INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Jawnej, przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 21 kwietnia 2009r.), uzupełnionym w dniu 17 czerwca 2009r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wysokości stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 21 kwietnia 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wysokości stawki amortyzacyjnej.

Wniosek powyższy zawierał braki formalne. Dlatego też, pismem z dnia 05 czerwca 2009r. wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 17 czerwca 2009r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W kwietniu i w lipcu 2007r. Spółka jawna zakupiła w drodze przetargu dwie kamienice za kwotę 1.297.530 zł netto. Oba budynki powstały w XVII wieku i były użytkowane od 1650r. W umowie sprzedaży Urząd Miasta zobowiązał Spółkę do przeprowadzenia remontu konserwatorskiego, gdyż obie zakupione kamienice są wpisane do rejestru zabytków. Uzyskano zgodę Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków na prowadzenie robót budowlanych w zakresie prac remontowo-konserwatorskich. Na podstawie decyzji Prezydent Miasta wydał pozwolenie na budowę obejmujące remont konserwatorski tych kamienic. Ponieważ oba zakupione obiekty są wpisane do rejestru zabytków, więc jakiekolwiek prace budowlane wykonywane w nich wymagają zgody w formie decyzji Wojewódzkiego Konserwatora Ochrony Zabytków oraz decyzji Prezydenta Miasta w trybie procedury pozwolenia na budowę.

Od września 2007r. do listopada 2008r. wykonano prace remontowe zgodnie z dokumentacją obejmujące: skucie i wykonanie nowych tynków, naprawa ubytków ściennych, wymiana instalacji gazowej, elektrycznej, wodno-kanalizacyjnej i CO, wymiana posadzek, ocieplenie poddasza, wymiana stolarki okiennej i drzwiowej, odtworzenie i konserwacja zabytkowych elementów architektury, malowanie ścian, wymiana okładzin flizowych oraz armatury w łazienkach. Kwota nakładów poniesionych na ten remont wynosiła 793.000 zł netto.

W obu budynkach nie dokonano przebudowy (czyli nie zmieniono struktury wewnętrznej lokalu), rozbudowy (nie zwiększono kubatury).

W dniu 30 listopada 2008r. zakończono prace remontowe i uzyskano pozwolenie na użytkowanie obu budynków.

W uzupełnieniu wniosku wskazano m. in., iż:

• przedmiotem prowadzonej działalności jest wynajem nieruchomości na własny rachunek,
• nieruchomości zostały zakupione w celu wyremontowania i wynajęcia innym podmiotom gospodarczym do prowadzenia działalności gospodarczej,
• zakupione kamienice mają charakter użytkowy KŚT 10.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jaką stawkę amortyzacyjną należy zastosować...

Zdaniem wnioskodawcy, prawidłowa stawka amortyzacyjna wynosi 10%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
   
   

W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkowa lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie do treści art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy.

Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

- dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
   - dla których okres amortyzacji- nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3),
   - dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).
   
   

Przy czym w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka nabyła dwie kamienice niemieszkalne (KŚT 10), które były użytkowane od 1650r. W obiektach tych, przed przekazaniem do używania, przeprowadzono prace remontowe. Zatem środki te będą po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji Spółki jawnej i stanowić będą używane środki trwałe. W przedmiotowej sprawie znajdzie więc zastosowanie cyt. powyżej art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, przewidujący dla budynków i lokali niemieszkalnych możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o ile właściwą stawką amortyzacyjną dla wskazanych we wniosku budynków niemieszkalnych jest stawka 2,5%. Zauważyć przy tym należy, iż dla środków trwałych, o których mowa w tym przepisie (art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy), nie ustalono 60-miesięcznego okresu użytkowania warunkującego możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej. W przypadku tych środków trwałych wystarczającym minimalnym okresem używania, uprawniającym do zastosowania stawki indywidualnej jest 1 pełny rok. Zatem w przypadku używanych środków trwałych – budynków niemieszkalnych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji podatnika (w opisanym przypadku Spółki jawnej) możliwym jest zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy; skoro okres ich amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat to znaczy, że stawka amortyzacyjna może wynosić 10%.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zważywszy na fakt, iż wnioskodawcą jest Spółka Jawna, niniejsza interpretacja stosownie do postanowień m. in. art. 14k Ordynacji podatkowej jest wiążąca tylko dla tej Spółki, co oznacza, iż nie wywołuje bezpośrednio skutków dla jej wspólników.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.