INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 08.06.2009 r. (data wpływu 15.06.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób w zakresie określenia obowiązku złożenia korekty CIT-8 z tytułu wpłaty przez NFZ zasądzonej kwoty związanej z ustawą „203” – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15.06.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia obowiązku złożenia korekty CIT-8 z tytułu wpłaty przez NFZ zasądzonej kwoty związanej z ustawą „203”.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - będąc placówką ochrony zdrowia o statusie samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej (dalej: Zespół) – w dniu 15.04.2008 r. otrzymał wyrok w sprawie wzrostu wynagrodzeń z ustawy „203” za lata 2001-2003 (wyrok wydany przez Sąd Okręgowy, sygn. akt XX /05).

Wskutek tego wyroku Narodowy Fundusz Zdrowia przekazał na konto Wnioskodawcy kwotę 8.965.571,82 zł za wzrost wynagrodzeń za lata 2001-2003 wraz z odsetkami za lata 2001-2007 w wysokości 2.335.256,71 zł.

Otrzymane środki zostały zaksięgowane na koncie wynik z lat ubiegłych (dotyczą lat 2001-2007).

Otrzymane środki od Narodowego Funduszu Zdrowia, zdaniem Zespołu, stanowią przychody do opodatkowania i do rozliczenia w CIT-8.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może otrzymane środki z Narodowego Funduszu Zdrowia, ujęte w wyniku lat ubiegłych w kwocie 11.300.828,53 zł, rozliczyć w CIT-8 za rok 2008 r. (wzrost wynagrodzeń za lata 2001-2003 oraz odsetki za lata 2001-2007)...

Zdaniem Zespołu, otrzymane przychody od Narodowego Funduszu Zdrowia (zgodnie z wyrokiem sądu z dnia 15.04.2008 r.) należy rozliczyć w CIT-8 za rok 2008, chociaż w księgach zostały ujęte w wyniku z lat ubiegłych oraz ujęte w sprawozdaniu finansowym za rok 2008.

Otrzymane przychody za wzrost wynagrodzeń dotyczą lat 2001-2003 i odsetek za lata 2001-2007.

Nie jest możliwe podzielenie tych przychodów na poszczególne lata 2001-2003 poprzez korekty tych przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Ustawa „203” - to potoczna nazwa ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw i ustawy o ZOZ ( Dz. U. z 2001 r., poz.45)

Na jej podstawie wszystkim pracownikom publicznych zakładów opieki zdrowotnej zatrudniającym powyżej 50 osób zostały przyznane podwyżki w wysokości 203 zł w 2001 r. i 171 zł w roku następnym. Ustawa nie wskazała jednak źródeł sfinansowania tych podwyżek. Placówki ochrony zdrowia musiały wypłacić z własnych budżetów przyznane podwyżki. Część placówek ochrony zdrowia zrobiła to w całości, inne tylko w części, a jeszcze inne w ogóle nie wypłaciły należnych podwyżek, tłumacząc się tym, że nie mają na to środków, bo ustawodawca nie wskazał źródła sfinansowania.

Ustawa „203” została również zaskarżona do Trybunału Konstytucyjnego.

18 grudnia 2002 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł (sygn. akt K. 43/01; publ. Dz. U. Nr 1, poz. 14), że ustawa z grudnia 2000 r. dotycząca podwyżek „203” dla pracowników samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej jest zgodna z konstytucją. Jej przepisy muszą być jednak rozumiane jako nakładające również na system finansów publicznych współodpowiedzialność za sfinansowanie podwyżek. Za podmiot, który powinien solidarnie odpowiadać wraz ze szpitalami za sfinansowanie należnych podwyżek dla pracowników zakładów opieki zdrowotnej, Trybunał wskazał NFZ, jako „spadkobiercę” zlikwidowanych wcześniej Kas Chorych.

W tej sytuacji wiele placówek, wobec narastających trudności z wywiązaniem się ze zobowiązań narzuconych ustawą „203”, zdecydowało się dochodzić zwrotu kosztów poniesionych na podwyżki płac w sądach.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty.

Stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym do końca 2008 r., przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 13 i 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Przepis ten wskazuje, że przychód podatkowy u podatnika rozpoznawany jest wg zasady kasowej – w momencie otrzymania środków. Wyjątek od tej zasady wprowadza art. 12 ust. 3 ww. ustawy, który stanowi, że za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają definicji „przychodu”, jednak z analizy przytoczonych powyżej przepisów wynika, że przychodem dla celów podatkowych są wszelkiego rodzaju przysporzenia majątkowe, w wyniku których dochodzi do zwiększenia aktywów podatnika.

Wyjątki niezaliczane do przychodów podatkowych wymienione są w zamkniętym katalogu wyłączeń zawartych w art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przy czym jednym z tych wyjątków jest przepis art. 12 ust. 4 pkt 6a, zgodnie z którym nie są przychodem zwrócone inne wydatki nie zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że na mocy wyroku sądowego z dnia 15.04.2008 r. Narodowy Fundusz Zdrowia przekazał na konto Zespołu środki pieniężne związane z ustawą „203”, tj. za wzrost wynagrodzeń za lata 2001-2003 wraz z odsetkami za lata 2001-2007, przy czym otrzymane środki zostały zaksięgowane na koncie wynik z lat ubiegłych.

Odnosząc stan faktyczny w sprawie do wyżej przedstawionego stanu prawnego należy wobec tego stwierdzić, iż wpłacone przez NFZ środki pieniężne stanowią dla Zespołu przysporzenie majątkowe, w wyniku którego dochodzi do zwiększenia jego majątku, a zatem przychód z tytułu zasądzonej kwoty głównej i odsetek ustawowych powinien być rozpoznany zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. z chwilą wpływu tych środków na konto Zespołu (w momencie otrzymania zapłaty wierzyciel uzyskuje faktyczne władztwo nad spłaconymi środkami). W tej sytuacji, mimo iż otrzymane środki zostały zaksięgowane na koncie wynik z lat ubiegłych, Zespół nie jest zobligowany do korekty CIT-8 za poszczególne lata, z którymi wiąże się ta zapłata.

Biorąc powyższe pod uwagę oraz przyjmując, że przedmiotowe środki NFZ przekazał w 2008 r., tj. w roku w którym zapadł wyrok sądowy - tutejszy organ podatkowy uznaje stanowisko Zespołu zaprezentowane we wniosku za prawidłowe.

Jednakże gdyby się okazało, że stan faktyczny przedstawiony w sprawie różni się od stanu rzeczywistego, np. przekazana przez NFZ kwota gówna stanowi zwrot wydatków nie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów (art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), wówczas należy wywieść skutki prawne adekwatne do sytuacji zaistniałej w rzeczywistości.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.