Spółkę za pomocą dowodu wpisu w rejestrze przedsiębiorców (rejestracji sądowej wniesienia aportu). Celowe jest więc, by Wnioskodawca - do momentu rejestracji sądowej wniesienia aportu - mógł prowadzić działalność w oparciu o przedsiębiorstwo, gdyż do tego momentu jest on prawnym właścicielem wszystkich składników przedsiębiorstwa.

W uzupełnieniu wniosku wskazano ponadto, że przedmiotem aportu każdorazowo (w każdym z trzech wariantów) będzie przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego. Aport będzie wnoszony do nowotworzonej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością o nazwie ”T.” Sp. z o. o. z siedzibą w K. Zostanie ona zarejestrowana po otrzymaniu wnioskowanej interpretacji indywidualnej.

Wyjaśniono również, że w okresie do dnia rejestracji sądowej Spółka może potrzebować utworzenia rachunku bankowego, w celu gromadzenia środków pieniężnych m.in. na potrzeby rejestracji (opłaty notarialne, sądowe i inne). Do momentu faktycznego przejęcia przedsiębiorstwa oraz wszystkich jego składników, z kwot tych będą pokrywane bieżące wydatki Spółki. Przejęcie wszystkich składników przedsiębiorstwa ma nastąpić dopiero w dacie rejestracji w sądzie.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania (pytania oznaczone we wniosku numerami 7 i 8).

• Czy w wariancie drugim prawo pierwszeństwa ze zgłoszenia znaku towarowego, nabyte przez Spółkę w ramach aportu, może być ujęte w księgach Spółki dla celów podatkowych, jako wartość niematerialna i prawna w wartości początkowej odpowiadającej wartości rynkowej, z zastrzeżeniem ograniczenia dotyczącego łącznej wartości początkowej nabytych w drodze aportu środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 16g ust. 9 i 10a w zw. z ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

• Jeżeli dla celów podatkowych prawo pierwszeństwa ze zgłoszenia znaku towarowego stanowi wartość niematerialną i prawną Spółki, od którego momentu może być ono amortyzowane i czy dokonywane odpisy amortyzacyjne stanowią w całości koszty podatkowe Spółki...

Zdaniem Wnioskodawcy, nabyte przez Spółkę prawo pierwszeństwa ze zgłoszenia znaku towarowego może być ujęte w jej księgach dla celów podatkowych jako wartość niematerialna i prawna, według rynkowej wartości tego prawa, z zastrzeżeniem ograniczenia przewidzianego w art. 16g ust. 9, 10 oraz 10a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z przepisem art. 16b ust. 1 pkt 6 tej ustawy, wartościami niematerialnymi i prawnymi są nabyte, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie - Prawo własności przemysłowej, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Ustawodawca nie precyzuje, o jakie prawa objęte ustawą - Prawo własności przemysłowej konkretnie chodzi, należy więc przyjąć, że powołany przepis dotyczy wszelkich praw, których treść reguluje ta ustawa.

Prawo pierwszeństwa do rejestracji znaku towarowego, jego treść oraz skutki powstania zostały zdefiniowane w art. 123, art. 162 ust. 1 i 6 w zw. z art. 67 ust. 2 i 3, art. 132 ust. 2 pkt 2, art. 143 oraz art. 298 Prawa własności przemysłowej. Zgodnie z ww. przepisami, prawo to przysługuje zgłaszającemu znak towarowy do rejestracji. Powstaje ono już z chwilą dokonania zgłoszenia do Urzędu Patentowego. Jego treścią jest przyznanie zgłaszającemu pierwszeństwa - z wyłączeniem innych osób - uzyskania prawa wyłączności używania zgłoszonego znaku (prawo ochronne na znak towarowy, zwane również prawem z rejestracji znaku towarowego), z chwilą zakończenia procedury rejestracji. Urząd Patentowy w oficjalnym dzienniku urzędowym podaje do wiadomości publicznej dane zgłoszenia oraz wygląd (postać) znaku, w związku z czym każda osoba może się zapoznać ze zgłoszeniem oraz postacią znaku, o którego ochronę wnioskodawca się ubiega. W przypadku używania tego znaku przez inne osoby – w okresie pomiędzy dniem dokonania zgłoszenia a dniem uzyskania prawa z rejestracji – zgłaszający może (po zakończeniu rejestracji) dochodzić od tych osób roszczeń z tytułu bezprawnego używania znaku za cały okres wstecz, począwszy od dnia opublikowania przez Urząd Patentowy tego zgłoszenia. Prawo pierwszeństwa jest zbywalne i podlega dziedziczeniu, a umowa jego przeniesienia wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności. Możliwość dochodzenia roszczeń za okres sprzed rejestracji uzasadnia się faktem, iż poprzez zapoznanie się z publicznie dostępnym dziennikiem urzędowym osoba zainteresowana używaniem znaku może się łatwo dowiedzieć, iż znak jest w trakcie uzyskiwania ochrony prawnej przez uprawnionego, stąd też - mając taką wiedzę - używa znaku na własne ryzyko.

W związku z powyższym – w ocenie Wnioskodawcy – należy uznać opisane prawo pierwszeństwa za wartość niematerialną i prawną Spółki w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Będzie to bowiem prawo nabyte przez nią w ramach aportu, zbywalne oraz chronione prawnie, nadające się do gospodarczego wykorzystania. Jednostka będzie posługiwać się tym znakiem w trakcie świadczenia usług (m.in. oznaczając nim swoje pojazdy) - będzie tym samym wykorzystywać go na potrzeby związane z działalnością. Spółka przewiduje, iż będzie używać znaku dłużej niż rok. Ponadto – jeszcze przed zakończeniem procedury rejestracyjnej – będzie ona korzystać z ograniczonej ochrony prawnej w zakresie wynikającym z prawa pierwszeństwa, tj. możliwości dochodzenia roszczeń za okres pomiędzy zgłoszeniem a uzyskaniem rejestracji wobec osób dopuszczających się naruszenia wyłączności znaku, o ile znak zostanie zarejestrowany.

Wnioskodawca podnosi, że zgodnie z przepisami art. 16g ust. 9 - 10a oraz 16h ust. 3 i 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pomiędzy nim a Spółką (do której aport będzie wniesiony), zachodzi sukcesja wartości początkowych oraz stawek i kwot amortyzacji, stosowanych dla celów podatkowych. Sukcesja ta nie dotyczy jednak wartości niematerialnych i prawnych uznawanych za takie przez przepisy podatkowe, które istnieją u niego i wchodzą w skład aportu, jednakże nie zostały ujawnione w jego księgach. Taką wartość niematerialną i prawną stanowi prawo pierwszeństwa ze zgłoszenia znaku towarowego, gdyż nie jest ono prawem przez Wnioskodawcę „nabytym”, lecz w istocie „wytworzonym” i nie może być rozpoznane w jego księgach jako wartość niematerialna i prawna dla celów podatkowych. Prawo to – jako prawo „nabyte” – będzie jednak wartością niematerialną i prawną w Spółce, gdyż z tytułu jego wniesienia w ramach aportu, Wnioskodawca otrzyma wynagrodzenie w postaci udziałów. W odniesieniu do takiej wartości niematerialnej i prawnej ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nakazuje odpowiednie stosowanie przepisu art. 16g ust. 10, dotyczącego ograniczenia łącznej wartości środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych do wartości w nim określonej.

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż wartości początkowe poszczególnych środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, należy ujawnić w księgach Spółki, według wartości początkowej, stawek amortyzacji oraz okresu amortyzacji wynikających z jego ksiąg. Prawo pierwszeństwa ze zgłoszenia znaku towarowego należy natomiast ujawnić według wartości początkowej równej wartości rynkowej, z tym zastrzeżeniem, iż łączna wartość ujawnionych środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, wchodzących w skład aportu nie powinna przekraczać wartości określonej w art. 16g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W ocenie Wnioskodawcy, prawo pierwszeństwa ze zgłoszenia znaku towarowego podlega amortyzacji (dokonuje się od niego odpisów amortyzacyjnych) od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym owo prawo wprowadzono do ewidencji Spółki, jako nabywcy aportu. Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 i art. 16d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej wartości niematerialnych i prawnych począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym wartość niematerialną i prawną wprowadzono do ewidencji, natomiast do ewidencji powinny one być wprowadzone najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Na mocy art. 15 ust. 6 omawianej ustawy podatkowej, kosztem uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16. W analizowanej sytuacji faktycznej, przedsiębiorstwo jest wnoszone aportem, a zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych w odniesieniu do takiego aportu normują przepisy art. 16a i dalsze ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wspomniane odpisy nie mieszczą się w katalogu wyłączeń (art. 16 tej ustawy). W związku z powyższym – zdaniem Wnioskodawcy – stanowią one w całości koszt podatkowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (t. j. Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.), znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa - w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy.

Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 powołanej ustawy). Przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania tego znaku w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. Czas trwania prawa ochronnego na znak towarowy wynosi 10 lat od daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym (art. 153 ust. 1 - 2 tej ustawy).

Procedurę uzyskania tego prawa rozpoczyna zgłoszenie znaku towarowego w Urzędzie Patentowym. Wydanie decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy następuje po sprawdzeniu przez Urząd Patentowy, czy są spełnione ustawowe warunki wymagane dla uzyskania prawa (art. 144 Prawa własności przemysłowej). Podlega ono wpisowi do rejestru znaków towarowych (art. 149 tej ustawy). Udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy stwierdza się przez wydanie świadectwa ochronnego na znak towarowy (art. 150).

Na mocy art. 123 ust. 1 Prawa własności przemysłowej, z zastrzeżeniem art. 124 i 125, podmiotowi, który prawidłowo zgłosił znak towarowy w Urzędzie Patentowym, przysługuje pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego na ten znak towarowy, określane według daty dokonania tej czynności. Jeżeli natomiast znak towarowy, będący przedmiotem pierwszego prawidłowego zgłoszenia, był umieszczony na towarze wystawionym wcześniej na wystawie i korzystał od dnia wystawienia do dnia zgłoszenia z ochrony tymczasowej przewidzianej w Konwencji paryskiej o ochronie własności przemysłowej, pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego, o którym mowa w art. 124, oraz początek przewidzianego tam terminu do dokonania zgłoszenia w Urzędzie Patentowym oznacza się według daty wystawienia towaru oznaczonego tym znakiem na wystawie (art. 126 omawianej ustawy). Pierwszeństwo jest zbywalne i podlega dziedziczeniu (art. 162 ust. 1 w zw. z art. 162 ust. 6 tej ustawy).

Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), z zastrzeżeniem art. 16c, amortyzacji podlegają, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie - Prawo własności przemysłowej, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Na mocy powołanego przepisu, podlegającymi amortyzacji wartościami niematerialnymi i prawnymi są prawa określone w ustawie - Prawo własności przemysłowej, które spełniają następujące warunki:

• zostały nabyte,

• nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,

• przewidywany okres ich używania przekracza rok,

• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W celu ustalenia znaczenia pojęcia „prawa określone w ustawie - Prawo własności przemysłowej” należy odnieść się do art. 6 ust. 1 tej ustawy. Stanowi on, że na warunkach określonych w tej ustawie udzielane są:

• patenty,

• dodatkowe prawa ochronne na wynalazki,

• prawa ochronne na wzory użytkowe,

• prawa ochronne na znaki towarowe,

• prawa z rejestracji na wzory przemysłowe,

• prawa z rejestracji na topografie układów scalonych,

• prawa z rejestracji na oznaczenia geograficzne.

Mają one charakter bezwzględnych praw majątkowych – są skuteczne erga omnes (wobec wszystkich podmiotów).

Pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy stanowi natomiast uprawnienie, którego realizacja jest uzależniona, od spełnienia ustawowych warunków wymaganych dla uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy. Co więcej, trudno mówić o przyjęciu tego pierwszeństwa do używania w prowadzonej działalności. Pomimo, że pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy jest normowane przepisami Prawa własności przemysłowej, nie można uznać go zatem za wartość niematerialną i prawną, o której mowa w art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym, rozstrzyganie o kwestii ustalenia wartości początkowej pierwszeństwa do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy, momentu rozpoczęcia jego amortyzacji i możliwości ujmowania dokonanych odpisów amortyzacyjnych w koszty uzyskania przychodów, jest bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu jej datowania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80 - 219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.