INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 22 lipca 2009 r. (data wpływu 23 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lipca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług drogowych oraz produkcji betonu, opodatkowaną podatkiem liniowym. Zdarzenia gospodarcze ewidencjonuje za pomocą ksiąg handlowych. Ponadto jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W dniu 9 czerwca 2009 r. Wnioskodawca podpisał z Powiatowym Urzędem Pracy umowę o refundację kosztów wyposażenia lub doposażenia dwóch stanowisk pracy w kwocie brutto 37.158,60 zł, tj. po 18.579,30 zł na każde z nich. Refundacja dotyczyła dwóch środków trwałych: widlaka terenowego i tokarni do metali, w ramach pomocy de minimis spełniającej warunki określone w rozporządzeniu Komisji (WE) Nr 1998/2009 z 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis, w odniesieniu do pomocy państwa w zakresie zatrudnienia. Wnioskodawca dokonał powyższych zakupów w czerwcu 2009 r. - koszt zakupu widlaka wyniósł 37.820 zł brutto, natomiast tokarni 22.570 zł brutto. Z faktur dokumentujących zakup powyższych środków trwałych Wnioskodawca odliczył podatek VAT w wysokości 10.890 zł - zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Środki trwałe przyjęto do użytkowania w czerwcu 2009 r., w wartościach netto tj. wózek widłowy - wartość początkowa 31.000 zł oraz tokarnia do metali - wartość początkowa 18.500 zł. Amortyzację ww. środków trwałych rozpoczęto od miesiąca lipca 2009 r. wyodrębniając amortyzację stanowiącą koszt uzyskania przychodu i niestanowiącą kosztu uzyskania przychodu stosownie do art. 23 ust 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dla widlaka terenowego ustalono jako podstawę do obliczenia odpisów amortyzacyjnych nie stanowiących kosztu uzyskania przychodu – kwotę netto otrzymanej refundacji na ten środek trwały - 15.228,93 zł, a pozostała kwota tj. 15.771,07 zł (31.000 zł - 15.228,93 zł) przyjęta została jako podstawa do wyliczenia odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszt uzyskania przychodu. W przypadku tokarni do metali jako podstawę do obliczenia odpisów amortyzacyjnych nie stanowiących kosztu uzyskania przychodu przyjęto również kwotę netto otrzymanej refundacji przeznaczonej na ten środek trwały tj. 15.228,93 zł; a kwotę 3.271,07 zł (18.500 zł - 15.228,93 zł) przyjęto jako podstawę do wyliczenia odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszt uzyskania przychodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 1).

Czy prawidłowo ustalono podstawy do naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodów i niestanowiących kosztów uzyskania przychodów...

Zdaniem Wnioskodawcy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od kwoty zrefundowanej zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Za podstawę do naliczania odpisów amortyzacyjnych niestanowiących kosztu uzyskania przychodu przyjęto kwotę refundacji netto, ponieważ za wartość początkową środka trwałego należy przyjąć cenę nabycia pomniejszoną o podatek od towarów i usług w myśl art. 22g ust.3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Potwierdzeniem powyższego stanowiska jest interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach znak IBPB1/415-308/O8/RM z dnia 14 lipca 2008 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 45 powołanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z zacytowanego przepisu wynika, że nie stanowią kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych od tej części ich wartości, która została Wnioskodawcy zwrócona w jakiejkolwiek formie, a zatem również poprzez refundację z urzędu pracy.

Z treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy wynika, iż kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych (odpisy amortyzacyjne), dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
• maszyny, urządzenia i środki transportu,
• inne przedmioty.

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do zapisów art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy za wartość początkową środków trwałych uważa się w razie nabycia w drodze kupna – cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia w myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy uważa się kwoty należne zbywcy, powiększone o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia, montażu (…) oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo gdy podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca otrzymał z Powiatowego Urzędu Pracy refundację na wyposażenie lub doposażenie dwóch stanowisk pracy. Z otrzymanej dotacji zakupił środki trwałe (widlak terenowy i tokarnię do metali). Z faktur dokumentujących zakup powyższych środków trwałych Wnioskodawca odliczył podatek VAT zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W takim przypadku – zgodnie z cytowanym przepisem art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wartość początkową środka trwałego, podlegającą wpisowi do ewidencji środków trwałych stanowi cena nabycia netto tzn. cena nabycia pomniejszona o podatek od towarów i usług.

Ponadto wskazać należy, iż fakt otrzymania refundacji wydatków na zakup środków trwałych nie wpłynie na wielkość wartości początkowej, ani na wielkość odpisów amortyzacyjnych wykazywanych w ewidencji środków trwałych. Wnioskodawca powinien jednak – mając na uwadze treść art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy - wydzielić z odpisów amortyzacyjnych taką ich część, która będzie równa kwotowo otrzymanej refundacji. Ta wydzielona część odpisów nie będzie mogła zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, biorąc pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego, uznać należy, iż stanowisko Wnioskodawcy w zakresie prawidłowości ustalenia podstawy do naliczania odpisów amortyzacyjnych jest nieprawidłowe, gdyż podstawą do naliczania odpisów amortyzacyjnych od ww. środków trwałych będzie ich cena nabycia netto - zgodnie z przepisem art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć jedynie odpisy amortyzacyjne od tej części, która nie została Wnioskodawcy zwrócona w jakiejkolwiek formie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zmianami).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.