INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14.10.2009 r. (data wpływu 16.10.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia wysokości stawki amortyzacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16.10.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia wysokości stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Podatnik wybudował budynek biurowo-magazynowy. Zgodnie z pomiarami, udział procentowy magazynów w całości obiektu wynosi 54.62%. Podatnik zamierza rozpocząć amortyzację nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Jaką stawkę amortyzacyjną powinien stosować podatnik przy amortyzacji tego budynku...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15 łuty 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 54 poz. 654 ze zm.; dalej: „updop”) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością; maszyny, urządzenia i środki transportu; inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W związku z faktem że pojęcie budynku nie zostało zdefiniowane w updop, wyjaśnienia tego pojęcia należy szukać w innych aktach prawnych. Powyższe definicje zawarto m.in. w wydanym na podstawie ustawy o statystyce publicznej, rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 1999 r. Nr 112, poz. 1317 ze zm.; dalej: „KŚT”) do którego ustawa podatkowa odwołuje się w swojej treści w przepisach dotyczących amortyzacji. Zgodnie z objaśnieniami wstępnymi zawartymi w części 1 KŚT stanowiącej załącznik do ww. rozporządzenia Rady Ministrów - KŚT jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Zgodnie z uwagami szczegółowymi do Grupy 1 środków trwałych, obejmujących „Budynki i lokale”, zawartymi w części III KŚT budynki są to obiekty budowlane, trwale związane z gruntem, wydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadające fundamenty i dach (ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 ze zm.). Ponadto, w skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. „obiekty pomocnicze” obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem.

Dokonując szczegółowego podziału budynków i lokali ze względu na ich przeznaczenie, KŚT wymienia w podgrupie 10 - „Budynki niemieszkalne”, które z kolei dzieli według rodzaju: 101 - „Budynki przemysłowe”, 104 – „Zbiorniki, silosy i budynki magazynowe”, 105 – „Budynki biurowe”, które jednakże nie obejmują biur w budynkach przeznaczonych głównie do innych celów.

W przypadku trudności występujących w sytuacji, w której w budynku znajdują się powierzchnie z różnym przeznaczeniem, np. część mieszkalna, część biurowa, część handlowa, bądź część budynku znajduje się na powierzchni i przeznaczona jest na cele biurowe, natomiast znaczną część stanowią garaże podziemne, zgodnie z orzecznictwem, do całości budynku należy zastosować stawkę amortyzacyjną stosowaną do części zajmującej większość powierzchni, bądź części stanowiącej o głównym przeznaczeniu budynku. Podobne stanowisko zajął Pierwszy Urząd Skarbowy w Radomiu w Postanowieniu w sprawie interpretacji z dnia 19 marca 2007 r. (sygn. l424/2l40/4111/423/79/06/07/JSz) „(...) O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych w przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie.”

Ponadto, zgodnie z KŚT w skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. „obiekty pomocnicze” obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem.

Zgodnie z art. 16i ust. 1 updop, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, tj. budynków, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 updop.

Biorąc pod uwagę przedstawioną powyżej analizę regulacji prawno-podatkowych, zdaniem Wnioskodawcy należy stwierdzić, iż do opisywanego budynku zastosowana zostanie stawka amortyzacyjna wynikająca z głównego przeznaczenia budynku. Zatem w przypadku budynku, którego powierzchnia magazynowa stanowi większą część kubatury niż powierzchnia biurowa czy handlowa to całość budynku będzie podlegać stawce amortyzacyjnej odpowiedniej dla części magazynowej, a więc cały budynek może być amortyzowany według stawki 4,5%.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zmianami), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ww. ustawy, w przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu ich zużycia (odpisy amortyzacyjne).

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają - z zastrzeżeniem art. 16c - stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębna własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Tak więc, aby dany przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

1. stanowić własność lub współwłasność podatnika,
2. kompletność i zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania,
3. przewidywany okres używania – dłuższy niż rok,
4. wykorzystywanie przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością.
   
   

Pojęcie „budynek” zostało zdefiniowane w art. 3 pkt 2 ustawy z 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zmianami). Na podstawie tej definicji przez pojęcie budynku należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Pojęcie „trwale związany z gruntem” oznacza zarówno posiadanie przez obiekt budowlany fundamentów, które są usytuowane poniżej poziomu terenu (wkopane w grunty), jak i trwałego związania fundamentów z obiektem budowlanym.

Kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 roku w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. nr 112, poz. 1317 ze zm.). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu danego środka do odpowiedniej klasyfikacji (grupy, podgrupy i rodzaju) środków trwałych decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie. Organem uprawnionym do orzekania w tym zakresie jest urząd statystyczny. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny.

Ze stanu faktycznego przedstawionego w treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca wybudował budynek biurowo – magazynowy w którym udział procentowy magazynów w stosunku do całego obiektu wynosi 54,62%. Przedmiotową nieruchomość zamierza Wnioskodawca amortyzować.

Przyjmując za podatnikiem, iż przedmiotowy budynek należy zaklasyfikować jako budynek magazynowy (jak wyżej wskazano, Organ nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środka trwałego), należy przeanalizować, czy możliwe będzie zastosowanie stawki 4,5%, właściwej dla rodzaju „KŚT” objętego symbolem 104.

Według „Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych” - załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w pozycji 01 mieszczą się m. in. budynki niemieszkalne, oznaczone symbolem podgrupy 10. Podstawowa stawka amortyzacyjna dla tej podgrupy wynosi 2,5%.

Jednakże ustawodawca w ramach tej podgrupy przewidział inną stawkę dla rodzaju określonego numerem 104, do którego zalicza się: zbiorniki, silosy oraz magazyny podziemne, zbiorniki i komory podziemne (z wyłączeniem budynków magazynowych i naziemnych). Zostały one objęte stawką amortyzacyjną w wysokości 4,5%.

Spośród wyżej wskazanych środków trwałych, zostały wyłączone budynki magazynowe i naziemne, a zatem stawka podatkowa w wysokości 4,5% nie może być zastosowania w przypadku budynków sklasyfikowanych jako magazynowe.

Brak możliwości zastosowania stawki przypisanej do „rodzaju” 104 KŚT, uprawnia do zastosowania podstawowej stawki amortyzacyjnej, charakterystycznej dla całej podgrupy „budynki niemieszkalne”.

Reasumując, stawka amortyzacyjna w przypadku budynku sklasyfikowanego jako budynek niemieszkalny – budynek magazynowy, winna wynosić 2,5%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.