INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pani stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2009r. (data wpływu do tut. Biura 03 grudnia 2009r.), uzupełnionym w dniu 22 lutego 2010r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla lokali mieszkalnych i użytkowych nabytych w spadku i możliwości zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodu z najmu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03 grudnia 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla lokali mieszkalnych i użytkowych nabytych w spadku i możliwości zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodu z najmu.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z dnia 01 lutego 2010r. Znak: IBPBII/2/415-1193/09/AK wezwano wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniu 22 lutego 2009r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni otrzymała w drodze spadku udziały w nieruchomości - lokale użytkowe i lokale mieszkalne w starej kamienicy (ok. 100 lat). Równocześnie wejdzie, jako osoba prywatna w prawa i obowiązki zawartych umów najmu tych lokali i będzie otrzymywać z tego tytułu przychody.

Wnioskodawczyni prowadzi również działalność gospodarczą w innej branży i rozlicza się na zasadach podatku liniowego. Ww. udziałów w nieruchomości wnioskodawczyni nie będzie wprowadzać do środków trwałych swojej działalności gospodarczej i nie będą one z nią związane. Przyszłe dochody wnioskodawczyni będzie traktować jako odrębne dochody i podatek od nich będzie rozliczać na zasadach ogólnych (według skali podatkowej).

W uzupełnieniu wniosku wskazane zostało, iż wnioskodawczyni będzie współwłaścicielką konkretnych wyodrębnionych lokali mieszkalnych i użytkowych. Swoje udziały w lokalach mieszkalnych i użytkowych wnioskodawczyni zamierza po raz pierwszy wprowadzić do ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy wnioskodawczyni może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną 10% od wartości rynkowej otrzymanych w spadku udziałów w lokalach użytkowych i mieszkalnych i zaliczyć ją do kosztów uzyskania przychodów z tytułu odrębnego źródła jakim będzie najem prywatny... W jaki sposób prawidłowo określić wartość rynkową i odpowiednio ją udokumentować do celów kontrolnych urzędu skarbowego...

Zdaniem wnioskodawczyni, prowadząc działalność gospodarczą i rozliczając się na zasadzie podatku liniowego, zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma ona możliwość uzyskiwania również odrębnego źródła dochodów jakim jest najem prywatny z nieruchomości, które nie są związane z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą ani nie są wprowadzone do ewidencji środków trwałych w tej działalności. Wnioskodawczyni uważa, że ma również możliwość rozliczania tego dochodu na zasadach ogólnych - według skali podatkowej. Wnioskodawczyni wskazała, iż regulacja dotycząca możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych lokalu (lub jego części) nabytego w drodze spadku wynika z przepisów art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z odpowiednimi przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) odnoszącymi się do prawa własności rzeczy nabytej w drodze spadku. W oparciu o te przepisy wnioskodawczyni stwierdziła, iż lokal nabyty w drodze spadku staje się własnością spadkobiercy i może go traktować jako prywatny. Z tego względu jako lokal lub udziały w lokalu stanowiący własność prywatną podatnika może być przez niego amortyzowany a przychody z jego wynajmu mogą być pomniejszone o koszty amortyzacji zgodnie z art. 22a ust. 1 i art. 23 ust. 1 pkt 45a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z przepisem art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wartość początkową takiego lokalu co do zasady uznaje się wartość rynkową z dnia nabycia spadku.

W przedmiocie stawki amortyzacyjnej dla lokalu (również jego udziałów) nabytego w drodze spadku wnioskodawczyni uważa, że jeżeli posiada on cechy rzeczy używanej (gdy przed nabyciem był wykorzystywany co najmniej 60 miesięcy) to w takim przypadku można zastosować indywidualną stawkę w wysokości nie niższej niż 10 %, gdyż okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Gdyby lokal ten nie posiadał cech rzeczy używanej, to w takiej sytuacji należałoby zastosować stawkę dla lokali mieszkalnych 1,5% i dla lokali użytkowych 2,5%. Wnioskodawczyni wskazuje, że w jej przypadku jest to stara kamienica a wszystkie lokale są użytkowane powyżej 5 lat i jest w stanie to wykazać.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) odrębnym źródłem przychodów są określone w pkt 3 i 6 tego przepisu:

• pozarolnicza działalność gospodarcza,
• najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.
  
  

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ww. ustawy za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (art. 14 ust. 2 pkt 11 ww. ustawy).

W myśl art. 5a pkt 6 ww. ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

-prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Z powyższych przepisów wynika, iż najem dla celów podatkowych może być traktowany jako przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej lub jako odrębne źródło przychodów, określone w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy. Co do zasady wybór kwalifikacji i sposób rozliczenia przychodów najmu, ustawodawca pozostawił osobie oddającej rzeczy w najem.

Wnioskodawczyni wskazał, iż otrzymała w drodze spadku udziały w nieruchomości lokale użytkowe i lokale mieszkalne w starej kamienicy (ok. 100 lat). Wnioskodawczyni prowadzi również działalność gospodarczą w innej branży i rozlicza się na zasadach podatku liniowego. Ww. udziałów w nieruchomości wnioskodawczyni nie będzie wprowadzać do środków trwałych swojej działalności gospodarczej i nie będą one z nią związane. Przyszłe dochody wnioskodawczyni będzie traktować jako odrębne dochody i podatek od nich będzie rozliczać na zasadach ogólnych (według skali podatkowej).

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy że wynajem składników majątkowych nie związanych z działalności gospodarczą może stanowić odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodów. Przychody uzyskiwane z najmu zaliczonego do źródła przychodów wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 6 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być opodatkowane – zgodnie z wolą podatnika – na zasadach ogólnych określonych w ww. ustawie o podatku dochodowym albo ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych na zasadach określonych w ustawie z dnia 20 listopada 1998r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. (Dz. U. z 1998r. Nr 144, poz. 930 ze zm.) jeżeli podatnik złoży pisemne oświadczenie o wyborze tej formy opodatkowania

W przypadku opodatkowania dochodów z najmu według skali podatkowej (na zasadach ogólnych), podatnik ma prawo do obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Artykuł 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, iż kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Z treści powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że amortyzacji podlegają środki trwałe wskazane w tym przepisie wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 (umowa leasingu).

Koszt uzyskania przychodu mogą stanowić również odpisy amortyzacyjne dokonywane od uznanych za środki trwałe lokali będących odrębną własnością nawet, jeżeli zostały nabyte w drodze spadku.

Zgodnie bowiem z art. 23 ust. 1 pkt 45a) lit. a) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowiznach jeżeli:

• nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
• dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
• nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.
  
  

Zatem odpisy amortyzacyjne m.in. od lokali będących odrębną własnością, nabytych w drodze spadku, stanowią koszty uzyskania przychodów. W przedmiotowej sprawie nie zachodzą bowiem przesłanki, przewidziane w art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które uniemożliwiałyby zaliczenie odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych nabytych w spadku do kosztów uzyskania przychodów.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3. Przy czym, w myśl art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Zgodnie z art. 924 i 925 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku, natomiast otwarcie spadku następuje z chwilą śmierci spadkodawcy. Oznacza to, iż dniem nabycia przez wnioskodawczynię spadku jest data śmierci spadkodawcy.

W myśl art. 22g ust. 16 ww. ustawy, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3-5 oraz art. 22g ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Przepis art. 19 ust. 3 ww. ustawy stanowi, że wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (w przedmiotowej sprawie – nabycia w drodze spadku).

Z treści art. 22g ust. 10 ww. ustawy wynika natomiast, iż podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości (tzw. metoda uproszczona).

W myśl art. 22g ust. 11 ww. ustawy w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z art. art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek trwały lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór, suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Natomiast zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę amortyzacji stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Wnioskodawczyni wskazała, iż otrzymała w drodze spadku udziały w nieruchomości - lokale użytkowe i lokale mieszkalne w starej kamienicy (ok. 100 lat). Równocześnie wejdzie, jako osoba prywatna, w prawa i obowiązki zawartych umów najmu tych lokali i będzie otrzymywać z tego tytułu przychody. W uzupełnieniu wniosku wskazane zostało również, iż wnioskodawczyni będzie współwłaścicielką konkretnych wyodrębnionych lokali mieszkalnych i użytkowych. Swoje udziały w lokalach mieszkalnych i użytkowych wnioskodawczyni zamierza po raz pierwszy wprowadzić do ewidencji środków trwałych.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że amortyzacji podlegają zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy m.in. lokale będące odrębną własnością. To lokale będące odrębną własnością stanowią środek trwały a nie udziały w tych lokalach. W związku z powyższym każdy z nabytych przez wnioskodawczynię lokali będących odrębną własnością stanowi osobny środek trwały, który podlega amortyzacji. Tym samym słuszne jest stanowisko wnioskodawczyni, iż lokal nabyty w spadku podlega amortyzacji, nie można jednak potwierdzić twierdzenia wnioskodawczyni, iż udziały w lokalu mogą być amortyzowane.

Wnioskodawczyni powinna ustalić wartość początkową poszczególnych lokali mieszkalnych nabytych w drodze spadku zgodnie z wyżej przytoczonymi przepisami tj. według ich wartości rynkowej z dnia nabycia spadku z uwzględnieniem art. 19 ww. ustawy o podatku dochodowym bądź też według podanej powyżej w art. 22g ust. 10 ustawy tzw. metody uproszczonej. Natomiast wartość początkową nabytych w drodze spadku lokali użytkowych stanowić będzie wartość rynkowa tych lokali z dnia nabycia spadku z uwzględnieniem art. 19 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 19 ust. 3 ustawy wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca nabycia w drodze spadku.

Jeżeli wnioskodawczyni nie posiada informacji o wartość rynkowej nieruchomości nabytej w drodze spadku może zwrócić się do biegłego rzeczoznawcy majątkowego w celu wyceny nieruchomości. W wyniku wyceny rzeczoznawca majątkowy dokonuje określenia wartości nieruchomości w formie operatu szacunkowego

W związku jednak z tym, że nabyte przez wnioskodawczynie składniki majątku – lokale – stanowią jej współwłasność, to jak wynika z art. 22g ust. 11 ustawy, wartość początkową poszczególnych składników majątku należy ustalić w proporcji do posiadanego udziału, pod warunkiem, że składniki te nie stanowią wspólność majątkowej wnioskodawczyni a współmałżonek nie wykorzystuje tych składników w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Reasumując, wnioskodawczyni będzie amortyzować środki trwałe – poszczególne lokale mieszkalne i użytkowe (a nie udziały w tych lokalach), których wartość początkową powinna ustalić na podstawie wartości rynkowej z dnia nabycia spadku bądź też według podanej powyżej w art. 22g ust. 10 ustawy tzw. metody uproszczonej (dotyczy wyłącznie lokali mieszkalnych) jednak w proporcji do posiadanego udziału.

Przepisy nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować wartość rynkową nieruchomości nabytych w drodze spadku. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody. Artykuł 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) nakazuje bowiem dopuścić jako dowód wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W art. 181 ustawodawca wymienił przykładowo jakie dowody mogą być przyjęte w postępowaniu podatkowym. Mogą to być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 cyt. ustawy odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Natomiast możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla lokali przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy.

Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

-dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
   
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3),
-dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).

Przy czym w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Wnioskodawczyni podaje, iż kamienica jest używana ok. 100 lat. Lokale mieszkalne i użytkowe będą po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji środków trwałych.

W przedmiotowej sprawie w odniesieniu do lokali mieszkalnych znajdzie zastosowanie cyt. powyżej art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy. Jeżeli zatem przedmiotowe lokale mieszkalne, a nie kamienica (ponieważ w przedmiotowej sprawie to lokale mieszkalne będą podlegać amortyzacji a nie kamienica skoro wnioskodawczyni będzie właścicielką wyodrębnionych lokali) rzeczywiście były używane, przed ich nabyciem przez wnioskodawczynię, ok. 50 lat i będą po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych przez wnioskodawczynię, to uznać należy, iż zostały spełnione przesłanki określone w tym przepisem i wnioskodawczyni będzie mogła indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% dla środków trwałych – lokali mieszkalnych, które nabyła w drodze spadku.

W odniesieniu do lokali użytkowych znajdzie natomiast zastosowanie cyt. powyżej art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, przewidujący dla lokali niemieszkalnych możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o ile właściwą stawką amortyzacyjną dla wskazanych we wniosku lokali niemieszkalnych (użytkowych) jest stawka 2,5%. Zauważyć przy tym należy, iż dla środków trwałych, o których mowa w tym przepisie (art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy), nie ustalono 60-miesięcznego okresu użytkowania warunkującego możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej. W przypadku tych środków trwałych wystarczającym minimalnym okresem używania, uprawniającym do zastosowania stawki indywidualnej jest 1 pełny rok. Zatem w przypadku używanych środków trwałych – lokali niemieszkalnych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji podatnika (w opisanym przypadku lokali użytkowych) możliwym jest zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy. Ponadto skoro okres ich amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat to znaczy, że stawka amortyzacyjna może wynosić 10%.

Tym samym stanowisko wnioskodawczyni odnośnie możliwości ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej w odniesieniu do lokali mieszkalnych i użytkowych jest prawidłowe. Jednakże w odniesieniu do lokali użytkowych możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej wynika z innych względów niż wskazała wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawczynię

i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.