INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 31 sierpnia 2009 r. (data wpływu 3 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 września 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zajmuje się sprzedażą hurtową i detaliczną opon, felg i oleju do samochodów wszelkiego rodzaju. Zainteresowany zawarł ze swoim dostawcą długoterminową umowę na okres od 14 lutego 2007 r. do 13 lutego 2012 r. na zakup konkretnej ilości olejów (umowa określała tak zwane litry przeliczeniowe, które Wnioskodawca miał kupić w danym okresie). Na mocy tej umowy została wystawiona przez Zainteresowanego faktura sprzedaży i przekazane zostały Jemu środki pieniężne. Przychody Wnioskodawcy i koszty u dostawcy były rozliczane co miesiąc w równych częściach przez cały okres obowiązywania umowy.

W grudniu 2009 r. Wnioskodawca porozumiał się z dostawcą i za obopólną zgodą została rozwiązana umowa po to, aby podpisać kolejną umowę na korzystniejszych dla Zainteresowanego warunkach. Korzyść wynikała z tego, że różne typy olejów miały dla dostawcy różną wagę i w odpowiednich proporcjach przeliczał je na tak zwane litry przeliczeniowe. w nowej umowie proporcje przeliczania olejów były dla Zainteresowanego korzystniejsze, co gwarantowało szybszą realizację umowy i pewność jej realizacji. Przy szybszej realizacji umowy niż 5 lat Wnioskodawca może podpisać kolejna umowę i dostać kolejne środki na inwestycje, co generuje kolejne przychody do opodatkowania.

W wyniku rozwiązania umowy Zainteresowany wystawił na życzenie dostawcy fakturę korektę sprzedaży za olej, który Wnioskodawca miał odebrać w okresie od 1 stycznia 2009 r. do 13 lutego 2012 r. (przyszłe odbiory oleju). Natomiast na wartość oleju, której Zainteresowany nie odebrał w okresie od 14 lutego 2007 r. do 31 grudnia 2008 r., a którą był zobowiązany odebrać, dostawca wystawił notę księgową obciążeniową z opisem „Kara umowna z tytułu braku realizacji umowy" (nota bez podatku VAT).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wartość kary umownej z tytułu braku realizacji umowy może zostać zaliczona do kosztów podatkowych...

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotową karę można zaliczyć do kosztów podatkowych, ponieważ nie dotyczy ona kar wymienionych w art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dodatkowo Zainteresowany stwierdził, że poniesione koszty (dotyczące kary) są powiązane z przychodami, ponieważ kara jest naliczona za niezrealizowane zakupy olejów w rozwiązanej umowie. Nowa umowa zawiera jednak tę samą wartość towaru, która nie została zrealizowana, tylko na lepszych warunkach — nowa umowa spowodowała wygenerowanie faktury sprzedaży i powstanie przychodu, zmieniły się tylko zasady jej realizacji, przez Wnioskodawcę jako odbiorcy, na korzystniejsze.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. u. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Artykuł 23 ww. ustawy określa negatywny katalog wydatków, które nie należą do kosztów uzyskania przychodu podatkowego. Kosztem uzyskania przychodów nie są bowiem wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu powinien, w myśl powołanych przepisów spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonywanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonywanych robót i usług.

Istotą tego przepisu jest niezaliczanie do kosztów uzyskania przychodów odszkodowań (kar umownych) związanych generalnie z wadami towarów lub usług bądź zwłoką w usuwaniu tych wad. Jeżeli jednak kara umowna przysługuje wierzycielowi z innego tytułu niż ww. wymienione, zapłacenie tej kary stanowić będzie u płacącego koszt uzyskania przychodów, o ile jednak spełniona będzie zasadnicza przesłanka wynikająca z art. 22 ust. 1, pozwalająca na zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów; poniesiony koszt musi być związany z uzyskaniem przychodu.

W związku z powyższym, mając na względzie treść art. 22 ust. 1 ww. ustawy oraz fakt, iż zerwanie umowy miało na celu zawarcie nowej umowy na lepszych warunkach należy uznać, iż zapłacona kara umowna stanowić będzie koszt uzyskania przychodów.

Biorąc zatem pod uwagę racjonalność działania Wnioskodawcy wyrażającą się dążeniem do wygenerowania wyższego przychodu, należy uznać stanowisko Zainteresowanego za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.