INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 08.10.2009 r. (data wpływu 16.11.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16.11.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca 2009 roku rozpoczął budowę domu jednorodzinnego. Projekt przewiduje budowę budynku jednorodzinnego PKOB 111. Podatnik w przyszłości chciałby otworzyć w nowo wybudowanym budynku Biuro dla potrzeb prowadzonej obecnie działalności gospodarczej. W chwili obecnej na etapie budowy dzieli wydatki proporcjonalnie do powierzchni budynku przeznaczonego do użytku mieszkalnego i powierzchni przeznaczonej na działalność. Wszelkie wydatki udokumentowane dowodami zakupu dotyczące części przeznaczonej na działalność gospodarczą - zalicza na poczet inwestycji, jeśli są to faktury VAT odliczany jest podatek VAT w miesiącu otrzymania faktury. Dowody zakupu przypadające na cześć prywatną podatnika są wydzielone i oddzielnie przechowywane. Pismem z dnia 22.01.2010 r. Wnioskodawca uzupełnił, iż zakupiony grunt, działka nr 3/2 w S. gmina G., jest jego własnością i został zakupiony w dniu 22.06.2007 r. zgodnie z aktem notarialnym Repertorium A nr XX/2007.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy podatnik wg obowiązujących obecnie przepisów podatkowych ma możliwość ustalenia wartości początkowej budynku po zakończeniu inwestycji jedynie na podstawie posiadanych faktur/dowodów zakupu w części budynku przypadającego na działalność gospodarczą, czyli wg wartości wytworzenia... Czy możliwe jest także oszacowanie wartości początkowej środka trwałego wykonując po zakończeniu inwestycji wycenę przez uprawnionego rzeczoznawcę...,
2. Czy podatnik może na etapie budowy budynku wg ustalonej proporcji dzielić koszty wg dowodów zakupu i jednocześnie wg założonej proporcji odliczać VAT wynikający z faktur zakupu, jeżeli wydatki dotyczą części wspólnych budynku tj. części prywatnej podatnika i części przeznaczonej na działalność gospodarczą np. dach, kocioł grzewczy...
3. Jeżeli podatnik chciałby sprzedać nieukończony budynek lub przekazany do używania, czy będzie w części przypadającej na działalność gospodarczą suma jaką uzyska ze sprzedaży będzie stanowiła przychód dla firmy, zaś część mieszkalna byłaby opodatkowana 19 % podatkiem ze zbycia nieruchomości bądź zwolniona o ile upłynęłoby 5 lat od daty nabycia działki...
4. Jaką stawkę VAT zastosować przy ewentualnej sprzedaży budynku za część przeznaczoną na cele prywatne i cele działalności gospodarczej – czy możliwe byłoby zastosowanie w świetle dziś obowiązujących przepisów stawki zwolnionej, jeżeli od oddania całego budynku do użytkowania przez Wnioskodawcę lub wynajęcia budynku innemu użytkownikowi upłynął okres dwóch lat od jego zasiedlenia...
   
   

Odpowiedź na pytanie pierwsze i drugie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Odpowiedź na pozostałe pytania zostanie udzielona odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie art. 22 g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zalicza w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia na podstawie posiadanych dowodów zakupu.

Podatnik może również zgodnie z art. 22 g ust. 9 ustalić rzeczywistą wartość nowowybudowanego domu (następnie wg proporcji w częściach przypadających na mieszkalną i przeznaczoną na działalność) na podstawie ekspertyzy wydanej przez biegłego, powołanego przez siebie. W tym drugim przypadku chodzi o sytuację, kiedy podatnik nie może ustalić faktycznej wartości wytworzenia, ponieważ nie może zaliczyć do wartości początkowej własnej pracy (budynek budowany metodą gospodarczą), a część materiałów była gromadzona kilka lat na które brakuje dowodów zakupu. W tym przypadku wartość wytworzenia budynku znacznie odbiegałaby od cen rynkowych.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 powołanej ustawy.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ww. ustawy. Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środka trwałego, z uwzględnieniem ust. 2–18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna – cenę jego nabycia, zaś w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia. W myśl art. 22g ust. 4 ww. ustawy za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zezwalają również na ustalenie wartości początkowej w wysokości określonej przez biegłego. Stosownie do przepisu art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Wycena biegłego ma z reguły zastosowanie w sytuacji, gdy podatnik wytworzył składnik majątkowy dla celów osobistych, a następnie uznał go za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż w takiej sytuacji nie był zobowiązany do gromadzenia rachunków, faktur dokumentujących wydatki na jego wytworzenie. Również w sytuacji przewidzianej w art. 22g ust. 8 ww. ustawy podatnik może, przy dokonywaniu wyceny nabytego środka trwałego, posłużyć się opinią biegłego rzeczoznawcy.

Możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez biegłego stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tejże wartości wg kosztu wytworzenia. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z ww. generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada – bo nie musiał posiadać – stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na wytworzenie określonego środka trwałego. Odnieść to należy między innymi do przypadku, gdy podatnik wprowadza do działalności gospodarczej lub oddaje do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy itp. składnik majątku wytworzony uprzednio na osobiste potrzeby i nie udokumentował ponoszonych w tym celu wydatków. Sposób określenia wartości początkowej wytworzonego środka trwałego przez biegłego stanowi odstępstwo od zasady wyrażonej w treści art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedstawionym stanie faktycznym budowa budynku, który częściowo będzie przeznaczony na działalność gospodarczą prowadzona jest od 2009 r. Nie można przyjąć zatem, że w trakcie procesu inwestycyjnego wnioskodawca ponosił wydatki niemożliwe do udokumentowania. W przedmiotowej sprawie fakt, iż wartość wytworzenia budynku będzie znacznie odbiegała od cen rynkowych i Wnioskodawca nie może zaliczyć własnej pracy do wartości początkowej środka trwałego nie może stanowić podstawy do ustalenia wartości początkowej przez biegłego. Z powołanego wyżej art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika. Koszt pracy własnej podatnika, w myśl przepisu art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy nie jest zaliczany do kosztów uzyskania przychodów, w konsekwencji czego nie może on powiększać wartości początkowej wytworzonego środka trwałego. W związku z powyższym Wnioskodawca nie ma możliwości przyjęcia wartości początkowej na podstawie ekspertyzy wydanej przez biegłego.

Ponadto zgodnie z art. 22f ust. 4 ww. ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

W świetle powyższego środkiem trwałym będzie cały wskazany we wniosku budynek. Odpisów amortyzacyjnych od ww. środka trwałego dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej budynku odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, do ogólnej powierzchni użytkowej tego budynku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.