INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 2 grudnia 2009 r. (data wpływu 8 grudnia 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 lutego 2010 r. (data wpływu 4 lutego 2010 r.) złożonym na wezwanie z dnia 29 stycznia 2010 r. IPPB5/423-780/09-2/JC, IPPB1/415-935/09-2/KS oraz pismem z dnia 16 lutego 2010 r. (data wpływu 17 lutego 2010 r.) złożonym na wezwanie z dnia 9 lutego 2010 r. IPPB1/415-935/09-5/KS o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie uznania wydatków ponoszonych przez Spółkę na nabycie napojów, posiłków lub drobnego poczęstunku w celu organizacji spotkań z kontrahentami za przychód z nieodpłatnych świadczeń podlegający opodatkowaniu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 grudnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie uznania wydatków ponoszonych przez Spółkę na nabycie napojów, posiłków lub drobnego poczęstunku w celu organizacji spotkań z kontrahentami za przychód z nieodpłatnych świadczeń podlegający opodatkowaniu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej: Spółka) jest dostawcą produktów i usług dla przemysłu rolno-spożywczego. Przedmiotem działalności Spółki jest przede wszystkim handel zbożem, jak również produkcja i dystrybucja pasz przemysłowych, produkcja i dystrybucja surowców spożywczych, glutenu, syropów oraz alkoholu surowcowego.

Duże znaczenie dla działalności Spółki ma ścisła współpraca z kontrahentami, w szczególności zaś z odbiorcami produktów oferowanych przez Spółkę. Bezpośrednie kontakty z kontrahentami pozwalają na poznanie ich potrzeb i odpowiednie dostosowanie oferty tak, aby jak najlepiej odpowiadała ich wymaganiom.

Jednocześnie, podczas osobistych spotkań możliwa jest szczegółowa prezentacja oferowanych produktów, co stanowi skuteczny sposób pozyskiwania nowych klientów. Ponadto, bezpośrednie negocjacje warunków umów oraz płatności podczas spotkań pracowników Spółki z osobami reprezentującymi klientów zajmują znacznie mniej czasu niż negocjacje drogą mailową lub telefoniczną. W konsekwencji osobiste spotkania z klientami mają przełożenie na osiągane przez Spółkę przychody.

W celu zapewnienia jak najbardziej przystępnych warunków do rozmowy, zdarza się, że pracownicy spotykają się z klientami poza siedzibą Spółki lub kontrahenta, np. w restauracji lub kawiarni. W takich przypadkach strony zamawiają napoje lub posiłki, które są spożywane w czasie trwania spotkania. Pracownik, w imieniu Spółki, jako strony zapraszającej na spotkanie, pokrywa rachunek, a faktury dokumentujące nabyte usługi gastronomiczne przekazuje Spółce w celu rozliczenia poniesionego wydatku. Faktury z tytułu usług gastronomicznych są wystawiane na Spółkę.

Należy zauważyć, że inne dokumenty zakupu niż faktura, np. paragon rozliczane są wyjątkowo w sytuacjach, gdy uzyskanie faktury nie było ze względów obiektywnych możliwe, np. jurysdykcja danego kraju nie nakłada na sprzedawcę obowiązku wystawienia faktur. Warunkiem rozliczenia takiego wydatku (który wyjątkowo może być udokumentowany) w inny sposób jest możliwość stwierdzenia, że wydatek został poniesiony przez konkretnego pracownika (np. potwierdzony wydrukiem z korporacyjnej karty kredytowej). Faktury przedstawione do rozliczenia przez pracownika są każdorazowo weryfikowane przez Spółkę pod względem ich zasadności. Zgodnie z polityką Spółki w tym zakresie:

• Spółka pokrywa koszty kontaktów z klientami, gośćmi lub dostawcami firmy, pod warunkiem, iż są one uzasadnione z punktu widzenia działalności firmy i zostały poniesione zgodnie z zasadami etyki. Koszty nie mające wyraźnego uzasadnienia z punktu widzenia działalności firmy, nie podlegają zwrotowi.
• Koszty posiłków z klientami muszą być odpowiednio opisane w dokumencie stanowiącym rozliczenie wydatków służbowych, tak aby możliwe było stwierdzenie zasadności tych wydatków przez osobę odpowiedzialną za kontrolę w tym zakresie.
• Spółka nie pokrywa kosztu przekąsek dodatkowych np. batonów, chipsów, ciastek oraz produktów z hotelowego minibaru (za wyjątkiem wody mineralnej).
  
  

Usługi gastronomiczne, których koszty pokrywa Spółka nie noszą cech okazałości czy wystawności. Są to zwyczajowe lunche lub obiady spożywane podczas rozmów i negocjacji handlowych.

Pismem z dnia 4 lutego 2010 r. (data wpływu 4 lutego 2010 r.) złożonym na wezwanie z dnia 29 stycznia 2010 r. IPPB5/423-780/09-2/JC, IPPB1/415-935/09-2/KS oraz pismem z dnia 16 lutego 2010 r. (data wpływu 17 lutego 2010 r.) złożonym na wezwanie z dnia 9 lutego 2010 r. IPPB1/415-935/09-5/KS Spółka uzupełniła złożony wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego informując iż:

• w przedmiotowym wniosku Spółka występuje we własnym imieniu. Ustalenie konsekwencji na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych będzie bowiem bezpośrednio wpływać na obowiązki Spółki wynikające z prawa podatkowego i w szczególności jej obowiązki jako płatnika PIT (w stosunku do pracowników) lub podmiotu odpowiedzialnego za przygotowanie deklaracji PIT-8C (w stosunku do kontrahentów – osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej,
• nie zdarzają się przypadki, aby były wystawiane odrębnie faktury na pracowników oraz kontrahentów. W większości przypadków nie jest też możliwe określenie jaka wartość świadczenia przypada na poszczególne osoby uczestniczące w spotkaniu (np. trudno jest precyzyjnie określić np. czy dana osoba wypiła pół czy trzy czwarte butelki wody mineralnej lub zjadła połowę lub 80% wspólnie zamówionej pizzy),
• kontrahentami mogą być zarówno osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą jak i pracownicy kontrahentów tj. osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy wydatki ponoszone przez Spółkę w celu organizacji spotkań z kontrahentami obejmujące wydatki na nabycie napojów, posiłków lub drobnego poczęstunku:

1. stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...
2. stanowią dla pracownika lub kontrahenta przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie drugie. Odpowiedź na pytanie pierwsze zostanie udzielona odrębnym rozstrzygnięciem.

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki ponoszone przez Spółkę w celu organizacji spotkań z kontrahentami obejmujące wydatki na nabycie napojów, posiłków lub drobnego poczęstunku: nie stanowią dla pracownika lub kontrahenta przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychody z tytułu nieodpłatnych świadczeń niebędących przychodami ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy klasyfikowane są zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o PIT jako przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy przede wszystkim należy zdefiniować jaki koszt rodzajowo stanowią przedmiotowe wydatki związane z usługami gastronomicznymi nabywanymi na cele organizowanych spotkań z kontrahentami.

Głównym celem, dla którego organizowane są spotkania z kontrahentami jest omówienie kwestii biznesowych, w tym m.in. omówienie przebiegu zleceń aktualnie wykonywanych przez Spółkę, przedstawienie jak największej ilości informacji na temat oferty Spółki ze szczególnym podkreśleniem ich zalet, negocjacja warunków umów, itp, czego efektem może być zawarcie umów sprzedaży. Dzięki przeprowadzonym spotkaniom klient uzyskuje szczegółowe informacje na temat oferowanych przez Spółkę produktów i usług.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT za przychody pracowników ze stosunku pracy uważa się poza wynagrodzeniem, m.in. wartość nieodpłatnych świadczeń. W myśl natomiast art. 20 ust. 1 za przychody z innych źródeł uważa się w szczególności nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 ustawy o PIT.

Starając się ustalić istotę przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia warto odwołać się do słownikowej analizy pojęcia świadczenie. Wg Słownika Języka Polskiego świadczenie to przekazanie czegoś na czyjąś rzecz lub „coś co jest w wyniku tego przekazania przekazywane”. Jeśli natomiast chodzi o określenie „nieodpłatne” to zdefiniować można je jako niewymagający opłat; taki, za który się nie płaci, bezpłatny” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa, 2003).

Termin „nieodpłatne świadczenie” był przedmiotem rozważań zarówno judykatury jak i organów administracji podatkowej. Wskazane orzeczenia zostały wydane na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jednak art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT definiujący przychód używa tych samych pojęć, którymi posługuje się art. 12 i 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca na potwierdzenie swojego stanowiska wskazuje na uchwałę siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 listopada 2002 r., w której stwierdzono, że pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” użyte w art. 12 ust. 1 pkt 2 omawianej ustawy, ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko świadczenie w cywilistycznym znaczeniu (...)„ ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Warto również wskazać na to, że skoro nieodpłatne świadczenie jest jedną z kategorii przychodu to jako takie powinno spełniać ogólne kryteria przychodu. Na temat tego co należy rozumieć przez pojęcie przychód wypowiadał się Naczelny Sąd Administracyjny w Szczecinie wyroku z dnia z 14 maja 1998 r., w którym stwierdził, iż z istoty podatku dochodowego wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem - jako źródłem dochodu - jest tylko taka wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Otrzymanymi pieniędzmi lub wartościami pieniężnymi są zatem w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy tylko takie wartości, które powiększają aktywa majątkowe podatnika, a więc takie, którymi może on rozporządzać jak w własnymi.

Zdaniem Wnioskodawcy analizując podane przykłady judykatury można wskazać na pewne elementy konstrukcyjne przysporzenia majątkowego, które muszą wystąpić aby można mówić o nieodpłatnym świadczeniu:

• podmiot, na rzecz którego dokonujemy tego świadczenia musi odnieść korzyść a więc musi zaistnieć trwałe przysporzenie majątkowe. W świetle przywołanego wyroku z dnia 14 maja 1998 r. z przychodem mamy do czynienia w przypadku zwiększenia stanu posiadania podatnika, innymi słowy z powiększeniem aktywów podmiotu. Analizowany stan faktyczny dotyczy usług. W takim wypadku z przychodem w formie nieodpłatnego świadczenia mamy do czynienia w sytuacji zaspokojenia pewnych potrzeb osobistych (wykonania na rzecz podatnika usługi) przy jednoczesnym braku zmniejszenia jego aktywów (brak obowiązku zapłaty za wykonaną usługę),

• korzyść ta musi zostać odniesiona kosztem innego podmiotu a więc powinno dać ustalić się kto poniósł ekonomiczny ciężar owego przesunięcia majątkowego,

• korzyść musi mieć konkretny wymiar finansowy,

• świadczenie musi mieć nieodpłatny charakter. Nie może ono zatem wiązać się z jakimkolwiek ekwiwalentem ze strony podatnika. Nie ma przy tym znaczenia, czy ów ekwiwalent pozostałe w ekonomicznej równowadze ze świadczeniem. Jeżeli podmiot zobowiązany jest do jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego, choćby miało ono wymiar symboliczny nie można mówić o nieodpłatnym świadczeniu.
  
  

Pracownicy i kontrahenci nie biorą udziału w spotkaniu jako osoby prywatne ale jako reprezentanci odpowiednio Spółki i spółek kontrahentów. Spotkania te mają charakter służbowy i wchodzą w zakres ich obowiązków. Celem spotkań jest omówienie spraw związanych z działalnością gospodarczą Spółki, a rozmowy są ukierunkowane na kwestie związane z działalnością C. Posiłki i napoje stanowiące poczęstunek w czasie spotkań z kontrahentami można zatem traktować po stronie pracowników Spółki jako narzędzie służące prawidłowemu wykonaniu przez nich obowiązków służbowych. W szczególności, zdaniem Spółki brak jest podstaw do twierdzenia, iż usługi gastronomiczne nabywane w celu efektywnego przeprowadzenia spotkania stanowią dla pracowników jakiekolwiek przysporzenie. W konsekwencji wartość tych usług nie stanowi dla pracowników przychodu ze stosunku pracy z tytułu nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy analogiczna sytuacja występuje po stronie kontrahentów biorących udział w spotkaniu. Należy podkreślić, że uczestnikami spotkań, a zatem osobami korzystającymi z oferowanego przez Spółkę poczęstunku nie są przypadkowe osoby fizyczne. Są to osoby, które co do zasady są zaangażowane w budowanie i podtrzymywanie relacji handlowych ze Spółką lub mogą stać się potencjalnie partnerami handlowymi Spółki. Zatem przyjazna atmosfera spotkania, której sprzyja wspólne spożywanie posiłku ma wpływ na ewentualne korzyści finansowe płynące dla Spółki ze współpracy z podmiotami reprezentowanymi przez osoby uczestniczące w spotkaniach. W konsekwencji, korzyść z oferowanych napojów i posiłków odnosi przede wszystkim Spółka, nie zaś pracownicy czy osoby reprezentujące kontrahentów Spółki.

Podsumowując w świetle przedstawionego stanu faktycznego:

• wydatki związane z organizacją spotkań z kontrahentami należy zaklasyfikować jako wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu. W przypadku gdyby Spółka nie ponosiła tych wydatków chęć odbycia spotkania ze strony kontrahentów mogłaby być znikoma. W konsekwencji Spółka nie odniosłaby korzyści płynących z osobistego kontaktu z klientami i dostawcami,

• ze względu na powyższe Spółka odnosi z tego tytułu korzyści, gdyż poprzez dotarcie do jak najszerszego kręgu potencjalnych klientów oraz wypracowanie jak najkorzystniejszych warunków dostaw Spółka uzyskuje możliwość zwiększenia sprzedaży a tym samym przychodów podatkowych,

• można więc stwierdzić, iż ponoszone wydatki stanowią warunek sine qua non uzyskania większych obrotów, obniżenia kosztów dostaw oraz zwiększenia konkurencji Spółki na rynku, które są rezultatem osobistych kontaktów z kontrahentami.

• wydatki związane z zaproszeniem kontrahentów na spotkania połączone z poczęstunkiem będąc kosztami mającymi wpływ na reklamę produktów Spółki i zwiększenie sprzedaży, nie mogą jednocześnie kwalifikować się do wydatków na zakup nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracowników lub kontrahentów. Z tego powodu nie stanowią one przychodu dla pracowników i kontrahentów i wykluczone jest stosowanie do nich przepisów art. 12 ust. 1 i 20 ust. 1 ustawy o PIT w zakresie przychodów z tytułu otrzymanych nieodpłatnie świadczeń.
  
  

Mając na uwadze powyższe, Spółka w przedmiotowej sprawie zajmuje stanowisko jak powyżej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mają powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Krańcowo podkreślić należy, że przywołane przez Wnioskodawcę orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego dotyczące przepisów prawa podatkowego wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie mogą być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach.

Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 roku - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Z uwagi na powyższe przywołane orzeczenia sądów administracyjnych, nie są wiążące dla tut. Organu podatkowego. Każdą sprawę Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art.54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.