INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani , przedstawione we wniosku z dnia 26 sierpnia 2009 r. (data wpływu 3 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie rozliczenia wydatków na media – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 września 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie rozliczenia wydatków na media.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Zainteresowana prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych. Siedziba firmy znajduje się w domu jednorodzinnym będącym własnością Wnioskodawczyni i jej męża. Część tego domu Wnioskodawczyni przeznaczyła na prowadzenie działalności gospodarczej. Ze względu na bardzo wysokie koszty przeróbki instalacji elektrycznej, grzewczej, gazowej i wodnej, nie ma zainstalowanych na potrzeby firmy odrębnych liczników zużycia poszczególnych mediów. W związku z tym, stroną umów podpisanych z poszczególnymi dostawcami mediów jest właściciel domu, jako osoba fizyczna, a nie firma.

Faktury otrzymywane w określonych cyklach rozliczeniowych zawierają w sobie opłaty zarówno mediów zużywanych na potrzeby firmy, jak i własne. Przy wyliczaniu kosztów związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawczyni sporządza dowody wewnętrzne na podstawie faktur za energię elektryczną, wodę, gaz i centralne ogrzewanie, w części przypadającej na tę działalność.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sposób ustalania kosztów z tytułu opłat wynikających z otrzymaniem faktur za powyższe media w wysokości odpowiadającej udziałowi powierzchni używanej dla potrzeb działalności gospodarczej w stosunku do powierzchni do całego domu, jest prawidłowy...

Zdaniem Wnioskodawczyni, prowadzona działalność wykorzystuje 26,75 m² powierzchni przy ogólnej powierzchni mieszkalnej 153,7 m². Do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawczyni zalicza proporcjonalnie do udziału użytkowanej powierzchni na potrzeby działalności w powierzchni ogółem wartości brutto z otrzymanych faktur za media (26,75 m²/153,7 m² = 17,40%). Podatek VAT naliczony w fakturach zakupu nie podlega odliczeniu, ponieważ Wnioskodawczyni nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zainteresowana podała, iż problem kosztów uzyskania przychodów dla celów prowadzonej działalności gospodarczej regulują przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.). Stosownie do treści art. 22 ust. 1 tej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy. Zgodnie z ogólną zasadą dotyczącą kwalifikowania wydatku jako kosztu uzyskania przychodów, wynikającą z treści art. 22 ust. 1 cyt. ustawy, poniesiony wydatek musi mieć związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Dlatego też zdaniem Wnioskodawczyni, w świetle przytoczonych przepisów, ponoszone przez Nią opłaty za dostawy energii elektrycznej, gazu, wody, rozliczone proporcjonalnie do powierzchni przeznaczonej na prowadzenie działalności gospodarczej stanowią, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszt uzyskania przychodów.

Wydatki te – jak uważa Zainteresowana – stosownie do przepisu § 14 ust. 1 i 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2003 r. Nr 152, poz. 1475 ze zm.) powinny być udokumentowane dowodem wewnętrznym, który zawiera datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków, określenie przedmiotu operacji gospodarczej i wysokości kosztu (wydatku). W przypadku wydatków związanych z opłatami za energię elektryczną, wodę, gaz i centralne ogrzewanie, w części przypadającej na działalność gospodarczą, podstawą sporządzenia tego dowodu jest dokument obejmujący całość opłat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo - skutkowego tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła.

Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

A zatem kosztami uzyskania przychodów są wszelkie wydatki, które łącznie spełniają następujące warunki: zostały faktycznie poniesione w celu uzyskania przychodu, tzn. pozostają w racjonalnym związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami oraz nie zostały wymienione w art. 23 ustawy zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w ramach prowadzonej działalności decyduje podatnik, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów oraz okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

W omawianym przypadku siedziba firmy Wnioskodawczyni znajduje się w domu jednorodzinnym będącym Jej współwłasnością. Część tego domu Wnioskodawczyni przeznaczyła na prowadzenie działalności gospodarczej. Ze względu na bardzo wysokie koszty przeróbki instalacji elektrycznej, grzewczej, gazowej i wodnej, nie ma zainstalowanych na potrzeby firmy odrębnych liczników zużycia poszczególnych mediów. Do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawczyni zalicza proporcjonalnie do udziału użytkowanej powierzchni na potrzeby działalności w powierzchni ogółem wartości brutto z otrzymanych faktur za media.

W myśl § 14 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2003 r. Nr 152, poz. 1475 ze zm.), na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków), mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków (dowody wewnętrzne), określające: przy zakupie - nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach - przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku).

Natomiast w myśl § 14 ust. 2 pkt 7 ww. rozporządzenia, dowody, o których mowa w ust. 1, mogą dotyczyć wyłącznie wydatków związanych z opłatami za czynsz, energię elektryczną, telefon, wodę, gaz i centralne ogrzewanie, w części przypadającej na działalność gospodarczą; podstawą do sporządzenia tego dowodu jest dokument obejmujący całość opłat na te cele.

Ustawa o podatku dochodowym nie zawiera uregulowań dotyczących omawianego przypadku. Jej uregulowania dotyczą jedynie możliwości zaliczenia ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.