INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 lutego 2009 r. (data wpływu 26 lutego 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu importu towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2009 r. złożono wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu importu towarów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (dalej: „Spółka") współpracuje ze spółką duńską (dalej: „Kontrahent") należącą do tej samej grupy kapitałowej. W okresie od lipca 2008 r. Kontrahent nabywał na terytorium Wietnamu towary, które następnie odsprzedawał do swoich klientów do państw członkowskich Wspólnoty Europejskiej innych niż Polska i Dania. Przemieszczenie towarów z Wietnamu do innych państw członkowskich odbywało się przy współpracy Spółki i polegało na tym, że to Spółka wprowadzała towary na obszar celny Wspólnoty, a następnie organizowała ich przewóz do odpowiednich klientów Kontrahenta. Chociaż Spółka nie była w żadnym momencie właścicielem towarów i nie dysponowała na żadnym etapie prawem do rozporządzania towarami jak właściciel, to dokonywała zgłoszenia towarów do procedury dopuszczenia do obrotu i występowała na dokumentach celnych jako importer. W konsekwencji zobowiązana była do zapłaty cła oraz podatku od towarów i usług z tytułu importu towarów na terytorium Polski. Prawo własności importowanych towarów przysługiwało nieprzerwanie Kontrahentowi, a po ich zbyciu przechodziło z Kontrahenta bezpośrednio na kupujących (klientów Kontrahenta). Kontrahent nie jest (i nie był) zarejestrowanym w Polsce podatnikiem VAT. Za wykonywanie usług związanych ze sprowadzeniem towarów, organizacją importu i transportu do odbiorców Spółce przysługiwało odpowiednie wynagrodzenie od Kontrahenta w ramach świadczonych przez nią usług. Powyższe czynności są wykonywane nadal i będą wykonywane w przyszłości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, obowiązujących przed 1 grudnia 2008 r. oraz tych, które zaczęły obowiązywać z dniem 1 grudnia 2008 r., a także z dniem 1 stycznia 2009 r., podatek od towarów i usług związany z importem towarów, których importerem na mocy przepisów szczególnych jest Spółka, podlega odliczeniu na zasadach ogólnych pomimo faktu, że Spółka nie jest właścicielem przedmiotowych towarów...

Zdaniem Wnioskodawcy podatek od towarów i usług naliczony z tytułu importu towarów podlega odliczeniu stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Powyższe stanowisko opiera na treści przepisów ww. ustawy ( art. 2 pkt 7, art. 5 ust. 1 pkt 3, art. 17 ust. 1) oraz treści przepisów prawa celnego < art. 4 pkt 9, art. 201 rozporządzenia Rady (WE) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny>.

W przedstawionym stanie faktycznym, Spółka, która występuje w dokumentach celnych jako importer, zobowiązana jest na podstawie przepisów celnych do zapłaty cła (ciąży na niej dług celny), a także, na mocy przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, do zapłaty należnego podatku z tytułu importu towarów. Przepisem warunkującym prawo do odliczenia naliczonego podatku jest art. 86 ust. 1 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 2 ustawy (w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie nowelizacji) kwota podatku naliczonego podlegająca odliczeniu była określona w przypadku importu towarów, w dokumencie celnym. Zgodnie ze znowelizowanymi przepisami, kwotą podatku naliczonego jest także kwota podatku należnego z tytułu importu towarów - w przypadkach, o których mowa w art. 33a ustawy, przy czym kwota podatku naliczonego podlegająca odliczeniu może być określona w przypadku importu towarów również w deklaracji importowej.

Zdaniem Spółki powyższe uregulowania prowadzą do wniosku, że prawo do odliczenia podatku naliczonego nie zostało uzależnione od faktycznego nabycia towarów, czy też otrzymania faktury przez podatnika, jak ma to miejsce np. w art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, a jedynie od dokonania faktycznej czynności importu tj. przywozu towarów na terytorium kraju oraz posiadania dokumentu celnego, z którego wynika kwota należnego podatku od towarów i usług.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie, m. in. w komentarzu do ustawy o podatku od towarów i usług (Tomasz Michalik, VAT 2007 Komentarz, Wydawnictwo C. H. Beck 2008, s. 40), w którym stwierdzono, że import podlega opodatkowaniu niezależnie od tego, czy jest dokonywany przez właściciela towaru, czy też nie - opodatkowana jest bowiem sama czynność faktyczna. Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 30 listopada 2007 r. (sygn. IPPP1-443-447-/07-3/RK) stwierdzając, iż „z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że dopuszczenie do obrotu importowanych towarów występuje na terytorium Polski, po wyprowadzeniu towarów ze składu celnego oraz po zakończeniu procedury przetwarzania pod kontrolą celną i bezpośrednio po przywozie na terytorium Polski towarów. Spółka będzie dokonywała zgłoszenia celnego, w związku z tym będzie zobowiązana do dokonania zapłaty cła oraz należnego podatku. Na dokumentach celnych jako importer towarów będzie występować Spółka, ponieważ to do niej będą należeć obowiązki związane z czynnościami zakończenia i rozliczenia procedur składu celnego oraz przetwarzania pod kontrolą celną. Zatem będzie posiadać dokument celny, z którego wynika suma zapłaconego podatku, a ww. przepisy wskazują, że w przypadku importu towarów, prawo do odliczenia podatku naliczonego nie jest uzależnione od nabycia tych towarów". Podobne wnioski wynikają również z postanowienia w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 10 stycznia 2006 r. wydanej przez Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie (sygn. 1471/NUR1/443-523/05/AP) i informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego z dnia 29 grudnia 2004 r. wydanej przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Opolu Lubelskim (sygn. PP/443-16/04).

Spółka zwróciła uwagę na zasadę neutralności podatku od towarów i usług, której istotą jest zapewnienie całkowitej neutralności działalności gospodarczej w zakresie opodatkowania tym podatkiem, bez względu na rezultat tej działalności, pod warunkiem, że podlega ona sama co do zasady opodatkowaniu podatkiem. Wskazała, że zasada ta znalazła swoje odzwierciedlenie w wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-268/83 D.A Rompelman i E.A. Rompelman-Van Deelen z dnia 14 lutego 1985 r., w którym uznano, że system odliczeń ma na celu zwolnienie podatnika w całości od obciążeń podatkiem należnym do zapłaty lub zapłaconym w toku całości jego działalności gospodarczej.

W związku z tym, że Spółka generalnie wykonuje czynności dające prawo do odliczenia podatku naliczonego (Spółka świadczy usługi, które bądź są opodatkowane podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju bądź ich miejsce świadczenia znajduje się poza Polską, a jednym z rodzajów świadczeń realizowanych przez Spółkę i dających prawo do odliczenia podatku naliczonego jest np. świadczenie usług na rzecz Kontrahenta za wynagrodzeniem, obejmujących, m. in. wprowadzenie towarów na obszar celny Wspólnoty, organizację importu i następującego po nim transportu towarów do odbiorców na terytorium innych krajów członkowskich UE), Spółka uważa, że istnieje bezpośredni związek między podatkiem związanym z dokonaniem importu towarów a czynnościami dającymi prawo do odliczenia podatku. W rezultacie powoduje to. że Spółka ma prawo do odliczenia w całości podatku związanego z importem wspomnianych towarów.

Spółka ponadto zwróciła uwagę, że w przedstawionym stanie faktycznym odliczeniu podatku naliczonego związanego z importem towarów nie mógł stać na przeszkodzie art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 30 listopada 2008 r. Stosownie to tego przepisu, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego. Podniosła, iż omawiana regulacja art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy mówi o wydatkach, które „nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów" a nie o wydatkach, które nie mogą / nie będą mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca posłużył się zatem słowami „nie mogłyby być", tj. użył sformułowania w trybie przypuszczającym. Rozwiązanie to podkreśla więc hipotetyczność zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów odnosząc się w istocie rzeczy nie do faktycznego zaliczenia przez podatnika wydatku do kosztów uzyskania przychodów, ani nie do możliwości zaliczenia przez tego konkretnego podatnika tego wydatku do kosztów, ale do abstrakcyjnej możliwości zaliczenia tej kategorii wydatku do kosztów uzyskania przychodów, które nie jest zabronione w odniesieniu do danego kosztu.

Spółka wskazała, że powyższe stanowisko zostało potwierdzone np. w wyroku WSA w Warszawie z dnia 14 maja 2008 r. nr III SA/Wa 152/08 i wyroku WSA w Bydgoszczy z 9 maja 2006 r., sygn. akt I SA/Bd 162/06.

Spółka podkreśliła, iż w Jej opinii omawiana regulacja odnosi się do wydatków na nabycie towarów bądź usług („ <...> wydatki na ich nabycie <...>"). Istotne jest zatem aby podatnik poniósł wydatek na przedmiotowy towar lub usługę. Zdaniem Spółki oznacza to, iż poza zakresem omawianego przepisu jest sytuacja, w której podatnik nie ponosi wydatku na nabycie towaru lub usługi. Skoro w przypadku importu towarów należących do innego podmiotu zdarzeniem opodatkowanym podatkiem jest sam import tych towarów, to ograniczenie określone w art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym przed 1 grudnia 2008 r.) nie powinno znaleźć w omawianej sytuacji zastosowania ze względu na brak wydatku po stronie Spółki na nabycie importowanych towarów.

Niezależnie od powyższych argumentów Spółka wskazała, że zgodnie z poglądami doktryny oraz orzecznictwem sądów administracyjnych ogólnie zakreślone ograniczenie prawa do odliczenia podatku od towarów i usług zawarte w art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy (w brzmieniu obowiązującym przed 1 grudnia 2008 r.) stało w sprzeczności z wspólnotowymi uregulowaniami dotyczącymi opodatkowania podatkiem od wartości dodanej, w szczególności z obowiązującą do dnia 31 grudnia 2006 r. VI Dyrektywą Rady Unii Europejskiej z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC dalej: VI Dyrektywa), jak również z obowiązującą od 1 stycznia 2007 r. Dyrektywą Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (wyrok z dnia 4 kwietnia 2007 r. - sygn. akt I SA/Wr 148/07). W uzasadnieniu tego wyroku Sąd wskazał, że: Artykuł 11 (4) VI Dyrektywy stanowi, że: "Niektóre towary i usługi mogą być wyłączone z systemu odliczeń, w szczególności dotyczy to tych, które mogą być wykorzystane w całości bądź częściowo do użytku prywatnego podatnika, bądź jego pracowników". Oznacza to, że zgodne z tym przepisem, były tylko takie ograniczenia w prawie do odliczenia, które odnoszą się do konkretnych kategorii towarów czy usług. Natomiast odniesienie się do koncepcji wydatków, które nie stanowią kosztu uzyskania przychodów ewidentnie nie spełnia tego kryterium. W zależności od sytuacji wydatek na taki sam towar, czy usługę może być uznany za koszt uzyskania przychodów - taki zakup upoważniałby do odliczenia podatku lub nie, co przesądzałoby o braku prawa do odliczenia. W części dotyczącej zakazu odliczenia z tytułu przekroczenia limitów w podatkach dochodowych omawiane przepisy naruszają też 17(6) VI Dyrektywy w dodatkowym wymiarze - zakres ograniczenia prawa do odliczenia został zwiększony w chwili wejścia w życie VI Dyrektywy (przepisy ustawy obowiązującej przed 1 maja 2004 r. przyznawały prawo do odliczenia podatku w takim wypadku). Dodatkowo przepisy zakazujące odliczania podatku w przypadku, gdy wydatek na ich nabycie nie może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodu naruszają jedną z zasad ogólnych (podstawowych) prawa wspólnotowego jakim jest zasada proporcjonalności. Zgodnie z tą zasadą przepisy ograniczające prawa muszą być współmierne (proporcjonalne) do celu, w jakim zostają one wprowadzone. Zatem wszelkie odstępstwa od zasad wynikających z Dyrektywy w przepisach krajowych muszą być tak precyzyjnie skonstruowane aby osiągały swój cel, wypaczając w jak najmniejszym stopniu funkcjonowanie systemu VAT tzn. muszą być jak najmniej "inwazyjne". Przepis zakazujący odliczenia w tak generalnym wymiarze ewidentnie tego kryterium nie spełnia." (patrz. J. Martini, Ł. Karpiesiuk - VAT w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości., C.H.Beck 2005 str.495 i 496).

Podniesiono, że potwierdzenie stanowiska Spółki odnaleźć można także w Leksykonie VAT J. Zubrzyckiego (J. Zubrzycki, Leksykon VAT. Tom I, Oficyna Wydawnicza UNIMEX, Wrocław 2008, s. 1048-1051), którego autor stoi na stanowisku, iż prawa do doliczenia podatku naliczonego nie można oceniać przez pryzmat innych ustaw podatkowych. W konsekwencji, ograniczeniu stosowania prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy podlegać będą jedynie wydatki niezwiązane ściśle z działalnością gospodarczą. Stanowi to rezygnację z automatyzmu stwierdzenia, że wydatek, który nie stanowi kosztu uzyskania przychodu, nie daje prawa do odliczenia podatku naliczonego. Analiza takich wydatków powinna być dokonywana jednak z pominięciem normatywnego powiązania prawa do odliczenia podatku naliczonego z przepisami ustaw o podatkach dochodowych.

Reasumując powyższe uwagi Spółka wskazała, że stoi na stanowisku, że pomimo faktu, iż nie jest właścicielem importowanych towarów, to w świetle art. 86 ust. 1 ustawy, przysługuje jej prawo do odliczenia podatku związanego z importem wspomnianych towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 grudnia 2008 r., a w odniesieniu do deklaracji importowej z dniem 1 stycznia 2009r.), kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, w przypadku importu towarów – suma kwot podatku wynikająca z dokumentu celnego i deklaracji importowej, z zastrzeżeniem pkt 5.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celnym z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18 (art. 86 ust. 10 ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 grudnia 2008 r.).

Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego (art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy obowiązujący do dnia 30 listopada 2008 r.).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega import towarów. Import towarów to przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium kraju ( art. 2 pkt. 7 ustawy).

Zgodnie z przepisem art. 17 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, na których ciąży obowiązek uiszczenia cła, również w przypadku, gdy na podstawie przepisów celnych importowany towar jest zwolniony od cła albo cło na towar zostało zawieszone, w części lub w całości, albo zastosowano preferencyjną, obniżoną lub zerową stawkę celną.

Stosownie do treści art. 201 ust. 1 pkt 1 rozporządzania Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (Dz. U. UE L 302 z dnia 19 października 1992 r.), dług celny w przywozie powstaje w wyniku dopuszczenia do obrotu towaru podlegającego należnościom przywozowym. Dłużnikiem jest zgłaszający, a w przypadku przedstawicielstwa pośredniego dłużnikiem jest również osoba, na rzecz której składane jest zgłoszenie celne (ust. 3 ww. artykułu).

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca świadczył na rzecz kontrahenta z Dani usługę polegająca na sprowadzeniu towarów z Wietnamu na terytorium Wspólnoty, organizacją importu i transportu do odbiorców finalnych na terytorium Wspólnoty. Za wykonywanie opisanych usług przysługiwało Jemu odpowiednie wynagrodzenie. W żadnym momencie nie był właścicielem towarów i nie dysponował prawem do rozporządzania nimi jak właściciel. Pomimo tego Wnioskodawca dokonywał zgłoszeń celnych przedmiotowych towarów do procedury dopuszczenia do obrotu, występując na zgłoszeniach celnych jako importer. W konsekwencji zobowiązany był do zapłaty cła oraz podatku od towarów i usług z tytułu importu towarów na terytorium Polski.

Analiza przytoczonych przepisów wskazuje, że podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony jedynie w takim zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu. Aby zatem podatnik miał prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z dokumentu celnego, musi istnieć związek pomiędzy importowanym towarem, a czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Prawo to doznaje ograniczeń określonych w ustawie. Jedno z nich, określone w obowiązującym do dnia 30 listopada 2008 r. przepisie art. 88 ust. 1 pkt 2, wskazywało, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Istota tego wyłączenia ogranicza się więc tylko do towarów i usług nabywanych przez podatnika dokonującego odliczenia.

W przypadku importu towarów, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot wynikająca z dokumentu celnego. Nowelizacja ustawy o podatku od towarów i usług wprowadziła możliwość deklarowania podatku należnego z tytułu importu w deklaracji importowej składanej za okres rozliczeniowy (ograniczenia podmiotowe dotyczące posiadania pozwolenia na stosowanie procedury uproszczonej lub pozwolenia pojedynczego). W tym przypadku kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, stanowi suma kwot wynikająca z deklaracji importowych (zmiana obowiązująca od dnia 1 stycznia 2009 r.).

Biorąc pod uwagę podane we wniosku fakty oraz treść przywołanych przepisów stwierdzić należy, że Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego ze zgłoszeń celnych importowych, o ile nie zachodzą przesłanki wykluczające to prawo określone w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, a w zakresie zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.