INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 07 grudnia 2009r. (data wpływu do tut. Biura 15 grudnia 2009r.), uzupełnionym w dniu 08 lutego 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej:

• wartości zakupionych budynków w dacie ich likwidacji – jest nieprawidłowe,
• wydatków poniesionych na ich rozbiórkę – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 15 grudnia 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wartości zakupionych budynków w dacie ich likwidacji oraz wydatków poniesionych na ich rozbiórkę.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 29 stycznia 2010r. Znak: IBPBI/1/415-1107/09/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 08 lutego 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jawna, na podstawie aktu notarialnego zakupiła 3 przylegające do siebie działki, na których posadowiony jest budynek mieszkalny i budynek produkcyjno-usługowy. Spółka nabyła przedmiotową nieruchomość z zamiarem wyburzenia istniejących budynków i wybudowania pawilonu handlowego. Wobec powyższego budynki nie zostały przyjęte do ewidencji środków trwałych, a tym samym nie były umarzane.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

1. Nieruchomości będące przedmiotem wniosku zostały zakupione aktem notarialnym sporządzonym w dniu 24 lipca 2009r. Grunt, na którym znajdują się budynki przeznaczone do rozbiórki został wprowadzony do ewidencji środków trwałych.
2. Budynki po nabyciu nie były wykorzystywane na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż zamiarem wspólników było wyburzenie istniejących budynków i wybudowanie na zakupionym gruncie nowego budynku.
3. Wspólnicy w miejscu położenia dotychczasowych budynków zamierzają wybudować pawilon handlowy.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy z chwilą wyburzenia budynków, ich wartość może być zaksięgowana w koszty...

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość, za jaką zostały nabyte budynki może być zaliczona do kosztów podatkowych jednorazowo w dacie ich likwidacji, czyli z chwilą ich wyburzenia. Po dokonaniu rozbiórki budynków powstanie bowiem nowy budynek, w którym będzie kontynuowana dotychczasowa działalność gospodarcza.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż stanowisko dotyczące zaksięgowania wartości wyburzonych budynków bezpośrednio w koszty, wspólnicy spółki wywodzą z art. 23 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że nie uważa się za koszty podatkowe strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność na skutek zmiany rodzaju działalności. A contario, w myśl tego przepisu, jeżeli likwidacja środka trwałego nie jest związana ze zmianą rodzaju działalności, a przyczyną tej likwidacji jest wyłącznie wytworzenie nowego środka trwałego, strata z tego tytułu w wysokości nieumorzonej wartości środka trwałego powinna stanowić bezpośrednio i jednorazowo koszt uzyskania przychodu.

Likwidacja budynków nie następuje w celu zmiany rodzaju działalności lub w celu zlikwidowania istniejącej działalności. W miejsce zlikwidowanych obiektów powstanie nowy budynek (pawilon handlowy), który będzie służył temu samemu rodzajowi prowadzonej działalności gospodarczej (działalności handlowej).

Niezamortyzowana wartość rozebranych budynków będzie kosztem uzyskania przychodów niezwiązanym bezpośrednio z przychodem, a wiec będzie kosztem potrącanym w dacie poniesienia. Natomiast wydatki poniesione na rozbiórkę obiektów znajdujących się na gruncie przeznaczonym pod nową inwestycję powinny zwiększać koszt wytworzenia nowego środka trwałego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów;
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione racjonalnie uzasadnione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami.

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu, każdorazowo spoczywa na podatniku.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22c pkt 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Środki trwałe stanowią składniki majątku trwałego firmy.

Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

Środkami trwałymi, w świetle cyt. wyżej przepisu, mogą być m.in. spełniające powyższe kryteria budynki.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka nabyła nieruchomości gruntowe wraz ze znajdującymi się na nich budynkami (mieszkalnym i produkcyjno-usługowym) przeznaczonymi do wyburzenia. W miejsce zlikwidowanych budynków powstanie nowy budynek (pawilon handlowy).

Przedmiotowe budynki nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i nie były wykorzystywane na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem zakupione budynki nie spełniały definicji środka trwałego, określonego w cyt. powyżej art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy (nie były wykorzystywane na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej). Skoro więc nabycie wskazanych we wniosku nieruchomości budynkowych, związane jest z planami inwestycyjnymi Wnioskodawcy to ich wartość winna być elementem inwestycji, która powstanie w miejscu wyburzonych budynków.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż wartość zakupionych budynków może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wyłącznie jako element prowadzonej inwestycji, a więc element kosztu wytworzenia nowych środków trwałych zgodnie z art. 22g ust. 4 ww. ustawy.

Stosownie do treści tego przepisu, za koszt wytworzenia uważa się wartość w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych.

Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości pracy własnej podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Zauważyć przy tym należy, iż w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania, powołany przez Wnioskodawcę przepis art. 23 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, który dotyczy środków trwałych. Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Skoro Spółka nabytych nieruchomości budynkowych nie uznała (bo i nie mogła uznać) za środki trwałe to brak jest podstaw prawnych aby ich wartość zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów (jako stratę będącą następstwem likwidacji środków trwałych).

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stanowisko Wnioskodawcy, dotyczące możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości zakupionych budynków w dacie ich likwidacji, jest nieprawidłowe.

Stosownie do treści cyt. wyżej art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość początkową nowego obiektu, wybudowanego na miejscu dotychczasowych budynków powiększą również wydatki poniesione na rozbiórkę tych budynków.

Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku dołączono dokument źródłowy. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Zważywszy na fakt, iż wnioskodawcą jest Spółka Jawna, niniejsza interpretacja stosownie do postanowień m.in. art. 14k Ordynacji podatkowej jest wiążąca tylko dla tej Spółki, co oznacza, iż nie wywołuje bezpośrednio skutków dla jej wspólników.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.