INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 1 sierpnia 2012 r. (data wpływu 6 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, polegającą na wprowadzaniu na rynek pod własną firmą i marką sprzętu wędkarskiego. Jako importer i producent sprzętu wędkarskiego, nie jedyny działający w kraju, Wnioskodawca współpracuje z kontrahentami, prowadzącymi hurtownie wędkarskie i detaliczne sklepy wędkarskie na terenie całej Polski.

Zatem sprzęt wędkarski trafia do ostatecznego odbiorcy poprzez wyżej wymienioną sieć dystrybucji. Taki sposób sprzedaży jest dla Wnioskodawcy bardziej opłacalny, niż posiadanie własnej sieci detalicznej. Dla celów właściwego działania tej sieci Wnioskodawca wypracował model logistyczny, pozwalający na wzrost efektywności sprzedaży. W ramach podziału funkcji w tym systemie do zadań i roli Wnioskodawcy należy m.in. monitorowanie trendów światowych oraz nowości w sprzęcie wędkarskim a następnie zapoznanie z tymi nowościami ww. kontrahentów, poprzez przedstawienie własnej, aktualnej oferty towarowej. Natomiast do zadań kontrahentów należy głównie sprzedaż tych towarów do ostatecznych odbiorców.

Jedną z metod współpracy z dystrybutorami jest organizacja konferencji pod nazwą; „x”. Organizowana dwudniowa konferencja odbywała się dwuetapowo: w siedzibie firmy oraz w wynajętym centrum konferencyjnym.

W siedzibie firmy kontrahenci - dystrybutorzy, mieli możliwość zapoznania się z pełną ofertą towarową prezentowaną we wzorcowni Wnioskodawcy oraz dokonania aktualizacji danych podstawowych firmy, w tym osób reprezentujących oraz danych teleadresowych. Można było również składać bezpośrednie zamówienia. Wnioskodawca w siedzibie Firmy zapewnił ww. kontrahentom catering.

W centrum konferencyjnym, odbyła się prezentacja nowości wraz z dyskusją, w tym składaniem indywidualnych wyjaśnień na temat poszczególnych produktów, które można było obejrzeć, dotknąć, a nawet sprawdzić stronę techniczną. Podsumowanie wyników konferencji odbyło się na obiadokolacji.

W związku z tym, że konferencja była dwudniowa, dla kontrahentów z poza rejonu zapewniono nocleg. Dodatkowo dla kontrahentów z najbardziej odległych od siedziby Wnioskodawcy rejonów (x i x) zapewniono również transport wynajętym busem.

Wnioskodawca poniósł na organizację ww. konferencji następujące wydatki: wynajęcie busa, druk zaproszeń, przygotowanie prezentacji w formie elektronicznej, catering w siedzibie firmy, opłata centrum konferencyjnego (w tym: sala konferencyjna, obiadokolacja, nocleg). Faktura z centrum konferencyjnego pozwoliła na wyodrębnienie z części gastronomicznej, wydatków na alkohol.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wszystkie wydatki na organizowaną konferencję, z wyjątkiem alkoholu, stanowią koszt uzyskania przychodu...

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 22. ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że: „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.” Z kolei art. 23 ust. 1 pkt 23 mówi, że: „Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych”.

W ocenie Wnioskodawcy organizowana konferencja spełnia warunek, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż wydatki na nią poniesione są niezbędne celem zapewnienia prawidłowej sprzedaży oraz jej wzrostu.

Wnioskodawca musi najpierw dokładnie zapoznać dystrybutorów z cechami nowych produktów, wprowadzanych na rynek, aby zachęcić ich do kupna i dalszej odsprzedaży ostatecznym odbiorcom. Zorganizowana konferencja pozwoliła na odpowiednie zareklamowanie nowych produktów, ukształtowanie wiedzy o nich oraz przedstawienie ich wyższości nad produktami konkurencji.

Jednocześnie pozwoliła zaprezentować tzw. „łańcuch logistyczny”, pokazujący drogę od zamówienia do realizacji zlecenia w jak najkrótszym czasie (48 godzin).

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesione wydatki na konferencję należy rozpatrywać całościowo, nie wyodrębniając poszczególnych elementów, w związku z tym, że gdyby konferencja nie była organizowana, żaden z wyżej wymienionych wydatków nie zostałby poniesiony.

W ocenie Wnioskodawcy tylko wydatki poniesione na alkohol, jako wymienione w art. 23. ust. 1 pkt 23 należy wyłączyć z kosztów uzyskania przychodu.

Pozostałe wydatki stanowią element bezpośrednio związany z kosztami konferencji, której organizacja zalicza się do kosztów reklamy i marketingu.

W opinii Wnioskodawcy oraz publikowanych interpretacjach podatkowych, reprezentację należy rozumieć jako okazałość, wystawność wykraczającą poza przyjęte powszechnie zwyczaje w celu wywołania jak najlepszego wrażenia.

Celem wydatków na reprezentację, jest kształtowanie i utrwalenie określonego wizerunku firmy w oczach kontrahentów. Natomiast celem konferencji było pokazanie i ukształtowanie wiedzy o sprzedawanych produktach, ze szczególnym naciskiem o nowościach sezonu.

Jak można spotkać się z definicjami w literaturze przedmiotu, reklama to działania mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu gospodarczego. Celem reklamy jest przekazywanie informacji o towarach, przekonywanie klientów do ich nabycia i taki był główny cel organizowanej konferencji.

Jak uznał Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: NSA) w wyroku z dnia 6 grudnia 2000 r., sygn. SA/Rz 815/99, reklama to stosowanie przez producenta i sprzedawcę wszelkich form i środków oddziaływania na nabywcę, mających na celu intensyfikację sprzedaży dóbr oraz każdy przekaz zmierzający do promocji sprzedaży albo innych form korzystania z towarów i usług.

W wyroku z dnia 26 września 2000 r., sygn. III SA 1994/1999, NSA stwierdził, że reklamą jest wszystko, co zawiera dodatkowe informacje o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwości nabycia.

W interpretacji z dnia 14 września 2004 r., sygn. BI/005/0227/04 Dyrektor IS w Gdańsku stwierdził, że reklama to nie tylko rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości czy miejscach i możliwościach nabycia, ale również działania mające kształtować popyt poprzez poszerzanie wiedzy przyszłych nabywców o towarach w celu zachęcenia ich do nabywania towarów od tego właśnie, a nie innego podmiotu gospodarczego.

Zatem w ocenie Wnioskodawcy całość ww. wydatków na organizację konferencji, z wyjątkiem wydatków na alkohol, stanowi koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Z przedstawionych informacji wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wprowadzaniu na rynek pod własną firmą i marką sprzętu wędkarskiego. Dla celów właściwego działania tej sieci Wnioskodawca wypracował model logistyczny, pozwalający na wzrost efektywności sprzedaży. Jedną z metod współpracy z dystrybutorami jest organizacja konferencji. Organizowana dwudniowa konferencja odbywała się dwuetapowo: w siedzibie firmy oraz w wynajętym centrum konferencyjnym.

Wnioskodawca poniósł na organizację ww. konferencji następujące wydatki: wynajęcie busa, druk zaproszeń, przygotowanie prezentacji w formie elektronicznej, catering w siedzibie firmy, opłata centrum konferencyjnego (w tym: sala konferencyjna, obiadokolacja, nocleg). Faktura z centrum konferencyjnego pozwoliła na wyodrębnienie z części gastronomicznej, wydatków na alkohol.

Zapytanie dotyczy możliwości zaliczenia ww. wydatków do kosztów podatkowych.

Aby określić, czy możliwość taka istnieje, należy najpierw skupić się na kwestiach definiowania tego typu wydatków.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy wynika, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Za koszt uzyskania przychodów można uznać natomiast wydatki ponoszone na reklamę.

Należy uznać, iż reklama to działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu gospodarczego. Reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu.

Natomiast, wyłączając z kosztów podatkowych koszty reprezentacji, ustawa podatkowa nie definiuje terminu „reprezentacja”, ani też nie odsyła do innych przepisów prawa. Brak ustawowej definicji pojęcia „reprezentacja”, nie uprawnia jednak do dowolnego określania zakresu znaczeniowego tego terminu. Występujący w obrocie prawnym termin „reprezentacja”, wyrażający się w sposobie jego stosowania i rozumienia przez ustawodawcę, a także przez naukę i praktykę prawa, prowadzi jednak do wniosku, że termin ten w zakresie języka prawnego i prawniczego należy rozumieć jako „przedstawicielstwo, reprezentowanie czyichś interesów, występowanie w czyimś imieniu”, a nie „wystawność, okazałość, wytworność”. Dlatego też termin „reprezentacja” użyty w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy rozumieć jako „przedstawicielstwo podatnika, działanie w jego imieniu, w jego interesie, na jego rzecz”, a nie jako „wystawność, wytworność, czy okazałość”.

Norma art. 23 ust. 1 pkt 23 powołanej ustawy nie zawiera żadnych wyjątków, tak odnoszących się do miejsca, w którym obowiązki przedstawicielstwa są realizowane, jak i do wystawności lub braku wystawności w zakresie nabywania usług gastronomicznych, zakupu żywności lub napojów. Należy zatem stwierdzić, że wydatki na wszelkiego tego typu usługi i artykuły, wiążące się z reprezentowaniem podatnika lub prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów – niezależnie od tego, czy usługi te i zakupione artykuły były wykorzystywane w kontaktach z kontrahentami w siedzibie przedsiębiorstwa (zakładu), czy też poza nią.

Pojęcie reprezentacji dotyczy kontaktów podatnika w stosunkach z innymi podmiotami i pozostaje w związku z zakresem prowadzonej przez podatnika działalności.

Należy potwierdzić, że realia współczesnej działalności gospodarczej, odbywającej się w warunkach rynkowych, wymagają od przedsiębiorców nawiązywania licznych kontaktów z innymi podmiotami gospodarczymi. Kontakty te często decydują o pozycji, przedsiębiorcy, szansach rozwoju, czy też powodzeniu podejmowanych przedsięwzięć. Jednakże nie oznacza to, że każdy wydatek wiążący się z takimi spotkaniami może być uznany za koszt uzyskania przychodów.

Wydatki na organizację konferencji, nawet jeżeli uznawane są za zwyczajowo przyjęte i zostaną dostosowane do charakteru spotkania, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy.

Jak wskazano powyżej, „reprezentację” należy postrzegać jako działania związane z tworzeniem wizerunku przedsiębiorcy, utrzymywaniem dobrych relacji z kontrahentami, które wprawdzie nie są konieczne dla osiągania przychodu lub zabezpieczenia jego źródła, ale sprzyjają temu celowi, są z nim w sposób pośredni powiązane. Przede wszystkim zaś jest to właśnie dążenie do stworzenia skierowanego na zewnątrz, pozytywnego wizerunku przedsiębiorcy, takiego jaki – wiedziony doświadczeniem i specyfiką działalności – chciałby wykreować na użytek kontrahentów (klientów).

Podniesiona w uzasadnieniu wniosku Zainteresowanego kwestia dotycząca bezpośredniego związku poniesionych wydatków z kosztami reklamy i marketingu jest nieprawidłowa.

Wnioskodawca błędnie uznaje, iż reprezentację należy rozumieć jako okazałość, wystawność wykraczającą poza przyjęte powszechnie zwyczaje w celu wywołania jak najlepszego wrażenia. Kwalifikowanie poniesionych wydatków jako wydatków o charakterze reprezentacyjnym wiąże się bowiem z pełnieniem funkcji przedstawicielskich, rozumianych jako występowanie w imieniu swojej firmy, a nie okazałość lub wystawność sprawowania takiego przedstawicielstwa. Rozróżnienie wydatków związanych z reprezentacją na przeciętne, typowe i wystawne, okazałe nie ma żadnego uzasadnienia normatywnego.

Zdaniem tut. organu przedmiotowa konferencja miała charakter reprezentacji nie reklamy, której celem byłoby było pokazanie i ukształtowanie wiedzy o sprzedawanych produktach.

Reasumując, wydatki ponoszone w związku z organizowaną konferencją wraz z wydatkami poniesionymi na zakup alkoholu nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów, albowiem stanowią wydatki o charakterze reprezentacyjnym. Tego typu wydatki wyłączone są z kosztów uzyskania przychodów na podstawie powołanego art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę pisma urzędowego, tut. organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Przy zaistniałym podobieństwie stanu faktycznego oraz rozważań prawnych organ podatkowy uważa, iż w badanej sprawie należy jednak uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.