INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25.06.2009 r. sygn. akt III SA/Wa 245/09 - stwierdza, że stanowisko Banku, przedstawione we wniosku z dnia 17.09.2008r. (data wpływu 22.09.2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca opodatkowania usług świadczonych przez kontrahenta zagranicznego zarejestrowanego w Polsce - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22.09.2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca opodatkowania usług świadczonych przez kontrahenta zagranicznego zarejestrowanego w Polsce.

W dniu 17.10.2008 r. wydana została interpretacja indywidualna nr IPPP1-443-1782/08-3/PR, w której stanowisko Spółki uznane zostało za nieprawidłowe. Interpretacja ta była przedmiotem skargi Spółki. Prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 07 października 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 245/09 uchylono zaskarżoną interpretację indywidualną nr IPPP1-443-1782/08-3/PR z dnia 17.10.2008 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Bank zwany dalej bankiem jest fakturowany przez zarejestrowanych na VAT w Polsce podatników mających siedziby za granicą na terytorium Unii w następujących okolicznościach.

W przedstawionej sytuacji podatnik zagraniczny prowadzi działalność na terenie Polski przez położony tu oddział, zarejestrowany na VAT w Polsce, Bank jest fakturowany za usługi dostarczania informacji według stawki 22%.

W takim więc przypadku podmiot zagraniczny posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności w postaci oddziału.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Bank powinien rozpoznawać import usług w przypadku korzystania z usług dostarczania informacji, które to usługi fakturowane są na ogólnych zasadach ze stawką 22% przez podmioty mające siedzibę za granicą, będące zarejestrowanymi na VAT w Polsce podatnikami oraz posiadające na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności, w postaci oddziału, z czym wiążą się świadczone (fakturowane) usługi ...

Zdaniem Wnioskodawcy , w powyższych okolicznościach w przypadku nabywania przez Bank usług telekomunikacyjnych i usług dostarczania informacji Bank nie ma obowiązku rozpoznawania importu usług, jeżeli podmiot zagraniczny świadczący powyższe usługi jest zarejestrowanym na VAT w Polsce podatnikiem, działa w Polsce przez położony tu oddział, albo posiada stałe miejsce prowadzenia działalności i wystawia z tytułu świadczenia wymienionych usług faktury VAT z właściwą stawką podatku VAT, w tym przypadku ze stawką 22%. Do importu usług wymienionych w art. 27 ust. 4 dochodzi, jeżeli zgodnie z art. 27 ust. 3 ustawy VAT usługi te są świadczone na rzecz podatnika mającego siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty, ale w kraju innym niż kraj świadczącego usługę. Jeżeli jednak podmiot zagraniczny posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności, czy to w postaci oddziału czy też będąc właścicielem budynku, z czym wiążą się świadczone (fakturowane) usługi oraz działa w Polsce jako zarejestrowany podatnik VAT, to jest on podmiotem świadczącym usługę w tym samym kraju, w którym nabywca usługi – Bank ma swoją siedzibę. Zarówno więc podmiot zagraniczny świadczący usługę zarejestrowany na VAT w Polsce mający tu oddział albo stałe miejsce prowadzenia działalności, jak i nabywca usługi – Bank działają w tym samym kraju. Dlatego zasadne jest wystawianie przez podmiot zagraniczny faktur VAT ze stawką krajową 22%. W tych okolicznościach po stronie nabywcy usługi – Banku mającego siedzibę również w Polsce i będącego w Polsce zarejestrowanym podatnikiem VAT nie powstanie obowiązek rozpoznania importu usług.

Takie stanowisko przedstawione jest też w komentarzu do Dyrektywy VAT pod. red. K. Sachsa i R. Namysłowskiego, LEX, 2008, str. 863-864 „Interpretacja pojęcia „posiadanie siedziby” do art. 193 -194 Dyrektywy 2006/112/WE z 28.11.2006 w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Stwierdzono, że termin „mieć siedzibę” może odnosić się nie tylko do miejsca prowadzenia przedsiębiorstwa, ale również do innych sytuacji faktycznych, a następnie wskazano (w przedstawionym schemacie), że „podatnik posiada siedzibę w każdym z krajów, w których posiada stałe miejsce prowadzenia działalności”. W powołanym Komentarzu zaznaczono, że „Jeżeli którakolwiek z tych kategorii rezydencji podatkowej znajduje się w danym kraju, podatnik taki powinien być uznany za posiadającego siedzibę i, w konsekwencji, być zobowiązany do zapłaty podatku z tytułu świadczonych usług”.

Powyższe ma miejsce w analizowanym przypadku, gdyż podmioty zagraniczne opodatkowują swoje czynności w Polsce wystawiając faktury VAT ze stawką 22%. Zarówno prowadzenie działalności przy pomocy oddziału jak i przez fakt bycia właścicielem budynku i świadczenia usług z tym związanych stanowi o stałym miejscu prowadzenia działalności na terenie Polski, w konsekwencji obydwa podmioty: Bank oraz podmiot zagraniczny prowadzą działalność na trenie tego samego kraju – Polski, tym samym nie występuje import usług po stronie Banku, lecz rozliczenia VAT przebiegają jak rozliczenia krajowe.

W dniu 17.10.2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną nr IPPP1-443-1782/08-3/PR stwierdzając, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 17.09.2008 r. (data wpływu 22.09.2008 r.) jest nieprawidłowe. W dniu 06.11.2008 r. do tut. Organu wpłynęło wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, zaś odpowiedzi na ww. wezwanie udzielono pismem z dnia 01.12.2008 r. nr IPPP1-443-1782/08-5/PR (doręczone 03.12.2008 r.). Na przedmiotową interpretację Strona złożyła skargę, w której wniosła o jej uchylenie (data wpływu 28.01.2009 r.). Wyrokiem z dnia 25.06.2009 r. sygn. akt I SA/Wa 245/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia z dnia 25 czerwca 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 245/09 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w przypadku świadczenia usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi - miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności - miejsce stałego zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-6 i art. 28.

Zgodnie natomiast z brzmieniem art. 27 ust. 3 ustawy, w przypadku gdy usługi, o których mowa w ust. 4, są świadczone na rzecz:

1. osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium państwa trzeciego, lub
2. podatników mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty, ale w kraju innym niż kraj świadczącego usługę

- miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania.

Na podstawie ust. 4 pkt 3 wyżej ww. artykułu przepis ust. 3 stosuje się między innymi do usług dostarczania informacji.

Rozstrzygając wątpliwości Wnioskodawcy, które sprowadzają się do ustalenia podatnika dla świadczenia usług dostarczania informacji przez podmiot mający siedzibę poza terytorium kraju, jednakże posiadający w Polsce zarejestrowany oddział oraz będący tu zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, należy najpierw ustalić miejsce świadczenia usług związanych z dostarczaniem informacji zgodnie z brzmieniem art. 27 ust. 1 i 3, a następnie przenieść te ustalenia na grunt. art. 2 ust. 9 i art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, odnośnie tego czy mamy do czynienia z importem usług i kto jest podatnikiem z tytułu importu usług.

Treść art. 27 ust. 1 ustawy ustala generalną zasadę, że miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi - miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności - miejsce stałego zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-6 i art. 28. W ust. 3 art. 27 wskazano, iż w przypadku gdy usługi, między innymi dostarczania informacji, są świadczone na rzecz podatników mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty, ale w kraju innym niż kraj świadczącego usługę, miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania.

Z przepisu tego wynika, że miejscem świadczenia usługi dostarczania informacji jest dla podatników posiadających siedzibę w dwóch różnych krajach, miejsce gdzie nabywca ma między innymi stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Jednakże przepis ten nie ma zastosowania, gdy dwa podmioty (usługodawca i usługobiorca) mają siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium jednego kraju. W takiej sytuacji, znajdzie zastosowanie zasada ogólna wynikająca z art. 27 ust. 1 ustawy, z której wynika, że w przypadku świadczenia usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi - miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności miejsce stałego zamieszkania.

Reasumując, mając na uwadze zaprezentowany stan faktyczny, zgodnie z którym mamy do czynienia ze świadczeniem usług dostarczania informacji przez czynnego podatnika podatku od towarów i usług zarejestrowanego na terytorium kraju, posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności w postaci oddziału, jednakże którego siedziba znajduje się poza terytorium kraju, na rzecz Wnioskodawcy – polskiego podmiotu, podatnika podatku VAT. W związku z powyższym podmiot świadczący przedmiotową usługę opodatkowuje ją stawką podstawową 22%, dokumentując tę czynność fakturą VAT, natomiast podatek należny od tej transakcji obowiązany jest odprowadzić do właściwego urzędu skarbowego w Polsce. W zaistniałych okolicznościach nie zachodzą przesłanki pozwalające uznać, omawiane świadczenie usług, za import usług, o którym mowa w art. 2 ust. 9 w zw. z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, co w następstwie oznaczałoby przeniesienie obowiązku opodatkowania na nabywcę usługi. Usługę dostarczania informacji należy potraktować jako usługę świadczoną pomiędzy dwoma polskimi podatnikami podatku od towarów i usług, której miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności, w przedstawionym stanie faktycznym to miejsce znajduje się w Polsce. Zatem właściwym jest stwierdzenie, iż obowiązanym do opodatkowania niniejszej czynności jest usługodawca, posiadający w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności, i nie znajdują zastosowania przepisy art. 17 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.