INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2010 r. (data wpływu 2 lutego 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 kwietnia 2010 r. (data wpływu 26 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środków trwałych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lutego 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środków trwałych.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 21 kwietnia 2010 r. (data wpływu 26 kwietnia 2010 r.)

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pan indywidualną działalność gospodarczą. W drodze spadku po żonie odziedziczył Pan trzecią część masy spadkowej (z połowy majątku z podziałem na dwóch synów) dotyczącej między innymi majątku związanego z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą. Pozostawał Pan we wspólności majątkowej z żoną. W efekcie został Pan współwłaścicielem 4/6 majątku zaangażowanego w swojej działalności gospodarczej.

Wraz z synami zawarł Pan porozumienie o podziale majątku i przyporządkowaniu poszczególnych obiektów (działalność prowadzona była w trzech oddzielnych miejscach) do prowadzonych przez Pana oraz oddzielnie przez synów działalności. Nie dokonano zniesienia współwłasności. W efekcie uzgodnień wykorzystuje Pan w prowadzonej działalności całkowicie budynki, urządzenia tworzące odrębny zakład, których jest współwłaścicielem w 4/6 części.

Wszystkie środki trwałe, włącznie z budynkami były użytkowane przed podziałem masy spadkowej tylko i wyłącznie w Pana działalności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

1. Czy prawidłowo dokonywana jest amortyzacja majątku używanego w działalności gospodarczej od wartości początkowej majątku w części 4/6 własności...
2. Czy z tytułu używania do działalności obiektów, których właścicielami w 2/6 części są inne osoby uzyskuje Pan nieodpłatny przychód w tej działalności...
3. Czy prawidłowo nie dokonuje Pan amortyzacji od obiektów, których jest współwłaścicielem, ale nie użytkuje ich w prowadzonej przez siebie działalności...
4. Czy prawidłowo stosuje Pan takie same stawki amortyzacji jakie były zastosowane przy przyjęciu środków trwałych po raz pierwszy do użytkowania...

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie pierwsze, trzecie oraz czwarte. Wniosek Pana w pozostałym zakresie zostanie rozpatrzony odrębnymi interpretacjami.

Zdaniem Wnioskodawcy, opierając się na przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, prawidłowo została ustalona wartość początkowa stanowiąca podstawę dokonywanych odpisów amortyzacyjnych. Wartość poszczególnych obiektów nie została określona w dokumentacji objęcia spadku. Jako podstawę amortyzacji przyjęto 4/6 wartości pierwotnego zakupu pomniejszonej o dotychczasową amortyzację. Jest Pan współwłaścicielem poszczególnych obiektów w 4/6 udziału - zgodnie zatem z art. 22g ust 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podstawę amortyzacji ustalił w proporcji do posiadanego udziału.

Do kosztów uzyskania przychodów zalicza Pan kwoty amortyzacji jedynie od majątku używanego do prowadzenia przez siebie działalności. Pozostałe obiekty, których jest Pan współwłaścicielem służą prowadzeniu działalności przez inne osoby - zatem to w tamtych firmach podlegają amortyzacji.

Zgodnie z art. 22a ust 1 ustawy, wystarczającym jest aby być współwłaścicielem majątku, aby móc dokonywać jego amortyzacji, jednak wyłącznie w przypadku wykorzystywania ich do prowadzonej działalności. Do środków trwałych zostały zastosowane takie same stawki jak pierwotnie przy ich zakupie, zgodnie z załącznikiem do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - Wykaz Rocznych Stawek Amortyzacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51 poz. 307), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jednym z warunków amortyzacji jest więc wykorzystywanie składnika majątku w działalności - zatem obiekty, które nie są w działalności wykorzystywane (oddane w najem itp.) nie stanowią środków trwałych podlegających amortyzacji.

Natomiast zgodnie z art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntu.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy. Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Jednocześnie, w myśl art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia. Zastosowanie wyceny dokonanej przez podatnika możliwym jest wówczas gdy podatnik, pomimo dołożenia należytej staranności, w wyniku zaistnienia obiektywnych okoliczności nie jest w stanie ustalić ceny nabycia.

W myśl art. 22g ust. 16 ww. ustawy, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3-5 oraz art. 22g ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Przepis art. 19 ust. 3 ww. ustawy stanowi, że wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (w przedmiotowej sprawie – nabycia w drodze spadku).

Z treści złożonego wniosku wynika, iż w drodze spadku po żonie odziedziczył Pan trzecią część masy spadkowej dotyczącej między innymi majątku związanego z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą. Zatem nabyty w drodze spadku został udział - 1/6 w środkach trwałych, natomiast #189; wartości to udział przypadający na Pana w wspólnym majątku małżeńskim. Wartość środków trwałych na dzień nabycia spadku nie była określona.

Zatem wartość początkowa nabytego w drodze spadku udziału w środkach trwałych może być określona na podstawie wartości rynkowej z dnia nabycia spadku.

Środki trwałe wykorzystywane przez Pana w prowadzonej działalności gospodarczej, wchodziły w skład majątkowej wspólności ustawowej, stanowiły Pana współwłasność od chwili nabycia lub wytworzenia, ponadto środki te były przez Pana amortyzowane. Środki te podlegały wykazaniu przez Pana w ewidencji środków trwałych w dacie przyjęcia do używania.

Stosownie do treści art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Z uwagi na fakt, iż wykorzystywane w działalności środki trwałe są obecnie przedmiotem współwłasności (współwłaścicielami są Pana synowie), to zgodnie z powołanym przepisem art. 22g ust. 11 ww. ustawy, ich wartość początkową nie może być większa niż wartość wynikająca z proporcji, w jakiej pozostaje udział Pana w ich własności.

Mając na uwadze powyższe uznać należy, iż prawidłowy jest przedstawiony we wniosku sposób ustalenia wartości początkowej poprzez ograniczenie dotychczasowej niezamortyzowanej wartości początkowej każdego środka trwałego do wysokości przypadającego na Pana udziału we współwłasności (4/6).

W myśl art. 22i ust. 1 ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, zwanym Wykazem stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Dokonując wyboru metody amortyzacji podatnik dokonuje wyboru stawki amortyzacyjnej, która stanowi integralną część metody i która nie może ulec zmianie w trakcie amortyzacji.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że amortyzacji mają podlegać środki trwałe, które były wcześniej wykorzystywane w ramach prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej.

Zatem, prawidłowe jest Pana stanowisko, dotyczące zastosowania takich stawek amortyzacji jakie były zastosowane przy przyjęciu środków trwałych po raz pierwszy do użytkowania

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 – 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.