INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 28 sierpnia 2009 r. (data wpływu 14.09.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 września 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zajmuje się produkcją samochodów użytkowych i zatrudnia pracowników produkcyjnych, obsługi administracyjnej oraz służby finansowej. Aby sprostać wymaganiom rynku w zakresie konkurencyjności, jakości i efektywności pracy, Spółka ponosi koszty szkolenia pracowników, zarówno zatrudnionych przy produkcji, jak i pracowników administracyjnych oraz Jej służb finansowych.

Pracownicy Spółki uczestniczą w szkoleniach związanych z organizacją produkcji, obsługą maszyn, a także w szkoleniach, których celem jest wyposażenie liderów grup zadaniowych w narzędzia, wiedzę i umiejętności konieczne do organizowania prac takich grup i koordynowania ich działań. w ramach tego szkolenia jego uczestnicy uczą się metodyki pracy w grupie, przydziału prac, panowania nad stylem pracy grupy i poszczególnych jej członków.

W trakcie szkoleń i warsztatów Spółka zapewnia pracownikom i pracownikom agencji pracy tymczasowej wyżywienie.

Ponadto, poza wyżywieniem zapewnianym przez Spółkę Jej pracownikom podczas szkoleń i warsztatów, Spółka nabywa i przekazuje pracownikom w trakcie spotkań z pracownikami posiłki oraz artykuły spożywcze w postaci słodyczy, kawy, herbaty, drobnych przekąsek.

Spotkania organizowane przez Spółkę z Jej pracownikami mają charakter motywacyjny i integracyjny. Spotkania dotyczą zagadnień związanych z problemami, jakie na bieżąco powstają w ramach współpracy poszczególnych pracowników czy zespołów. Spotkania mają na celu udzielenie pochwał bądź wskazanie błędów i niedociągnięć, co istotnie wpływa na poprawę jakości pracy zespołów. Ponadto, spotkania te mają na celu umożliwienie poznania się bliższego członkom zespołu czy zespołów, co procentuje później lepszą współpracą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy nieodpłatne przekazanie pracownikom oraz pracownikom agencji pracy tymczasowej, wykonującym pracę pod kierownictwem i na rzecz Spółki, posiłków oraz innych artykułów spożywczych w trakcie szkoleń, warsztatów, spotkań integracyjnych i motywacyjnych stanowi koszt uzyskania przychodu Spółki...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. u. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztem uzyskania przychodu są co do zasady wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania czy zabezpieczenia źródła przychodów. Wydatki na szkolenia, w tym związane z wyżywieniem (nie noszącym znamion wytworności czy okazałości), stanowią koszt uzyskania przychodu jako wydatki związane z przychodami albo z zabezpieczeniem źródła przychodów. Wydatki te mają bowiem na celu przede wszystkim przygotowanie personelu Spółki do konkurowania z innymi producentami samochodów, czy części do produkcji samochodów, na rynku. Wyżywienie w trakcie szkolenia nie ma na celu zademonstrowania pracownikom Spółki czy pracownikom agencji pracy tymczasowej zatrudnianych w Spółce, zamożności Spółki. Zapewnienie tego wyżywienia ma na celu stworzenie normalnych warunków odbywania szkolenia, sprzyjających przyjmowaniu wiedzy.

Wobec powyższego, w opinii Spółki, wydatki związane z wyżywieniem pracowników własnych oraz pracowników wynajmowanych od agencji pracy tymczasowej stanowią koszt uzyskania przychodu, jeżeli jest to normalne wyżywienie nie noszące znamion reprezentacji.

Takie też stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 12 marca 2008 r. (sygn. ILPB3/423-18/08-2/MM).

Mając na względzie fakt, iż wydatki na zapewnienie wyżywienia w trakcie szkoleń istotnych dla wykonywania pracy na rzecz Spółki, jak również w trakcie spotkań, których celem jest zintegrowanie i zmotywowanie pracowników, są związane z przychodami Spółki i jako takie mogą stanowić Jej koszt uzyskania przychodów. Wydatki te należy uznać za ponoszone w związku z prowadzonym przez Spółkę przedsiębiorstwem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. u. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów).

Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatników musi wystąpić związek przyczynowo - skutkowy. Związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni, tzn. kosztem uzyskania przychodu będą wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu oraz wydatki związane z funkcjonowaniem podatnika.

Z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy wynika zatem, iż by wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszt uzyskania przychodu, muszą być poniesione w sposób celowy. Podatnik więc podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

Obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Zaznaczyć należy, iż to organ podatkowy dokonuje analizy zakwalifikowanych przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów wydatków, w oparciu o zgromadzony przez tychże podatników materiał dowodowy. Dowody powinny potwierdzać wystąpienie związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy kosztami a przychodami Spółki.

Kosztami podatkowymi są między innymi tzw. wydatki ponoszone na rzecz pracowników podatnika, w przypadku gdy wydatki te spełniają wskazane wyżej, określone w art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kryteria. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenie zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników (kształcenie lub dokształcanie pracowników, np. poprzez szkolenia pracownicze, seminaria, kursy, warsztaty). Mogą również obejmować wydatki ponoszone na rzecz pracowników w postaci organizacji dla nich spotkań integracyjnych oraz motywacyjnych. Są one bowiem związane z prowadzoną przez podatnika działalnością, mają na celu poprawę atmosfery pracy, zintegrowanie pracowników z pracodawcą, co w konsekwencji wpłynie na zwiększenie efektywności ich pracy.

Zasady zatrudniania pracowników tymczasowych przez pracodawcę będącego agencją pracy tymczasowej, jak również zasady kierowania tych pracowników i osób niebędących pracownikami agencji pracy tymczasowej do wykonywania pracy tymczasowej na rzecz pracodawcy użytkownika reguluje ustawa z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (Dz. u. Nr 166, poz. 1608 z późn. zm.)

Stosownie do art. 2 pkt 3 ww. ustawy, pod pojęciem pracy tymczasowej rozumie się wykonywanie na rzecz danego pracodawcy użytkownika, przez okres nie dłuższy niż wskazany w ustawie, zadań:

1. o charakterze sezonowym, okresowym, doraźnym lub
2. których terminowe wykonanie przez pracowników zatrudnionych przez pracodawcę użytkownika nie byłoby możliwe, lub
3. których wykonanie należy do obowiązków nieobecnego pracownika zatrudnionego przez pracodawcę użytkownika.

Zgodnie z art. 2 pkt 1 tej ustawy, pracodawca użytkownik oznacza pracodawcę lub podmiot niebędący pracodawcą w rozumieniu Kodeksu pracy wyznaczający pracownikowi skierowanemu przez agencję pracy tymczasowej zadania i kontrolujący ich wykonanie.

Z kolei, pracownikiem tymczasowym jest pracownik zatrudniony przez agencję pracy tymczasowej wyłącznie w celu wykonywania pracy tymczasowej na rzecz i pod kierownictwem pracodawcy użytkownika (art. 2 pkt 2 ww. ustawy).

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy, pracownik tymczasowy w okresie wykonywania pracy na rzecz pracodawcy użytkownika nie może być traktowany mniej korzystnie w zakresie warunków pracy i innych warunków zatrudnienia niż pracownicy zatrudnieni przez tego pracodawcę użytkownika na takim samym lub podobnym stanowisku pracy.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, iż koszty posiłków oraz innych artykułów spożywczych przekazywanych pracownikom oraz pracownikom agencji pracy tymczasowej podczas szkoleń, warsztatów (służące utrzymaniu koncentracji i percepcji ich uczestników) oraz spotkań integracyjnych i motywacyjnych odpowiadają kryteriom wynikającym z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem ich właściwego udokumentowania (art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) oraz racjonalności dla osiągnięcia przychodu.

Ustosunkowując się natomiast do powołanego przez Wnioskodawcę pisma należy stwierdzić, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie konkretnego podatnika i w oparciu o przedstawiony przez niego stan faktyczny.

Jednocześnie dodaje się, że wniosek Spółki w zakresie stanu faktycznego dotyczącego podatku od towarów i usług został rozpatrzony odrębną interpretacją wydaną w dniu 04 grudnia 2009 r. nr ILPP1/443-1098/09-2/AT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.