INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Państwa przedstawione we wniosku z dnia 23.09.2009 r. (data wpływu 25.09.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dodatkowych świadczeń dokonywanych przez Spółkę na rzecz prokurenta będącego rezydentem podatkowym Szwajcarii – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25.09.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dodatkowych świadczeń dokonywanych przez Spółkę na rzecz prokurenta będącego rezydentem podatkowym Szwajcarii.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zatrudnia prokurenta. Podstawę zatrudnienia stanowią: 1) uchwała zarządu spółki o powołaniu prokurenta, oraz 2) umowa zlecenia zawarta pomiędzy Wnioskodawcą a osobą powołaną do pełnienia funkcji prokurenta. Na podstawie wskazanej umowy zlecenia zleceniobiorca zobowiązał się do przyjęcia i prowadzenia spraw Wnioskodawcy jako prokurent. Wynagrodzenie prokurenta-zleceniobiorcy zostało określone w umowie zlecenia. Prokurent – zleceniobiorca jest rezydentem podatkowym Szwajcarii, jednakże nie jest w stanie okazać Wnioskodawcy certyfikatu rezydencji, w związku z czym Wnioskodawca pobiera zryczałtowany podatek dochodowy od wartości świadczeń wypłacanych prokurentowi, jak również składa z tego tytułu właściwemu organowi podatkowemu deklaracje PIT-8AR. Wnioskodawca i prokurent zamierzają, jednak dokonać zmian w umowie zlecenia w ten sposób, że oprócz przysługującego prokurentowi wynagrodzenia pieniężnego, Wnioskodawca będzie dokonywał na rzecz prokurenta innych świadczeń, ściśle sprecyzowanych w umowie zlecenia, takich jak: udostępnienie telefonu komórkowego, ponoszenie kosztów leasingu operacyjnego samochodu służbowego, ponoszenie kosztów paliwa do samochodu służbowego, udostępnienie mieszkania, przy czym udostępniane przez Wnioskodawcę świadczenia będą miały na celu umożliwienie prokurentowi efektywnego wykonywania obowiązków wynikających z powierzonej mu funkcji. Nadto omawiane świadczenia będą wykorzystywane przez prokurenta wyłącznie do celów służbowych (tj. związanych z realizacją funkcji prokurenta).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wartość dodatkowych świadczeń dokonywanych przez Wnioskodawcę na rzecz prokurenta, takich jak: udostępnienie telefonu komórkowego, ponoszenie kosztów leasingu operacyjnego samochodu służbowego, koszty paliwa do samochodu służbowego, udostępnienie mieszkania, które to świadczenia prokurent ma uzyskiwać od Wnioskodawcy w wyniku planowanej zmiany umowy zlecenia, będą stanowiły dla prokurenta przychód podatkowy, jeśli owe dodatkowe świadczenia będą wykorzystywane wyłącznie w celu wykonywania przez prokurenta obowiązków służbowych, a nie na jego potrzeby osobiste (prywatne)...

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy nie sposób mówić o powstaniu po stronie prokurenta przychodu z tytułu uzyskania innych niż wynagrodzenie świadczeń, jeśli owe inne świadczenia będą służyły wyłącznie prawidłowemu i skutecznemu wykonywaniu funkcji prokurenta i w tym celu będą przez niego wykorzystywane. Tak długo bowiem, jak określone w umowie zlecenia świadczenia dodatkowe będą wykorzystywane przez prokurenta wyłącznie w związku z jego działalnością na rzecz Wnioskodawcy, nie można mówić o powstaniu przychodu po stronie tegoż prokurenta. Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby do wniosku, że wydatki spółek prawa handlowego związane z funkcjonowaniem osób reprezentujących te spółki i prowadzących ich sprawy, nie służą uzyskaniu lub zachowaniu przychodów przez te spółki, a jedynie osobistej korzyści wspomnianych osób. Powyższe twierdzenia znajdują odzwierciedlenie w obowiązujących regulacjach podatkowych. Zgodnie z art. 13 pkt 8 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.; dalej powoływanej w skrócie jako „u.p.d.o.f.”), do przychodów z działalności wykonywanej osobiście zalicza się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia, uzyskiwane od osoby prawnej. Jednocześnie przepis art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. stanowi in fine, iż przychodem w szczególności jest wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Jak wynika z literalnej wykładni ostatniego z powołanych przepisów, aby wartość świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń stanowiła przychód podatkowy, świadczenia te muszą zostać faktycznie otrzymane przez osobę, na rzecz której są dokonywane. Taką interpretację potwierdza również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 05 lutego 1997 r., sygn. akt SA/Sz 1191/1996, zgodnie z którym „z redakcji przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1993 r. Nr 90, poz. 416 ze zm.) wynika, że do świadczeń w naturze odnosi się wyłącznie pojęcie otrzymanych”. Zatem przychodem w rozumieniu art. 11 ust. 1 będą wyłącznie wartości otrzymanych świadczeń w naturze, a nie – jak wymaga tego przepis w stosunku do pieniędzy i wartości pieniężnych – również postawionych do dyspozycji podatnika”. Konsekwentnie więc należy przyjąć, że przychód z tytułu świadczeń w naturze lub innych nieodpłatnych świadczeń może powstać jedynie u tego podatnika, który jest rzeczywistym beneficjentem tych świadczeń. Warto również wskazać na wyjaśnienia Ministerstwa Finansów udzielone przez Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w trybie pytania odroczonego Nr 4104/3/PIT, zgodnie z którym „w sytuacji, gdy otrzymany do dyspozycji samochód lub telefon stanowią przewidziany w kontrakcie składnik wynagrodzenia, to koszt telefonu i sam fakt udostępnienia telefonu, koszty eksploatacji samochodu sam fakt udostępnienia samochodu stanowią przychody z tytułu kontraktu menedżerskiego osoby fizycznej, której zlecono zarządzanie spółką jako inne nieodpłatne świadczenie. Jednakże nieodpłatne świadczenie nie wystąpi w sytuacji, gdy udostępnienie zleceniobiorcy samochodu i telefonu nie stanowi dla zleceniobiorcy składnika wynagrodzenia, gdyż jest konieczne dla wykonania powierzonych mu zadań i przedmioty te używane będą wyłącznie do celów służbowych”. Z zestawienia regulacji zawartych w przepisach art. 11 ust. 1 i art. 13 pkt 8 lit. a) u.p.d.o.f. jednoznacznie wynika, że kluczową kwestią dla ustalenia, czy w przypadku otrzymania przez prokurenta takich świadczeń, jak wymienione w pytaniu niniejszego wniosku, powstanie po jego stronie przychód, jest stwierdzenie, na czyją rzecz są w istocie ponoszone dane wydatki. Innymi słowy, aby można było mówić o powstaniu przychodu po stronie prokurenta w sytuacji opisanej w pytaniu, należałoby wykazać, iż beneficjentem nabywanych towarów, usług i innych świadczeń jest sam prokurent, nie zaś Spółka, w której imieniu i na rzecz której ów prokurent winien działać. Tymczasem tak długo, jak prokurent będzie wykorzystywał powierzone mu rzeczy wyłącznie do realizacji obowiązków wynikających z pełnionej funkcji, wówczas ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki z tym związane w istocie będą wydatkami ponoszonymi w interesie Wnioskodawcy. W opisywanej sytuacji prokurent w związku z ponoszeniem przez Wnioskodawcę przedmiotowych wydatków nie będzie uzyskiwał żadnej korzyści majątkowej. Korzyść taka powstałaby u prokurenta dopiero wtedy, gdyby faktycznie wykorzystywał on udostępnione mu nieodpłatnie przez Wnioskodawcę przedmioty do użytku osobistego (prywatnego), gdyż wówczas nie musiałby ponosić we własnym zakresie kosztów związanych z takim „prywatnym” używaniem tych przedmiotów.

Przytoczona wyżej argumentacja znajduje w pełni zastosowanie również do świadczenia Spółki, polegającego na nieodpłatnym udostępnieniu prokurentowi mieszkania, w celu wykonywania przez niego obowiązków służbowych. Jak bowiem wskazano wyżej, prokurent jest rezydentem Szwajcarii, nie przebywającym na co dzień w Polsce. W rezultacie, w praktyce może zaistnieć potrzeba, aby prokurent, w związku z wykonywaniem swoich obowiązków względem Spółki, przebywał w Polsce dłużej niż jeden dzień. Wówczas niezbędnym będzie zapewnienie mu noclegu. Należy zauważyć, że taka konieczność nie zaistniałaby, gdyby prokurent – inaczej niż w sytuacji opisanej w niniejszym wniosku – miał miejsce zamieszkania w Polsce i stale przebywał w tej miejscowości, w której Wnioskodawca ma siedzibę. W tym ostatnim przypadku, w razie nieodpłatnego udostępnienia mieszkania prokurentowi należałoby przyjąć, że uzyskał on przychód z nieodpłatnego świadczenia, albowiem nie istniał żaden uzasadniony powód, który przemawiałby za uznaniem, że bez udostępnienia mieszkania prokurent nie będzie mógł prawidłowo i skutecznie wykonać swoich obowiązków służbowych. Jeśli natomiast prokurent musi przyjechać do Polski w celu realizacji określonego zadania (np. prowadzenia negocjacji z kontrahentem Wnioskodawcy), którego czas realizacji przekracza jeden dzień, wówczas nieodpłatne zapewnienie przez Wnioskodawcę mieszkania prokurentowi na czas jego pobytu związanego z realizowanym zadaniem jest w pełni uzasadnione i konieczne w celu umożliwienia prokurentowi prawidłowego wywiązywania się z obowiązków służbowych. W takim przypadku nie sposób przyjąć, aby prokurent odnosił jakąkolwiek korzyść majątkową, gdyż wyłącznym celem nieodpłatnego udostępnienia mu mieszkania przez Wnioskodawcę będzie realizacja obowiązków służbowych (prokurent nie będzie korzystał z przedmiotowego mieszkania w celach prywatnych, a jedynie służbowych). Prawidłowość powyższego stanowiska Wnioskodawcy potwierdza wydana na tle podobnego stanu taktycznego indywidualna interpretacja z dnia 30 czerwca 2008 r., Nr IPPB1/415-379/08-2/AJ. W przedmiotowej interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, zgodnie z którym tak długo, jak świadczenia uzyskiwane przez menadżera są wykorzystywane wyłącznie w toku działalności i na potrzeby zarządzanej przez niego spółki, nie można mówić o powstaniu po stronie menadżera przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie podkreślił bowiem, że „(...) przychodem jest wartość nieodpłatnych świadczeń, które nie powodują powstania u beneficjenta danej usługi, czy otrzymującego daną rzecz, obowiązku dokonania jakichkolwiek wzajemnych świadczeń na rzecz ponoszącego wydatki z tego tytułu (bez ekwiwalentnego świadczenia wzajemnego). W przedstawionym stanie faktycznym, infrastruktura przedsiębiorstwa Spółki (w tym komputery, telefony, samochody, pomieszczenia biurowe wraz z ich wyposażeniem), którym zarządza Prezes zarządu nie jest przez niego wykorzystywana dla jego celów osobistych (jest wykorzystywana do celów służbowych). Wnioskodawca otrzymując możliwość korzystania z samochodu, komputera, telefonu lub innego składnika majątkowego, udostępnionego przez zarządzaną spółkę, jednocześnie zobowiązany jest do wykonywania określonych czynności (zadań) w imieniu i na rzecz Spółki. Wobec powyższego uznać należy, iż Wnioskodawca nie uzyskuje przychodów z nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ani z tytułu udostępnienia przez Spółkę przedmiotowych składników majątkowych, ani tytułu pokrycia kosztów eksploatacyjnych (związanych z nabyciem paliwa do samochodu, usług telekomunikacyjnych...), ani też usług sekretarskich” (czcionka pogrubiona została dodana – przyp. aut.). Zatem w sytuacji, w której otrzymanie świadczenia przez prokurenta wiąże się z oczekiwaniem świadczącego, że uzyskane świadczenie zostanie wykorzystane w celu prowadzenia spraw świadczącego i tak w istocie rzeczy się stanie, nie można mówić o powstaniu przychodu po stronie prokurenta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a powołanej wyżej ustawy).

W myśl art. 3 ust. 2b pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej, oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Na podkreślenie zasługuje fakt, że powyższy katalog nie jest katalogiem zamkniętym. Tak więc ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski.

Przy ustalaniu dochodu podlegającego opodatkowaniu w Polsce decydujące jest miejsce osiągania dochodu, a nie zaś miejsce świadczenia usługi. O źródle dochodów położonych w Polsce można mówić wtedy, gdy takie źródło dochodów trwale związane jest z terytorium Polski, lub gdy źródłem dochodu są polscy rezydenci eksploatujący rzeczy lub dobra niematerialne należące do innych podmiotów.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca zatrudnia prokurenta. Podstawę zatrudnienia stanowią: 1) uchwała zarządu spółki o powołaniu prokurenta, oraz 2) umowa zlecenia zawarta pomiędzy Wnioskodawcą a osobą powołaną do pełnienia funkcji prokurenta. Na podstawie wskazanej umowy zlecenia zleceniobiorca zobowiązał się do przyjęcia i prowadzenia spraw Wnioskodawcy jako prokurent. Wynagrodzenie prokurenta-zleceniobiorcy zostało określone w umowie zlecenia. Prokurent – zleceniobiorca jest rezydentem podatkowym Szwajcarii, jednakże nie jest w stanie okazać Wnioskodawcy certyfikatu rezydencji, w związku z czym Wnioskodawca pobiera zryczałtowany podatek dochodowy od wartości świadczeń wypłacanych prokurentowi, jak również składa z tego tytułu właściwemu organowi podatkowemu deklaracje PIT-8AR. Wnioskodawca i prokurent zamierzają, jednak dokonać zmian w umowie zlecenia w ten sposób, że oprócz przysługującego prokurentowi wynagrodzenia pieniężnego, Wnioskodawca będzie dokonywał na rzecz prokurenta innych świadczeń, ściśle sprecyzowanych w umowie zlecenia, takich jak: udostępnienie telefonu komórkowego, ponoszenie kosztów leasingu operacyjnego samochodu służbowego, ponoszenie kosztów paliwa do samochodu służbowego, udostępnienie mieszkania, przy czym udostępniane przez Wnioskodawcę świadczenia będą miały na celu umożliwienie prokurentowi efektywnego wykonywania obowiązków wynikających z powierzonej mu funkcji. Nadto omawiane świadczenia będą wykorzystywane przez prokurenta wyłącznie do celów służbowych (tj. związanych z realizacją funkcji prokurenta).

Do źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zaliczona została działalność wykonywania osobiście. W myśl art. 13 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

• z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.
  
  

Zasady opodatkowania w Polsce przychodów uzyskanych przez nierezydentów reguluje art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ust. 1 pkt 1 tego artykułu stanowi, że podatek dochodowy od przychodów uzyskanych na terytorium Polski przez osoby nie mające zamieszkania w Polsce z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 ustawy (w tym z umowy zlecenia) pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20 % przychodu.

Ww. przepis stosuje się z uwzględnieniem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednak zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego zaświadczeniem wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej, zwanym dalej „certyfikatem rezydencji" (art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż Spółka nie uzyskała od rezydenta podatkowego Szwajcarii certyfikatu rezydencji, w związku z powyższym w przedmiotowej sprawie nie mają zastosowania zapisy umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, lecz uregulowania zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym Wnioskodawca obowiązany jest do pobrania od wypłacanego wynagrodzenia 20% podatku dochodowego (art. 41 ust. 1 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Podatek ten – zgodnie z art. 42 ust. 1 ww. ustawy – należy przekazać na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy wg siedziby Wnioskodawcy – w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym go pobrano. Natomiast w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym, a w przypadku zaprzestania działalności przed tym terminem – do dnia zaprzestania tej działalności, płatnik jest obowiązany przesłać roczną deklarację o zryczałtowanym podatku dochodowym PIT – 8AR.

Art. 42 ust. 2 pkt 2 stanowi, iż płatnicy są również zobowiązani przesłać nierezydentom oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych imienne informacje o wysokości przychodu (dochodu) uzyskanego przez osoby fizyczne nie mające w Polsce miejsca zamieszkania IFT-1/IFT-1R – w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym lub do dnia zaprzestania działalności, w razie zaprzestania działalności przed ww. dniem.

Zgodnie z art. 42 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, informacje IFT-1/IFT-1R sporządzają i przekazują podmioty, o których mowa w art. 41, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku, o którym mowa w art. 29-30a.

Odnośnie opodatkowania wartości dodatkowych świadczeń dokonywanych przez Wnioskodawcę na rzecz prokurenta będącego rezydentem podatkowym Szwajcarii, konieczne jest ustalenie, czy wartość tych świadczeń stanowi nieodpłatne świadczenie dla prokurenta.

Zgodnie z treścią art. 11 ust. 1 i 2 ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2 określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zatem przychodem jest wartość nieodpłatnych świadczeń, które nie powodują powstania u beneficjenta danej usługi, czy otrzymującego daną rzecz, obowiązku dokonania jakichkolwiek wzajemnych świadczeń na rzecz ponoszącego wydatki z tego tytułu (bez ekwiwalentu świadczenia wzajemnego).

Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy natomiast rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne (tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (uchwała NSA z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. Akt FPS 9/02).

Wobec powyższego uznać należy, że prokurent będący rezydentem podatkowym Szwajcarii nie uzyskuje przychodu z nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu korzystania z wyżej wymienionych przedmiotowych składników majątkowych Spółki. Natomiast w przypadku korzystania z mienia Spółki oraz samochodu dla celów prywatnych i ponoszenia kosztów takiego korzystania w całości lub w części przez Spółkę, prokurent uzyskiwałby nieodpłatne świadczenia, które podlegałyby opodatkowaniu łącznie z innymi składnikami wynagrodzenia, na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy. Dotyczy to także przypadku, w którym umowy cywilnoprawne przewidują, iż prawo do korzystania z majątku Spółki stanowi składnik wynagrodzenia.

Należy zatem wyróżnić dwa przypadki:

1. gdy składniki majątkowe wykorzystywane są jako narzędzie pracy (służą tylko celom służbowym) – wydatki ponoszone przez Spółkę, związane z ich udostępnieniem i eksploatacją, nie stanowią przychodu prokurenta będącego rezydentem podatkowym Szwajcarii z tytułu nieodpłatnych świadczeń;
2. gdy składniki majątkowe służą osobistej korzyści osób zatrudnionych i realizacji ich prywatnych celów – wydatki ponoszone przez Spółkę, związane z ich udostępnieniem i eksploatacją, stanowią przychody prokurenta będącego rezydentem podatkowym Szwajcarii w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
   
   

Reasumując stwierdzić należy, iż wartość dodatkowych świadczeń dokonywanych przez Wnioskodawcę na rzecz prokurenta, takich jak: udostępnienie telefonu komórkowego, ponoszenie kosztów leasingu operacyjnego samochodu służbowego, koszty paliwa do samochodu służbowego, udostępnienie mieszkania, które to świadczenia prokurent ma uzyskiwać od Wnioskodawcy w wyniku planowanej zmiany umowy zlecenia, nie będą stanowiły dla prokurenta przychodu podatkowego podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym, jeśli ww. dodatkowe świadczenia będą wykorzystywane wyłącznie w celu wykonywania przez prokurenta obowiązków służbowych. W przypadku wykorzystywania przedmiotowych świadczeń do celów osobistych, wysokość takich świadczeń będzie podlegała opodatkowaniu jako nieodpłatne świadczenie na rzecz prokurenta będącego rezydentem podatkowym Szwajcarii.

W odniesieniu do powołanej przez Spółkę interpretacji organu podatkowego oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego stwierdzić należy, że zapadły one w indywidualnej sprawie i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.