INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2010r. (data wpływu 16 lutego 2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 kwietnia 2010r. (data wpływu 15 kwietnia 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia miejsca świadczenia usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 lutego 2010r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia miejsca świadczenia usług.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 12 kwietnia 2010r. (data wpływu 15 kwietnia 2010r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 9 kwietnia 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna, jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. W dniu 29 grudnia 2008r. Wnioskodawca zawarł umowę ze Spółką utworzoną i działającą wg prawa Finlandii, na wykonanie usług doradczych. Przedmiotem umowy jest świadczenie usług kompleksowego doradztwa dla spółek zależnych ww. Spółki. Szczegółowy zakres świadczonych usług został opisany w umowie, obejmuje m.in. opracowanie założeń strategicznych w zakresie organizacji, zarządzania i restrukturyzacji, inicjowanie zmian organizacyjnych, zarządzania oraz restrukturyzacyjnych. Wynagrodzenie zostało ustalone na bazie stałej zryczałtowanej kwoty, płatnej w cyklach miesięcznych. Po wejściu ustawy o podatku od towarów i usług z dniem 1 maja 2004r., dla usług doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania miejsce opodatkowania jest determinowane przez siedzibę usługobiorcy. W konsekwencji powyższe usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki nie podlegają opodatkowaniu w Polsce. Usługi te podlegają opodatkowaniu w Finlandii.

Ponadto w uzupełnieniu z dnia 12 kwietnia 2010r. Wnioskodawca wskazał, iż:

1. siedziba zleceniodawcy mieści się w Finlandii,
2. stałe miejsce prowadzenia działalności zleceniodawcy znajduje się w Finlandii,
3. usługi świadczone są zgodnie z zawartą umową, na zlecenie centrali firmy – stałego miejsca prowadzenia działalności i dla niej są przeznaczone,
4. zleceniodawca jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy po zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (VAT) z dniem 1 stycznia 2010r. w dalszym ciągu obowiązek rozliczenia podatku VAT dotyczy strony fińskiej, zaś usługi Wnioskodawcy w zakresie wyżej opisanym, świadczone na rzecz Spółki nie podlegają opodatkowaniu w Polsce...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z ustawą z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 54 poz. 535 z dnia 5 kwietnia 2004r.) art. 28b miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania.

W związku z powyższym w obecnym stanie prawnym (t.j. po dniu 1 stycznia 2010r.) świadczone przez Wnioskodawcę usługi na rzecz Spółki nie podlegają opodatkowaniu w Polsce. Usługi te podlegają opodatkowaniu w Finlandii. Na fakturach Wnioskodawca jest zobowiązany umieścić klauzulę dotycząca obowiązku zastosowania zasady samoobliczania ("reverse charge") przez kontrahenta fińskiego t.j. Spółkę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m. in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W celu określenia, czy przedmiotowe usługi, które świadczy Wnioskodawca, podlegają opodatkowaniu w Polsce, należy ustalić miejsce świadczenia tych usług. Generalne zasady wyrażone obecnie w art. 28b ust. 1 i 28c ust. 1 ustawy o VAT, różnicują sposób określenia miejsca świadczenia usług w zależności od tego, na czyją rzecz są one świadczone.

W myśl art. 28a ustawy o podatku od towarów i usług, na potrzeby stosowania Rozdziału 3 tej ustawy - „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług”:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   a) podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   b) osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
   
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Powyższa definicja nie uzależnia posiadania statusu podatnika od miejsca wykonywania działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, dlatego też przyjąć należy, iż obejmuje ona swoim zasięgiem również podmioty wykonujące działalność uznawaną za działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna, jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. W dniu 29 grudnia 2008r. Wnioskodawca zawarł umowę ze Spółką utworzoną i działającą wg prawa Finlandii, na wykonanie usług doradczych. Przedmiotem umowy jest świadczenie usług kompleksowego doradztwa dla spółek zależnych ww. Spółki. Szczegółowy zakres świadczonych usług został opisany w umowie, obejmuje m.in. opracowanie założeń strategicznych w zakresie organizacji, zarządzania i restrukturyzacji, inicjowanie zmian organizacyjnych, zarządzania oraz restrukturyzacyjnych. Wynagrodzenie zostało ustalone na bazie stałej zryczałtowanej kwoty, płatnej w cyklach miesięcznych.

Siedziba zleceniodawcy oraz stałe miejsce prowadzenia działalności zleceniodawcy znajduje się w Finlandii. Wnioskodawca świadczy usługi zgodnie z zawartą umową, na zlecenie centrali firmy – stałego miejsca prowadzenia działalności i dla niej są przeznaczone. Zleceniodawca jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług.

Analizując przedstawiony opis stanu faktycznego na gruncie powołanych wyżej przepisów, należy stwierdzić, iż skoro usługobiorcą usług świadczonych przez Wnioskodawcę jest podatnik w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT, zastosowanie znajdzie przepis art. 28b ust. 1 tej ustawy.

W myśl art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.

Natomiast zgodnie z art. 28c ust. 1 ww. ustawy, miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 28d-28f, art. 28g ust. 2, art. 28h-28n.

Od wyrażonej w art. 28b ust. 1 zasady ustawodawca przewidział szereg wyjątków, jednakże ich katalog nie obejmuje sytuacji przedstawionej we wniosku o wydanie przedmiotowej interpretacji.

W myśl art. 28b ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności.

Z opisu stanu faktycznego wynika jednakże, iż siedziba usługobiorcy znajduje się w tym samym miejscu co jego miejsce stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, a zatem przepis art. 28b ust. 2 ustawy o VAT nie znajduje zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Ponadto, zgodnie z art. 28l pkt 3 ustawy o VAT, w przypadku świadczenia na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, mających siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub miejsce zwykłego pobytu poza terytorium Wspólnoty, usług doradczych, inżynierskich, prawniczych, księgowych oraz podobnych usług, w tym w szczególności usług:

1. doradztwa w zakresie sprzętu komputerowego (PKWiU 72.1),
2. doradztwa w zakresie programowania (PKWiU 72.2),
3. prawniczych, rachunkowo-księgowych, badania rynków i opinii publicznej, doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania (PKWiU 74.1),

–miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie podmioty te posiadają siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub miejsce zwykłego pobytu.

Należy jednak podkreślić, iż ww. przepis odnosi się wyłącznie do sytuacji, kiedy wskazane w nim usługi są świadczone na rzecz podmiotów niebędących podatnikami.

Tym samym w przedmiotowej sprawie przepis art. 28l pkt 3 nie znajduje zastosowania, gdyż usługobiorca jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a cyt. ustawy, zaś jego siedziba znajduje się na terytorium Wspólnoty.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż skoro przedmiotowe usługi, które świadczy Wnioskodawca, są świadczone na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT, posiadającego siedzibę oraz miejsce stałego miejsca prowadzenia działalności w Finlandii, zastosowanie znajdzie przepis art. 28b ust. 1 ustawy o VAT i miejscem świadczenia tych usług będzie terytorium Finlandii.

A zatem przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy, iż świadczone przez Wnioskodawcę usługi na rzecz Spółki nie podlegają opodatkowaniu w Polsce, lecz usługi te podlegają opodatkowaniu w Finlandii jest prawidłowe.

Stosownie do art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Natomiast zgodnie z art. 106 ust. 2 ustawy o VAT, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze.

Ponadto zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako "FAKTURA VAT";
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
6. miarę i ilość sprzedanych towarów l
7. zakres wykonanych usług;
8. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
9. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
10. stawki podatku;
11. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
12. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
13. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.
    
    

Stosownie do § 25 ww. rozporządzenia Ministra Finansów, przepisy § 5, 7-21 i 24 stosuje się odpowiednio do faktur stwierdzających dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług, dla których miejscem opodatkowania jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego, jeżeli dla tych czynności podatnicy wystawiający fakturę nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze.

Faktury, o których mowa w ust. 1, powinny zawierać dane określone w § 5, z wyjątkiem stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem.

Faktury, o których mowa w ust. 1, mogą nie zawierać danych określonych w § 5 ust. 1 pkt 2, dotyczących nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 4.

W przypadku świadczenia usług, o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, tj. usług, do których ma zastosowanie art. 28b dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługodawca, faktura dokumentująca wykonanie tych czynności powinna zawierać numer, pod którym nabywca usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, oraz informację, że zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi, lub odesłanie do odpowiedniego przepisu dyrektywy, na podstawie którego zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi.

W związku z powyższym Wnioskodawca winien wystawiać faktury VAT zgodnie z przepisami § 5 ust. 1 w powiązaniu z § 25 ww. rozporządzenia Ministra Finansów. A zatem przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy, iż jest zobowiązany umieścić klauzulę dotycząca obowiązku zastosowania zasady samoobliczania ("reverse charge") przez kontrahenta fińskiego tj. Spółkę, należy uznać za prawidłowe.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe – w całości.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.