INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 29.12.2009r. (data wpływu 31.12.2009r.) uzupełnionego pismem z dnia 29.01.2010 r. (data wpływu 01.02.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie kwalifikacji prawnopodatkowej praw do bazy danych klientów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31.12.2009r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie kwalifikacji prawnopodatkowej praw do bazy danych klientów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

„X” jest podmiotem będącym częścią międzynarodowej grupy „X”, prowadzącej działalność produkcyjno — handlową w zakresie różnych dziedzin techniki, w tym m.in. w następujących sektorach: produkty biurowe i konsumenckie, bezpieczeństwo, ochrona i zabezpieczenia, reklama wizualna i materiały odblaskowe, przemysł i transport, energetyka i telekomunikacja. Działalność „X” obejmuje wytwarzanie niektórych produktów oferowanych przez grupę „X” oraz dystrybucję — głównie na terytorium Polski — produktów wytworzonych we własnym zakresie oraz nabytych od innych podmiotów z grupy „X”.

Na przełomie 2008 i 2009 roku grupa „X” przejęła grupę kapitałową „X”, na czele której stała spółka „X”. (dalej: „A”). Działalność grupy „X” obejmowała produkcję wyrobów z zakresu bezpieczeństwa pracy (urządzenia służące ochronie wzroku, słuchu, etc) (dalej: „Produkty „X””). Dzięki przejęciu, grupa rozszerzyła swoją ofertę produktową o Produkty „X”, oferowane wcześniej przez „X” i jej spółki zależne.

Wartość całej transakcji nabycia „X” przez „X” została określona przez niezależną firmę specjalizującą się w wycenach przedsiębiorstw. Wycena ta obejmowała m.in. patenty, licencje, znaki towarowe, pracowników oraz aktywa rzeczowe (głównie nieruchomości).

„X” nie posiadał w Polsce spółki zależnej ani oddziału. Sprzedaż Produktów „X” na rynku polskim realizowana była przez spółkę zależną „X” z siedzibą w Szwecji — „X” (dalej: „P”). Działalność tego podmiotu na rynku polskim była koordynowana przez pracownika, którego zakres obowiązków obejmował m.in. informowanie o produktach „X”, sporządzanie ofert, zbieranie zamówień, pozyskiwanie nowych klientów, etc. W związku z przejęciem grupy „X” przez „X”, spółka P została przejęta przez spółkę z grupy „X” z siedzibą w Szwecji („X”)

W celu wykorzystania możliwości, jakie wiązały się z globalnym przejęciem grupy „X” przez grupę „X”, a także realizując strategię korporacyjną spółka „X” zawarła z P (której następcą prawnym została spółka „X”) umowę, na podstawie której „X” „przejęła” dotychczasowych klientów P w Polsce.

Podstawą dokonania transakcji była umowa zawarta w dniu 15 grudnia 2008 r. „Customer Relationship Transfer Agrement” (dalej: „Umowa”). Zgodnie z Umową, P sprzedał na rzecz Spółki „relacje z klientami”, które zostały w Umowie zdefiniowane jako „relacje P z klientami, niezależnie od sposobu ich ustanowienia, istniejące w dniu zawarcia Umowy, dotyczące sprzedaży i zakupu produktów P, jak również wszystkie korzyści wynikające z tych relacji, obejmujące m.in. infomacje oraz bazy danych o klientach, jak również prawo do kontynuowania oraz rozwijania działalności”. W celu zapewnienia transferu wiedzy i informacji o klientach, na podstawie Umowy, pracownik P obsługujący rynek polski, został zatrudniony przez Spółkę.

Transakcja określona w Umowie została sfinalizowana w 2009 r. Od tego momentu, dzięki uzyskaniu możliwości sprzedaży Produktów A na terytorium Polski (obecnie Produkty A wytwarzane są przez inne spółki z grupy „X”) oraz dzięki pozyskanej wiedzy o dotychczasowych nabywcach tych produktów (dotychczasowych kontrahentach spółki P), ich potrzebach, zasadach współpracy, osobach kontaktowych, etc., przychody „X” znacząco się powiększyły — za okres do 21 grudnia 2009 r. wartość przychodów Spółki związanych ze sprzedażą produktów „X” wyniosła ponad 10.7 mln złotych. Ponadto, Spółka spodziewa się osiągania przychodów związanych ze sprzedażą produktów „X” również w przyszłości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatek poniesiony przez Spółkę na nabycie „relacji z klientami” stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o CIT w momencie jego poniesienia (koszt pośredni)...

Stanowisko Spółki

Zdaniem Spółki, wydatek poniesiony przez Spółkę na nabycie „relacji z klientami” stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o CIT w momencie jego poniesienia (koszt pośredni).

Uzasadnienie stanowiska Spółki

Wydatki poniesione przez Spółkę stanowią koszt pośredni, potrącany w momencie poniesienia, ponieważ:

1. spełniają one definicję kosztu uzyskania przychodów, zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT;
2. nie są wymienione w art. 16 jako wydatki, które nie stanowią kosztu uzyskania przychodów (w szczególności nie są to wydatki na nabycie wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o CIT), jak również nie są one kosztem bezpośrednio związanym z przychodem.
   
   

Wydatki poniesione przez Spółkę jako koszt uzyskania przychodów

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Przedmiotem opisanej w stanie faktycznym Umowy było nabycie przez Spółkę „relacji z klientami”, które obejmowały nie tylko informacje o dotychczasowych klientach P, lecz także możliwość sprzedawania towarów tym podmiotom oraz rozwijania przejętej działalności.

Wydatki poniesione przez Spółkę w związku z zawartą Umową przyczyniły się do uzyskania przychodów przez Spółkę (ich wartość wynosi ponad 10.7 mln złotych w 2009 r.). Ponadto, Spółka spodziewa się, że sprzedaż produktów „X” będzie generowała przychody również w kolejnych latach. Wydatki te stanowią więc bez wątpienia koszt uzyskania przychodów.

Wydatki poniesione przez Spółkę jako wydatki inne niż wydatki na nabycie wartości niematerialnych i prawnych

Zdaniem Spółki, wydatki poniesione na nabycie „relacji z klientami” nie mogą być zaklasyfikowane jako wydatki na nabycie wartości niematerialnych lub prawnych. W szczególności, nie są to wydatki na wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej („know-how”).

Zarówno w literaturze przedmiotu, jak i w orzecznictwie przyjmuje się, że termin „know-how” należy interpretować zgodnie z definicją zawartą w Rozporządzeniu Komisji (WE) Nr 772/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 Traktatu do kategorii porozumień o transferze technologii. Stosownie do art. 1 tego aktu, termin „know-how” oznacza „pakiet nieopatentowanych informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

(i) niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne,

(ii) istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania produktów objętych umową, i

(iii) zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić czy spełniają kryteria niejawności i istotności.”

Jak wskazał WSA w Szczecinie w wyroku z dnia 12 marca 2008 r. sygn. akt I SA/Sz 725/07, z know-how mamy do czynienia wówczas, gdy korzystający „wytwórca” w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej korzysta z niejawnych informacji technicznych od innego podmiotu, których sam nie posiada, ani nie jest w stanie sam się dowiedzieć, koniecznych w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej do przemysłowego odtworzenia produktu lub procesu w sposób bezpośredni, których zastosowanie polepsza jego sytuację konkurencyjną na rynku.

W świetle powyższych komentarzy na temat istoty „know-how”, w ocenie Spółki, wydatki na nabycie informacji w zakresie klientów nie stanowią wartości niematerialnej i prawnej w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT:

1) Wydatki na pozyskanie relacji z klientami w celu zawierania z nimi w przyszłości umów sprzedaży nie spełniają wskazanego powyżej kryterium istotności. Wydatki te nie dotyczą procedury lub procesu produkcyjnego (jest to jeden z elementów definicji „know-how”). Spółka nie jest producentem Produktów „X”, Produkty te są nabywane od podmiotów zewnętrznych, a Spółka jest jedynie dystrybutorem tych Produktów na terenie kraju.

Potwierdzeniem stanowiska, że taka transakcja nie stanowi nabycia „know-how” w rozumieniu ustawy o CIT jest m.in. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 28 kwietnia 2008 r. (sygn. akt ILPB3/423-108/08-2/MC). Podobne stanowisko wyrażone zostało w interpretacji z dnia 10 października 2008 r. (sygn. akt ILPB3/423-448/08-3/HS), w której Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, przychylił się do stanowiska Spółki w kwestii nieuznania za „know-how”, w rozumieniu ustawy o CIT, nabycia specyfikacji handlowych ‚„Należy bowiem zauważyć, iż nabyte przez Spółkę specyfikacje nie zawierają informacji co do sposobu wytwarzania produktu. Sposób wytwarzania produktu - w tym kontekście znaczeniowym - należy rozumieć jako metodę, system, procedurę, algorytm lub tryb działania prowadzący do wytworzenia dobra finalnego, w analizowanym przypadku - opakowania medycznego. (...) należy stwierdzić, że skoro nabyte przez Spółkę specyfikacje zawierają wyłącznie parametry techniczne, jakie powinny spełniać produkowane przez Spółkę opakowani a nie przedstawiają metody ich wykonania (tj. nie prezentują opisu czynności, które należy podjąć, by wytworzyć produkt opisany w specyfikacji), stąd też należy uznać, iż nie doszło do spełnienia kolejnego warunku, jakim jest istotność przekazywanych informacji”.

2) Nabyte informacje na temat klientów nie spełniają również kryterium „zidentyfikowania”. Co prawda Spółka nabyła określone pisemne informacje na temat potencjalnych kontrahentów. Jednak w większości wiedza o tych podmiotach była w posiadaniu pracownika spółki P, który został następnie zatrudniony przez „X”. Zgodnie z wyrokiem WSA w Olsztynie z 25 czerwca 2009 r. (sygn. I SA/Ol 340/09), „wiedza zawarta w umysłach ludzkich nie jest w żaden sposób zdefiniowana, umysł ludzki nie jest nośnikiem, o którym mowa w know-how i nie spełnia on też wymogów poufności. Prawem majątkowym związanym z know-how, jest uprawnienie do odpowiedniego korzystania przez nabywcę z wiedzy wycenionej i utrwalonej w dokumentacji. Know-how musi być bowiem zmaterializowane (opisane) w stosownych dokumentacji a jego wycena może być poddana ocenie biegłych”.

3)Ponadto, nieodłącznym elementem transakcji jest odstąpienie przez P od dystrybucji produktów „X” w Polsce, a jednocześnie — umożliwienie przejęcia tej działalności przez Spółkę. Takie świadczenie w żadnym wypadku nie może zostać uznane za „know-how” ani za jakąkolwiek inną formę wartości niematerialnej lub prawnej.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Spółki ww. wydatki nie stanowią wydatków na nabycie wartości niematerialnej i prawnej w rozumieniu ustawy o CIT. W konsekwencji zasadnym jest przyjęcie stanowiska, iż stanowią one koszt ogólny prowadzonej działalności gospodarczej. Dodatkowo, ponieważ wydatki zostały poniesione w celu powiększenia gamy dotychczasowych klientów Spółki i w rezultacie nie jest możliwe wskazanie jednego — identyfikowanego co do momentu wystąpienia — przychodu, zdaniem Spółki stanowią koszty pośrednie, potrącalne w momencie ich poniesienia, a więc w roku podatkowym 2009, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje znaczenia terminu „know-how". Wskazuje jednak pośrednio, że „know - how" dotyczy: informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej < art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j. t. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.)>; informacji związanych ze z zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej ( art. 16b ust. 1 pkt 7 powołanej ustawy).

Termin know-how oznacza zdolność, wiedzę lub umiejętność uzyskania określonego rezultatu lub prowadzenia jakiejś działalności. Know-how składa się z wiadomości i doświadczeń o charakterze technicznym, administracyjnym, finansowym albo innego rodzaju, nadających się do stosowania w pracy przedsiębiorstwa lub do wykonywania zawodu. Pojęcie know-how obejmuje doświadczenia o charakterze technicznym i techniczno-organizacyjnym oraz doświadczenia o charakterze organizacyjnym, finansowym i handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa, które nie są związane z cyklem produkcyjnym.

Z szerokiej definicji know-how można zatem wyodrębnić kategorię know-how technicznego oraz (wbrew stanowisku Spółki) know-how nietechnicznego, obejmującego wiedzę organizacyjną lub handlową przydatną nie tylko w procesie produkcji.

Know- how techniczne jest pojęciem zbliżonym do projektów wynalazczych. Należą tu wszelkie kategorie rozwiązań technicznych, łącznie z wynalazkami, którym przysługuje zdolność patentowa. Za przedmiot know-how można uznawać również doświadczenia techniczno-organizacyjne dotyczące wynalazków i wzorów użytkowych, jeżeli ze względu na brak którejkolwiek przesłanki zdolności patentowej albo zdolności rejestracyjnej nie są ani wynalazkami, ani wzorami użytkowymi, ani projektami racjonalizatorskimi w rozumieniu przepisów o prawie własności przemysłowej, a przedstawiają jednak znaczną wartość ekonomiczną i użyteczną.

Przedmiotem know - how nietechnicznego są z kolei informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym lub handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa (np. projekty/ informacje usprawniające organizację i zbyt w handlu).

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się, że „know-how nietechniczne obejmuje wszelkiego rodzaju wiadomości i doświadczenia o charakterze nietechnicznym, które nadają się do wykorzystania w działalności przedsiębiorstwa lub wykonywania zawodu". Zdaniem sądów administracyjnych cechy know-how technicznego odnoszą się także do know-how nietechnicznego. Według stanowiska sądów administracyjnych powyższe cechy należy rozumieć następująco:

• cecha poufności powoduje, że know-how mogą stanowić jedynie informacje, które nie zostały ujawnione, nie są powszechnie znane, czy też łatwo dostępne. Przesłanka ta nie musi oznaczać wymogu bezwzględnej tajemnicy - wystarczy, by informacja nie była dostępna osobom zainteresowanym w sposób zwykły i dozwolony (powyższa przesłanka została spełniona w przedmiotowej sytuacji),
• istotność know-how oznacza, iż są to informacje ważne dla całości lub zasadniczej części sposobu wytwarzania produktu lub świadczenia usług, muszą także spełniać u nabywcy określoną funkcję czyli być użyteczne (powyższa przesłanka została spełniona w przedmiotowej sytuacji),
• identyfikowalność know-how oznacza, iż zostało ono opisane lub utrwalone - czyli zmaterializowane, i to w taki sposób, iż możliwe jest sprawdzenie posiadania przez nie pozostałych cech oraz powoduje, iż nabywca nie jest ,,nadmiernie ograniczony" w wykorzystaniu nabytych informacji (powyższa przesłanka została spełniona w przedmiotowej sytuacji).
  
  

Know- how jest zbywalne i może być udostępniane na podstawie umów upoważniających do korzystania, np. z poufnych projektów wynalazczych- umów licencji know - how oraz umów przenoszących know- how. Zaś rozumiane jako pewien zakres wiedzy i doświadczeń może być także przedmiotem umowy sprzedaży.

W takiej sytuacji nastąpi przeniesienie na nabywcę praw, które służyły wyłącznie dysponentowi know-how. Zbywca, przenosząc know-how, jest zobowiązany zapewnić prawną i faktyczną możliwość korzystania z pewnej wiedzy oraz do powstrzymywania się od jednoczesnego korzystania z tej wiedzy, jak również do nieujawniania know-how, jeżeli jest ono tajemnicą.

Podstawowym obowiązkiem przekazującego know- how jest przekazanie odbiorcy określonych w umowie poufnych informacji. Dysponent jest natomiast zobowiązany do podejmowania starań o utrzymanie przedmiotu know- how w tajemnicy.

Zdaniem tutejszego organu podatkowego należy przyjąć, że w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym doszło do zakupu „know-how” i nabyte przez Spółkę prawa do baz danych klientów stanowią „know-how” nietechniczne, którego przedmiotem są informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym oraz handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa Spółki. Zakupiona wiedza o bazie danych klientów - służy usprawnieniu organizacji i zbytu w handlu na danym rynku, który jest ściśle związany z działalnością przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Nabyte prawa do wiedzy (informacji) handlowej związanej z określonym rynkiem, należy uznać na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za wartości niematerialne i prawne oraz amortyzować na warunkach określonych w art. 16b ust. 1 pkt 7 powołanej ustawy. Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 7 ww. ustawy - amortyzacji podlega nabyta, nadająca się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how) - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywana przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie pragnie zauważyć w tym miejscu, iż przedmiotem niniejszej interpretacji było nabycie przez Spółkę prawa do baz danych klientów stanowiących „know – how” nietechnicznego, którego przedmiotem są zmaterializowane informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym oraz handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa Spółki. Tutejszy Organ podatkowy nie odniósł natomiast do informacji/wiedzy o charakterze handlowej będącej w posiadaniu pracownika Spółki Peltor, który został następnie – zgodnie z treścią wniosku – zatrudniony przez Spółkę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.