INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 5 maja 2009 r. (data wpływu 11 maja 2009 r.), uzupełnionym w dniu 17 lipca 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 maja 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną 19% podatkiem dochodowym (tzw. liniowym). Działalność wykonuje od 2006 roku. W ramach działalności Zainteresowany wykonuje usługi krajowego i międzynarodowego transportu towarowego. Jest małym podatnikiem, zatrudnia kilka osób, a Jego przychody w ubiegłym roku wyniosły niecałe 1.100.000,00 zł. W ubiegłych latach przychody Wnioskodawcy były niższe.

Zainteresowany podaje, że w marcu zakupił ciągnik siodłowy oraz naczepę ciężarową do wykonywania usług. Zgodnie z treścią art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mały podatnik może jednorazowo dokonać odpisu amortyzacyjnego do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro. Wnioskodawca podaje, że w bieżącym roku nie skorzystał z żadnych odpisów amortyzacyjnych, opartych na tym przepisie. Zamierza jednak skorzystać z możliwości dokonania odpisu do przysługującego limitu z tytułu zakupu ciągnika i naczepy.

Zdaniem Wnioskodawcy, stosowanie zapisu ust. 7 nie budziłoby żadnych wątpliwości, gdyby nie treść ust. 10 tego artykułu, zgodnie z którym pomoc, o której mowa w ust. 7, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis.

Zainteresowany uważa, iż pomoc de minimis nie może mieć zastosowania do firm transportowych w zakresie zakupu środków transportu wykorzystywanych do wykonywania usług transportowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w oparciu o treść art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych można dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od zakupionego ciągnika siodłowego i naczepy w ramach obowiązującego limitu 50.000 euro, czy ust. 10 tego artykułu, zgodnie z którym udzielona pomoc jest pomocą de minimis, nie wyklucza stosowania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w przypadku firm transportowych dokonujących zakupu środków transportu...

Zdaniem Wnioskodawcy, ma prawo dokonać jednorazowego odpisu od zakupionego ciągnika siodłowego i naczepy w miesiącu wprowadzenia ich do ewidencji środków trwałych, lub w miesiącach następnych bieżącego roku, do wysokości obowiązującego limitu 50.000 euro.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Natomiast zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Określenie „mały podatnik” jest zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ww. ustawy i oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1 000 zł.

Obecnie zasady pomocy de minimis reguluje rozporządzenie Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z dnia 28 grudnia 2006 r.). Powyższe rozporządzenie stosuje się od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2013 r., co wynika z art. 6 tego aktu prawnego.

Zgodnie z powołanym przepisem, łączna wartość tej pomocy w okresie trzech lat nie może przekroczyć 200.000 euro, a dla podmiotów gospodarczych działających w sektorze transportu drogowego nie może przekroczyć 100.000 euro.

Jednak art. 1 ust. 1 lit. g) ww. rozporządzenia nie ma zastosowania do pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego, przyznawanej podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest świadczenie usług krajowego i międzynarodowego transportu towarowego.

W świetle powyższego, ulga w postaci jednorazowego odpisu amortyzacyjnego jakkolwiek stanowi pomoc publiczną, to nie stanowi pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego. Zatem podatnicy prowadzący działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych mają możliwość korzystania z jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od zakupionych dla potrzeb tej działalności ciągnika siodłowego i naczepy.

Mając na uwadze cytowane powyżej przepisy oraz przedstawione we wniosku informacje, należy uznać, iż Wnioskodawca może skorzystać z możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od zakupionego ciągnika siodłowego i naczepy na zasadach określonych w art. 22k ust. 7-12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odpisów amortyzacyjnych od zakupionego środka transportu Wnioskodawca może dokonać do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.