INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29 lipca 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP 05 sierpnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki inwestycyjne na nabycie środków trwałych, w przypadku uregulowania zobowiązań z tytułu ich nabycia w drodze potrącenia, stanowią wydatki kwalifikowane i jako takie podlegają objęciu pomocą publiczną w formie zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05 sierpnia 2009 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki inwestycyjne na nabycie środków trwałych, w przypadku uregulowania zobowiązań z tytułu ich nabycia w drodze potrącenia, stanowią wydatki kwalifikowane i jako takie podlegają objęciu pomocą publiczną w formie zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka prowadzi działalność na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: SSE) na podstawie zezwolenia z dnia 29 grudnia 2006 r.

Zgodnie z warunkami określonymi w udzielonym zezwoleniu, Spółka jest zobowiązana do poniesienia wydatków inwestycyjnych na terenie SSE o łącznej wartości co najmniej 6.000.000 EUR w terminie do 31.12.2009 r.

W przypadku Spółki znacząca część wydatków inwestycyjnych będzie obejmowała nabycie środków trwałych od udziałowca Spółki, firmy O. Jednocześnie Spółka dokonuje z udziałowcem szeregu innych transakcji, w ramach których powstają należności wzajemne wobec udziałowca. W szczególności udziałowiec zamierza dokonać podniesienia kapitału zakładowego Spółki i pokrycia go w drodze wkładu pieniężnego, co spowoduje powstanie po stronie Spółki odpowiedniej należności z tytułu pokrycia tego wkładu.

Po dokonaniu powyższej operacji strony planują dokonanie potrącenia wzajemnych zobowiązań i należności z szeregu tytułów, w tym z jednej strony - należności udziałowca wobec Spółki z tytułu sprzedaży środków trwałych, a z drugiej strony - należności Spółki wobec udziałowca z tytułu pokrycia wkładu pieniężnego na poczet podwyższonego kapitału zakładowego.

Planowane przez Spółkę i firmę O. potrącenie należności nie będzie ograniczone jedynie do wierzytelności z tytułu sprzedaży środków trwałych i wierzytelności z tytułu podniesienia kapitału zakładowego - w ramach potrącenia będą najprawdopodobniej kompensowane także innego rodzaju wierzytelności, przede wszystkim z tytułu dostaw towarów i usług od firmy O. na rzecz Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki inwestycyjne na nabycie środków trwałych, w przypadku uregulowania zobowiązań z tytułu ich nabycia w drodze potrącenia (dokonanego zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego) stanowią wydatki kwalifikowane w rozumieniu Rozp. RM i jako takie podlegają objęciu pomocą publiczną w formie zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 PDOP...

Zdaniem Spółki, dokonanie skutecznego potrącenia wzajemnych należności i zobowiązań będzie oznaczało, że Spółka poniosła wydatki inwestycyjne w ujęciu kasowym i tym samym spełniła warunek "poniesienia" wydatków inwestycyjnych określony w Rozp. RM, co umożliwi Spółce uwzględnienie przedmiotowych wydatków dla celów określenia wysokości przysługującej jej w formie zwolnienia podatkowego pomocy publicznej.

Powyższe stanowisko jest uzasadnione następującymi przesłankami:

Podstawę prawną do potrącenia stanowi art. 498 § 1 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. W myśl art. 498 § 2 Kodeksu cywilnego, wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Potrącenie stanowi formę wygaśnięcia zobowiązania i tym samym jest ekwiwalentem zapłaty na gruncie rachunkowym i podatkowym, zarówno w sensie prawnym, jak i ekonomicznym.

Opisana przez Spółkę sytuacja nie pokrywa się z wniesieniem przez udziałowca środków trwałych w drodze wkładu niepieniężnego (aportu). Wniesienie wkładu niepieniężnego stanowi transakcję o odmiennej podstawie prawnej, realizowaną na podstawie uchwały wspólników w sprawie przekazania Spółce własności rzeczy w zamian za wydanie im nowych udziałów. Aport powoduje inne skutki prawne niż wniesienie wkładu pieniężnego, który powinien zostać opłacony gotówką, w formie przelewu lub też uiszczony poprzez potrącenie wzajemnej należności. W omawianej w niniejszym wniosku sytuacji, Spółka nabywa środki trwałe, jednakże przeniesienie własności tych rzeczy następuje w drodze umowy sprzedaży, jako transakcja całkowicie odrębna i niezależna od podwyższenia kapitału, przeprowadzona w innym terminie. Jedyny "związek" obu transakcji (sprzedaż i podwyższenie kapitału) polega na tym, że w pewnym momencie nastąpi potrącenie wzajemnych wierzytelności z obu tytułów, na podstawie kolejnej czynności prawnej w postaci potrącenia.

Planowane przez Spółkę i firmę O. potrącenie należności nie będzie ograniczone jedynie do wierzytelności z tytułu sprzedaży środków trwałych i wierzytelności z tytułu podniesienia kapitału zakładowego - w ramach potrącenia będą najprawdopodobniej kompensowane także innego rodzaju wierzytelności, przede wszystkim z tytułu dostaw towarów i usług od firmy O. na rzecz Spółki.

Spółka wystąpiła w celu rozstrzygnięcia powyższej wątpliwości również do SSE S.A. (podmiotu zarządzającego SSE), od której uzyskała potwierdzenie przedstawionego powyżej stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 ze zm.), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Stosownie do treści art. 17 ust. 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 34, przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy. Tak więc warunkiem korzystania z przedmiotowego zwolnienia jest uzyskanie dochodu z działalności gospodarczej, prowadzonej w zakresie przedmiotowym określonym w zezwoleniu, przy czym działalność gospodarcza ma być prowadzona na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

W myśl art. 16 ust. 1 ww. ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych, podstawą do korzystania z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy, uprawniające do korzystania z pomocy publicznej.

Z dniem 30 grudnia 2008 r. weszło w życie:

• rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 2008 r. w sprawie katowickiej specjalnej strefy ekonomicznej (Dz. U. Nr 232, poz. 1550) oraz
• rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (Dz. U. Nr 232, poz. 1548).
  
  

Jednakże w myśl § 8 ww. rozporządzenia z dnia 10 grudnia 2008 r., do przedsiębiorcy, który posiada zezwolenie wydane przed dniem wejścia w życie tego rozporządzenia, stosuje się dotychczasowe warunki udzielania pomocy regionalnej.

Natomiast zgodnie z § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 02 lutego 2007 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie katowickiej specjalnej strefy ekonomicznej (Dz. U. Nr 26 poz. 171) do przedsiębiorcy, który posiada zezwolenie wydane przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, stosuje się dotychczasowe warunki udzielania pomocy regionalnej.

W związku z powyższym do podmiotu prowadzącego działalność na terenie SSE w oparciu o zezwolenie wydane 29 grudnia 2006 r. ma zastosowanie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 02 listopada 2006 r. w sprawie katowickiej specjalnej strefy ekonomicznej (Dz. U. Nr 202, poz. 1485 ze zm.).

W myśl § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, pomoc regionalna udzielana przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych albo na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 63a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi pomoc regionalną z tytułu:

1. kosztów nowej inwestycji, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą, określonych w § 6, lub
2. tworzenia nowych miejsc pracy, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i dwuletnich kosztów pracy nowo zatrudnionych pracowników, obejmujących koszty płacy brutto tych pracowników, powiększone o obowiązkowe składki na ubezpieczenia społeczne, ponoszone przez przedsiębiorcę od dnia zatrudnienia tych pracowników.
   
   

Warunkiem udzielenia pomocy z tytułu nowej inwestycji jest udział środków własnych przedsiębiorcy rozumianych jako środki, które nie zostały uzyskane w ramach udzielonej mu pomocy, wynoszących co najmniej 25% całkowitych kosztów inwestycji (§ 3 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Zgodnie § 6 ust. 1 ww. rozporządzenia, za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące:

1. ceną nabycia gruntów lub prawa ich użytkowania wieczystego;
2. ceną nabycia albo kosztem wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych, pod warunkiem zaliczenia ich, zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika;
3. kosztem rozbudowy lub modernizacji istniejących środków trwałych;
4. ceną nabycia wartości niematerialnych i prawnych związanych z transferem technologii przez nabycie praw patentowych, licencji, know-how lub nieopatentowanej wiedzy technicznej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.

W myśl § 9 ust. 1 ww. rozporządzenia, koszty inwestycji oraz wielkość pomocy są dyskontowane na dzień uzyskania zezwolenia.

W celu dokonania oceny stanowiska Spółki niezbędne jest ustalenie co należy rozumieć pod pojęciem „wydatków poniesionych”. Rozstrzygając kwestię „poniesionych wydatków inwestycyjnych” należy zwrócić uwagę na fakt, iż zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową.

Wychodząc z tego założenia, należy uznać, że aby przedsiębiorca mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego, którego wartość uzależniona jest od wielkości poniesionych przez tego przedsiębiorcę wydatków, kwalifikowanych jako koszty inwestycji, to „poniesienie” musi oznaczać wydatek faktycznie poniesiony, a nie samą deklarację o zamiarze jego poniesienia czy też zobowiązanie do poniesienia go w przyszłości. W związku z tym nie jest wystarczające dla obliczenia wielkości zwolnienia podatkowego jedynie zarachowanie wydatku bez jego faktycznego poniesienia. Innymi słowy moment poniesienia kosztów inwestycji, przy obliczaniu wielkości otrzymanej lub dopuszczalnej pomocy publicznej, należy określać zgodnie z zasadą kasową, tj. przyjmując moment faktycznego zrealizowania kosztów w znaczeniu kasowym.

W związku z powyższym, Spółka dokonując kalkulacji maksymalnej kwoty zwolnienia podatkowego (tj. określając limit pomocy publicznej) ustalanej zgodnie z przepisami rozporządzenia o SSE, uprawniona jest do zaliczania kosztów inwestycyjnych, w momencie ich poniesienia w znaczeniu kasowym.

Należy w tym miejscu wskazać, iż poniesienia w znaczeniu kasowym nie można utożsamiać wyłącznie z zapłatą (gotówką, czy też bezgotówkowo). Na gruncie prawa cywilnego przewidziano również inne niż uregulowanie należności (zapłata zobowiązania) sposoby wygaśnięcia zobowiązania. Jednym z takich sposobów jest potrącenie (kompensata). Przez kompensatę należy rozumieć sposób umorzenia wierzytelności wzajemnych w sytuacji, gdy dwa podmioty są jednocześnie względem siebie dłużnikiem i wierzycielem. Każda ze stron może wówczas potrącić swoją wierzytelność z wierzytelnością drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelnością są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub innym organem państwowym. Na skutek kompensaty obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Zatem uregulowanie zobowiązań w drodze potrącenia winno być traktowane jako poniesienie kosztu w znaczeniu kasowym.

Zatem stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.