INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 14 września 2009 roku (data wpływu 16 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stawki amortyzacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 września 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stawki amortyzacji.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W 1993 r. nabyła Pani wraz z małżonkiem od osób fizycznych nieruchomość wielomieszkaniową. Nieruchomość ta została wybudowana w 1896 r. i od końca XIX wieku jest nieprzerwanie wykorzystywana na cele mieszkaniowe. Nieruchomość ta weszła do majątku wspólnego małżonków. Po zawarciu w 1994 r. majątkowej umowy małżeńskiej ustanawiającej rozdzielność majątkową małżonków i podziale majątku dorobkowego nieruchomość ta przypadła Pani i stała się częścią majątku odrębnego. W umowie małżeńskiej nie ustalono wartości nieruchomości.

Od 1995 r. prowadzi Pani indywidualną działalność gospodarczą w zakresie wynajmu nieruchomości sklasyfikowaną jako PKD nr 6820Z (wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi i dzierżawionymi). Nie prowadzi Pani działalności deweloperskiej ani budowlanej. Od 1995 r. wykorzystuje opisaną powyżej nieruchomość w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej i ją wynajmuje. Nieruchomość tą zamierza wnieść jako wkład do spółki jawnej, która dopiero zostanie utworzona i której będzie wspólnikiem, a drugim wspólnikiem będzie małżonek. Niewykluczone, że w przyszłości do spółki tej przystąpi jeszcze jedna lub dwie inne osoby. Wartością nieruchomości wskazaną w akcie notarialnym będzie wartość rynkowa nieruchomości w dniu jej wniesienia ustalona w operacie szacunkowym przez uprawnionego rzeczoznawcę majątkowego. Nieruchomość ta zostanie wniesiona jako pojedyncze aktywo, a nie jako przedsiębiorstwo lub zorganizowana część przedsiębiorstwa. W dalszym ciągu będzie Pani prowadziła indywidualną działalność gospodarczą (nie zostanie ona zlikwidowana).

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy wniesienie przez Panią do spółki jawnej opisanej nieruchomości skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych...
2. Czy po wniesieniu nieruchomości do spółki jawnej wartość początkową środka trwałego można ustalić jako wartość wskazaną przez wspólników w akcie notarialnym w którym zostanie wniesiony aport, nie wyższą jednak niż wartość rynkowa ustalona przez uprawnionego rzeczoznawcę majątkowego na dzień wniesienia aportu...
3. Czy po wniesieniu nieruchomości do spółki możliwe jest zastosowanie dla opisanego budynku indywidualnej stawki amortyzacji wynoszącej 10% rocznie, przy czym odpisów amortyzacyjnych dokonuje się jedynie od wartości budynku a nie od wartości gruntu...

Przedmiot niniejszej interpretacji stanowi odpowiedź na pytanie 3 w zakresie zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Złożony wniosek w zakresie pytań 1 i 2 zostanie rozpatrzony odrębnymi pismami.

Pani zdaniem, po wniesieniu nieruchomości do spółki możliwe jest zastosowanie dla opisanego budynku indywidualnej stawki amortyzacji wynoszącej 10% rocznie (przy czym odpisów amortyzacyjnych dokonuje się jedynie od wartości budynku a nie od wartości gruntu). Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością. Natomiast zgodnie z art. 22c ust. 1 pkt 1 amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów. Zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1 środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy. Przesłanka wskazana w tym artykule jest spełniona, ponieważ budynek ten jest nieprzerwanie użytkowany od ponad 100 lat, a Pani nabyła go w 1993 r. W związku z powyższym, ponieważ spełnione zostały wymogi konieczne do uznania opisanego budynku za budynek używany w świetle art. 22j ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych możliwe jest, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 tej ustawy ustalenie indywidualnej stawki amortyzacji budynku, przy czym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodu są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą – stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy – uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

W świetle art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty.

• przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Na mocy art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do treści art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Z kolei z treści art. 22h ust. 4 wynika, iż podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 22i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przy tym przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji (wykazu) do końca tego roku podatkowego.

W myśl art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Ustawodawca przewidział jednak odstępstwa od tej reguły w art. 22j-22ł ustawy.

W art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca daje możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji. W myśl tego przepisu, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych.

• dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata,

Zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że amortyzacji ma podlegać nieruchomość wielomieszkaniowa, która jest nieprzerwanie wykorzystywana od ponad 100 lat, w tym od 1993 r. jest wynajmowana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem na podstawie przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że opisana nieruchomość spełnia zawartą w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych definicję używanych środków trwałych. Biorąc powyższe pod uwagę spółka będzie mogła amortyzować opisany we wniosku środek trwały indywidualną – 10% stawką amortyzacji, przy czym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu jej datowania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.