2012.09.12 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-572/12-4/PG
z 12 września 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 czerwca 2012 r. (data wpływu 25 czerwca 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 12 sierpnia 2012 r. (data wpływu 17 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntu. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 12 sierpnia 2012 r. (data wpływu 17 sierpnia 2012 r.) o informacje doprecyzowujące opis sprawy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest właścicielem gospodarstwa rolnego o pow. 3,7 ha. Część gruntów o pow. 2,1 ha zamierza sprzedać. Zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego teren ten jest obecnie przeznaczony pod budowę usługowo-handlową. Nie prowadzi on działalności w zakresie obrotu nieruchomościami, a grunt na sprzedaż pochodzi z jego majątku osobistego i nie był nabyty w celu odsprzedaży lecz na potrzeby własne. Zainteresowany nie posiada oraz nigdy nie posiadał statusu rolnika ryczałtowego w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535), nie jest też rolnikiem zobowiązanym na podstawie przepisów do prowadzenia ksiąg rachunkowych z tytułu prowadzonej działalności.

Na gruncie tym od zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego czyli od roku 2001 nie jest prowadzona żadna działalność rolnicza.

W roku 1996 Wnioskodawca zakupił w wyniku przetargu od Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa nieruchomość - grunt rolny niezabudowany, położony w okolicach P. pod Ś. o pow. 4,8977 ha. Celem tej transakcji było pozyskanie nieruchomości pod budowę domu. W tym czasie mieszkał on w budynku znajdującym się w Ś., na działce o pow. 9 arów, zakupionym w roku 1993. W związku z zamiarem przeprowadzenia się poza miasto i na działkę o większej powierzchni Zainteresowany poszukiwał nieruchomości rolnej dostatecznie dużej, aby możliwe było na niej pobudowanie siedliska (obowiązujące w tym czasie przepisy jako warunek prawa do zabudowy siedliskowej stanowiły posiadanie gruntów o określonej powierzchni). Warunki te spełniała nieruchomość wystawiona na przetarg przez AWRSP. Jej powierzchnia przekraczała co prawda potrzeby Wnioskodawcy, ale nie było możliwości zakupu fragmentu nieruchomości, a cena 1 m² w przypadku zakupu większego areału była bardziej atrakcyjna.

Dążąc do realizacji swoich planów w związku z uchwalaniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w roku 1997 Zainteresowany wystąpił o zmianę przeznaczenia części nieruchomości z rolnej na zabudowę handlowo-usługową.

W tym czasie nie rozpoczął on budowy domu z powodu braku wystarczających środków i spadku jego dochodów związanych z ogólną recesją.

Około roku 1999 okazało się że zapłacona za nieruchomość cena oraz obciążenie związane ze spłatą rozłożonych na raty należności dla AWRSP są na tyle poważnym dla Wnioskodawcy obciążeniem finansowym, że musiał on w roku 2000 sprzedać część gruntu o powierzchni 0,44 ha. Decyzja ta była również związana z tym, że Zainteresowany znalazł w tym czasie nieruchomość bardziej odpowiadającą jego potrzebom, położoną w B., o pow. 1,5 ha, znaczna część środków uzyskanych ze sprzedaży części gruntu o pow. 0,44 ha wydana została na zakup gruntu w B. Ostatecznie na tej nieruchomości o pow. 1,5 ha, po jej zakupie Wnioskodawca rozpoczął budowę domu, zakończoną w roku 2002.

W roku 2000 jeszcze przed zakupem gruntu w B. w związku z kolejną zmianą w planie zagospodarowania przestrzennego gminy Ś., Zainteresowany wystąpił o zmianę przeznaczenia całego gruntu w P. na zabudowę handlowo-usługową, zgodnie z miejscowym planem.

Nieruchomość w P. nabyta w roku 1996 nie była mu już potrzebna, w roku 2002 w związku z tym, że Wnioskodawcy wyczerpały się środki finansowe z powodu budowy domu w B. musiał on sprzedać część gruntu w P. o pow. 2,3537 ha na dokończenie budowy i wyposażenie nowego domu.

Obecnie Zainteresowany zamierza sprzedać resztę gruntu o pow. 2,1 ha ponieważ nie jest on już mu potrzebny.

W piśmie z dnia 12 sierpnia 2012 r. (data wpływu 17 sierpnia 2012 r.) będącym uzupełnieniem przedmiotowego wniosku, Wnioskodawca poinformował, że:

nieruchomość, którą zamierza sprzedać nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług,
z gruntu tego nie były dokonywane dostawy produktów rolnych,
nie udostępniał tego gruntu na podstawie umów najmu, dzierżawy czy użyczenia,
nie dokonywał sprzedaży inny gruntów poza opisanymi już we wniosku,
nie planuje sprzedaży żadnych innych gruntów,
nie ponosił ani nie ma zamiaru ponosić żadnych nakładów w celu przygotowania tego gruntu do sprzedaży. Wcześniej też nie były poniesione żadne nakłady celem przygotowania tej nieruchomości do sprzedaży,
jest zarejestrowanym płatnikiem VAT z tytułu odpłatnego udostępniania powierzchni reklamowych dla dwóch podmiotów gospodarczych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle obecnych przepisów o podatku od towarów i usług sprzedaż tej działki podlega podatkowi VAT na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż jednej lub kilku działek przeznaczonych w planie zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę usługowo-handlową, dokonywana z majątku osobistego nabytego na potrzeby własne, nie stanowi przesłanki do uznania tej czynności za działalność gospodarczą zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług i w związku z tym nie powoduje powstania obowiązku podatkowego w VAT.

Podobne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, wyrok z dnia 6 września 2006 r. sygn. akt SA/Wr 1254/05 oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie: wyroki z dnia 18 stycznia sygn. akt III SA/Wa 3885/06 i z dnia 21 lutego 2007 r. sygn. akt SA/Wa 4176/06.

Podobnie zdaniem Trybunału Sprawiedliwości UE (TSUE), czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej (zob. wyrok z dnia 20 czerwca 1996 r. w sprawie C-155/94 Wellcome Trust, Rec. s. I-3013, pkt 32). Nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112, zmienionej Dyrektywą 2006/138, podmiotu, który dokonuje sprzedaży gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego Kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Wyjaśnić jednocześnie należy, iż przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m.in. rzeczy (Bednarek Małgorzata, „Mienie”, „Komentarz do art. 44-55³ Kodeksu cywilnego”, Zakamycze 1997, komentarz do art. 45 k.c.). Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome (Piasecki Kazimierz, „Kodeks cywilny, Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz”, Zakamycze 2003, komentarz do art. 45 k.c.).

Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia „częstotliwości”, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją podmiotu wykonującego określoną czynność, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W oparciu o przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje dostawy nieruchomości gruntowej ze swojego majątku prywatnego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Podkreślić także należy, iż w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy zbywca gruntu budowlanego (przeznaczonego pod zabudowę) w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi bowiem wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Dz. U. UE L 347.1 ze zm. (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Przy spełnieniu powyższych warunków nie ma znaczenia fakt, iż podmiot dokonujący dostawy jest już podatnikiem podatku VAT.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem gospodarstwa rolnego o pow. 3,7 ha. Część gruntów o pow. 2,1 ha zamierza sprzedać. Zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego teren ten jest obecnie przeznaczony pod budowę usługowo handlową. Nie prowadzi on działalności w zakresie obrotu nieruchomościami, a grunt na sprzedaż pochodzi z jego majątku osobistego i nie był nabyty w celu odsprzedaży lecz na potrzeby własne. Zainteresowany nie posiada oraz nigdy nie posiadał statusu rolnika ryczałtowego w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, nie jest też rolnikiem zobowiązanym na podstawie przepisów do prowadzenia ksiąg rachunkowych z tytułu prowadzonej działalności.

W roku 1996 Wnioskodawca zakupił w wyniku przetargu od Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa nieruchomość - grunt rolny niezabudowany, położony w okolicach P. pod Ś. o pow. 4,8977 ha. Celem tej transakcji było pozyskanie nieruchomości pod budowę domu. W tym czasie mieszkał on w budynku znajdującym się w Ś., na działce o pow. 9 arów, zakupionym w roku 1993. W związku z zamiarem przeprowadzenia się poza miasto i na działkę o większej powierzchni Zainteresowany poszukiwał nieruchomości rolnej dostatecznie dużej, aby możliwe było na niej pobudowanie siedliska. Warunki te spełniała nieruchomość wystawiona na przetarg przez AWRSP. Jej powierzchnia przekraczała co prawda potrzeby Wnioskodawcy, ale nie było możliwości zakupu fragmentu nieruchomości, a cena 1 m² w przypadku zakupu większego areału była bardziej atrakcyjna.

W tym czasie nie rozpoczął on budowy domu z powodu braku wystarczających środków i spadku jego dochodów związanych z ogólną recesją.

Około roku 1999 okazało się, że zapłacona za nieruchomość cena oraz obciążenie związane ze spłatą rozłożonych na raty należności dla AWRSP są na tyle poważnym dla Wnioskodawcy obciążeniem finansowym, że musiał on w roku 2000 sprzedać część gruntu o powierzchni 0,44 ha. Decyzja ta była również związana z tym, że Zainteresowany znalazł w tym czasie nieruchomość bardziej odpowiadającą jego potrzebom, położoną w B., o pow. 1,5 ha, znaczna część środków uzyskanych ze sprzedaży części gruntu o pow. 0,44 ha wydana została na zakup gruntu w B. Ostatecznie na tej nieruchomości o pow. 1,5 ha, po jej zakupie Wnioskodawca rozpoczął budowę domu, zakończoną w roku 2002.

W roku 2000 jeszcze przed zakupem gruntu w B. w związku z kolejną zmianą w planie zagospodarowania przestrzennego gminy Świdnica, Zainteresowany wystąpił o zmianę przeznaczenia całego gruntu w P. na zabudowę handlowo-usługową, zgodnie z miejscowym planem.

Obecnie Zainteresowany zamierza sprzedać resztę gruntu o pow. 2,1 ha ponieważ nie jest on już mu potrzebny.

Ponadto, jak wskazał Wnioskodawca, nieruchomość, którą zamierza sprzedać nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, z gruntu tego nie były dokonywane dostawy produktów rolnych, nie udostępniał tego gruntu na podstawie umów najmu, dzierżawy czy użyczenia, nie dokonywał sprzedaży inny gruntów poza opisanymi już we wniosku, nie planuje sprzedaży żadnych innych gruntów, nie ponosił ani nie ma zamiaru ponosić żadnych nakładów w celu przygotowania tego gruntu do sprzedaży. Wcześniej też nie były poniesione żadne nakłady celem przygotowania tej nieruchomości do sprzedaży. Jest on zarejestrowanym płatnikiem VAT z tytułu odpłatnego udostępniania powierzchni reklamowych dla dwóch podmiotów gospodarczych.

Z przedstawionego opisu sprawy nie wynika jakiekolwiek aktywne działanie Wnioskodawcy, tj. podział gruntu, uzyskanie zezwolenia na budowę oraz uzbrojenie, działania marketingowe, itd., które wskazywałoby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami. Nie można bowiem uznać, iż wystąpienie o zmianę przeznaczenia całego gruntu w związku z uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - stanowi przesłankę wystarczającą do stwierdzenia, iż w przedmiotowej sprawie Zainteresowany podjął aktywne działania w celu zbycia nieruchomości, takie same lub podobne jak podmiot prowadzący profesjonalną działalność gospodarczą.

Zatem, w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Zainteresowanego za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie, iż nastąpiła dostawa towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takich przesłanek brak.

Powyższe wynika z faktu, iż sprzedaż działki będącej przedmiotem pytania przez Wnioskodawcę stanowi zwykłe wykonywanie prawa własności. Ponadto wskazać należy, iż Zainteresowany nie dokonał żadnych aktywnych działań, poza wymienionym wystąpieniem o zmianę przeznaczenia gruntu zgodnego z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, które mogłyby świadczyć o zamiarze profesjonalnego obrotu nieruchomościami, bowiem nie podejmował on jakichkolwiek innych następujących po sobie starań mających na celu przygotowanie do sprzedaży przedmiotowej działki, tj. podział gruntu, uzbrojenie terenu oraz wystąpienie o warunki zabudowy, działania marketingowe, itp. Zatem, zbywany grunt stanowi majątek prywatny Wnioskodawcy. Skutkiem powyższego - stosownie do obowiązującego orzecznictwa - transakcja zbycia nieruchomości opisanej we wniosku nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dodatkowo należy zaznaczyć, iż Zainteresowany przedmiotową nieruchomość nabył w celu zaspokojenia swoich potrzeb osobistych, tj. pod budowę domu, a nie z zamiarem sprzedaży w przyszłości. Wobec tego Wnioskodawcy, w związku z zamierzonym zbyciem działki, nie można w odniesieniu do tej transakcji uznać za profesjonalnego handlowca.

Reasumując, mając na uwadze treść powołanych przepisów oraz opis sprawy stwierdzić należy, iż sprzedaż przez Wnioskodawcę działki będącej przedmiotem pytania nie będzie stanowić działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a zatem nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy zauważyć, iż stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin