Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/423-166/12-2/ŁM
z 21 sierpnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 14 maja 2012 r. (data wpływu 21 maja 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania liniowej metody amortyzacji w odniesieniu do nowej wartości początkowej Budynku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania liniowej metody amortyzacji w odniesieniu do nowej wartości początkowej Budynku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w grudniu 1995 r. nabył prawo użytkowania wieczystego gruntu o obszarze 8.581 m² wraz z posadowionymi obiektami handlowo - magazynowymi stanowiącymi jeden obiekt inwentarzowy (dalej jako: Budynek). Następnie Budynek został przyjęty do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie z ówcześnie obowiązującymi przepisami, tj. Rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 20 stycznia 1995 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także aktualizacji wyceny środków trwałych (Dz. U. Nr 7, poz. 34), Spółka wybrała indywidualną stawkę amortyzacyjną (§ 7 ust. 3 pkt 3 Rozporządzenia MF), przyjmując 10 letni okres amortyzacji (10% stawka amortyzacyjna).

Po utracie mocy ww. Rozporządzenia MF, Spółka kontynuowała dokonywanie odpisów amortyzacyjnych stosując indywidualną stawkę amortyzacyjną zgodnie z przepisami obowiązującymi w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z uwagi, na wcześniejsze dokonane nakłady modernizacyjne, które zwiększały wartość początkową amortyzowanego Budynku, ostatecznie został on całkowicie zamortyzowany (umorzony) w miesiącu grudniu 2010 r. Zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową Budynku nastąpiło w grudniu 2010 r.

W marcu 2011 r. Spółka zakończyła inwestycję polegającą na wybudowaniu przyłącza sanitarnego (kanalizacja sanitarna), które obsługuje Budynek. Przyłącze to stanowi własność Spółki i jest położone w obrębie działki, na której jest posadowiony Budynek. Z uwagi na to, iż zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych (Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. - Dz. U. Nr 242, poz. 1622), w skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się takie obiekty pomocnicze obsługujące dany budynek. Spółka zwiększyła wartość początkową Budynku o wartość wydatków zw. z budową przyłącza sanitarnego.

Kolejno, w lipcu 2011 r. Spółka dokonała odbioru prac adaptacyjnych części magazynowej Budynku na część produkcyjną (dalej jako: Nowa Hala Produkcyjna / NHP), które obejmowały prace remontowe i modernizacyjne sieci ciepłowniczej oraz renowacja posadzki na hali magazynowo - produkcyjnej.

Następnie w listopadzie 2011 r. Spółka dokonała odbioru dobudowanej do Budynku nowej części tzw. Hali Wysokiego Składowania (dalej jako: HWS) i uzyskała pozwolenie na użytkowanie. W ramach tej inwestycji odbiór dotyczył dobudowanego budynku HWS, stałego wyposażenia oraz nowego przyłącza wodociągowego.

Wszystkie nakłady skutkowały zwiększeniem wartości początkowej netto Budynku odpowiednio na dzień 31.03.2011 r. (z kwoty 0 zł do 60.135 zł), 31.07.2011 r. (z kwoty 53.696,08 zł do 114.650,53 zł) oraz 30.11.2011 r. z kwoty 107.703,65 do 2.874.228.44 zł).

W odniesieniu do nowej wartości początkowej Budynku, Spółka przed rozpoczęciem amortyzacji tej wartości podjęła decyzję o zastosowaniu począwszy od kwietnia 2011 r. liniowej metody amortyzacji Budynku wg 2,5% stawki wynikającej z Wykazu Rocznych Stawek Amortyzacyjnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka prawidłowo postąpiła podejmując decyzję o wyborze liniowej metody amortyzacji w odniesieniu do nowej wartości początkowej Budynku powstałej w wyniku dokonania nowych inwestycji po uprzednim całkowitym umorzeniu Budynku, a w konsekwencji tego dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nowej wartości początkowej Budynku wg 2,5% stawki amortyzacyjnej wynikającej z Wykazu Rocznych Stawek Amortyzacyjnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowym było podjęcie decyzji o wyborze liniowej metody amortyzacji w odniesieniu do nowej wartości początkowej Budynku powstałej w wyniku dokonania nowych inwestycji po uprzednim całkowitym umorzeniu Budynku, a w konsekwencji tego dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nowej wartości początkowej Budynku wg 2,5% stawki amortyzacyjnej wynikającej z Wykazu Rocznych Stawek Amortyzacyjnych.

Uzasadnienie stanowiska Spółki.

Jak wynika z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto, lub stwierdzono ich niedobór (…).

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16l - 16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Regulacja zawarta w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zakreśla zatem moment rozpoczęcia amortyzacji, co następuje począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek trwały wprowadzono do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Jednocześnie przepis ten wskazuje na końcowy moment amortyzacji środka trwałego uznając, iż amortyzacja trwa do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z jego wartością początkową, bądź w którym postawiono środek trwały w stan likwidacji, nastąpiło jego zbycie lub stwierdzono jego niedobór.

Powyższa regulacja zawiera zatem okres, w ramach którego podatnik jest uprawniony do dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Jednocześnie norma prawna wynikająca z przepisu art. 16h ust. 2 ww. ustawy nakazuje podatnikom dokonania wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i - 16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji. Oznacza to, iż podatnik, który zamierza dokonywać odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego, ma obowiązek wybrać jedną z metod amortyzacji. W praktyce następuje to w momencie wprowadzenia środka trwałego do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Dalsza część przepisu art. 16h ust. 2 ustawy zawiera nakaz stosowania wybranej metody amortyzacyjnej do pełnego zamortyzowania środka trwałego.

W ocenie Spółki, powyższy przepis powinien być interpretowany w powiązaniu z treścią art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W konsekwencji powyższego, zakaz zmiany metody amortyzacji podatkowej odnosi się wyłącznie do okresu amortyzacji. Innymi słowy, oznacza to, iż podatnik nie może dokonywać zmiany metody amortyzacji danego środka trwałego w czasie, w którym ma miejsce amortyzacja danego środka trwałego.

A contrario zakaz ten nie ma zastosowania w sytuacji gdy doszło już do całkowitego (pełnego) zamortyzowania środka trwałego tj. nastąpiło zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z wartości początkową środka trwałego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż zakończenie amortyzacji Budynku nastąpiło w grudniu 2010 r. W ocenie Spółki, moment ten należy uznać za moment, w którym nastąpiło pełne zamortyzowanie danego środka trwałego. W konsekwencji tego, z uwagi na zaprzestanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych z powodu zrównania odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową Budynku, Spółka nie dokonywała odpisów amortyzacyjnych w okresie styczeń 2011 r. - marzec 2011 r.

Zatem, zakaz wynikający z art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczący stosowania wybranej metody amortyzacji danego środka trwałego obowiązywał jedynie w trakcie trwania okresu amortyzacji, czyli do momentu, w którym nastąpiło zrównanie odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową Budynku. Wówczas nastąpiło „pełne zamortyzowanie danego środka trwałego”, w rezultacie czego nakaz stosowania wybranej pierwotnie metody amortyzacyjnej wygasł z mocy samego prawa.

W wyniku podjęcia działań inwestycyjnych dotyczących w pełni zamortyzowanego Budynku, w odniesieniu do nakładów inwestycyjnych, które zwiększyły wartość początkową Budynku, Spółka była uprawniona do wyboru innej metody amortyzacyjnej, aniżeli zastosowano uprzednio do Budynku, który został w pełni zamortyzowany. Zatem, regulacja zawarta w art. 16h ust. 2 ustawy nie uniemożliwiała Spółce dokonania wyboru liniowej metody amortyzacyjnej i dokonywania odpisów nowej wartości początkowej wg 2,5% stawki amortyzacyjnej.

Uwzględniając powyższą argumentację Spółka wnosi o potwierdzenie przedstawionej wykładni przepisów prawa podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo – skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Pojecie środków trwałych, podlegających amortyzacji, zostało określone w art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Według art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania:

1. budowle i budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty,

   - o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do użytkowania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Na podstawie art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i - 16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jak wynika z treści powyższego przepisu jedną z metod amortyzacji podatnik wybiera przed rozpoczęciem amortyzacji poszczególnych środków trwałych i wybrana przez niego metoda nie może ulec zmianie przez cały okres amortyzacji. Przepisy nie przewidują wyjątku od tej zasady.

Według art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zgodnie z art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 217, poz. 1589), podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych, którzy przed dniem 1 stycznia 2007 r. rozpoczęli amortyzację:

1. środków trwałych na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 3 i art. 16k ust. 4 - 6,
2. środków transportu na podstawie art. 16k ust. 1

   - ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r., stosują do amortyzacji tych środków przepisy art. 16j ust. 1 pkt 3 oraz art. 16k ust. 1 i ust. 4 - 6 ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r.

W świetle przytoczonego powyżej przepisu, dla oceny, czy amortyzacja Budynku Spółki powinna być dokonywana w oparciu o przepisy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r., czy też na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r., istotne znaczenie ma ustalenie momentu rozpoczęcia amortyzacji tego środka trwałego.

Spółka rozpoczęła amortyzację Budynku w grudniu 1995 r., zatem powinna stosować zasadę amortyzacji określoną na podstawie przepisów obowiązujących do 31 grudnia 2006 r. W tym przypadku nie ma znaczenia, że sposób amortyzacji Budynku nie został określony na podstawie przepisu art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W opisanym stanie faktycznym znaczenie ma stosowana metoda amortyzacji.

W 1995 r. zasady amortyzacji określane były na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 stycznia 1995 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także aktualizacji wyceny środków trwałych (Dz. U. z 1995 r. Nr 7, poz. 34) i na podstawie § 7 ust. 3 pkt 3 tego rozporządzenia Spółka ustaliła indywidualną stawkę amortyzacji w wysokości 10%.

Spółka wybrała zatem indywidualną metodę amortyzacji i ta metoda musi być stosowana, aż do momentu zamortyzowania Budynku. Metoda ta nie przewiduje możliwości podwyższenia lub obniżenia stawek amortyzacyjnych w trakcie trwania okresu amortyzacji. Zmiana stawki w takiej sytuacji spowodowałaby jednocześnie zmianę metody amortyzacji.

Jeżeli Budynek był już wcześniej w całości zamortyzowany - jak to ma miejsce w opisanym stanie faktycznym - to dokonanie nowych inwestycji spowoduje konieczność dalszego naliczania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej powiększonej o kwotę ulepszenia. Ta dodatkowa wartość będzie podstawą do dokonywania dalszych odpisów amortyzacyjnych. Należy ponadto pamiętać, że suma wszystkich odpisów nie może przekroczyć podwyższonej wartości początkowej tego środka trwałego (Budynku).

Reasumując, w pełni zamortyzowany Budynek, który przez cały okres stanowi środek trwały Spółki i pozostaje w Jej ewidencji środków trwałych, w którym następnie dokonano nowych inwestycji, podlega amortyzacji od zwiększonej wartości początkowej, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek trwały ulepszono, według wybranej w momencie przyjęcia do używania tego środka trwałego (Budynku) stawki.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.