INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 roku w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 23 listopada 2009 r. (data wpływu 30 listopada 2009 r.), uzupełnionym pismami z dnia 17 i 22 lutego 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji samochodu demonstracyjnego (testowego) lub zastępczego jako środka trwałego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 listopada 2009 r. złożono ww. wniosek, uzupełnionym pismami z dnia 17 i 22 lutego 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji samochodu demonstracyjnego (testowego) lub zastępczego jako środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z o.o. jest dealerem samochodowym, której podstawową działalnością jest handel samochodami, głównie osobowymi. Prócz tego Spółka serwisuje sprzedawaną markę samochodów, a także prowadzi sprzedaż części i akcesoriów samochodowych do tej marki aut. Obecnie obowiązujące standardy rynkowe obligują Spółkę do przeznaczania części zakupionych w celu odsprzedaży samochodów na cele demonstracyjne (testowe), jak i na samochody zastępcze na czas naprawy. Samochody zakupione przez Spółkę przeznaczone są więc:

• do sprzedaży – samochody zakupione pod indywidualne zamówienie lub na magazyn,

• do testowania – samochody testowe przeznaczone do jazd próbnych, odpłatnego wynajmu dla klienta w celu zachęcenia go do zakupu, sporadycznego wykorzystywania do celów służbowych, sporadycznego odpłatnego wykorzystywania do celów prywatnych przez pracowników Spółki,

• jako zastępcze na czas naprawy w serwisie, lecz także sporadycznie do wykorzystania do celów służbowych, jak i do odpłatnego wykorzystania do celów prywatnych przez pracowników Spółki,

• do przyjęcia do ewidencji środków trwałych – wykorzystywane do celów prowadzonej przez Spółkę działalności.

W trzech pierwszych przypadkach samochody są traktowane jako towary handlowe, gdyż ich przeznaczeniem jest odsprzedaż. Spółka potrąca w całości naliczony podatek od towarów i usług zawarty w fakturach dokumentujących zakup pojazdów, gdyż zgodnie z art. 86 ust. 4 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług nie dotyczy jej ograniczenie zawarte w art. 86 ust. 3 tej ustawy. Podatek naliczony w fakturach dokumentujących zakup paliwa do tych samochodów jest w całości odliczany, gdyż nie występują tu przesłanki do zastosowania ograniczenia zawartego w art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

Większość samochodów demonstracyjnych (testowych) i zastępczych zostaje sprzedana przed upływem 12 miesięcy od ich zakupu. Zdarzają się jednak przypadki, że samochód demonstracyjny lub zastępczy nie zostaje sprzedany przed upływem 12 miesięcy i Spółka staje przed problemem:

1. czy w dalszym ciągu dany pojazd traktować jako towar handlowy i wykorzystywać go albo jako pojazd zastępczy, albo jako demonstracyjny (testowy), gdyż jego przeznaczenie się nie zmienia – ma być w końcowym efekcie sprzedany,
2. czy też musi ten samochód przyjąć do ewidencji środków trwałych zgodnie z art. 16e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz dokonać korekty podatku naliczonego ograniczając jego potrącenie zgodnie z art. 86 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usługo wysokości 60% kwoty podatku określonej w fakturze zakupu, nie więcej niż 6 000 PLN i wówczas przy sprzedaży tego pojazdu, gdyż w dalszym ciągu jego przeznaczeniem jest sprzedaż, potraktować go jak towar używany i zastosować zwolnienie z § 13 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług,
3. czy też może ów pojazd dalej traktować jako demonstracyjny (testowy) lub zastępczy, ale nie wykorzystywać go do żadnych celów, aż do momentu jego sprzedaży.

Jak wspomniano powyżej, samochody demonstracyjne (testowe) i zastępcze mogą być sporadycznie wykorzystywane także do celów służbowych, jak również odpłatnie do celów prywatnych przez pracowników Spółki, lecz nie zmienia to w dalszym ciągu ich przeznaczenia – są one przeznaczone do sprzedaży.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie (dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych):

1. Czy samochód demonstracyjny (testowy) lub zastępczy, który nie został sprzedany przed upływem 12 miesięcy od daty zakupu musi zostać przez Spółkę przyjęty do ewidencji środków trwałych i objęty procedurą opisaną pod pkt B), gdy w dalszym ciągu jego przeznaczeniem jest sprzedaż...
2. Czy samochód demonstracyjny (testowy) lub zastępczy, który nie został sprzedany przed upływem 12 miesięcy może być dalej traktowany jak towar handlowy i wykorzystywany jako demonstracyjny (testowy) lub zastępczy aż do jego sprzedaży...
3. Czy też samochód demonstracyjny (testowy) lub zastępczy ma być potraktowany zgodnie z procedurą zawartą w pkt C)...

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Zagadnienie odnoszące się do podatku od towarów i usług będzie przedmiotem odrębnej interpretacji indywidualnej.

Zdaniem Wnioskodawcy, samochód demonstracyjny (testowy) lub zastępczy, który nie został sprzedany przed upływem 12 miesięcy może być dalej traktowany jak towar handlowy i wykorzystywany jako demonstracyjny (testowy) lub zastępczy aż do jego sprzedaży (procedura z pkt A). Dla Spółki status tego samochodu się nie zmienia – jest on dalej towarem handlowym, takim samym jak niechodliwa część do samochodu zalegająca półkę w magazynie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Jak stanowi art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, ze zm.) – dalej: ustawa, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Tak więc składnik majątku zalicza się do środków trwałych jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,

• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

• przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok,

• składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby prowadzonej przez niego działalności albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

Stosownie do regulacji art. 16d ust. 2 ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

W kontekście przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego należy stwierdzić, iż samochód demonstracyjny (testowy) lub zastępczy, aby spełniał swe cele (również te dodatkowe – sporadyczne – wymienione we wniosku) musi zostać zarejestrowany i ubezpieczony. Co więcej, pełniąc funkcje pojazdu testowego lub zastępczego jest bezpośrednio wykorzystywany przez Spółkę w jej działalności gospodarczej. Nie ma więc przy tym znaczenia okoliczność jego sporadycznego używania do celów służbowych, czy innych wskazanych we wniosku. Spełnia on tym samym wszystkie przesłanki uznania go za środek trwały zgodnie z dyspozycją art. 16a ust. 1 ustawy.

Skoro zatem przedmiotowy samochód nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w momencie oddania go do używania (np. z powodu planowanej sprzedaży przed upływem roku), a faktyczny okres jego użytkowania przekroczył rok, Spółka ma obowiązek zaliczenia tego składnika do ewidencji środków trwałych. Wprowadzenie tego składnika do ewidencji środków trwałych po upływie tego okresu należy uznać za ujawnienie środka, o którym mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4 ustawy. W myśl tego unormowania, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Z kolei wskazana przez Wnioskodawcę regulacja zawarta w art. 16e ust. 1 ustawy, zgodnie z którą jeżeli podatnicy nabędą lub wytworzą we własnym zakresie składniki majątku wymienione w art. 16a ust. 1 i art. 16b ust. 1, o wartości początkowej przekraczającej 3.500 zł, i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczą ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok, podatnicy są obowiązani, w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął:

1. zaliczyć te składniki do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, przyjmując je do ewidencji w cenie nabycia albo koszcie wytworzenia,
2. zmniejszyć koszty uzyskania przychodów o różnicę między ceną nabycia lub kosztem wytworzenia a kwotą odpisów amortyzacyjnych, przypadającą na okres ich dotychczasowego używania, obliczonych dla środków trwałych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, zwanym dalej „Wykazem stawek amortyzacyjnych”, a dla wartości niematerialnych i prawnych przy zastosowaniu zasad określonych w art. 16m,
3. stosować stawki amortyzacji, o których mowa w pkt 2, w całym okresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych,
4. wpłacić, w terminie do 20 dnia tego miesiąca, do urzędu skarbowego kwotę odsetek naliczonych od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku do dnia, w którym okres ich używania przekroczył rok, i naliczoną kwotę odsetek wykazać w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1; odsetki od różnicy, o której mowa w pkt 2, są naliczane według stawki odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych obowiązującej w dniu zaliczenia składnika majątku do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych,
   
   będzie miała zastosowanie w niniejszej sprawie jedynie w przypadku ujęcia kosztu nabycia samochodu demonstracyjnego (testowego) lub zastępczego w rachunku podatkowym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.