INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 27 lipca 2009 r. (data wpływu 29 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 lipca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w mieszkaniu. Mieszkanie to, o powierzchni 65,20 m² zostało zakupione w październiku 2004 roku. W styczniu 2005 roku zostało dokupione poddasze użytkowe o powierzchni 47 m², które znajduje się nad mieszkaniem. Przy obydwu zakupach: mieszkania i poddasza, został zapłacony podatek VAT (stawka 7%). Sporządzony jest wspólny akt notarialny na dzień xx stycznia 2005 r.

Poddasze zostało zakupione w stanie surowym, bez wyodrębnienia ścian wewnętrznych i tynków wewnętrznych. Poddasze nie miało także przyłącza elektrycznego, sanitarnego ani wodociągowego. Brakowało także elewacji wewnętrznej lokalu, czyli ocieplenia. Mimo posiadania odrębnych ścian i stropów, poddasze to jest częścią przynależną do mieszkania, posiada wraz z mieszkaniem wspólną księgę wieczystą.

W okresie od xx października 2007 r. do xx stycznia 2009 r. trwały prace budowlane na poddaszu w celu jego ulepszenia i przystosowania do prowadzenia działalności gospodarczej. Do tego czasu działalność gospodarcza, która została rozpoczęta xx lutego 2006 r. była prowadzona w jednym z pokojów mieszkania.

W wyniku prac budowlanych w korytarzu mieszkania została przebita część sufitowa w celu poprowadzenia schodów bezpośrednio na poddasze. Oprócz tego przejścia, istnieje możliwość wejścia na poddasze tradycyjnie schodami znajdującymi się wewnątrz budynku wielomieszkalnego. Pomimo posiadania odrębnych drzwi zewnętrznych na poddasze, adres do mieszkania pozostał ten sam.

Wartość zakupu brutto mieszkania i poddasza łącznie wyniosła zgodnie z aktem notarialnym: 133.933,28 zł i stanowi łącznie powierzchnię użytkową 118,90 m², z czego 47 m² wyodrębnione są jako miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Wartość inwestycji, czyli nakładów poniesionych na adaptację poddasza wyniosły 32.585,57 zł netto.

Zgodnie z podanymi informacjami, Wnioskodawczyni przedstawiła obliczenie, z którego wynika sposób ustalenia 10% stawki amortyzacyjnej:

• wartość początkowa nieruchomości: 133.933,28 zł brutto,
• cała powierzchnia użytkowa w m²: 118,90,
• powierzchnia przeznaczona na prowadzenie działalności gospodarczej w m²: 47,
• wydatki poniesione na ulepszenie środka trwałego: 32.585,57 zł netto,
• minimalna wartość poniesionych wydatków, by uznać środek trwały za ulepszony wynosi: 52.942,51 x 30% = 15.882,75 zł,
• wartość początkowa środka trwałego wprowadzonego do ewidencji środków trwałych wynosi: 85.528,08 zł,
• miesięczna rata amortyzacyjna: (85.528,08 : 12) x 10% = 712,73 zł,
• zaliczenie w koszty pierwszej raty amortyzacyjnej: marzec 2009 r.,
• okres amortyzacji: 03.2009 – 03.2019.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy po zakończeniu inwestycji, z datą xx lutego 2009 r., można wprowadzić do ewidencji środków trwałych poddasze użytkowe przeznaczone do prowadzenia działalności gospodarczej, stosując symbol klasyfikacji 110 i stawkę amortyzacyjną 10% w skali roku (czas trwania amortyzacji 10 lat)...

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, według stanu prawnego na dzień 1 stycznia 2009 r. można ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną dla ulepszonego środka trwałego po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, który nie może być krótszy niż 10 lat (10% w skali roku).

Zgodnie z art. 22j ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, środek trwały można uznać za ulepszony, jeżeli wartość wydatków poniesionych na jego ulepszenie przekroczyła 30% wartości początkowej.

Wartość początkowa środka trwałego została ustalona zgodnie z art. 22f pkt 4 cyt. ustawy. Odpisy amortyzacyjne zostały dokonane w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, która odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22g ust. 17 cyt. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j – 22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 (art. 22i ust. 1 ww. ustawy).

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą – stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a - 22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

Do tej grupy środków trwałych podlegających amortyzacji zalicza się więc:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

o ile będą spełniały następujące warunki:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• stanowią własność i współwłasność podatnika,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy,
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych określonych w art. 22c ww. ustawy.

W myśl art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 ³, domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 2 cytowanej ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3 uznaje się za ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Analizując przepisy dotyczące możliwości zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla ulepszonych środków trwałych, należy stwierdzić, iż nie mają one zastosowania do każdego ulepszonego składnika majątkowego, ale wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania je za środki trwałe.

Z przedłożonych informacji wynika, że Wnioskodawczyni jeszcze przed rozpoczęciem działalności gospodarczej nabyła mieszkanie, a następnie poddasze. Zainteresowana podała, że ogółem 47 m² powierzchni użytkowej mieszkania i poddasza łącznie jest wykorzystywane na działalność gospodarczą. Poddasze zostało nabyte w stanie surowym, Wnioskodawczyni przeprowadziła więc na poddaszu prace budowlane, poddasze nie posiadało wyodrębnionych ścian wewnętrznych, przyłącza elektrycznego, sanitarnego, ani wodociągowego, brakowało także elewacji wewnętrznej lokalu – ocieplenia. W związku z powyższym, poddasze przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych i przed zakończeniem inwestycji nie spełniało definicji środka trwałego. Inwestycję ukończono w 2009 roku.

Aby można było mówić o tym, iż dany środek trwały jest ulepszony, budynek musi spełniać definicję środka trwałego, o której mowa w cyt. powyżej art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - tj. musi być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania.

Reasumując, Wnioskodawczyni nie może zastosować indywidualnej 10% stawki amortyzacyjnej dla poddasza jako ulepszonego środka trwałego. Poniesione nakłady inwestycyjne na poddaszu użytkowym, zakupionym w stanie surowym nie miały bowiem charakteru ulepszeniowego a wykończeniowy i jako takie powodują podwyższenie wartości początkowej środka trwałego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.