INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24 lipca 2009 r. (data wpływu 27 lipca 2009 r.), uzupełnionym w dniu 8 października 2009 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania zwolnienia od podatku dla dostawy gruntu realizowanej w drodze aportu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lipca 2009 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 8 października 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy gruntu realizowanej w drodze aportu.

W przedmiotowym wniosku, oraz jego uzupełnieniu, zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W 2002 r. Spółka nabyła w drodze egzekucji komorniczej nieruchomość gruntową o powierzchni 17,85 ha, na obszarze której mogły występować złoża kruszywa naturalnego. W związku z nabyciem tej nieruchomości nie wystąpił podatek od towarów i usług, który mógłby być odliczony przez nabywcę. Spółka zleciła przeprowadzenie badań geologicznych celem udokumentowania złóż, w efekcie czego ujawniono około 4 mln ton kruszywa, co czyni jego wydobycie uzasadnionym ekonomicznie. Uzyskała dokumentację złóż kruszywa naturalnego, która została przyjęta do zasobów informacyjnych Urzędu Marszałkowskiego, zgodnie z treścią art. 45 ust. 1a i art. 103 ust. 3 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. Prawo geologiczne i górnicze (t.j. Dz. U z 2005 r. Nr 228 poz. 1947 ze zm.).

Dla działki gruntu, która stanowi ww. nieruchomość, nie istnieje ważny plan zagospodarowania przestrzennego, a jedynie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zgodnie z którym działka położona jest na terenach rozwojowych, przeznaczonych dla funkcji przemysłowej.

Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie jest aktem prawa miejscowego, a w tym konkretnym przypadku zostało uchwalone przez właściwą miejscowo gminę przed uzyskaniem przez Spółkę dokumentacji geologicznej kruszywa i wpisaniem zasobu do zasobów Urzędu Marszałkowskiego. Spółka wskazała, że także w studium, zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i gospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717), uwzględnia się występowanie udokumentowanych złóż kopalin. Dla przedmiotowej nieruchomości nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu. W rejestrze gruntów gminy, działka ta figuruje, jako grunty orne oraz - w niewielkim stopniu - jako las. Spółka zamierza wnieść przedmiotowy grunt, jako wkład niepieniężny do spółki komandytowej.

Spółka wskazała, że pismem z dnia 11 marca 2005 r., właściwy miejscowo urząd gminy, poinformował, iż teren przedmiotowej działki (381/1) nie spełnia warunków art. 61 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz o tym, iż grunt ten jest nieużytkiem rolnym i nie została wydana dla niego decyzja o ustaleniu warunków zabudowy.

Spółka jednoznacznie potwierdziła, że teren jest nieużytkiem rolnym. Powyższe znajduje odzwierciedlenie w wydanym przez starostwo powiatowe wypisie z rejestru gruntów z dnia 26 marca 2009 r., w którym przedmiotowy teren figuruje, jako grunty rolne oraz w niewielkim stopniu leśne. Spółka zaznaczyła, że nie czerpie z nich jakichkolwiek pożytków prawnych, bądź ekonomicznych.

Spółka wskazała, że przepis art. 61 cyt. wyżej ustawy stanowi, iż wydanie decyzji o warunkach zabudowy wymaga spełnienia łącznie 5 warunków, z których teren ten nie spełnia łącznie co najmniej dwóch, tj. art. 61 ust. 1 pkt 1 i 3, bowiem sąsiednie działki nie są zabudowane w sposób określony w tym przepisie, jak również teren ten jest nieuzbrojony i znajduje się z dala od innych zabudowań. Powyższe uniemożliwia zabudowanie go budownictwem mieszkaniowym, w tym postawienie budynków o charakterze przemysłowym, z reguły wymagających bardziej rozbudowanej infrastruktury w zakresie mediów itp. Spółka powołała przepis art. 59 ust. 1 ww. ustawy, który stanowi, iż zmiana zagospodarowania terenu (na chwilę obecną nieużytki rolne) w przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego, polegająca na budowie obiektu budowlanego, wymaga ustalenia w drodze decyzji warunków zabudowy, co - jak wynika z powyższego - jest niemożliwe.

Ponadto Spółka wskazała, że zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane (tj. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.), przez obiekt budowlany należy rozumieć budynek wraz z infrastrukturą, budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami oraz obiekty małej architektury, tj. kapliczki, krzyże przydrożne, figury posągi, wodotryski, architektura ogrodowa, użytki rekreacyjne (art. 3 pkt 4 ustawy Prawo budowlane).

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy wniesienie ww. gruntu, jako wkładu niepieniężnego do spółki komandytowej, będące dostawą towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, będzie korzystało ze zwolnienia od podatku, zgodnie z zapisem art. 43 ust. 1 pkt 9 tej ustawy...

Zdaniem Wnioskodawcy, wniesienie do spółki komandytowej wkładu niepieniężnego w postaci przedmiotowej nieruchomości, będzie korzystało ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, gdyż teren ten jest niezabudowany i nie można go uznać za teren budowlany, bądź przeznaczony pod zabudowę.

Spółka wskazała, że przemawia za tym fakt, iż teren ten nie może być zabudowany budynkami spełniającymi funkcję przemysłową, ani żadną inną, natomiast może być wykorzystany do budowy żwirowni, prowadzącej wydobycie metodą odkrywkową, gdyż urządzenia i maszyny niezbędne do prowadzenia takiej działalności nie są na trwale związane z gruntem - leżą więc poza sferą regulacji ustawy Prawo budowlane oraz ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Podkreśliła, iż wydobywanie kopalin jest jedną z form prowadzenia działalności w sferze przemysłowej. Zgodnie z definicją zawartą w słowniku PWN przemysł to „produkcja materialna polegająca na wydobywaniu z ziemi bogactw naturalnych i wytwarzaniu produktów w sposób masowy przy użyciu urządzeń mechanicznych”.

Spółka podniosła, że przepis art. 43 ust 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług należy interpretować wg stanu faktycznego na dzień dokonania interpretacji, a na gruncie niniejszej sprawy, wszelkie przesłanki wskazują na brak możliwości zabudowania przedmiotowego terenu. To, że być może w przyszłości powstanie, bądź nie powstanie, plan zagospodarowania przestrzennego obejmujący tę nieruchomość, pozostaje bez związku ze sprawą. Wskazała, że nie dysponuje decyzją o warunkach zabudowy, bo jak wykazano, decyzja taka nie może być wydana, jak również brak jest woli Spółki w tym zakresie. W związku z powyższym brak jest podstaw do stwierdzenia, iż teren ten jest terenem przeznaczonym pod budowę. Za oczywisty uznał fakt, iż brak decyzji o warunkach zabudowy w przedmiotowej sprawie uniemożliwia uzyskanie decyzji o pozwoleniu na budowę (art. 33 ust. 1 pkt 3, art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane), a więc de facto zbudowanie tam czegokolwiek.

Odwołując się do art. 5 ust. 3, art. 6 pkt 1, art. 7 ust.1, art. 8 i art. 58 ustawy Prawo geologiczne i górnicze, uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 lipca 2001 r., sygn. akt FPS 2/2001 oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 31 stycznia 2006 r., sygn. akt I SA/Wr 1064/2004 – wskazała, że złoża kopalin stanowią część składową nieruchomości gruntowej i nie są obiektami budowlanymi

Odnosząc się do kwestii dalszego wykorzystania tego terenu Spółka podniosła, że od momentu złożenia wyników badań geologicznych w Urzędzie Marszałkowskim i przyjęcia w dniu 19 maja 2009 r. przez ten organ dokumentacji geologicznej do jego zasobów, teren ten korzysta ze swoistej ochrony ustawowej, gdyż znajdujące się pod nim kruszywo stanowi zasób państwa, posiadający znaczenie dla gospodarki krajowej. Wskazała, że źródłem prawnym tej ochrony jest przepis art. 125 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 ze zm.), który stanowi, iż złoża kopalin podlegają ochronie polegającej na racjonalnym gospodarowaniu ich zasobami oraz kompleksowym wykorzystaniu kopalin. Podkreśliła, iż również ustawa Prawo geologiczne i górnicze zawiera zapis niejako ograniczający sposób wykorzystania tego rodzaju terenu do funkcji górniczych, gdyż art. 48 ww. ustawy mówi, iż udokumentowane złoża kopalin uwzględnia się w planach zagospodarowania przestrzennego.

Spółka stwierdziła, że wobec powyższego cechy terenu będącego przedmiotem dostawy pozwalają uznać ją za dostawę zwolnioną od podatku od towarów i usług, na mocy przepisu art. 43 ust.1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Stawka podatku, zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2 -12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ww. ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na jej podstawie.

W art. 43 ustawy zawarto katalog czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług. Stosownie do ust. 1 pkt 9 tego artykułu, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych opodatkowane są tylko te, które są terenami budowlanymi lub przeznaczonymi pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi, czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione od podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług w art. 43 ust. 1 pkt 9 posługuje się kryterium przeznaczenia terenu, jednak ustawodawca wprowadzając tą regulację, nie sprecyzował, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przeznaczenie danego gruntu.

Zgodnie z treścią przepisu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy należy do zadań własnych gminy. Polityka przestrzenna gminy wyrażona jest w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, którego uchwalenie jest niezbędnym etapem uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Przepis art. 9 ust. 1 i 4 ww. ustawy z dnia 27 marca 2003 r. stanowi, że w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Studium nie jest wprawdzie źródłem prawa, jest jednak zobowiązaniem władzy lokalnej do działań zgodnych z wyznaczonymi kierunkami.

W myśl art. 14 ust. 1 pkt 5 oraz art. 15 ust. 1 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, przed podjęciem uchwały o przystąpieniu do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, wójt, burmistrz albo prezydent miasta wykonuje analizy dotyczące zasadności przystąpienia do sporządzania planu i stopnia zgodności przewidywanych rozwiązań z ustaleniami studium. Sporządzany jest projekt planu miejscowego, zawierający część tekstową i graficzną, zgodnie z zapisem studium oraz przepisami odrębnymi, odnoszącymi się do obszaru objętego planem.

Pojęcie „zagospodarowanie” mówi o zasadach zagospodarowania, co jednoznacznie wskazuje, iż pod pojęciem tym należy rozumieć wszystkie możliwości racjonalnego wykorzystania terenu i jego zasobów. Może więc ono być rolnicze, leśne, usługowe, turystyczne, budowlane itp., a w świetle powyższego nie można zawężać tego pojęcia wyłącznie do czynności, których nie można określić jako budowa.

Wskazać także należy, iż ewidencja gruntów i budynków jest urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ust. 2 oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.), informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji dotyczą: położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych, a także stosunków właścicielskich. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę m.in. planowania przestrzennego, jednakże tylko w zakresie danych faktycznych w niej zawartych.

Podkreślić należy, że Minister Finansów nie jest uprawniony do dokonywania wykładni przepisów prawa miejscowego odnoszących się do kwestii zagospodarowania przestrzennego. Właściwym rzeczowo w tej sprawie jest organ sporządzający studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, które jest podstawą do wydania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka zamierza zbyć w drodze aportu grunt niezabudowany, na terenie którego zlokalizowano złoża kruszywa naturalnego, w ilości uzasadniającej eksploatację. Dla przedmiotowego terenu brak jest obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, natomiast uchwalono studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym działka położona jest na terenach rozwojowych, przeznaczonych dla funkcji przemysłowej. W rejestrach gruntów prowadzonych przez gminę oraz starostwo powiatowe, nieruchomość figuruje jako grunty orne oraz - w niewielkim stopniu - jako las.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, powołane regulacje ustawy o podatku od towarów i usług, w tym przede wszystkim treść art. 43 ust. 1 pkt 9 oraz cytowane przepisy odrębne, należy stwierdzić, że jeżeli w momencie dokonania aportu przedmiotowej nieruchomości nie będzie ona – jak wskazano w złożonym wniosku - terenem budowlanym oraz przeznaczonym pod zabudowę, to aport ten (dostawa towarów w świetle ustawy o podatku od towarów i usług), będzie zwolniony od tego podatku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.