INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2009 r. (data wpływu 26 października 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawiania faktury – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 października 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawiania faktury.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: Spółka) zajmuje się m.in. zarządzaniem nieruchomościami. Zamierza podjąć współpracę ze Sprzedawcą energii elektrycznej (dalej: Sprzedawca), w ten sposób, że będzie na jego rzecz dokonywał czynności związanych z rozliczeniem i ewentualną windykacją należności od odbiorców indywidualnych energii elektrycznej. Spółka nie jest nabywcą towarów i usług od Sprzedawcy. Spółka zawarłaby ze Sprzedawcą umowę o współpracy, w ramach której Sprzedawca udzieliłby jej pełnomocnictwa do wystawiania w jego imieniu i na jego rzecz faktur VAT dotyczących sprzedaży energii odbiorcom indywidualnym. Na podstawie tego pełnomocnictwa na fakturze VAT dotyczącej sprzedaży energii elektrycznej jako sprzedawcę wpisanoby Sprzedawcę, jako wystawcę Spółkę, a jako nabywcę odbiorcę indywidualnego energii elektrycznej. Na fakturze wskazanoby rachunek bankowy Spółki. Po wpłynięciu wpłaty od odbiorców indywidualnych na rachunek bankowy Zainteresowanego, Spółka przekazywałaby te wpłaty na rachunek sprzedawcy.

Sprzedawca energii elektrycznej posiada z odbiorcami indywidualnymi umowę o sprzedaż energii elektrycznej. W umowie Sprzedawcy z odbiorcami indywidualnym oraz w umowie Spółki ze Sprzedawcą strony umówiłyby się, że spełnienie świadczenia odbiorców indywidualnych z tytułu umowy sprzedaży energii elektrycznej nastąpi poprzez wpłatę należności na rachunek Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka może wystawiać faktury VAT, dotyczące sprzedaży energii elektrycznej odbiorcom indywidualnym, w imieniu i na rzecz Sprzedawcy energii elektrycznej na podstawie pełnomocnictwa udzielonego w umowie o współpracę, w przypadku gdy nie jest nabywcą towarów i usług od Sprzedawcy...
2. Czy na fakturze VAT dotyczącej sprzedaży energii elektrycznej odbiorcom indywidualnym można umieścić numer rachunku bankowego Spółki w przypadku gdy nie jest ona sprzedawcą energii...

Zdaniem Wnioskodawcy, rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług w paragrafie 6 przewiduje instytucję tzw. selfbilingu, która umożliwia osobom trzecim wystawianie faktur VAT w imieniu i na rzecz podatnika. Dotyczy to jednak wyłącznie określonej kategorii podmiotów, a mianowicie: nabywców towarów i usług od podatnika.

Z kolei art. 220 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej dopuszcza, bez żadnych ograniczeń podmiotowych, wystawianie faktur przez osobę trzecią w imieniu i na rzecz podatnika. Powołanie się na Dyrektywę jest o tyle uzasadnione, że obecnie nie budzi wątpliwości, że dyrektywy europejskie mogą być bezpośrednio stosowane przez obywateli poszczególnych państw Unii Europejskiej, a analiza przepisów prawa krajowego w zakresie podatku VAT pod kątem ich zgodności z prawem wspólnotowym jest dopuszczalna. Obowiązywanie prawa wspólnotowego w polskim porządku prawnym oznacza, że w przypadku gdy przepisy dyrektywy nie zostały implementowane do krajów prawodawstwa i jednocześnie przepisy te są jasne i precyzyjne, to polski podatnik może je stosować bezpośrednio.

W związku z tym Spółka, powołując się na ww. Dyrektywę uważa, że mogłaby wystawić w imieniu i na rzecz Sprzedawcy faktury VAT, w oparciu o pełnomocnictwo udzielone w umowie o współpracę na podstawie przepisów prawa cywilnego.

Nawet jeżeli okazałoby się, że Spółka nie może być wystawcą faktur VAT w imieniu i na rzecz Sprzedawcy, to Spółka stoi na stanowisku, że na fakturze VAT mógłby widnieć jej numer rachunku bankowego. Skoro wszystkie zainteresowane strony (Spółka, Sprzedawca, odbiorcy indywidualni) wyraziłyby zgodę na taki sposób spełnienia świadczenia, to takie postępowanie, zdaniem Spółki jest prawidłowe. Spółka musiałaby jednak odprowadzić podatek dochodowy od osób prawnych od przychodów uzyskanych z tytułu oprocentowania wpłaty na rachunku bankowym, przed ich przekazaniem Sprzedawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Obowiązek dotyczący wystawiania faktur został doprecyzowany w § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), zwanego dalej rozporządzeniem, wydanego na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 pkt 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami „FAKTURA VAT”.

Stosownie do § 5 ust. 1 rozporządzenia, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako „FAKTURA VAT”;
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży, w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
6. miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
9. stawki podatku;
10. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
11. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.
    
    

Z powyższych przepisów wynika zatem, że fakturę wystawia sprzedawca będący podatnikiem podatku od towarów i usług, w celu udokumentowania dokonanej sprzedaży towarów lub świadczonych usług. Faktura jest więc dokumentem stwierdzającym wystąpienie u podatnika okoliczności powodujących powstanie obowiązku podatkowego, a taki powstaje m.in. z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 1 ustawy).

Nie można stwierdzić, aby użycie przez ustawodawcę sformułowania, że fakturę wystawia podatnik (w art. 106 ust. 1 ustawy, czy § 4 ust. 1 rozporządzenia), było tożsame z koniecznością technicznego wypisania tego dokumentu wyłącznie osobiście przez samego podatnika. Z analizy przedstawionego stanu prawnego wynika co podlega opodatkowaniu, kiedy powstaje obowiązek podatkowy oraz, że czynność podlegająca opodatkowaniu ma być udokumentowana fakturą wystawioną w określonym terminie, zawierającą w swej treści wszystkie niezbędne elementy, wskazane w wymienionych powyżej przepisach, m.in. dane sprzedawcy i nabywcy.

Z przedstawionego wniosku wynika, iż Spółka zajmująca się m.in. zarządzaniem nieruchomościami, zamierza podjąć współpracę ze Sprzedawcą energii elektrycznej, w ten sposób, że będzie na rzecz Sprzedawcy dokonywać czynności związanych z rozliczaniem i ewentualną windykacją należności od odbiorców indywidualnych energii elektrycznej. Spółka nie jest nabywcą towarów i usług od Sprzedawcy. W ramach współpracy Sprzedawca zamierza udzielić Spółce pełnomocnictwa do wystawiania w jego imieniu i na jego rzecz faktur VAT, dotyczących sprzedaży energii elektrycznej odbiorcom indywidualnym. Na podstawie tego pełnomocnictwa, na fakturze VAT dotyczącej sprzedaży energii elektrycznej jako sprzedawcę wpisanoby Sprzedawcę, jako wystawcę Spółkę, a jako nabywcę odbiorcę indywidualnego energii elektrycznej. Na fakturze zostanie umieszczony rachunek bankowy Wnioskodawcy. Po wpłynięciu wpłaty od odbiorców indywidualnych na rachunek bankowy Zainteresowanego, Spółka przekazywałaby te wpłaty na rachunek sprzedawcy.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego, w konfrontacji z powołanymi przepisami prowadzi do wniosku, iż nie narusza przepisów podatkowych zlecenie innemu podmiotowi (zarejestrowanemu czynnemu podatnikowi VAT), na podstawie stosownej umowy (pełnomocnictwa), technicznej czynności wystawienia faktury w imieniu i na rzecz podatnika podatku od towarów i usług. A zatem, należy przyjąć, że podatnik może upoważnić inną osobę (w przedmiotowej sprawie Wnioskodawcę) do dokonania takich czynności. W związku z powyższym, umieszczenie przez Zainteresowanego na wystawianej w imieniu i na rzecz dostawcy fakturze, obok danych sprzedawcy i nabywcy również swoich danych – jako wystawcy faktury – uznaje się za prawidłowe. Poza tym nie ma przeszkód, aby poza obligatoryjnymi danymi faktura zawierała także inne informacje dotyczące np. rachunku bankowego Wnioskodawcy, na który, zgodnie z zawartą umową wnoszone będą opłaty za energię elektryczną Należy jednak pamiętać, iż wystawiane faktury muszą spełniać wymogi określone w cytowanych wyżej przepisach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Tutejszy Organ informuje ponadto, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - w niniejszej interpretacji rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.