INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 21 października 2009r. (data wpływu 22 października 2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia całości podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących wynajem samochodów osobowych przez wnioskodawcę, które następnie są podnajmowane klientowi wnioskodawcy oraz prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. b) ustawy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 października 2009r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia całości podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących wynajem samochodów osobowych przez wnioskodawcę, które następnie są podnajmowane klientowi wnioskodawcy.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (zwana dalej Spółka) jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług na rzecz podmiotów z branży farmaceutycznej i medycznej. Usługi Spółki polegają między innymi na świadczeniu usług promocji i reklamy, badaniu rynku, pomocy w rejestracji wyrobów medycznych, etc. Ponadto, Spółka świadczy także inne usługi w zależności od potrzeb i oczekiwań jej klientów.

Jako przedmiot działalności gospodarczej w statucie Spółka ma wskazany m.in. wynajem samochodów osobowych.

Obecnie Spółka zamierza podpisać umowę z podmiotem z branży farmaceutycznej, na rzecz którego będzie świadczyła usługi obsługi floty samochodowej. Usługa ta obejmuje nadzór nad wykorzystaniem floty samochodowej, pomoc pracownikom klienta w prawidłowym przygotowywaniu ewidencji przebiegu pojazdu, pomoc klientowi w przypadku wystąpienia szkód i awarii samochodów, etc.

W celu prawidłowego wykonania świadczonych usług, oprócz świadczenia usług zarządzania flotą samochodową Spółka będzie również wynajmowała klientowi samochody osobowe. Będzie to pierwsza tego typu transakcja realizowana przez Spółkę. Samochody udostępnione przez Spółkę jej klientowi w ramach umowy najmu nie będą jednak stanowić własności Spółki, lecz będą wynajmowane przez Spółkę od innego podmiotu.

Umowa pomiędzy Spółką a jej klientem zostanie zawarta najprawdopodobniej na okres 8 miesięcy, Obecnie klient Spółki jest w stanie określić jedynie wstępną liczbę samochodów, które będzie zamierzał podnająć od Spółki. Z tego powodu Spółka w zależności od potrzeb klienta już w trakcie trwania umowy, będzie wynajmowała dodatkowe samochody i podnajmowała je swojemu klientowi. W momencie, kiedy klient zrezygnuje z danego samochodu, Spółka nie będzie go wykorzystywała do własnych potrzeb, lecz automatycznie zwróci go podmiotowi, od którego wynajęła ten samochód. Zasady współpracy z właścicielem samochodów zakładają, iż Spółka będzie mogła w każdym momencie zwrócić wynajęty samochód, jeżeli jej kontrahent (podnajmujący od niej samochód) zrezygnuje z danego samochodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka wynajmując samochody osobowe wyłącznie w celu podnajmu ich swojemu klientowi, na rzecz którego będzie świadczyła usługi obsługi floty samochodów może odliczyć cały podatek VAT wynikający z faktur wystawionych na jej rzecz przez podmiot, od którego wynajmuje samochody...
2. Czy Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmu samochodów w rozumieniu art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. b) ustawy o VAT pomimo, iż planowana przez Spółkę usługa podnajmu jest dopiero pierwszą tego typu usługą realizowaną przez Spółkę...
   
   

Zdaniem wnioskodawcy:

Ad1.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Z uwagi na fakt, iż Spółka będzie świadczyła na rzecz kontrahenta opodatkowane, według stawki podstawowej, usługi obsługi floty oraz usługi wynajmu samochodów osobowych, Spółce przysługuje prawo odliczenia podatku naliczonego związanego z powyższymi transakcjami. Ustawodawca jednak wprowadził wyjątek od zasady pełnego odliczenia podatku naliczonego, w przypadku nabycia bądź wynajmu dzierżawy, etc. samochodów osobowych.

Kwestię braku możliwości pełnego odliczenia podatku naliczonego w przypadku nabycia samochodów osobowych reguluje art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku nabycia samochodów osobowych kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonego w fakturze - nie więcej jednak niż 6.000 zł. W myśl jednak art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. b) ustawy o VAT przytoczonego przepisu ust. 3 nie stosuje się między innymi w przypadku, gdy przedmiotem działalności podatnika jest oddanie w odpłatne używanie tych samochodów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i samochody te są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy. Z powyższej regulacji wynika więc, iż w sytuacji, gdyby Spółka nabyła samochody osobowe w celu ich wynajmu przez okres co najmniej 6 miesięcy, to mogłaby odliczyć cały podatek naliczony z tytułu nabycia samochodu osobowego, a nie w limicie określonym w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT.

Spółka jednak nie nabywa samochodów w celu ich wynajmu, lecz wynajmuje samochody osobowe w celu ich dalszego podnajmu. W związku z tym kwestię odliczenia podatku naliczonego w tej sytuacji reguluje art. 86 ust. 7 ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu lub innych płatności wynikających z zawartej umowy udokumentowanych fakturą, z tym że suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów dotycząca jednego samochodu nie może przekroczyć kwoty 6.000 zł. Niestety, art. 86 ust. 7 ustawy o VAT, dotyczący odliczenia podatku naliczonego przez najemców samochodów osobowych nie odwołuje się wprost do art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. b) ustawy o VAT. Oznacza to, iż ustawodawca - przez przeoczenie - nie uregulował, jaką kwotę podatku naliczonego może odliczyć podatnik wynajmujący samochody w celu jego dalszego podnajmu. Ściśle literalnie odczytując przytoczone powyżej regulacje należałoby dojść do wniosku, iż Spółka wynajmując samochody w celu ich dalszego podnajmu może odliczyć jedynie 60% podatku naliczonego, nie więcej jednak niż 6.000 zł i następnie jej kontrahent podnajmując od nich samochody osobowe również może odliczyć kwotę podatku naliczonego nie przekraczającą 60%, nie więcej jednak niż 6.000 zł. W przypadku, gdyby więcej podmiotów wzajemnie wynajmowało i następnie podnajmowało dalej samochody osobowe - wartość podatku VAT nieodliczonego w świetle powyższej interpretacji art. 86 ust. 4 i art. 86 ust. 7 ustawy o VAT znacznie wzrosłaby. Zdaniem Spółki ustawodawca przeoczył kwestię odliczenia podatku naliczonego przez podmiot, który wynajmuje samochody osobowe w celu dalszego podnajmu, co doprowadziło do powstania swoistej luki prawnej. W ocenie Spółki przedstawiona powyżej literalna wykładnia zakładająca, iż podatnikowi wynajmującemu samochody osobowe w celu ich podnajmu przysługuje wyłącznie prawo do odliczenia 60% podatku naliczonego, nie więcej jednak niż 6.000 zł. naruszałaby regulacje obowiązującej Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, jak również przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Naruszenie Konstytucji przejawia się w szczególności poprzez naruszanie zasady równego traktowania podatników określonej w art. 32. W myśl tej zasady podmioty znajdujące się w jednakowej sytuacji powinny być jednakowo traktowane w świetle obowiązujących przepisów, co oznacza przyznanie im takich samych uprawnień i nałożenie na nich takich samych ograniczeń. W ocenie Spółki nie istnieje różnica pomiędzy sytuacją, w której podmiot prowadzący działalność gospodarczą nabywa samochody w celu ich podnajmu od sytuacji, w której podmiot gospodarczy wynajmuje samochody w celu ich dalszego podnajmu. W obu przypadkach podmioty te w zakresie ciążących na nich obowiązków podatkowych powinny być więc traktowane na takich samych zasadach. Zasada równego traktowania dotyczy także możliwości odliczenia podatku naliczonego związanego z wynajmem samochodów osobowych. Oznacza to, iż podatnik wynajmujący samochody osobowe powinien mieć prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wynajmu samochodów w celu ich dalszego podnajmu na takich samych zasadach jak podmiot, który nabędzie samochody osobowe w celu ich wynajmu. Przeciwna interpretacja prowadziłaby bowiem do dyskryminacji podmiotów korzystających z instytucji najmu, dzierżawy, leasingu lub umów o podobnym charakterze.

Ponadto, ścisła wykładnia gramatyczna art. 86 ustawy o VAT prowadziłaby do naruszenia podstawowych zasad podatku VAT, tj. zasady jednokrotności opodatkowania oraz zasady neutralności podatku VAT. Zasady te zostały wyrażone w art. 1 wspomnianej Dyrektywy 2006/ 112, w którym wskazano, iż zasada wspólnego systemu VAT polega na zastosowaniu do towarów i usług ogólnego podatku konsumpcyjnego dokładnie proporcjonalnego do ceny towarów i usług, niezależnie od liczby transakcji, które mają miejsce w procesie produkcji i dystrybucji poprzedzającym etap obciążenia tym podatkiem. Z powyższego wynika, iż bez względu na liczbę etapów sprzedaży tego samego towaru, bądź tej samej usługi podatek VAT na każdym etapie powinien stanowić procent wartości sprzedawanego towaru, bądź usługi. Zachowanie powyższych zasad przejawia się przede wszystkim w możliwości odliczenia przez podmiot odsprzedający nabyte uprzednio usługi możliwości pełnego odliczenia podatku VAT z tytułu nabycia tych usług. Gdyby przyjąć gramatyczną wykładnię art. 86 ustawy o VAT, to Spółka nie miałaby prawa do odliczenia podatku naliczonego w pełnej wysokości, jednocześnie jej kontrahent również nie miałby prawa do odliczenia podatku w pełnej wysokości, co naruszałoby zasadę proporcjonalności podatku do ceny świadczonej usługi. W takim przypadku zostałaby naruszona zasada jednokrotności opodatkowania podatkiem VAT, a przez to również zasada neutralności podatku VAT dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Należy również zwrócić uwagę, iż podatek VAT jest podatkiem konsumpcyjnym, który powinien obciążyć ostatecznego klienta. Tym samym, skoro Spółka odsprzedaje nabytą uprzednio usługę kolejnemu podmiotowi (klientowi), to dopiero ten klient prowadzący działalność gospodarczą powinien mieć prawo do odliczenia podatku naliczonego w limicie określonym w art. 86 ust. 7 ustawy o VAT. W analizowanym przypadku Spółka de facto działa jak podmiot refakturujący nabyte uprzednio usługi.

Jak wykazano powyżej gramatyczna wykładnia art. 86 ustawy o VAT nie prowadzi do jasnych, precyzyjnych i ostatecznych rozstrzygnięć. W związku z tym należy w omawianym przypadku posiłkować się wykładnią celowością analizowanych przepisów. Możliwość zastosowania wykładni celowościowej w przypadku, gdy wykładnia językowa nie prowadzi do jasnych i ostatecznych rozstrzygnięć potwierdza także Ministerstwo Finansów, jak również orzecznictwo Sądu Najwyższego i Trybunału Konstytucyjnego. Przykładowo w piśmie Podsekretarza Stanu z dnia 18 marca 2004 r. (nr PB2/MK/RB 033-05-132/04) stwierdzono, iż „zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 1995 r. (sygn. akt III AZP 2/95) wykładnia gramatyczno-słownikowa jest tylko jedną z przyjmowanych powszechnie, w rozumowaniu prawniczym, sposobów wykładni, a wnioski z niej płynące mogą być również często mylące i prowadzić do merytorycznie błędnych, niezgodnych z rzeczywistymi intencjami ustawodawcy (..). Dlatego też musi być ona uzupełniona wnioskami płynącymi z zastosowania innych rodzajów wykładni: historycznej, systemowej, funkcjonalnej, logicznej, a wreszcie - jeżeli nie przede wszystkim celowościowej, która w odniesieniu do indywidualnych spraw rozstrzyganych w drodze decyzji administracyjnej, uznana jest za najodpowiedniejszą i najlepiej prowadzącą do rozszyfrowania intencji ustawodawcy”. Trudno zatem uznać priorytet wykładni językowej, jeżeli wynik interpretacyjny musiałby prowadzić do naruszenia spójności systemu prawnego. Takie pojmowanie zasad wykładni godziłoby bowiem w założenia racjonalnego ustawodawcy, na którym opiera się reguła respektowania dyrektyw językowych. Również orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego uznaje dopuszczalność odrzucenia wykładni językowej, w sytuacji gdy przemawiają za tym dyrektywy wykładni systemowej i funkcjonalnej (uchwała TK z dnia 23 stycznia 1991 r., OTK z 1991/1/17). Jest to możliwe tym bardziej, gdy wykładnia językowa nie jest jednoznaczna”.

W świetle wykładni celowościowej należy uznać, iż stwierdzenie w art. 86 ust. 4 ustawy o VAT, iż „przepis ust. 3 nie dotyczy” odnosi się nie do podatku naliczonego określonego w tym przepisie, lecz do kategorii pojazdów wymienionych właśnie w tej regulacji (czyli w ustępie 3). Oznacza to, iż w przypadku wszystkich pojazdów spełniających warunki z art. 86 ust. 4 ustawy o VAT, podatnikowi przysługuje prawo odliczenia podatku naliczonego w pełnej wysokości bez względu na fakt, w jaki sposób podmiot odliczający podatek naliczony wszedł w posiadanie tych pojazdów, to jest bez względu na fakt, czy podmiot odliczający podatek naliczony nabył te samochody, czy też użytkuje je na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub umów o podobnym charakterze. W konsekwencji oznacza to, iż art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. b) ustawy o VAT będzie miał zastosowanie również w przypadku podmiotów, o których mowa w art. 86 ust. 7 ustawy o VAT, a więc podmiotów wynajmujących samochody w celu ich dalszego podnajmu. Konsekwentnie, w świetle powyższej wykładni celowościowej Spółka wynajmując samochody od ich właściciela powinna odliczyć 100% podatku naliczonego jednocześnie wystawiając fakturę na podnajem samochodu. Klient Spółki będzie miał prawo do odliczenia z takiej faktury 60% podatku naliczonego, nie więcej jednak niż 6.000 zł za każdy samochód. Taka interpretacja będzie zgodna z Konstytucją Rzeczpospolitej Polskiej, ponieważ będzie w jednakowy sposób traktowała podmioty znajdujące się w takiej samej sytuacji. Oznacza to, iż podmiot będący właścicielem samochodu oddający ten samochód w najem, jak również podmiot wynajmujący samochód w celu jego dalszego podnajmu będą miały takie same prawo do odliczenia 100% podatku naliczonego.

Ponadto, przedstawiona wykładnia nie narusza unijnych zasad jednokrotności opodatkowania (tj. zakaz podwójnego opodatkowania). Każdy bowiem podmiot, który będzie nabywał lub wynajmował samochód osobowy w celu jego podnajmu będzie miał prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego. Dopiero podmiot będący na końcu wymienionego łańcucha transakcji, a więc podmiot, który będzie faktycznie wykorzystywał samochody osobowe do prowadzenia działalności gospodarczej i przy ich pomocy świadczył usługi - będzie mógł odliczyć podatek naliczony jedynie w limicie określonym w art. 86 ust. 7 ustawy o VAT.

Z powyższego wynika więc, iż w przypadku Spółki powinien mieć również zastosowanie art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. b) ustawy o VAT, a więc w stosunku do samochodów, które Spółka będzie wynajmowała wyłącznie w celu ich dalszego podnajmu będzie mogła odliczyć cały podatek naliczony z faktur VAT dokumentujących najem tych samochodów od ich właściciela. Stanowisko przedstawione przez Spółkę potwierdzają także wybitni przedstawiciele doktryny prawa podatkowego. Przykładowo, Janusz Zubrzycki, sędzia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie wskazuje, iż: ”stosując zatem reguły wykładni celowościowej, przy dążeniu do zachowania interpretacji art. 86 ust 4 w zgodzie z Konstytucją, należy uznać, że norma art. 86 ust 7 ustawy, definiująca kwotę podatku naliczonego (dla potrzeb leasingu, najmu, dzierżawy) pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust 3, nie będzie miała zastosowania do podatku naliczonego z tytułu czynszu (rat) leasingu (najmu, dzierżawy) pojazdów samochodowych określonych w art. 86 ust 4 ustawy” („Leksykon VAT 2009”, Unimex, Wrocław 2009, str. 828).

Ad 2.

W analizowanym zakresie powstają jednak wątpliwości dotyczące już samej interpretacji art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. b) ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem w przypadku gdy przedmiotem działalności podatnika jest oddanie w odpłatne używanie samochodów osobowych na podstawie umowy najmu dzierżawy, leasingu lub innych usług o podobnym charakterze i samochody te są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania dla celów prywatnych nie krótszych niż 6 miesięcy - to podatnik ma prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego. Z powyższych regulacji wynika więc, iż art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. b) ustawy o VAT dotyczy podmiotów prowadzących działalność gospodarczą w zakresie wynajmu samochodów. Spółka w statucie posiada zapis, zgodnie z którym może prowadzić taką działalność. Planowana transakcja jest jednak pierwszą tego typu transakcją. W ocenie Spółki fakt, iż Spółka przeprowadzi dopiero pierwszą tego typu transakcję nie zmienia stanowiska, zgodnie z którym Spółka będzie mogła odliczyć 100 % podatku naliczonego. W celu uznania, iż określony podmiot prowadzi działalność w zakresie wynajmu samochodów nie ma znaczenia ile transakcji przeprowadził, lecz czy rzeczywiście takie transakcje zamierza, bądź też realizuje. Zawsze bowiem podmiot gospodarczy musi przeprowadzić pierwszą transakcję danego typu. Przyjęcie zaś, iż podmiot prowadzi działalność w danym zakresie od drugiej lub następnych transakcji byłoby nielogiczne. Biorąc powyższe pod uwagę należy uznać, iż bez względu na fakt, iż Spółka zrealizuje pierwszą transakcję podnajmu samochodów - prowadzi ona działalność gospodarczą w zakresie wynajmu samochodów w rozumieniu art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. b) ustawy o VAT.

Reasumując powyższe należy stwierdzić, iż:

1. Spółka ma prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości od wynajmu samochodów, które następnie będą podnajmowanie klientowi;
2. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie podnajmu samochodów z uwagi na zapisy statutu Spółki pomimo, iż Spółka zamierza zawrzeć dopiero pierwszą transakcję w tym zakresie.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych uznaje się za prawidłowe.

Ad.1.

Na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, zgodnie z ust. 2 pkt 1 lit. a tego artykułu, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Przepisy art. 86 ust. 3 ustawy wskazują, iż w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Na podstawie art. 86 ust. 4 pkt 7 ustawy ograniczenia zawartego w art. 86 ust. 3 cyt. ustawy nie stosuje się w przypadku, gdy przedmiotem działalności podatnika jest odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów), tj. samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze. Ponadto w art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. b ustawy zawarto warunek, iż samochody (pojazdy) winny być przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na cele najmu, dzierżawy, leasingu lub inne o podobnym charakterze przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy.

Przepis art. 86 ust. 7 ustawy wskazuje, iż w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w art. 86 ust. 3 cyt. ustawy na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa powyżej, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

Odwołując się do wykładni językowej, zgodnie z definicją zawartą w internetowym Słowniku Języka Polskiego pod pojęciem „użytkować” należy rozumieć m. in.: 1. „korzystać z czegoś, np. budynku, lokalu”, 2. „korzystać z czegoś w sposób racjonalny, przynoszący jak największy pożytek”, 3. „używać cudzej własności, czerpiąc z niej korzyści, ale mając jednocześnie obowiązek zachowania jej substancji i dotychczasowego przeznaczenia”.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca jako najemca będzie zawierała z wynajmującymi umowy najmu samochodów osobowych, które następnie będzie podnajmować innym podmiotom.

Biorąc zatem pod uwagę przytoczone wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, iż w opisanym przypadku nie znajdą zastosowania uregulowania zawarte w art. 86 ust. 3 i art. 86 ust. 7 ustawy, gdyż w świetle przytoczonej definicji słowa Wnioskodawca nie jest użytkownikiem przedmiotowych samochodów osobowych. W przedmiotowej sprawie będą miały więc zastosowanie przepisy art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. b ustawy, na mocy których Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu najmu samochodów, wynikającego z faktur VAT wystawionych przez wynajmującego. Warunkiem odliczenia podatku naliczonego w pełnej kwocie jest jednakże, jak wyraźnie wynika z powyższych uregulowań, aby taki pojazd był przeznaczony wyłącznie do odpłatnego używania na podstawie umów wymienionych w tym przepisie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy.

Ad.2.

Artykuł 15 ust. 1 i 2 ustawy stanowią, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że wnioskodawca jako przedmiot działalności gospodarczej w statucie ma wskazany m.in. wynajem samochodów osobowych. Spółka planuje usługę podnajmu samochodów osobowych. W celu uznania, iż określony podmiot prowadzi działalność w zakresie wynajmu samochodów, nie ma znaczenia ile transakcji przeprowadził, lecz czy rzeczywiście takie transakcje zamierza, bądź też realizuje. Zawsze bowiem podmiot gospodarczy musi przeprowadzić pierwszą transakcję danego typu. W związku z tym nic nie stoi na przeszkodzie dla uznania, że przedmiotem działalności wnioskodawcy będzie działalność gospodarczą w zakresie wynajmu samochodów w rozumieniu art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. b) ustawy o VAT.

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10 09-402 Płock.