INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r., Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów po uchyleniu przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 07.11.2008 r. Sygn. akt III SA/Wa 1312/08 interpretacji indywidualnej IPPB2/415-325/07-2/SR z dnia 24.01.2008 r. stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 24.10.2007 r. (data wpływu 02.11.2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12.09.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka na podstawie zobowiązania wynikającego z Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy (ZUZP) organizuje przewóz swoich pracowników do i z pracy.

Spółka zawarła ponad 30 umów z przewoźnikami na świadczenie usług przewozu pracowników autobusami na 94 trasach przewozowych, oznaczonych numerami. Codziennie do Wnioskodawcy przyjeżdża 130 autobusów przywożących, a po zakończeniu zmiany odwożących pracowników. Z przewozów zorganizowanych przez spółkę korzysta ponad 3.700 pracowników, są oni przypisani do konkretnej linii przewozowej, której trasa przebiega w pobliżu ich miejsca zamieszkania. Potwierdzeniem prawa do przejazdu danym autobusem jest wydany przez Spółkę imienny bilet (karta przejazdu) z określoną trasą i numerem przewozu.

Dojazd do i z pracy zorganizowany przez Spółkę jest dla pracowników częściowo odpłatny. Zgodnie z postanowieniem ZUZP odpłatność pracowników ustalona jest w wysokości 40% rzeczywistych kosztów poniesionych przez spółkę. Autobusy dowożą pracowników z różnych miejsc w promieniu kilkudziesięciu kilometrów od Wnioskodawcy, dlatego odpłatność jest zróżnicowana. Co miesiąc, w odpowiedniej dla każdego pracownika wysokości, odpłatność jest potrącana z wynagrodzenia. Pozostałe 60% kosztów przewozów, które pokrywa Spółka, stanowi przychód pracowników ze stosunku pracy i podlega opodatkowaniu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.).

Koszty dojazdu do i z pracy ponoszone przez pracowników dojeżdżających z miejscowości znacznie oddalonych od Wnioskodawcy przewyższają zryczałtowane koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 2 wymienionej ustawy. Pracownicy chcą w rocznym rozliczeniu podatku skorzystać z możliwości odliczenia wydatków na dojazd do pracy w oparciu o art. 22 ust. 11 ustawy, tj. w wysokości wydatków faktycznie poniesionych. Wydatki te muszą być jednak właściwie udokumentowane: imiennymi biletami okresowymi. Pracownicy zwracają się więc do pracodawcy o umożliwienie im skorzystania z tego prawa.

Wnioskodawca. zamierza wydać pracownikom nowe dokumenty uprawniające do korzystania z przewozów pracowniczych. Będzie to imienny bilet okresowy zawierający:

• imię i nazwisko osoby uprawnionej do przejazdu,
• trasę przejazdu,
• numer przewozu pracowniczego (linii przewozowej),
• okres, na jaki wydany jest bilet (rok),
• cenę, określoną jako: „odpłatność pracownika potrącana z wynagrodzenia”.
  
  

Brak konkretnej, wyrażonej w złotych ceny na wydanym pracownikowi bilecie, wynika z charakteru rozliczeń z tytułu przewozów pracowniczych. Odpłatność ustalona jako 40% rzeczywistych kosztów poniesionych przez Spółkę powoduje, że w przypadku zmiany ceny usługi (umowy z przewoźnikami przewidują taką możliwość) lub istotnej zmiany ilości osób korzystających z przewozów ustalona odpłatność ulega zmianie. Ponadto coraz więcej pracowników Wnioskodawcy buduje domy poza miastem i stamtąd dojeżdża do pracy. Powoduje to konieczność dostosowania trasy - najczęściej zmianę i wydłużenie, co wpływa na zmianę ceny i przekłada się na konieczność zmiany odpłatności.

Wymiana biletów po każdej zmianie odpłatności przy takiej ilości osób jest dużym i kosztownym przedsięwzięciem. Organizacja przewozów pracowniczych nie jest podstawową działalnością Wnioskodawcy, nie powinna zatem nadmiernie angażować sił i środków, które służą realizacji podstawowego celu, jakim jest produkcja energii elektrycznej.

W związku z tym, że z biletu nie wynika kwota wydatków Wnioskodawca każdemu zainteresowanemu pracownikowi, który dojeżdża do i z pracy przewozem pracowniczym, i który wystąpi z takim wnioskiem, wyda po zakończeniu roku zaświadczenie o wysokości potrąconej z wynagrodzenia odpłatności za przewóz oraz o wysokości dofinansowania dokonanego przez pracodawcę opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zaświadczenie takie będzie uzupełnieniem (załącznikiem) posiadanego przez pracownika biletu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na podstawie art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w rocznym rozliczeniu podatku można odliczyć koszty na dojazd do zakładu pracy w wysokości faktycznie poniesionych wydatków, udokumentowanych opisanym powyżej imiennym biletem okresowym wraz z zaświadczeniem...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy wydane pracownikom dojeżdżającym do z pracy przewozami zorganizowanymi przez pracodawcę bilety dają prawo do odliczenia wydatków na dojazd w wysokości poniesionych na ten cel wydatków.

Wydatki te będą udokumentowane imiennym biletem „okresowym”, czego wymaga art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Imienny bilet okresowy zawiera wszystkie informacje niezbędne do potwierdzenia, że pracownik poniósł w danym roku wydatki na dojazd do i z pracy, tyle tylko, że wysokość wydatków wynikać będzie z wydanego po zakończeniu roku zaświadczenia. Obie części biletu będą wydane przez pracodawcę, organizującego przewozy. Z treści art. 22 ust 11 wymienionej ustawy nie wynika, że imienny bilet okresowy nie może być dwuczęściowy.

Nadmienić należy, że pracownicy Spółki nie mają możliwości dojazdu do zakładu pracy innymi środkami transportu zorganizowanego, bo taki nie funkcjonuje na trasie do Wnioskodawcy.

Biorąc powyższe pod uwagę oraz uwzględniając przedstawione zdarzenie przyszłe Spółka uważa, że pracownicy, którzy chcą w rocznym rozliczeniu podatku odliczyć koszty w wysokości faktycznie poniesionych wydatków na dojazd do zakładu pracy mają do tego prawo, ponieważ mogą je udokumentować imiennymi biletami okresowymi.

W dniu 24.01.2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną Nr IPPB2/415-325/07-2/SR, stwierdzając, iż stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 24.10.2007 r. (data wpływu 02.11.2007 r.) jest nieprawidłowe.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wniesiono w dniu 07.02.2008 r. (data wpływu 11.02.2008 r.), zaś odpowiedzi na ww. wezwanie udzielono pismem z dnia 10.03.2008 r. Nr IPPB2/415-325/07-4/SR - data doręczenia - 17.03.2008 r.

W dniu 14.04.2008 r. wpłynęła do tutejszego organu podatkowego skarga na ww. interpretację, w której wniesiono o jej uchylenie.

Wyrokiem z dnia 07.11.2008 r. sygn. akt. III SA/Wa 784/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację i stwierdził, że uchylona interpretacja nie może być wykonana w całości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 07.11.2008 r. sygn. akt III SA/Wa 1312/08 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po ponownym przeanalizowaniu wniosku stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 zd. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Natomiast stosownie do treści art. 22 ust. 2 ww. ustawy koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

1. wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej,
2. nie mogą przekroczyć łącznie 2.002 zł 05 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej,
3. wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż „1668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę,
4. nie mogą przekroczyć łącznie 2.502 zł 56 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.
   
   

Z kolei, w myśl przepisu art. 22 ust. 11 ww, ustawy, jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów określone w ust. 2 są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.

Wykładnia gramatyczna tego przepisu wskazuje, iż koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy podatnik może przyjąć w wysokości faktycznie poniesionych tylko wówczas, gdy spełnione są jednocześnie następujące przesłanki:

1. wydatki dotyczą dojazdu do zakładu pracy lub zakładów pracy środkami transportu wskazanymi w tym przepisie,
2. zostały faktycznie poniesione przez podatnika i są wyższe od określonych ustawowo kosztów zryczałtowanych,
3. zostały udokumentowane wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.
   
   

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie wskazał definicji pojęcia „imiennego biletu okresowego” Z tego względu należało uznać, że w świetle treści art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych istotne jest, żeby w załączniku do biletu określona została cena biletu, a więc koszt jaki pracownik poniósł na dojazd do zakładu pracy w ciągu roku, tym bardziej, że koszty te rozliczane są w deklaracji rocznej. Ponadto bilet ten w swej treści musi określać osobę uprawnioną do korzystania z niego - imienny bilet i dodatkowo musi to być bilet uprawniający do korzystania z komunikacji przez pewien okres czasu.

Stosownie do treści art. 22 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Reasumując w przedstawionym zdarzeniu przyszłym część kosztów przewozów pokrywa Wnioskodawca, co stanowi przychód pracowników ze stosunku pracy i podlega opodatkowaniu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki poniesione na dojazd pracowników do i z pracy będą udokumentowane imiennym biletem „okresowym”, czego wymaga art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Imienny bilet okresowy zawiera wszystkie informacje niezbędne do potwierdzenia, że pracownik poniósł w danym roku wydatki na dojazd do i z pracy, tyle tylko, że wysokość wydatków wynikać będzie z wydanego po zakończeniu roku zaświadczenia. Obie części biletu będą wydane przez pracodawcę, organizującego przewozy. W związku z powyższym pracownicy Wnioskodawcy mogą skorzystać z prawa płynącego z treści art. 22 ust. 11 ww. ustawy.

Interpretacja dotyczy przedstawionego zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.