Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-550/12/LSz
z 3 września 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2012r., (data wpływu do tut. organu 24 maja 2012r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 sierpnia 2012r. (data wpływu 22 sierpnia 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży samochodu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 maja 2012r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży samochodu.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 17 sierpnia 2012r. (data wpływu 22 sierpnia 2012r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 10 sierpnia 2012r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W 2010r. weszły w życie nowe przepisy nakładające na powiaty - jako zadanie własne - obowiązek związany z usuwaniem i przechowywaniem pojazdów pozostawionych w niedozwolonych miejscach oraz ustaleniem opłat za wymienione czynności. Wysokość tych opłat w drodze zarządu ustala organ stanowiący. W przypadku usuniętych z drogi samochodów, po które w wyznaczonym czasie nie zgłosili się właściciele, sądy mogą orzekać o ich przepadku na rzecz powiatów. Powiat wyrokiem sądu staje się właścicielem takiego samochodu.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca w odpowiedzi na pytanie: „Kiedy i w jaki sposób Wnioskodawca wszedł w posiadanie samochodu?” podał, że w 2010r. weszły w życie nowe przepisy nakładające na Powiaty - jako zadanie własne - obowiązek związany z usuwaniem i przechowywaniem pojazdów pozostawionych w niedozwolonych miejscach oraz ustaleniem opłat za wymienione czynności. Wysokość tych opłat w drodze uchwały ustala organ stanowiący (Rada Powiatu). W przypadku usuniętych z drogi samochodów (osobowe i ciężarowe), po które w wyznaczonym czasie nie zgłosili się właściciele, Sądy mogą orzekać o ich przepadku na rzecz Powiatów. W ten sposób Wnioskodawca wyrokiem Sądu stał się właścicielem takiego samochodu (samochód osobowy).

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że w przedmiotowym przypadku jest to samochód osobowy. Przedmiotowy samochód stoi na parkingu powiatu przez 6 miesięcy ale jest nieużywany przez powiat w sensie fizycznym. Nie był rejestrowany na Powiat. Wnioskodawca zamierza samochód sprzedać.

Samochód nie był przedmiotem najmu/dzierżawy. Po uprawomocnieniu się wyroku Sądu, kiedy Wnioskodawca stał się właścicielem samochodu, został on wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Samochód stał się własnością Powiatu po sądowym wyroku i w tym przypadku nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (brak faktury).

Wnioskodawca od 2000 roku jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług i składa comiesięcznie deklaracje podatkowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 17 sierpnia 2012r.):

Czy Powiat … - Starostwo Powiatowe …. może zastosować stawkę VAT zwolnioną, o której mówi art. 43 ust. 1 pkt 2 w odniesieniu do art. 43 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług przy sprzedaży przedmiotowego samochodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, okres używania jest tożsamy z rozporządzaniem rzeczą jak właściciel a w tym przypadku Powiat jest właścicielem (na mocy wyroku sądowego) więc Powiat … - Starostwo Powiatowe … stoi na stanowisku, że przy sprzedaży przedmiotowego pojazdu możemy zastosować zwolnienie o którym mowa w art. 43 ust.1 pkt 2 (w odniesieniu do art. 43 ust. 2). Swoje stanowisko Wnioskodawca opiera również na art. 136 lit. b) Dyrektywy 2006/112/WE.

W uzupełnieniu stanowiska Wnioskodawca wskazał, że w opisanym przypadku można zastosować stawkę VAT zwolnioną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez sprzedaż należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ww. ustawy).

Przez dostawę towarów – stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).Towarami natomiast, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z zapisem art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Według art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L. Nr 347), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 ze zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powyższego wynika, iż zwolnienie od podatku VAT jednostek samorządu terytorialnego jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji samorządowych (publicznych) i tylko w odniesieniu do tych czynności, które nie są wykonywane na podstawie zawartych przez gminę umów cywilnoprawnych.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, pod warunkiem, że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Przez towary używane, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2, rozumie się ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel (art. 43 ust. 2 ustawy o VAT).

Wyrażony w cytowanym wyżej przepisie art. 43 ust. 2 ustawy o VAT, wymóg używania ruchomości odnosi się bezpośrednio do zbywcy i dotyczy faktycznego używania towaru.

W myśl definicji zawartej w Małym Słowniku Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN) przez używanie, należy rozumieć zrobienie z czegoś użytku, spożytkowanie, natomiast przez użytkowanie rozumie się korzystanie z czegoś, eksploatowanie, używanie np. maszyny, urządzenia.

Z powyższych definicji wynika, że nie jest zatem wystarczające samo tylko posiadanie danego towaru, czy też prawa własności do towaru, przez wskazany przepisem czas, jeśli posiadaniu nie będzie towarzyszyć faktyczne wykorzystywanie towaru.

Zatem, dokonującym sprzedaży towaru używanego, w rozumieniu art. 43 ust. 2 ustawy o VAT, jest jedynie taki jego właściciel, który korzysta z towaru w ten sposób, że faktycznie go używa. Rzecz ruchoma może być uznana za towar używany wyłącznie wówczas, gdy przed sprzedażą była używana przez zbywcę co najmniej przez pół roku. Przez „używanie”, o którym mowa w ustawie o VAT, należy rozumieć faktyczne posługiwanie się zbywaną rzeczą.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca na mocy wyroku sądu stał się właścicielem samochodu. Po uprawomocnieniu się wyroku Sądu, został on wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Samochód osobowy przez 6 miesięcy stoi na parkingu, jest nieużywany przez Wnioskodawcę w sensie fizycznym. Samochód nie był przedmiotem najmu i dzierżawy. Nie był też rejestrowany na Wnioskodawcę. Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (brak faktury).

W świetle cyt. wyżej art. 43 ust. 2 ustawy o VAT, jednym z warunków uznania wymienionych w tym przepisie towarów za używane jest ich faktyczne używanie przez sprzedającego. Z treści wniosku wynika natomiast, iż Wnioskodawca jako właściciel samochodu po uprawomocnieniu Sądu nie używał tego samochodu w ogóle, bowiem jak wskazał Wnioskodawca samochód osobowy stał na parkingu przez 6 miesięcy nieużywany w sensie fizycznym przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca nie będzie mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku VAT, gdyż ww. ruchomość nie stanowi dla Wnioskodawcy towaru używanego. Używaniem nie jest bowiem wykonywanie władztwa nad rzeczą, m. in. w postaci dysponowania nią czy np. użyczania innym podmiotom.

Mając na uwadze powyższe oraz powołane regulacje prawne należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, iż samochód nie był używany przez Powiat, nie spełnia definicji towaru używanego, o której mowa w art. 43 ust. 2 ustawy o VAT. W konsekwencji, pomimo że Powiatowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy jego nabyciu, dostawa samochodu nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, a będzie opodatkowana wg stawki odpowiadającej przedmiotowi dostawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, iż dostawa samochodu będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy zauważyć, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.