INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 30.12.20009 r. (data wpływu 07.01.2010 r.) oraz w piśmie z dnia 25.02.2010 r. (data nadania 01.03.2010 r., data wpływu 03.03.2010 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 17.02.2010 r. Nr IPPB5/423-19/10-2/PS (data nadania 17.02.2010 r., data doręczenia 22.02.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie zastosowania:

1. art. 21 ust. 1pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654);oraz
2. art. 11 ust. 3 umowy dnia 14 maja 2003 r. zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 roku, Nr 12, poz. 90) dalej umowa polsko – niemiecka, oraz
3. art. 11 ust. 3 konwencji z dnia 20 lipca 2006 r. zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych (Dz. U z 2006 roku, Nr 250, poz. 1840) dalej umowa polsko – brytyjska, oraz
4. art. 11 ust. 3 umowy z dnia 13 listopada 1995 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1996 roku, Nr 29, poz. 129) dalej umowa polsko – irlandzka oraz
5. art. 11 ust. 3 Konwencji z dnia 13 stycznia 2004 r. zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz.U. z 2005 r. Nr 224, poz. 1921; zwanej dalej umową polsko-austriacką)

- jest prawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 07.01.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie art. 11 ust. 3 umowy polsko – niemieckiej, umowy polsko – austriackiej, umowy polsko – brytyjskiej, umowy polsko – irlandzkiej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Przedmiotem działalności Banku S.A. (dalej: Bank) jest świadczenie usług bankowych. Bank jest stroną transakcji zawieranych również z podmiotami zagranicznymi, w tym z bankami posiadającymi siedzibę w Austrii, Niemczech, Irlandii oraz Wielkiej Brytanii. W ramach prowadzonej działalności Bank zawiera (może zawierać) z powyższymi bankami zagranicznymi jako uczestnikami międzybankowego rynku pieniężnego operacje rynku pieniężnego. Transakcje te mają na celu pozyskanie krótkoterminowego finansowania oraz lokowanie nadwyżek finansowych. W celu realizacji operacji rynku pieniężnego Bank prowadzi (będzie prowadził) dla banków zagranicznych rachunki loro oraz przyjmuje (będzie przyjmował) od tych banków depozyty na ściśle określony czas i po z góry zdefiniowanej stopie procentowej (lokaty). W wyniku rozliczenia transakcji rynku pieniężnego Bank, wraz z zakończeniem okresu, na jaki obowiązywał depozyt (lokata), przekazuje bankom zagranicznym wynagrodzenie w postaci odsetek. Bank przekazuje bankom zagranicznym również należne odsetki od środków zgromadzonych na rachunku loro.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy odsetki wypłacane lub, które mogą być wypłacane bankom posiadającym siedzibę w Austrii, Niemczech, Irlandii oraz Wielkiej Brytanii w związku z transakcjami rynku pieniężnego (rachunkami prowadzonymi i lokatami przyjętymi przez Bank), powinny być traktowane jako odsetki:

1. w związku z pożyczką dowolnego rodzaju przyznaną przez bank (w przypadku transakcji z bankami posiadającymi siedzibę w Austrii),
2. w związku z jakąkolwiek pożyczką udzieloną przez bank (w przypadku transakcji z bankami posiadającymi siedzibę w Niemczech),
3. z tytułu wszelkiego rodzaju pożyczki przyznanej przez bank (w przypadku transakcji z bankami posiadającymi siedzibę w Irlandii),
4. z tytułu jakiejkolwiek pożyczki udzielonej przez bank (w przypadku transakcji z bankami posiadającymi siedzibę w Wielkiej Brytanii);
   
   

• i w konsekwencji zwolnione Są z opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce na mocy:
  
  

1. art. 11 ust. 3 pkt d) — w przypadku umowy polsko-austriackiej,
2. art. 11 ust. 3 pkt e) — w przypadku umowy polsko-niemieckiej,
3. art. 11 ust. 3 pkt c) — w przypadku umowy polsko-irlandzkiej,
4. art. 11 ust. 3 pkt d) — w przypadku umowy polsko-brytyjskiej.
   
   

Zdaniem Spółki, przychody uzyskiwane przez zagranicznych rezydentów w Polsce podlegają zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.), dalej: updop, opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym według stawki podatkowej w wysokości 20%. Zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy przepisy te stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże, w myśl art. 26 ust. 1 updop zastosowanie niższej stawki podatkowej albo zwolnienia, wynikających z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania możliwe jest pod warunkiem przedstawienia certyfikatu rezydencji potwierdzającego posiadanie przez podmiot zagraniczny otrzymujący odsetki miejsca siedziby w kraju, z którym obowiązująca umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania przewiduje niższą stawkę bądź zwolnienie podatkowe.

Transakcje opisywane w treści zapytania realizowane będą z podmiotami posiadającym siedzibę za granicą wobec czego należy sięgnąć do treści konwencji (umów) w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawartych między Polską a poszczególnymi krajami, w których mają siedzibę banki, z którymi Bank realizuje transakcje. Będą to następujące umowy:

1. w zakresie transakcji realizowanych z bankami posiadającymi siedzibę w Austrii - umowa z dnia 13 stycznia 2004 r. między Rzeczapospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 224, poz. I 921 ); dalej: umowa polsko-austriacka;
2. w zakresie transakcji realizowanych z bankami posiadającymi siedzibę w Niemczech - umowa z dnia 20 stycznia 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. 2005 r. Nr 12, poz. 90); dalej: umowa polsko-niemiecka;
3. w zakresie transakcji realizowanych z bankami posiadającymi siedzibę w Republice Irlandii – umowa z dnia 13 listopada 1995 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1996 r. Nr 29, poz. 129); dalej: umowa polsko- irlandzka;
4. w zakresie transakcji realizowanych z bankami posiadającymi siedzibę w Wielkiej Brytanii - konwencja z dnia 20 lipca 2006 r. między Rzeczapospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania I zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych (Dz. U. Nr 250, poz. 1840); dalej: umowa polsko-brytyjska.
   
   

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 11 ust. 2 umowy polsko-austriackiej, w przypadku gdy podmiot posiadający miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce wypłaca odsetki podmiotowi posiadającemu miejsce zamieszkania lub siedzibę w Austrii, wówczas odsetki takie mogą być opodatkowane w Polsce, jednakże stawka podatku nie może przekroczyć: 5% kwoty brutto tych odsetek. Analogiczne postanowienia zawierają art. 11 ust. 2 pozostałych umów międzynarodowych, o których mowa wyżej, z tym że stawkę 5% przewidują umowy: polsko-niemiecka oraz polsko-brytyjska zaś umowa polsko-irlandzka przewiduje stawkę 10%.

Wyjątek od powyższej zasady wprowadzają dalsze jednostki redakcyjne art. 11 powyższych umów, zgodnie z treścią których odsetki będą opodatkowane wyłącznie w państwie siedziby odbiorcy odsetek (miejsca rezydencji beneficjenta przychodu), jeżeli odbiorca ten jest osobą upoważnioną do odsetek i jeżeli są one wypłacane:

• w związku z pożyczką dowolnego rodzaju przyznaną przez bank (w przypadku umowy polsko- austriackiej),
• w związku z jakąkolwiek pożyczką udzieloną przez bank (w przypadku umowy polsko-niemieckiej),
• z tytułu wszelkiego rodzaju pożyczki przyznanej przez bank (w przypadku umowy polsko-irlandzkiej),
• z tytułu jakiejkolwiek pożyczki udzielonej przez bank (w przypadku umowy polsko - brytyjskiej).
  
  

Oznacza to, że odsetki wypłacane przez Spółkę zagranicznym bankom w okolicznościach wskazujących, iż spełnione zostały powyższe warunki, zwolnione będą z opodatkowania w Polsce. Wobec powyższego, aby stwierdzić, czy w danym przypadku zastosowanie znajdzie zwolnienie podatkowe, niezbędne jest sprecyzowanie pojęcia „odsetki”. Potem należy dokonać analizy transakcji stwierdzając czy podmiot, na rzecz którego Spółka wypłaca odsetki jest osobą upoważnioną do tych odsetek. Na koniec zaś, niezbędne jest stwierdzenie, iż w danym przypadku mamy do czynienia z „pożyczką dowolnego rodzaju przyznaną przez bank” (w przypadku umowy polsko - austriackiej), „jakąkolwiek pożyczką udzieloną przez bank” (w przypadku umowy polsko-niemieckiej oraz polsko-brytyjskiej) albo „wszelkiego rodzaju pożyczką przyznaną przez bank” (w przypadku umowy polsko - irlandzkiej).

Definicję odsetek wprowadza art. 11 ust. 4 powyższych umów. Zgodnie z treścią tego przepisu wynikającą z umowy polsko-austriackiej oraz umowy polsko-niemieckiej (których brzmienie jest merytorycznie identyczne) pojęcie „odsetki” oznacza dochód z wszelkiego rodzaju wierzytelności zarówno zabezpieczonych, jak i niezabezpieczonych hipoteką lub prawem do uczestniczenia w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek rządowych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami i nagrodami związanymi z takimi pożyczkami, obligacjami lub skryptami dłużnymi Pojęcie to nie obejmuje jednak opłat karnych z tytułu opóźnionej zapłaty.

Zgodnie z polsko-irlandzką umową pojęcie „odsetki” oznacza dochody z wszelkiego rodzaju roszczeń wynikających z długów, zarówno zabezpieczonych, jak i nie zabezpieczonych hipoteką lub prawem uczestniczenia w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek publicznych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami i nagrodami mającymi związek z takimi pożyczkami, obligacjami lub skryptami dłużnymi Pod tym pojęciem rozumie się także każdy inny dochód, który zgodnie z prawem tego Państwa, w którym ten dochód powstaje, jest traktowany jako dochód z tytułu pożyczonych pieniędzy. Pojęcie odsetek nie obejmuje jednak dochodu, który na mocy artykułu 10 tej umowy jest traktowany jako dywidenda oraz opłat karnych z tytułu opóźnionej zapłaty.

Zgodnie z polsko-brytyjską umową pojęcie „odsetki” oznacza dochód z wszelkiego rodzaju wierzytelności, zarówno zabezpieczonych, jak i niezabezpieczonych hipoteką lub prawem do uczestniczenia w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek rządowych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych. Określenie to nie obejmuje żadnego dochodu, który jest traktowany jak dywidenda zgodnie z postanowieniami artykułu 10 tej umowy.

Interpretacja powyższych przepisów umów o unikaniu podwójnego opodatkowania prowadzi do wniosku, iż pod pojęciem „odsetek” należy rozumieć przede wszystkim wypłacane zagranicznym podmiotom odsetki od kredytów (pożyczek) udzielonych przez polskiego rezydenta tym podmiotom zagranicznym jak również wypłacane zagranicznym podmiotom odsetki od lokat oraz rachunków bankowych prowadzonych przez polskiego rezydenta (Bank) podmiotom zagranicznym. Stosunek prawny jaki łączy pożyczkodawcę (kredytodawcę) z pożyczkobiorcą (kredytobiorca) jak również bank lokujący środki na rachunku innego banku i ten bank — powoduje powstanie wierzytelności, dającej prawo drugiej stronie dochodzenia należności z tytułu odsetek.

Warunek w postaci bycia osobą upoważnioną do odsetek wynikający z cytowanych przepisów, nie został nigdzie sprecyzowany. Należy więc uznać, iż warunek ten będzie spełniony, jeśli z okoliczności sprawy wynikać będzie, iż odbiorca odsetek jest osobą upoważnioną do ich otrzymania. Wobec powyższego, Bank stwierdza, iż w każdej z transakcji opisanych w części wstępnej osobą upoważnioną do odsetek będzie zagraniczny bank posiadający siedzibę w Austrii, Niemczech, Irlandii albo Wielkiej Brytanii. Wynika to z faktu, iż umowy zawierane są (będą) bezpośrednio z tym bankiem i nie zawierają (nie będą zawierały) postanowień stanowiących o uprawnieniu do otrzymania odsetek przez podmiot trzeci.

W kwestii zaś interpretacji zwrotów „pożyczka dowolnego rodzaju przyznaną przez bank”, „jakakolwiek pożyczka udzielona przez bank albo „wszelkiego rodzaju pożyczka przyznana przez bank należy odwołać się do polskich przepisów podatkowych i pomocniczo do wykładni dokonanej przez orzecznictwo sądowe, gdyż postanowienia powyższych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie precyzują wprost, co należy rozumieć pod tym pojęciem.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 umowy polsko-austriackiej określeniom użytym w jej treści, a w niej niezdefiniowanym należy nadawać takie znaczenie, jakie posiadają one zgodnie z prawem państwa—strony umowy, w którym podatek jest ustalany (analogicznej treści postanowienia zawierają stosowne przepisy umów: polsko- niemieckiej, polsko-irlandzkiej oraz polsko-brytyjskiej). W analizowanych sytuacjach jest to prawo polskie. Należy zatem odnieść się przede wszystkim do definicji pożyczki zawartej w art. 720 polskiego Kodeksu cywilnego. Zgodnie z tym przepisem, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Jednakże, użycie w umowach w odniesieniu do pojęcia pożyczki zwrotu „dowolnego rodzaju” (w umowie polsko- austriackiej); „jakakolwiek” (w umowie polsko-niemieckiej oraz polsko-brytyjskiej) oraz „wszelkiego rodzaju” (w umowie polsko-irlandzkiej) oznacza, że intencją stron tych umów nie było objęcie postanowieniami tych przepisów wyłącznie pożyczek sensu stricte. W przeciwnym wypadku, przepis art. 11 ust. 3 lit d (w umowie polsko-austriackiej), art. 11 ust. 3 pkt e (w umowie polsko-niemieckiej), art. 11 ust. 3 pkt c (w umowie polsko irlandzkiej) oraz art. 11 ust. 3pkt d (w umowie polsko-brytyjskiej) dając podstawę do zwolnienia odsetek wypłacanych przez polski bank bankowi zagranicznemu zawierałby zwrot „pożyczki” bez dodatkowych przymiotników. Skoro jednak faktycznie powyższe umowy posługują się przymiotnikami „dowolnego rodzaju”, „jakakolwiek” oraz „wszelkiego rodzaju” w odniesieniu do pożyczek, jest to wskazówka interpretacyjna, iż stronom umowy chodziło o szersze pojęcie pożyczki niż tylko te, jakie wynika expressis verbis z treści art. 720 KC. Należy zatem uznać, iż zwolnienie wynikające z wyżej wskazanych przepisów umów: polsko-austriackiej, polsko-niemieckiej , polsko-irlandzkiej oraz polsko-brytyjskiej obejmuje także inne transakcje nie będące pożyczką sensu stricte, które jednak ze swej istoty, ekonomicznie zbliżone są do instytucji pożyczki. Oznacza to, że zwolnieniem podatkowym z tytułu powyższych umów objęte są wszelkie formy udostępniania kapitału w zamian za wynagrodzenie w postaci odsetek, niezależnie od nazwy transakcji.

Za szerokim rozumieniem pojęcia „jakakolwiek pożyczka” (i ich odpowiedników w innych umowach) obejmującym wszystkie czynności prawne, na mocy których następuje przekazanie kapitałów pieniężnych pod tytułem zwrotnym w zamian za wynagrodzenie w postaci odsetek, wypowiedział się m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 20 listopada 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 1255/08).

Utrzymywanie przez Bank środków pieniężnych ulokowanych przez bank austriacki, niemiecki, irlandzki oraz brytyjski w depozytach prowadzonych przez Bank jak również środków przechowywanych na rachunkach loro, z ekonomicznego punktu widzenia jest odpowiednikiem pożyczki, jaką bank zagraniczny udziela Bankowi. W sensie ekonomicznym banki posiadające siedziby w tych krajach składające depozyt oraz utrzymujące środki na rachunku loro pełnią funkcję pożyczkodawcy na rzecz Banku. W czasie obowiązywania umowy rachunku lub depozytu, Bank ma prawo do rozporządzania powierzonymi mu środkami pieniężnymi. Bank wykorzystuje te środki do własnych celów gospodarczych tj. prowadzenia bieżącej działalności bankowej.

Analizując tą kwestię należy odwołać się do art. 845 KC ustanawiającego definicję depozytu nieprawidłowego jako umowę, na mocy której przechowawca może rozporządzać oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi co do gatunku. Do tego typu umowy stosuje się odpowiednio przepisy KC o pożyczce.

Charakter transakcji rynku pieniężnego wskazuje, iż można do nich stosować przepisy o depozycie nieprawidłowym, a poprzez art. 845 KC również przepisy o pożyczce. W konkluzji stwierdzić należy zatem, iż odsetki wypłacane przez Bank w związku z prowadzeniem rachunków loro oraz utrzymywaniem lokat założonych przez banki posiadające siedzibę w Austrii, Niemczech, Irlandii albo Wielkiej Brytanii, powinny być traktowane jako odsetki wypłacane:

• w związku z pożyczką dowolnego rodzaju przyznaną przez bank na podstawie art. 11 ust. 3 pkt d) umowy polsko-austriackiej (w przypadku transakcji z bankami posiadającymi siedzibę w Austrii),
• w związku z jakąkolwiek pożyczką udzieloną przez bank na podstawie art. 11 ust. 3 pkt e) umowy polsko-niemieckiej (w przypadku transakcji z bankami posiadającymi siedzibę w Niemczech),
• z tytułu wszelkiego rodzaju pożyczki przyznanej przez bank na podstawie art. 11 ust. 3 pkt c) umowy polsko-irlandzkiej (w przypadku transakcji z bankami posiadającymi siedzibę w Irlandii),
• z tytułu jakiejkolwiek pożyczki udzielonej przez bank na podstawie art. 11 ust. 3 pkt d) umowy polsko- brytyjskiej (w przypadku transakcji z bankami posiadającymi siedzibę w Wielkiej Brytanii).
  
  

W konsekwencji Bank nie jest zobowiązany do potrącania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych od wypłacanych bankom posiadającym siedzibę w powyższych krajach odsetek z powyższego tytułu.

Do analogicznej konkluzji doszedł Minister Finansów min. w interpretacji z dnia 21 listopada 2006 r. (znak: DD7/033-298-TK/06-824), z dnia 7 grudnia 2007 (znak IP-PB3-423-209/07-2/AJ), z dnia 17 marca 2009 r. (znak: IPPB5/423-301/08-2/IŚ) oraz z dnia 10 listopada 2009 r. (znak: IPPB5/423-534/09-4/PS).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe w pełnym zakresie.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono w tym zakresie od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.