Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-783/12/HK
z 5 grudnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 sierpnia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura – 05 września 2012 r.), uzupełnionym w dniu 13 listopada 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwrotu kosztów poniesionych przez osoby niebędące pracownikami z tytułu korzystania przez te osoby z prywatnych samochodów dla celów Wnioskodawcy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05 września 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwrotu kosztów poniesionych przez osoby niebędące pracownikami z tytułu korzystania przez te osoby z prywatnych samochodów dla celów Wnioskodawcy.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z dnia 30 października 2012 r. znak: IBPB II/1/415-783/12/HK wezwano o jego uzupełnienie. W dniu 13 listopada 2012 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka X (Wnioskodawca) zatrudnia osoby fizyczne, zarówno na podstawie umowy o pracę jak i w oparciu o umowy zlecenia. Pracownicy oraz zleceniobiorcy świadczą swoje usługi dla – odpowiednio - pracodawcy oraz zleceniodawcy na obszarze całego kraju, w zależności od wskazań klienta Spółki X. Z uwagi na powyższe, w umowach cywilnoprawnych brak wskazania miejsca wykonywania zlecenia, ponieważ jednak jest ono inne niż miejsce, w którym znajduje się siedziba Spółki X przyjęto, iż zlecenia oraz usługi pomocnicze są wykonywane zamiejscowo. Zgodnie z uzgodnieniem stron, do jazd zamiejscowych wykorzystywane są samochody prywatne pracowników i zleceniobiorców. Zwrot kosztów używania prywatnych samochodów dla celów służbowych w związku z podróżą służbową pracowników oraz zleceniobiorców strony rozliczają w oparciu o ewidencję przebiegu pojazdu tzw. „kilometrówkę”. Jej wysokość ustalana jest jako iloczyn faktycznie przejechanych kilometrów oraz stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

W treści uzupełnienia wniosku z dnia 05 listopada 2012 r. (wpływ do tut. BKIP – 13 listopada 2012 r.) doprecyzowano zaistniały stan faktyczny wyjaśniając, że:

1. wypłacone zleceniobiorcom świadczenia z tytułu zwrotu kosztów podróży nie zostały przez nich zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,
2. ww. koszty zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów przez Wnioskodawcę.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszty podróży służbowych zleceniobiorców, w szczególności koszty jazd zamiejscowych, rozliczanych na podstawie „kilometrówki” są wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych czy też należy je opodatkować?

Zdaniem Wnioskodawcy wszelkie koszty, które zostały poniesione podczas podróży służbowej osoby niebędącej pracownikiem, nieprzekraczające określonych limitów oraz związane z przychodami z działalności gospodarczej korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zarówno w przypadku pracowników jak i osób zatrudnionych na podstawie umowy cywilnoprawnej (umowy zlecenia).

Wnioskodawca, uzasadniając swe stanowisko, powołał się na treść art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż - ze względu na sformułowane w złożonym wniosku pytanie – niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie w zakresie skutków podatkowych zwrotu kosztów poniesionych przez osoby niebędące pracownikami z tytułu korzystania przez te osoby z prywatnych samochodów dla celów Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy stanowi, iż wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

-do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Przepisami, o których mowa w ww. art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy są:

• rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1990 ze zm.),
• rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).
  
  

Aby jednak przedmiotowe świadczenia przekazane osobie niebędącej pracownikiem korzystały ze zwolnienia muszą być spełnione warunki, o których mowa w art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z jego treścią, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.
   
   

Należy zwrócić uwagę, że przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się zarówno do pracowników (lit. a), jak i osób niebędących pracownikami (lit. b). Przy czym w powołanym art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy ustawodawca posłużył się terminem „podróż” bez określenia „służbowa”, dlatego też zakres tego zwolnienia jest szerszy niż w przypadku pracowników (tutaj zwolnienie odnosi się tylko do podróży służbowej), ponieważ nie ogranicza się ono jedynie do podróży służbowych, ale do wszystkich podróży osób niebędących pracownikami, pod warunkiem, że wypłacone diety i inne należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów m.in. osób, którym Wnioskodawca zlecił wykonanie określonego zadania oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie wskazuje, że prawo do skorzystania ze zwolnienia w odniesieniu do świadczeń za czas podróży przysługuje osobom niebędącym pracownikami, tj. m.in. osobom, którym Wnioskodawca zlecił wykonanie określonego zadania, lecz jedynie do wysokości limitów określonych w odrębnych przepisach.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż Wnioskodawca (Spółka X) zatrudnia osoby fizyczne, zarówno na podstawie umowy o pracę jak i w oparciu o umowy zlecenia. Pracownicy oraz zleceniobiorcy świadczą swoje usługi – odpowiednio - dla pracodawcy oraz zleceniodawcy na obszarze całego kraju, w zależności od wskazań klienta Wnioskodawcy. Z uwagi na powyższe, w umowach cywilnoprawnych brak wskazania miejsca wykonywania zlecenia, ponieważ jednak jest ono inne niż miejsce, w którym znajduje się siedziba Spółki X przyjęto, iż zlecenia oraz usługi pomocnicze są wykonywane zamiejscowo. Zgodnie z uzgodnieniem stron, do jazd zamiejscowych wykorzystywane są samochody prywatne pracowników i zleceniobiorców. Zwrot kosztów używania prywatnych samochodów dla celów służbowych w związku z podróżą służbową pracowników oraz zleceniobiorców strony rozliczają w oparciu o ewidencję przebiegu pojazdu tzw. „kilometrówkę”. Jej wysokość ustalana jest jako iloczyn faktycznie przejechanych kilometrów oraz stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Wypłacone zleceniobiorcom świadczenia z tytułu zwrotu kosztów podróży nie zostały przez nich zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i ww. koszty zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów przez Wnioskodawcę.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi, czy koszty podróży służbowych zleceniodawców, w szczególności koszty jazd zamiejscowych rozliczanych na podstawie „kilometrówki”, są wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie mają przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju. Przepisy te należy bowiem stosować zarówno do świadczeń otrzymywanych w podróży służbowej przez pracownika jak i do świadczeń otrzymywanych w podróży przez osobę niebędącą pracownikiem.

Z § 5 ust. 1 tego rozporządzenia wynika, iż środek transportu właściwy do odbycia podróży określa pracodawca. Na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy. W takim przypadku pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 06 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm.) - § 5 ust. 3 ww. rozporządzenia.

Przy czym stawki za jeden kilometr przebiegu określone zostały w rozporządzeniu Ministra Transportu z dnia 23 października 2007 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 201, poz. 1462).

Zgodnie z § 1 tego rozporządzenia koszty używania pojazdów do celów służbowych pokrywa pracodawca według stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, które nie mogą być wyższe niż:

1. dla samochodu osobowego:

1. o pojemności skokowej silnika do 900 cm³ - 0,5214 zł,
2. o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm³ - 0,8358 zł,

2. dla motocykla - 0,2302 zł,

3. dla motoroweru - 0,1382 zł.

W świetle powyższego, jeżeli na wniosek wykonawcy zleconego zadania – Wnioskodawca wyraził zgodę na jazdy w granicach danej miejscowości, a także poza jej granicami samochodem osobowym wykonawcy, to zwrócone koszty poniesione z tytułu używania tego samochodu stanowić będą przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie bowiem z art. 13 pkt 8 ww. ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

-z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Jednak podkreślić należy, że przychody te są zwolnione z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy. Przy czym zwolnienie to przysługuje do wysokości określonej w § 5 ust. 3 powołanego wyżej rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, natomiast ewentualna nadwyżka zwracanych przez Wnioskodawcę kosztów (ponad określony limit) stanowić będzie dla tej osoby przychód z działalności wykonywanej osobiście, podlegający opodatkowaniu.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.