Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-714/12/HK
z 12 listopada 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 06 sierpnia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura – 13 sierpnia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 15 października 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania ekwiwalentu za pranie użytkowanej odzieży i umundurowania - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 sierpnia 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie opodatkowania ekwiwalentu za pranie użytkowanej odzieży i umundurowania.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z dnia 03 października 2012 r. znak: IBPB II/1/415-714/12/HK wezwano o jego uzupełnienie. W dniu 15 października 2012 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (zarówno uzupełnienie pisemne jak i brakująca opłata).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Pracownicy Wnioskodawcy - kierowcy autobusów - zgodnie z zapisami zawartymi w „regulaminie pracy” otrzymują do użytkowania odzież i obuwie robocze (kurtka, półbuty, botki ocieplone) oraz rękawiczki ocieplone, jako ochronę indywidualną. Użytkowanie ww. środków nie wynika z przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy.

Powyższe rzeczy kupowane są przez pracownika „na fakturę VAT” – imienną, a koszty zakupu (w określonej wysokości) zwracane są pracownikowi.

Odzież i obuwie robocze nie posiadają logo firmy i mogą być użytkowane przez pracownika nie tylko w czasie pracy.

Umundurowanie służbowe jest w chwili obecnej kupowane na koszt pracodawcy, a pracownik ma obowiązek zgłaszania się w nim do pracy.

Sweter i pulower posiadają logo firmy, natomiast koszule i spodnie kupowane są jednolite dla wszystkich pracowników; różnią się tylko rozmiarami.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy należy potrącić podatek od ekwiwalentu za pranie użytkowanej odzieży i umundurowania?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym, że wypłata ekwiwalentu pieniężnego stanowi dochód pracownika, powinien być on obciążony podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest opodatkowanie ekwiwalentu za pranie użytkowanej odzieży i umundurowania. W pozostałym zakresie zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca określił katalog źródeł przychodów, wśród których w pkt 1 wymienił: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

W myśl art. 12 ust. 1 powyższej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Jednakże stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zagadnienia dotyczące dostarczania pracownikom środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, a także związanych z tym wypłat ekwiwalentów pieniężnych reguluje dział X „Bezpieczeństwo i higiena pracy”, rozdział IX „Środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze” ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.).

Stosownie do postanowień art. 207 § 2 Kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany chronić zdrowie i życie pracowników przez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki.

Zgodnie z art. 237⁷ § 1 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich Normach:

1. jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu,
2. ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.
   
   

Pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy (art. 2377 § 2 Kodeksu pracy).

Przepis § 2 nie dotyczy stanowisk, na których są wykonywane prace związane z bezpośrednią obsługą maszyn i innych urządzeń technicznych albo prace powodujące intensywne brudzenie lub skażenie odzieży i obuwia roboczego środkami chemicznymi lub promieniotwórczymi albo materiałami biologicznie zakaźnymi (art. 2377 § 3 Kodeksu pracy).

Ponadto na podstawie art. 2379 § 2 ww. Kodeksu pracodawca jest obowiązany zapewnić, aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowe, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie. Jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika (§ 3).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż pracownicy Wnioskodawcy - kierowcy autobusów - zgodnie z zapisami zawartymi w „regulaminie pracy” otrzymują do użytkowania odzież i obuwie robocze (kurtka, półbuty, botki ocieplone) oraz rękawiczki ocieplone, jako ochronę indywidualną. Jednakże użytkowanie ww. środków nie wynika z przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy. Pracownicy zaopatrują się także w umundurowanie służbowe, kupowane na koszt pracodawcy. Pracownik ma obowiązek zgłaszania się w nim do pracy.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca zamierza wypłacać ekwiwalent pieniężny za pranie użytkowanej przez pracowników odzieży i umundurowania.

Jeżeli więc istotnie ekwiwalent pieniężny za pranie użytkowanej przez pracowników odzieży – jak wskazuje Wnioskodawca – nie będzie przysługiwał na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, ani też zasady jego przyznawania nie będą wynikać z odrębnych ustaw czy też przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, a jedynie – jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego - z „regulaminu pracy” obowiązującego u Wnioskodawcy, to nie zostaną spełnione przesłanki art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podobnie opodatkowaniu podlegał będzie ekwiwalent za pranie umundurowania, gdyż brak jest przepisów, które nakazywałyby wypłacać ekwiwalent za pranie odzieży służbowej „umundurowania” noszonego przez kierowców autobusów.

Wobec tego przyznany pracownikom powyższy ekwiwalent pieniężny będzie stanowił podlegający opodatkowaniu przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.