INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 03 lipca 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 07 lipca 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce w 2006r. i możliwości skorzystania z tzw. ustawy abolicyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07 lipca 2009r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce w 2006r. i możliwości skorzystania z tzw. ustawy abolicyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Do dnia 22 kwietnia 2006r. wnioskodawca przebywał w Polsce i uzyskiwał dochody z działalności gospodarczej, którą prowadził. Pod koniec kwietnia 2006r. zlikwidował działalność gospodarczą i wyjechał do Wielkiej Brytanii przenosząc tam centrum swoich życiowych interesów. W Polsce przebywał krócej niż 180 dni w roku 2006. Za rok 2006 złożył w terminie zeznanie podatkowe PIT-36 ujmując w nim dochody z działalności gospodarczej prowadzonej w Polsce. Od końca kwietnia 2006r. do dnia dzisiejszego wnioskodawca przebywa i pracuje na terenie Wielkiej Brytanii.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wnioskodawca podlega abolicji podatkowej i powinien był złożyć korektę zeznania podatkowego za 2006 rok wraz z PIT-AZ ujmując w nim dochody uzyskiwane z pracy w Wielkiej Brytanii...

Zdaniem wnioskodawcy, ponieważ w Polsce przebywał w roku 2006 krócej niż 180 dni i od kwietnia 2006r. do dziś jego centrum życiowych interesów znajduje się na terytorium Wielkiej Brytanii uważa za uzasadnione, iż nie dokonał rozliczenia dochodów uzyskanych z pracy za granicą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006r., osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast art. 3 ust. 2a ww. ustawy stanowi, iż osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (tzw. ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 4a tej ustawy, przepisy art. 3 ust. 1 i 2a stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy z dnia 16 grudnia 1976 r. zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodów i zysków majątkowych (Dz. U. z 1978 r. Nr 7, poz. 20), obowiązującej w 2006r., określenie „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się państwie” oznacza – z uwzględnieniem ustępów 2 i 3 tego artykułu – każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona. Określenie to nie obejmuje przy tym osoby fizycznej, która podlega opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód ze źródeł w nim położonych.

Definicja ta odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przepisach polskiego prawa podatkowego obowiązującego do dnia 31 grudnia 2006r. pojęcie „miejsca zamieszkania” nie zostało zdefiniowane. Dlatego koniecznym jest odwołanie się do przepisów Kodeksu cywilnego. Jak stanowi art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeksu cywilnego (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu.

Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa lub nie w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości, jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

Wobec powyższego, o ile jak wskazano we wniosku wnioskodawca wyjechał do Wielkiej Brytanii przenosząc tam centrum swoich życiowych interesów należy uznać, iż jego pobyt na terytorium Wielkiej Brytanii od dnia wyjazdu, tj. od końca kwietnia 2006r. nosił znamiona stałości, a zatem podległ ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Oznacza to, iż nie ma do niego zastosowania ustawa z dnia 25 lipca 2008r. o szczególnych rozwiązaniach dla podatników uzyskujących niektóre przychody poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej (Dz. U. z 2008r. Nr 143, poz. 894), czyli tzw. ustawa abolicyjna. Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 1 ust. 1 tejże ustawy, stosuje się ją jedynie do osób, które podlegały nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu przynajmniej w jednym z lat podatkowych 2002-2007. Jeśli dana osoba nie była polskim rezydentem podczas któregokolwiek z okresów, do których odnosi się ustawa abolicyjna, to w stosunku do wskazanego okresu nie może skorzystać z jej postanowień. Powodem niemożności skorzystania przez wnioskodawcę z ustawy abolicyjnej jest to, że w okresie od dnia wyjazdu do Wielkiej Brytanii nie był objęty nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce.

Wobec powyższego wnioskodawca z dochodów osiągniętych w 2006r. w okresie przebywania w Wielkiej Brytanii (gdzie znajdowało się jego centrum interesów życiowych) nie ma obowiązku rozliczać się w Polsce i nie powinien składać korekty zeznania podatkowego za ten rok.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.